บทที่5 ชีวิตใหม่

หกเดือนต่อมา

สองพี่น้องยืนมองไปยังแปลกผัก ที่มีน้องชายคนเล็กกำลังพรวนดินอย่างสนุกสนาน

“คุณชายขอรับ ทุกอย่างเรียบร้อยตามคำสั่งแล้วขอรับ”

ลุงสือเดินเข้ามารายงานผู้เป็นนายเบา ๆ ด้วยเกรงว่าสตรีทั้งสามคนด้านในกระท่อมจะได้ยิน

“เรื่องนี้ไม่ต้องบอกท่านแม่หรอก ทำตามที่ข้าบอกก็พอ ไปกันเถอะ! วันนี้ข้าอยากทำไก่ต้มน้ำแกง สำหรับพวกเราทุกคน”

หยางเจี่ยนที่ตอนนี้ร่างกายนับว่าใกล้จะหายดีแล้ว เดินนำลุงสือไปยังทิศทางป่า โดยทิ้งให้น้องสาวดูแลหยางไท้เพียงลำพัง

แม้ว่าการเข้าป่าล่าสัตว์ของเขา ผู้เป็นแม่จะไม่เห็นด้วย แต่จะให้เขาทนเห็นทุกคน กินเพียงหมั่นโถวไร้รสชาติทุกมื้อได้อย่างไรกัน เพราะแบบนี้อย่างไรเล่า ร่างกายถึงได้ไร้กำลังวังชา

ลุงสือไม่ได้ชำนาญการล่าสัตว์ เขาก็ไม่มีกำลังพอเช่นกัน แต่เขาทำกับดักได้ ซึ่งตอนนี้ถึงเวลาที่เขาจะต้องเข้าไปดู ว่ามีสัตว์น้อยใหญ่ตัวไหนบ้าง ที่หลงมาติดกับดักของเขา

นับว่าเขาโชคดีที่ชีวิตเก่า เขาเกิดเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทยา เพราะตั้งแต่จำความได้ เขากับน้อง ๆ ต้องท่องจำสรรพคุณของสมุนไพรแทบจะทุกชนิดได้จนขึ้นใจ

เพราะร้านค้าแรกๆของตระกูลเฉิน คือร้านยาสมุนไพรและรักษาแบบจีนโบราณมาก่อน ดังนั้นลูกหลานในตระกูลทุกรุ่น ต้องเรียนรู้เรื่องยา การฝังเข็ม ซึ่งเป็นการรักษาที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น

อีกอย่างเขาและน้องสาวเป็นทหารหน่วยรบพิเศษ   ทำงานทั้งในที่ลับและที่แจ้ง เรื่องยาความรู้ต่าง ๆ จึงจำเป็นต้องเรียนรู้ให้มาก  เพราะบางครั้งต้องมีการปลอมตัว พวกเขาถูกฝึกมาอย่างหนัก เพื่อให้แตกฉานในทุกด้าน

 และในป่าแห่งนี้ก็มีสมุนไพรอยู่มาก จึงทำให้ตลอดหกเดือนมานี่ เขาบำรุงร่างกายของทุกคนให้ดีขึ้นตามลำดับ

“คุณชายขอรับ พรุ่งนี้คนจากจวนรับรองจะนำยามาส่งขอรับ”

“เช่นนั้นรึ! เอาเป็นว่าอย่าได้แสดงพิรุธอะไรให้พวกนั้นรู้ก็พอ ส่วนยาให้ท่านแม่ทำเช่นเดิม ไม่ต้องบอกนางจนกว่าข้าและฮวาเอ๋อร์จะพร้อมเสียก่อน ค่อยบอกนางก็ไม่สาย”

หยางเจี่ยนเรียนรู้ที่จะปรับตัว เขาไม่ใช่เด็กอย่างร่างกาย เพราะชีวิตเก่าของเขานั้น อายุเกือบเท่ากับมารดาคนใหม่ในตอนนี้เลยทีเดียว แต่เมื่อสวรรค์อยากให้เขากลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง เขาจะดื้อดึงฝืนมันให้เหนื่อยไปทำไมกัน แค่ใช้ร่างนี้เปลี่ยนแปลงทุกอย่างให้ดีขึ้น เรื่องอื่นค่อยว่ากันไปตามสถานการณ์

แม้ลุงสือรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย กับความเปลี่ยนไปของคุณชายและคุณหนู แต่ในเมื่อมันเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น ไยเขาต้องคิดให้มากความด้วยเล่า

หยางเจี่ยนรับรู้ดีถึงสายตาแห่งความสงสัย ของทั้งผู้เป็นแม่รวมถึงทุกคนที่อยู่ร่วมกัน แล้วอย่างไรเขาจะอธิบายไปทำไม ตอนนี้หน้าที่ของเขา คือทำให้มารดาหลุดพ้นจากพันธนาการของหรงจิ่ง และทำให้ตัวพวกเขาเอง หลุดพ้นจากคำว่าพ่อลูกกับชายผู้นั้นเช่นกัน

“คุณชายขอรับ มีหมูป่าตกลงไปในหลุมขอรับ”

ลุงสือที่เดินไปดูหลุมดักสัตว์ รีบเดินกระหืดกระหอบกลับมา พร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม ร่างกายที่ผายผอมของชายสูงวัย เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้น นับตั้งแต่สองพี่น้องลงมือเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

“วันนี้ข้าจะปรุงอาหารให้ทุกคนได้ลิ้มรส”

หยางเจี่ยนเดินตรงไปยังหลุมดักสัตว์ หมูป่าขนาดกลางนอนสิ้นใจอยู่ในนั้น เด็กชายได้ช่วยลุงสือผูกเชือก เพื่อที่เขาจะลงไปจัดการกับหมูป่าด้านล่าง

ทั้งคู่ไม่ได้รีบร้อนอันใด ด้วยเวลานี้เพิ่งจะเลยเที่ยงมาได้เล็กน้อยเท่านั้น ยังมีเวลาอีกมากที่พวกเขาจะจัดการพาหมูตัวนี้กลับบ้าน เพื่อไปทำอาหาร และนำไปแลกขนมมาให้น้องชายได้กิน

ที่กระท่อมจางฮุ้ยเหมยกระวนกระวายใจไม่น้อย เมื่อลูกชายคนโตยังไม่กลับมา นางกลัวทุกครั้งที่เขาห่างสายตา แต่สำหรับเหลียนฮวานางหาได้ใส่ใจกับเข้าป่าของพี่ชาย

ถึงจะอยู่ในร่างเด็ก แต่สติปัญญาและความสามารถของหยางเจี่ยน ทำให้นางมั่นใจว่าเขาจะกลับมาอย่างปลอดภัย แต่ในคำว่าลูกก็เข้าใจหญิงงามที่เป็นแม่ดี ที่ทนอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อลูก หากไม่มีพวกนางสามคนพี่น้อง มารดาคงไม่รั้งอยู่ในสภาพเช่นนี้เป็นแน่

“ท่านป้าโจว นี่มันจะสองชั่วยามแล้วนะ ไยพวกเขายังไม่กลับมากันอีก” จางฮุ้ยเหมยพูดแม่นมด้วยความร้อนใจ

“อ๊ะ! นั่นอย่างไรเจ้าค่ะ คุณชายใหญ่กับตาเฒ่าสือกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

สตรีต่างวัยรีบสาวเท้าเข้าไปหาทั้งคู่ ก่อนจะตาโตกับสิ่งที่ทั้งคู่นำกลับมามอบให้ จางฮุ้ยเหมยยังคงเก็บงำความสงสัยเอาไว้ภายในใจ นับตั้งแต่ฝาแฝดตื่นขึ้นมา นิสัยก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน สงบนิ่งขึ้นดูโตขึ้นกว่าที่ผ่านมา ทั้งยังมีความสุขุมมากขึ้น ถึงกระนั้นสำหรับนางแล้ว ขอแค่ลูก ๆ กลับมาอยู่ข้างกาย จะมีการเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหนนางก็ไม่คิดจะใส่ใจ

“ไท้เอ๋อร์คนดี มานี่มา! ดูซิพี่มีอะไรมาฝากเจ้า”

เด็กชายในชุดเก่ามอซอวิ่งตรงเข้าหาพี่ชาย ก่อนจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เพราะในห่อกระดาษมีขนมอยู่หลายชิ้น รอยยิ้มของหยางไท้ทำให้จางฮุ้ยเหมยสะเทือนใจเป็นอย่างมาก

นางโง่เขลาเองที่ไม่กล้าที่จะเปลี่ยนแปลง หากวันนั้นนางกล้าที่จะแตกหักกับหรงจิ่ง ไม่แน่ว่าวันนี้ลูก ๆ ของนางคงไม่เป็นอย่างในทุกวันนี้

“แม่ขอโทษ” หญิงสาวพึมพำเบา ๆ

“อดทนอีกนิดนะเจ้าคะท่านแม่ ขอเวลาเราสองคนอีกนิด ข้ากับพี่ใหญ่จะทำให้เราทุกคน กลับไปอยู่ในที่อันเหมาะสมเจ้าค่ะ”

จางฮุ้ยเหมยสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงของบุตรสาว นางไม่คิดว่าจะมีผู้ใดได้ยิน หญิงสาวหันกลับไป ก็พบกับรอยยิ้มกว้างของหรงเหลียนฮวา ดวงตาที่เป็นประกายของลูกสาว เสมือนน้ำทิพย์ชโลมหัวใจของนาง

“แม่ผิดที่อ่อนแอลูกรัก”

จางฮุ้ยเหมยโอบกอดบุตรสาว พร้อมพูดกับหรงเหลียนฮวา ด้วยความรู้สึกผิดอย่างที่สุด