CHAPTER 7 จูบแรก

        หลังจากนั้นดัสตินพยายามเข้าใกล้เฟรินทร์โดยการไปบ้านของเหมยหลินแทบทุกวัน จนเริ่มมีข่าวออกมาว่าทั้งสองกำลังคบหากันอย่างจริงจัง

        เขากำลังคิดหาแผนร้ายเพื่อเข้าให้หญิงสาว เจอหน้ากันทีไรเขาพยายามลวนลามตลอด และมันต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดเสมอเขาศึกษาท่วงท่ามาแล้วรับรองรอบนี้ เฟรินทร์ทำอะไรเขาไม่ได้

        “ว่าไงจ๊ะคนสวยของไอ้ดัสติน”

        “โรคจิตหรือไง”

        เธอเริ่มกลัวเขาขึ้นมาเสียแล้วเฟรินทร์ถอยหลังเมื่อเขาคุกคามเข้ามา จนแผ่นหลังของเธอชนกับผนังพอดี เขาใช้มือยันตัวเธอไว้

        “ถะ...ถอยออกไป”

        “รอบนี้คนสวยทำอะไรพี่ไม่ได้อีกแล้วจ้ะ” สรรพนามเปลี่ยนไปจนหญิงสาวขนลุก สายตาหวานเยิ้มยามที่อยู่ใกล้เฟรินทร์

        “ไอ้โรคจิตป่วยก็ไปรักษา”

        “อยากให้คนสวยรักษามากกว่า”

        “คุณดัสตินอยู่แถวนี้ไหมคะ?” เหมยหลินกำลังเดินใกล้เข้ามา

        ทันทีได้ยินเสียงเหมยหลินเขาฉุดรั้งเธอเข้ามุมมืดของบ้าน และรวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอพร้อมกับดันขึ้นเหนือหัวและกดตรึงไว้กับผนัง ก่อนจะบดเบียดปากหนาลงอย่างหื่นกระหาย เฟรินทร์พยายามเบือนหน้าหลบ แต่ก็ถูกมือหนาอีกข้างบีบปลายคางเอาไว้ เมื่อจูบจนพอใจก็ผละออก แล้วกระซิบข้างหู

        “จูบแรกสินะ หวานจัง หวานจนพี่อยากจะชิมอย่างอื่นแล้วสิ”

        “อื้อ อ๊ะ” ริมฝีปากของเขาบดคลึงริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง เขาจูบเธอเนิ่นนานจนเธอแทบจะขาดใจ แม้ว่าพยายามดันร่างของเขาออกแต่เขากลับไม่ยินยอม และบีบบังคับให้เธอรับจูบร้อนแรงนั้นต่อ

        เขาปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระจูบที่ไร้เดียงสาทำให้เขาแทบคลั่ง ไม่อยากเธอไปไหน

        เพียะ เพียะ

        เฟรินทร์ตบหน้าเขาเต็มแรงถึงสองครั้ง โกรธเขาจนตัวสั่นที่ทำรุ่มร่ามกับเธอทั้งที่กำลังคบหากับเหมยหลินแท้ๆ หญิงสาวใช้หลังมือถูปากตัวเองอย่างนึกรังเกียจสัมผัสของเขา

        ‘ตบครั้งเดียวเหมือนคนอื่นไม่ได้รึไง!’

        ดัสตินไม่โกรธเลยสักนิดกลับยิ้มเยาะสมใจที่เขาได้จูบแรกของเฟรินทร์มา เขาเดินออกไปจากบ้านหลังนี้โดยไม่ร่ำลาเหมยหลินสักคำ

        การกระทำครั้งนั้นเหมยหลินเห็นตั้งแต่ต้น แต่เธอเลือกที่จะไม่โวยวายแล้วมาจัดการกับตัวปัญหาทีหลัง เพราะกลัวว่าจะเสียดัสตินไป หลังจากที่เขากลับไปแล้วเธอมุ่งหน้าไปจัดการตัวต้นเหตุทันที

        ก๊อก ก๊อก ก๊อก

        เฟรินทร์แอบส่องตาแมวดูเห็นว่าเป็นเหมยหลินมายืนเคาะประตูจึงแปลกใจเพราะหญิงสาวไม่เคยมาหาเธอถึงที่นี่

        เพียะ เพียะ

        ทันทีที่เฟรินทร์เปิดประตูกลับถูกเหมยหลินตบหน้าถึงสองครั้ง

        “คุณเหมยหลิน”

        “ถ้าแกยังไม่เลิกยั่วคุณดัสติน แกจะโดนหนักกว่านี้ และฉันก็เฉดหัวเธอออกจากบ้านหลังนี้ จำใส่สมองแกไว้อีลูกเมียน้อย”

        จากนั้นเฟรินทร์ระวังตัวและเลี่ยงที่จะเจอกับเขา หากเขามาเธอก็จะขึ้นมาหลบบนห้อง รอจนกว่าดัสตินจะกลับไปเธอจึงจะลงทำงาน

        แต่ก็ไม่ได้ทำให้เหมยหลินพอใจเลยสักนิด ยังคงคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอตลอด คืนนี้ดัสตินโทรนัดเหมยหลินออกไปเที่ยว โดยไม่ลืมหันมาเยาะเย้ยเฟรินทร์

        “ความแตกต่างระหว่างฉันกับแกแล้วหรือยัง? อย่างแกก็แค่ดอกไม้ริมทางไม่มีค่า ไม่มีใครอยากจะจริงจังด้วยหรอกเหมือนแม่แกนั่นแหละ”

        คล้อยหลังที่เหมยหลินออกไปเฟรินทร์ก็ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บใจ เธอไม่เคยคิดจะยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นเลย และไม่เคยคิดจะแข่งขันกับเหมยหลินด้วย ทำไมเธอต้องถูกทำแบบนี้ด้วย

        .

        “ทำอะไร!”

        “คุณทำอะไรหนูปล่อยนะ” มินนี่ร้องเสียงดังเมื่อถูกเขาจับได้ว่าเธอกำลังแอบเข้ามารื้อค้นเอกสารในห้องทำงานของเขา

        “ฉันถามว่าจะทำอะไร”

        “หนูจะกลับเมืองไทย” เขาไม่มีสิทธิ์กักขังเธอไว้ทำเหมือนว่าเธอเป็นนักโทษของเขา

        “ฉันไม่ให้กลับ!” พูดไม่รู้เรื่องหรือไงพอเขาตะคอกใส่น้ำตาเรียกคะแนนความสงสารจึงไหลอาบแก้ม เขาพยายามใจดีกับมินนี่แต่หญิงสาวไม่เคยฟังในสิ่งที่เขาพูด

        “ฮึก ฮือ คุณจะขังหนูไว้เป็นนางบำเรอของคุณทำไม”

        “มินนี่เลิกร้องได้แล้ว”

        แดนนี่ดึงหญิงสาวมากอดไว้แน่นเขาไม่เคยตามง้อใครจึงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร มินนี่ถึงจะเลิกร้องไห้ตอนนี้เขายังไม่พร้อมปล่อยเธอไปไหน

        “ปล่อย คอยดูนะหนูจะหนีไปจากคุณให้ได้”

        “รอให้ฉันตายก่อนคอยคิดทางหนี”

        “กรี๊ดดด ไอ้สาระเลว”

        เขาอุ้มหญิงสาวพาดบ่าพอมินนี่ดิ้นเขาฟาดมือลงที่ก้นงามทุกครั้ง พอถึงเตียงกว้างเขาโยนลงไปสุดแรงแล้วรีบตามมาขึ้นคร่อมหญิงสาว

        “ถอยออกไปอย่าทำ...”

        “เธอห้ามฉันได้เหรอ” เขาบีบคางหญิงสาวเพื่อให้ไม่ให้หันหน้าหลบหนี ปากหนาจูบลงมาอย่างร้อนแรง เขาไม่สามารถปล่อยเธอไปได้ในตอนนี้ ใครจะว่าเขาเห็นแก่ตัวก็ได้เขากำลังใจติดใจแม่กวางน้อย

        “อื้อออ”

        “เอาใจฉันสิทำให้ฉันพอใจ” เขาทิ้งลงนอนลับตัวมินนี่ให้ขึ้นมานอนบนตัวเขาแทน มือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของหญิงสาว

        “ถ้าฉันพอใจอะไรก็ให้เธอได้ทุกอย่าง”

        มินนี่ได้ยินแบบนั้นไม่รอช้าทำตามที่เขาต้องการทันที เธอไม่อยากอยู่เป็นนางบำเรอของเขาหากวันไหนที่เขาต้องแต่งงาน แล้วเธอจะต้องทำอย่างไรคงไม่พ้นต้องออกจากบ้านหลัง สิ่งเดียวที่กลัวคือตกหลุมรักผู้ชายโฉดคนนี้

        .

        “ผมอยากได้ที่ดินในมาเก๊า” ไห่ฉงบอกความต้องการไปพ่อของเขามีที่ดินผืนงาม เขาอยากได้ไปทำกาสิโนแข่งกับดัสติน

        “พ่อคงให้ไม่ได้”

        “ทำไมครับผมเป็นลูกชายคุณพ่อเหมือนกัน”

        “พ่อขายมันให้คนอื่นแล้ว”

        ชิงอีนั่งอ่านเอกสารไปเขาไม่ทุกข์ร้อนเพราะที่ดินผืนนั้นไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป

        “คุณพ่อขายมันไปให้ใครทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย?”

        “แกจะไปรู้เรื่องอะไรวันๆ เอาแต่เที่ยวเตร่” ชิงอีวางปากกาลงแล้วเงยหน้าขึ้นมามองลูกชายที่ไม่เอาไหน

        “มันชื่ออะไรครับผมจะไปซื้อกลับมา”

        “25ล้านเหรียญ”

        ไห่ฉงถึงกับพูดไม่ออกเพราะราคาที่เอ่ยมานั้นเขาไม่มีปัญญาหาเงินไปซื้อกลับคืนมาได้แน่ เจ็บใจที่พ่อไม่ยอมบอกอะไรเขาเลย

        “แล้วเงินคุณพ่อเอาไปไหนหมด”

        “เอาลงทุนสิถามได้จะนอนอยู่เฉยๆ เงินไม่งอกเงยขึ้นมาหรอก”

        “ผมจะตามสืบให้ได้ว่าเป็นใคร”

        เฟรินทร์ได้ยินในสิ่งที่สองพ่อลูกพูดเรื่องทรัพย์สินเงินทองเธอไม่มีส่วนได้ส่วนเสีย และไม่ต้องการเงินจากใครด้วยตอนนี้หาทางเก็บเงินให้ได้แล้วออกไปจากที่นี่

        “คุณพอลเรื่องที่ดินในมาเก๊าห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าตอนนี้เป็นชื่อใคร” ชิงอีวางสายเขากลัวว่าเจ้าของที่แท้จริงจะได้รับอันตราย หากสิ้นเขาไปแล้วใครจะตามปกป้องได้