บทที่ 12

จางหยวนเม้มริมฝีปาก แล้วชี้ไปที่หัวกกของโสมป่าแล้วพูดว่า

“หัวกก ถูกต่อเข้าไปอย่างเห็นได้ชัด! ส่วนลวดลายของโสม ก็แกะสลักด้วยมีดอย่างชัดเจน จากนั้นก็เอาไปทำให้มันดูเก่า! เหมือนกับทำของโบราณเลย…”

“กล่าวโดยสรุปก็คือ นี่คือโสมธรรมดาที่ถูกดัดแปลงเป็นโสมป่า! ดูไปแล้วก็เหมือนกับโสมป่าจริง ๆ แต่ยังไงก็เป็นของปลอมอยู่ดี!ฤทธิ์ยาในนั้นเทียบกันไม่ติดเลย!”

หลังจากที่จางหยวนพูดจบ ผู้จัดการร้านขายยาที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ก็รู้สึกกังวลในเป็นอย่างมาก

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า จางหยวนจะรู้วิธีดูโสมป่าจริง ๆ

และทุกคำพูดของจางหยวนก็ถูกต้องตรงประเด็นทั้งหมด!

ผู้จัดการร้านขายยาอาศัยวิธีนี้ ในการเปลี่ยนโสมธรรมดาให้เป็นโสมป่า!

ในขณะนี้ อันที่จริงแล้วไม่ใช่แค่ผู้จัดการร้านขายยาเท่านั้นที่ตกใจ

นอกจากนี้ยังมีสาวงามผู้เย็นชาที่อยู่ข้าง ๆ ด้วย

สาวงามผู้เย็นชามองที่จางหยวนด้วยความประหลาดใจ

เดิมทีเธอคิดว่า จางหยวนแค่อยากจะหาข้ออ้างเข้าใกล้เธอ

แต่คิดไม่ถึงว่า จางหยวนสามารถพูดคำพูดได้มากมายขนาดนี้ แถมฟังไปแล้วดูสมเหตุสมผลมาก!

ในเวลานี้ ผู้จัดการร้านขายยาก็กลอกตาแล้วเยาะเย้ยขึ้นมาทันที

“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มพูดออกมามากมายขนาดนี้ ก็แค่พูดว่าใช้วิธีไหนดัดแปลงโสมธรรมดาให้เป็นโสมป่า! แต่พ่อหนุ่มมีหลักฐานอะไร ที่จะพิสูจน์ว่าโสมอันนี้ของฉันคือโสมธรรมดาไหม?”

ในขณะเดียวกัน ผู้จัดการร้านขายยาหันไปหาสาวงามผู้เย็นชาแล้วพูดว่า "ประธานฉู่ อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระจากเขาเลย! เมื่อกี้เขาแค่พูดออกมาตั้งเยอะ แต่ไม่ได้พูดวิธีดูโสมป่าใด ๆ เลย! เห็นได้ชัดว่าพูดจาเหลวไหล! "

สาวงามผู้เย็นชามองดูจางหยวน: "อืม คุณมีวิธีพิสูจน์ว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงไหม? หากคุณไม่สามารถพิสูจน์ได้ ฉันก็คงจะเชื่อคุณ!"

“ต้องการพิสูจน์ใช่ไหม? มันง่ายมาก!” จางหยวนวางถุงผ้าของตนเองลงบนเคาน์เตอร์

แล้วนำโสมป่าอายุสิบห้าปีอันนั้นออกมา

จางหยวนเอามันวางรวมกับของปลอม

“นี่คือโสมป่าที่ผมเก็บมาจากภูเขา กิ่งก้านของโสมป่านั้นเหนียวทนทานกว่ามาก แต่กิ่งก้านของโสมธรรมดานั้นมีความเหนียวทนทานน้อยกว่า! เพียงแค่ดึงรากโสมออกมาแล้วเปรียบเทียบก็รู้แล้ว!” จางหยวนกล่าวแบบสบาย ๆ

พอได้ยินจางหยวนพูดแบบนี้

แล้วดูโสมป่าบริสุทธิ์ที่เขาหยิบออกมา

สีหน้าของผู้จัดการร้านขายยาก็เปลี่ยนไปเป็นสีเขียว

ด้วยสายตาของเขา สามารถมองออกว่า สิ่งที่จางหยวนนำออกมานั้นเป็นโสมป่าของจริง ไม่ใช่ของปลอมที่ใช้วิธีปลอมแปลงขึ้นมา

ผู้จัดการร้านขายยาคิดไม่ถึงว่าจางหยวนไม่ได้พูดโกหก

จางหยวนมีโสมป่าแท้อยู่ในมือจริง ๆ และดูมีคุณภาพสูงเสียด้วย!

เมื่อเปรียบเทียบกับของจริงแล้ว ของปลอมก็ดูจืดชืดไปตามธรรมชาติ

แต่ทว่า ผู้จัดการร้านขายยากลับไม่ยอมรับ

เขากล่าวด้วยความโกรธทันทีว่า:

“พูดจาเหลวไหล! นี่คือโสมป่ามูลค่าหนึ่งล้านห้าแสนบาท! คุณพูดง่ายจนเกินไป! ถ้าดึงรากโสมออกเส้นหนึ่ง ก็จะทำให้ภาพลักษณ์โดยรวมเสียหาย คุณรู้ไหมว่าโสมป่าอันนี้ราคาจะลดลงเท่าไหร่?”

เมื่อได้ยินดังนี้ จางหยวนกังก็อ้าปาก แต่ยังไม่ทันจะได้เปล่งเสียงออกมา

สาวงามผู้เย็นชาที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้นมาก่อนว่า

“เดี๋ยวก่อน! ผู้จัดการ ทำตามที่เขาพูด! หากสามารถพิสูจน์ได้ว่านี่คือโสมป่า ฉันจะซื้อมันในราคาเดิมอย่างแน่นอน! แม้ว่าฉันจะสูญเสียรากโสมไปหนึ่งเส้นก็ไม่เป็นไร!” สาวงามผู้เย็นชากล่าว

สีหน้าของผู้จัดการร้านขายยาเปลี่ยนไปทันที: "ประธานฉู่ ทำแบบนี้...จะดีเหรอ?"

“ทำไมจะไม่ดีล่ะ? ถ้าสามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นของแท้ ฉันจะควักเงินซื้อมันในราคาหนึ่งล้านห้าแสนบาท ถ้าเป็นของปลอมล่ะก็ ไม่จำเป็นต้องบอกว่าจะเป็นยังไง! ผู้จัดการ คุณไม่มีความมั่นใจที่จะตรวจสอบมันเหรอ?”สาวงามผู้เย็นชาเหลือบมองเขา

เธอเป็นผู้หญิงแกร่งที่รู้จักกันดีในอุตสาหกรรมจัดเลี้ยงในเมืองชิงเหอ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเธอค่อนข้างจะประสบความสำเร็จในวงการจัดเลี้ยง จึงได้พบปะกับผู้คนมากมาย

ความผิดปกติที่ผู้จัดการร้านขายยาแสดงออกมาเมื่อสักครู่นี้ ไม่อาจรอดพ้นสายตาของเธอไปได้

จางหยวนก็เอ่ยปากพูดในเวลาที่เหมาะสมว่า: "ใช่แล้ว! คนที่ชวนเสื้อคลุมราชวงศ์ถัง คุณไม่กล้าตรวจสอบสินค้าใช่ไหม? แน่นอนว่า พวกคุณสามารถใช้เงินจ้างผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรมาตรวจสอบสินค้าได้เลย! ยังไงก็ได้ผลลัพธ์เหมือนเดิมอย่างแน่นอน!"

สาวงามผู้เย็นชาก็รีบตอบทันทีว่า:

“ก็ได้ เพื่อนของฉันบังเอิญรู้จักผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรอยู่พอดี หากต้องการทำแบบนี้ ฉันสามารถเชิญเธอมาได้!”

“แน่นอน หากพิสูจน์ได้ว่านี่เป็นของปลอม ฉันจะคุยกับเถ้าแก่ของคุณ แล้วถามเขาว่าทำไมคลังยาจี้ซื่อถังถึงได้ขายโสมปลอม!” สาวสวยผู้เย็นชากล่าวเสริม

ในเวลานี้ ผู้จัดการร้านขายยาก็มีเหงื่อท่วมศีรษะ

เมื่อเขาถูกสาวงามผู้เย็นชาข่มขู่ ร่างกายก็อ่อนเปลี้ยแล้วทรุดตัวลงบนเก้าอี้

"ขอ... ขอโทษครับ! ประธานฉู่ ผม... ผมเป็นหนี้พนันหลายล้านบาท! เพื่อจะได้มีเงินชำระหนี้ ผมจึงต้องแอบขายโสมป่าอายุสามสิบออกไปแล้ว!"

“เพื่อไม่ให้ถูกจับได้ ผมจึงใช้โสมธรรมดามาปลอมแปลงเป็นโสมป่า ฉันทำแบบนี้เพราะไม่มีทางเลือก!”

“ประธานฉู่ ได้โปรดอย่าบอกเถ้าแก่ของพวกเราเลยนะครับ! ถ้าเขารู้ เขาจะไล่ผมออก และให้ผมรับผิดชอบอย่างแน่นอน! ฮือฮือ…”

พอพูดจบ ผู้จัดการร้านขายยาก็ร้องห่มร้องไห้

สาวสวยผู้เย็นชามองเขาด้วยสีหน้าที่รังเกียจ: "ฉันไม่บอกเถ้าแก่ของคุณก็ได้ แต่คุณต้องควักเงินของตนเองเพื่อคืนเงินก้อนนั้นมา! เอาล่ะ! ฉันจะไปแล้ว!"

พูดจบ เธอก็หันหลังแล้วกำลังจะจากไป

แต่ทว่า หลังจากก้าวไปได้สองก้าว สาวงามผู้เย็นชาก็หยุดกะทันหัน

เธอหันไปหาจางหยวนแล้วพูดว่า

“คุณจะขายโสมป่าของคุณหรือเปล่า? ถ้าขาย ก็มากับฉัน!”

จางหยวนพยักหน้าอย่างน่าเหลือเชื่อ: "ขาย ขายแน่นอน!"

เขาทำให้ผู้จัดการร้านขายยาขุ่นเคือง เขาจึงไม่สามารถอยู่ขายโสมป่าต่อไปได้

เนื่องจากสาวงามผู้เย็นชาคนนี้ต้องการโสมป่า และดูเหมือนว่าจะไม่ขาดแคลนเงิน จึงสามารถขายโสมป่าให้เธอได้!

ทั้งสองเดินออกมาจากร้านขายยา สาวงามผู้เย็ยชาก็เดินตรงไปที่รถบีเอ็มสุดหรูที่อยู่นอกประตูคันหนึ่ง

แม้ว่าจางหยวนจะไม่ค่อยรู้เรื่องรถยนต์มากนัก แต่เขาก็ยังรู้อีกอย่างหนึ่ง

รถที่สวยเป็นพิเศษ โดยเฉพาะรถนำเข้าที่สวย ๆ ล้วนเป็นรถหรู!

ระบีเอ็มที่อยู่ข้างหน้าคันนี้ช่างสวยมากจริง ๆ !

ไม่มีไม่เงินสี่ห้าล้านบาท ซื้อไม่ได้อย่างแน่นอน!

จางหยวนพินิจมองสาวงามผู้เย็นชาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วคิดอยู่ในใจว่าบุคคลนี้เป็นใครมาจากไหน

สายตาที่พินิจมองของเขา ในสายตาของสาวงามผู้เย็นชา กลับกลายเป็นการรุกรานที่ไร้ยางอาย!

สาวสวยผู้เย็นชาขมวดคิ้ว และพูดในใจว่าถ้าไม่ใช่เพราะคลังยาจี้ซื่อไม่มีโสมป่าที่เหมาะสม

เธอจะไม่ปล่อยให้จางหยวนตามตนเองออกมา!

จากประสบการณ์ของสาวงามผู้เย็นชา โสมป่าที่จางหยวนนำออกมานั้น จะต้องเป็นโสมที่สุดในบรรดาโสมป่าอย่างแน่นอน!

“โสมป่าของคุณ ฉันจะซื้อในราคาห้าแสนบาท!” สาวสวยผู้เย็นชากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำทุ้ม

จางหยวนอดไม่ได้ตะลึง เมื่อได้ยินราคาที่เธอเสนอ

เดิมทีจางหยวนคิดว่า ถ้าโสมป่าสามารถขายได้ในราคาสามสี่แสนบาท เขาก็มีความสุขแล้ว

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาจะยังล้าหลังไม่ทันการณ์อยู่!

สาวงามผู้เย็นชาจึงได้เอ่ยปากเสนอราคาห้าแสนบาท!

เมื่อเห็นว่าจางหยวนไม่ได้พูด เอาแต่จ้องมองตนเองอย่างงุนงง สาวงามผู้เย็นชาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ โสมป่าที่มีอายุสามสิบปี สามารถขายได้ในราคาหนึ่งล้านห้าแสนบาทจริง ๆ แต่ยิ่งโสมป่ามีอายุมากเท่าไหร่ ราคาก็จะเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น!”

“โสมป่าอายุสิบห้าปี ขายได้ในราคาห้าแสนบาท ถือว่าสมเหตุสมผลมาก!”

สาวงามผู้เย็นชาอธิบาย

จางหยวนถึงได้กลับมามีสติอีกครั้ง จากนั้นก็พิจารณาคำพูดของอีกฝ่ายอย่างถี่ถ้วน

เขาสามารถบอกได้ว่า สิ่งที่สาวงามผู้เย็นชาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง