บทที่4 มารดาผู้งดงาม

หลังจากรถม้าลับสายตาไปแล้ว หรงจิ่งวางลูกชายคนเล็กลงกับพื้น ก่อนจะหันกลับมาหาภรรยา ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มเปลี่ยนไปในทันที สายตาที่เขามองสี่แม่ลูก ไม่ต่างจากเศษขยะริมทาง

 “กลับไปอยู่ที่กระท่อมได้แล้ว และอย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้าขัดคำสั่ง ส่งข่าวให้พ่อแม่เจ้า จำเอาไว้ให้ดีว่าหน้าที่ของภรรยาคือเชื่อฟังสามี เจ้าก้าวออกจากสกุลจางเพื่อมาเป็นคนสกุลหรง ไม่ว่าอยู่หรือตายเจ้าก็คือคนสกุลหรง เรื่องนี้คงไม่ต้องให้ข้าต้องสอนเจ้าเป็นครั้งที่สองหรอกนะ”

 “เจ้าค่ะ”

 หญิงสาวพาลูกชายหญิงเดินออกจากจวนไป พร้อมน้ำตาอาบแก้ม นางเป็นแค่ดอกไม้ประดับของสามี และเขามีนางไว้เพื่อให้สกุลจางคอยสนับสนุนเขา

 ครอบครัวของนางมิใช่คนเมืองหลวง จึงไร้ญาติพี่น้องที่จะพึ่งพา ถึงมีก็ช่วยอะไรนางไม่ได้ เพราะนางเป็นคนของสกุลหรง จะอยู่จะตายก็คือคนของสามี สงสารก็เพียงลูก ๆ ที่พลอยต้องมาลำบากไปด้วย

 “คุณหนู เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ไยจึงไม่กลับไปเสิ่นโจวกับนายท่านเล่าเจ้าคะ”

 “ท่านป้าก็รู้ดีมิใช่หรือ หากหย่าขาดจากเขา ไปได้เพียงตัวข้าคนเดียว แล้วลูก ๆ ของข้าเล่าจะอยู่อย่างไร พวกเขาคือคนสกุลหรง หากหรงจิ่งไม่ยินยอม ต่อให้ท่านพ่อท่านแม่ร้องเรียน ก็ยากที่จะเอาลูกไปจากเขาได้ ไม่เป็นไรขอแค่พวกเขาปลอดภัย อยู่แบบนี้ข้าก็สบายดี”

 หญิงสาวฝืนยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะส่งลูกชายคนเล็กให้แก่สาวใช้ข้างกาย โดยมีแม่นมของนางคอยช่วยพยุง สองพี่น้องฝาแฝดทำได้เพียงมองความทุกข์ผู้เป็นแม่ ที่ยอมลำบากเพียงเพื่อได้อยู่ใกล้พวกเขาสามคนพี่น้อง

 “เอาไงดีล่ะต่อจากนี้”

เฉินหนิงเอ่ยถามพี่ชาย เธอยังรู้สึกมืดแปดด้านอยู่ในตอนนี้ โลกที่มีกฎของชนในยุคโบราณ มันช่างโหดร้ายมากสำหรับผู้หญิง แตกต่างจากอีกโลกที่พวกเธอเคยอยู่ ที่มีความทัดเทียมกันในทุก ๆ ด้าน

"ก่อนอื่นก็ทำให้ร่างกายน้อย ๆ นี้แข็งแรงก่อนดีไหม แล้วค่อยเริ่มวางแผนอนาคตกัน รับรองว่าพี่ไม่พาน้องสาวสุดที่รัก อยู่ที่นี่จนตายหรอกน่า! คิดซะว่านี่คือการฝึกอีกรูปแบบหนึ่งก็แล้วกัน"

“ทำมาเป็นพูดดี ที่นี่ไม่มีคำว่ากฎหมายอยู่เหนือคนผิด แต่ผู้มีอำนาจเท่านั้นคือผู้ถูกต้อง”

“ก็แค่สร้างอำนาจ” เฉินหมิงพูดยิ้ม ๆ

“พูดน่ะมันง่าย ตอนทำนี่ล่ะมันยาก”

“มันไม่มีอะไรยากไปกว่านี้แล้ว คิดดูนะทำไมเราถึงตื่นมาในร่างของฝาแฝดนี่ ถ้าไม่เพราะสวรรค์ต้องการให้เราสองคน มาเพื่อแก้ไขชะตาของหญิงงามที่จะเป็นแม่เรานับจากนี้”

“ดูละครมากไปไหมเนี่ย! แต่ก็นะ! ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่ ถ้าไม่เดินหน้าก็ต้องตายอีกรอบ งั้นก็เอาให้สุดไปเลยล่ะกัน”

“หึ ๆ มันต้องแบบนั้นอยู่แล้ว”

สองพี่น้องเงียบเสียงลงอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงวิ่งตรงมาที่ห้องของพวกเขา จากน้ำหนักของฝีเท้าไม่น่าจะเป็นผู้ใหญ่

“พี่ใหญ่ พี่รอง ตื่นแล้วหรือขอรับ”

เสียงน้อย ๆ ของเด็กชายรูปร่างผอมแห้ง เหมือนเด็กอายุไม่เกินแปดขวบเลยด้วยซ้ำ แต่จากความทรงจำของทั้งคู่ หรงหยางไท้อายุตอนนี้คือสิบขวบ ร่างกายผายผอมของเด็กชาย ทำให้สองพี่น้องสะเทือนใจอยู่ไม่น้อย นอกจากทำให้ร่างกายของพวกเขาแข็งแรง เด็กชายที่วิ่งเข้ามากอดพวกเขาอยู่ในตอนนี้ ก็ต้องมีร่างกายที่ดีให้ได้ด้วยเช่นกัน

“วันนี้น้องพี่ไปซุกซนที่ใดมา หืม!”

เฉินหมิงทำหน้าที่พี่ชายที่ดีในทันที เขาสงสารเด็กชายตรงหน้าเหลือเกิน 

“ไม่เลยขอรับ ข้าไปช่วยท่านลุงสือปลูกผักด้วยนะขอรับ พี่ใหญ่กับพี่รองจะได้กินผัก จะได้ไม่ป่วยอย่างไรเล่าขอรับ”

“เอาไว้พรุ่งนี้พี่ดีขึ้น จะออกไปดูแปลงผักของเจ้านะ”

เฉินหนิงเอ่ยขึ้นบ้าง เธอต้องทำตัวให้คุ้นชินทั้งการใช้คำพูด และชื่อใหม่ เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยของทุกคน

สามพี่น้องคุยกันอย่างสนุกสนาน หยางไท้นั่งอยู่ระหว่างพี่ ๆ พร้อมเล่าสิ่งที่ไปเจอมา ตลอดเวลาที่พวกเขาได้แต่นอนเป็นผักลวกอยู่บนเตียง เฉินหนิงแอบจับชีพจรของน้องชายตัวน้อย

ก่อนจะหันไปสบตากับพี่ชาย เฉินหมิงบอกแค่ว่ารู้แล้ว เพราะตอนที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วรับรู้เรื่องราวของหรงหยางเจี่ยน เขาได้ตรวจชีพจรของน้องสาว 

ซึ่งในตอนนั้นเขาไม่แน่ใจนักว่าคนที่นอนอยู่ จะเป็นเฉินหนิงอย่างที่คิดหรือไม่ เพราะใบหน้าที่ซ้อนทับของหรงเหลียนฮวากับน้องสาว ทำให้เขาได้แต่ตั้งความหวังเอาไว้ในใจ

“ไท้เอ๋อร์ ไยเข้ามากวนท่านพี่เล่าลูก”

“ก็ข้าคิดถึงท่านพี่นี่ขอรับ”

“ไม่เป็นไรขอรับท่านแม่ ข้ากับน้องรองเองก็คิดถึงไท้เอ๋อร์เช่นกันขอรับ”

“ถ้าอย่างนั้น มาแม่ป้อนโจ๊กพวกเจ้าสองคนนะ”

“ท่านแม่ข้าจะช่วยป้อนพี่ใหญ่เองนะขอรับ”

มือผายผอมของหยางไท้ ยืนไปไปหามารดา เพื่อที่จะช่วยป้อนอาหารให้พี่ชาย

“ไท้เอ๋อร์...”

“ท่านแม่ขอรับ มาข้าช่วยไท้เอ๋อร์ถือเอาไว้ก็ได้ขอรับ จะได้ไม่ร้อนมือ”

เฉินหมิงช่วยน้องชายประคองถ้วยโจ๊ก ก่อนจะวางลงบนที่นอน โดยเขาใช้สองมือจับประคองเอาไว้ เพื่อให้น้องชายตักป้อนเขาอย่างที่ต้องการ

จางฮุ้ยเหมยเป่าโจ๊กเบา ๆ ก่อนจะป้อนให้กับบุตรสาว หญิงสาวพยายามเหลือเกิน ที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา ความลำบากไม่ได้ทำให้นางเจ็บปวด เท่ากับการที่ลูก ๆ ถูกพ่อแท้ ๆ ละเลยถึงเพียงนี้

ป้าโจวที่ช่วยเสี่ยวเตี๋ยยกถังน้ำเข้ามาด้านใน แอบซับน้ำตาด้วยความเวทนาผู้เป็นนาย ที่ต้องทนกับสภาพเช่นนี้ เพียงเพื่อจะได้อยู่ใกล้กับคุณหนูและคุณชายทั้งสอง