บทที่ 14

“แม่ รอเดี๋ยวก่อน หนู หนูเพิ่งตื่นนอน ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย”

จ้าวลู่ลู่ร้อนรนหมือนกวางตัวน้อยที่ตกตะลึง หัวใจเต้นผิดจังหวะ

ถ้าจางอวี้หลานเห็น เธอก็คงมองหน้าจางอวี้หลานไม่ติดแล้ว

และไม่มีเวลาสนใจกางเกงชั้นในที่เปลี่ยนใหม่ รีบหากางเกงมาสวม

เมื่อทำเสร็จแล้ว จ้าวลู่ลู่จึงโล่งใจ เปิดประตูกระแอ่มและพูด

“เสร็จแล้วค่ะแม่ เข้ามาเลยค่ะ”

เสียงดังเอี๊ยด จางอวี้หลานเปิดประตูเดินเข้าไป

เห็นหน้าจ้าวลู่ลู่ที่แดงเหมือนตูดลิง ยืนตัวตรงที่ประตู จึงขมวดคิ้วถาม

“เจ้าเด็กนี่เป็นอะไรกันแน่ ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น? ตะโกนร้องโวยวายอะไร?”

“แม่คะ เมื่อกี้หนูฝันร้ายแล้วตกใจค่ะ”

จ้าวลู่ลู่ก้มหัว โกหกด้วยเหตุผลที่แย่

“ฝันร้ายงั้นเหรอ? ฝันร้ายอะไร ถึงทำให้เธอได้ร้องแบบนี้ห้ะ?”

สายตาจางอวี้หลานยังคงแปลก ๆ ดีที่เธอไม่ได้ถามอะไรต่อ

จ้าวลู่ลู่รู้สึกอาย มือทั้งคู่จับแน่นเข้าด้วยกัน กระทั่งเธอรู้สึกว่าตัวเองตื่นเต้นจนเหงื่อออกแล้ว รีบเปลี่ยนเรื่อง

“แม่มาเรียกหนูมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”

“หลินเฟยเจ้าเด็กกำพร้านั่นมาพร้อมกับอาเล็กของเขา และมีของติดมือมาด้วย บอกว่าจะมาขอบคุณเธอ”

“นี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”

จางอวี้หลานขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

วันนี้จ้าวฟู่กุ้ยไปประชุมในเมืองอีกแล้ว จางอวี้หลานอยู่บ้านน่าเบื่อ จึงเตรียมตัวจะออกไปเล่นไพ่

ก็เห็นหลินเฟยและถังรั่วเสวี่ยถือสิ่งของสองลัง เดินตรงเข้ามา

บอกว่ามาขอบคุณลูกสาวตัวเอง

จางอวี้เฟยไม่เข้าใจว่าหลินเฟยเล่นอะไร ก็ให้เขาและถังรั่วเสวี่ยรออยู่ข้างล่าง ดังนั้นจึงขึ้นมาเรียกจ้าวลู่ลู่

“อ๋อ เป็นเพราะเมื่อวานหนูออกไปเล่น เห็นหลินเฟยไม่ระวังตกแม่น้ำหนูช่วยเขาขึ้นมา”

“เขาทั้งคู่น่าจะมาขอบคุณหนูน่ะ”

จ้าวลู่ลู่ปิดบังไม่ได้เล่าส่วนที่หลินเฟยมองร่างกายเธอ

“อะไรนะ เธอลงบ่อไปช่วยเขาเหรอ? คราวหน้าเจอแบบนี้ก็ทำเป็นไม่เห็นนะ อันตรายมากเลย”

ได้ยินแบบนั้น จางอวี้หลานก็ทำตาขวางและตำหนิ

หลินเฟยไม่มีภาพลักษณ์ที่ดีกับเธอมาตลอด ไม่เคยต้อนรับมาก่อน ได้ยินว่าหลินเฟยต่อแม่น้ำ สิ่งแต่ที่เป็นห่วงก็ต้องเป็นความปลอดภัยของลูกสาวตัวเองอยู่แล้ว

"แม่คะ อย่างน้อยก็เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ชีวิตคนคนหนึ่ง จะไม่สนใจได้ยังไงล่ะคะ"

จ้าวลู่ลู่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ

"ช่างเถอะ ขี้เกียจว่าเธอ"

"รีบให้พวกเขาไปซะ อย่าให้หลินเฟยไอ้เด็กไม่เอาไหนคนนั้นทำของบ้านเราเปื้อนหมดล่ะ"

"จริงด้วย ของที่พวกเขาเอามาก็เก็บไว้นะ ฉันไปเล่นไพ่ละ"

จางอวี้หลานติดไพ่มาก ๆ แม้แต่จ้าวฟู่กุ้ยก็ห้ามไม่ได้ ทุกวันแม้จะมีพายุลมฝนก็ต้องไปเล่นสักตา

เมื่อน้ำเสียงที่รังเกียจพูดจบแล้ว หันหลังลงไป

"หนูรู้แล้วค่ะแม่" จ้าวลู่ลู่ทำได้แค่ตอบอย่างช่วยไม่ได้

มองดูจางอวี้หลานลงไป จ้าวลู่ลู่ถอนหายใจยาว ๆ

เธอเปิดตู้เสื้อผ้า เปิดหากางเกงชั้นในตัวเอง เตรียมเปลี่ยนเสร็จแล้วค่อยลงไป

ชั้นล่าง

หลินเฟยเห็นจางอวี้หลานอยู่ชั้นล่าง รีบลุกขึ้นจากโซฟาและถาม

"คุณป้าครับ พี่ลู่ลู่ลงมารึยังครับ"

"ไม่รู้ ไม่ต้องถามฉัน"

"ถ้าไม่อยากรอก็ออกไปจากบ้านฉันซะ"

จางอวี้หลานไม่อยากสนใจหลินเฟย ชักสีหน้า เชิดก้นและเดินออกไปตรงประตูบ้าน

"แม่งเอ้ย ป้าคนนี้ทำเหมือนเป็นหนี้เธออย่างงั้น"

หลินเฟยไม่พอใจ พึมพำเสียงเบา

จางอวี้หลานดูถูกตัวเอง หลินเฟยรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว

แต่ว่า ยังไงจางอวี้หลานก็เป็นแม่ของจ้าวลู่ลู่ หลินเฟยไม่อยากอะไรกับเธอมาก

ยังไง ถ้าหลินเฟยมีอะไรกับจ้าวลู่ลู่แล้ว ป้าคนนี้ก็เป็นแม่ยายเขาแล้ว

ถึงเวลาจางอวี้หลานจะดูถูกเขายังไง เขาก็มีอะไรกับจ้าวลู่ลู่เพื่อเอาคืน

คิดแบบนี้ หลินเฟยก็สบายใจขึ้นเยอะเลย

รออยู่พักใหญ่ ๆ หลินเฟยไม่เห็นจ้าวลู่ลู่ลงมา ก็ใจร้อนเล็กน้อย

"คุณอาเล็กครับ คุณรอข้างล่างนะครับ ผมไปเรียกเธอลงมาครับ"

"อื้ม นายไปเถอะ พูดกับเธอมีมารยาทหน่อยนะ"

ถังรั่วเสวี่ยกล่าวเตือน หลินเฟยก้าวเท้าเดินขึ้นไปเสียงดังตึ่ง ๆ ๆ

"ครับคุณอาเล็ก"

เวลานี้ จ้าวลู่ลู่เอากางเกงชั้นในสีชมพูลายการ์ตูนตัวหนึ่งออกมา มุดเข้าไปใต้ผ้าห่มกำลังเปลี่ยน

เธอถอดกางเกงแล้ว หันไปเห็นหลินเฟยเข้ามาในห้อง ทันใดนั้นก็จ้องมองด้วยความอับอายและตะโกนด้วยความโกรธ

"ไอ้บ้าหลินเฟย ใครให้นายเข้ามาในห้องฉัน? รีบออกไปซะ?"

"พี่ลู่ลู่ครับ พระอาทิตย์ส่องก้นแล้ว คุณยังมุดอยู่ในผ้าห่มทำอะไรเหรอ?"

"ผมและคุณอาเล็กรอคุณอยู่ด้านล่างมาทั้งวันแล้วนะครับ"

หลินเฟยไม่ไปไม่พอ กลับหัวเราะและเดินเข้าไป

"เรื่องของฉัน ฉันบอกให้นายรีบออกไป อย่าเข้ามา"

จ้าวลู่ลู่ตะโกนด้วยความร้อนรน

ถ้าให้หลินเฟยรู้ว่าเธอฉี่ราด ก็คงหัวเราะเยาะเธอ?

ถ้าไม่ใช่เพราะไม่ได้ใส่กางเกง จ้าวลู่ลู่ก็คงถีบหลินเฟนกระเด็นออกไปแล้ว

แต่หลินเฟยไม่รู้ เดินไปตรงหน้าใกล้ ๆ และนั่งลงบนเตียงของจ้าวลู่ลู่ พูดด้วยความดีใจ

"พี่ลู่ลู่ครับขอบคุณที่เมื่อวานสอนให้ผมได้รู้ตัวหนังสือ ผมเรียนรู้วิธีการรักษาโรคมากมายในหนังสือการแพทย์เลยนะครับ"

พูดแล้ว หลินเฟยก็สูดจมูก ขมวดคิ้วด้วยความสงสับ

"เห๋ ทำไมผมถึงได้กลิ่นอะไรแปลก ๆ"

"ไอ้บ้าหลินเฟย นายพูดอะไรบ้า ๆ รีบออกไปซะ"

ได้ยินประโยคนี้จ้าวลู่ลู่ทั้งอายทั้งโมโห น้ำตาแทบจะไหลลงมาแล้ว

"หืม?"

หลินเฟยวิเคราะห์สีหน้าจ้าวลู่ ๆ และมือทั้งคู่ที่จับผ้าห่มแน่น เหมือนกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง

หลินเฟยเข้าใจทันที ดวงตาเบิกกว้างพูดด้วยความประหลาดใจ

"พี่ลู่ลู่ พี่ฉี่ราด ก็เลยไม่กล้าลงไปใช่ไหมครับ?"

จ้าวลู่ลู่ทุกข์ใจมาก กลั้นไม่ไหวอีกต่อไปและร้องไห้ออกมา

"ใช่ฉันฉี่ราด"

"นายดีใจรึยัง? นายพอใจรึยัง?"

ในอารมณ์ที่ตื่นเต้น จนกระทั่งเปิดผ้าห่มออก เผยให้เห็นผ้าปูที่นอนที่เปียก

"คือว่า ฉี่ราดก็ไม่เป็นไรนิครับ ผมไม่พูดออกไปหรอกครับ"

เห็นจ้าวลู่ลู่ร้องไห้อย่างทุกข์ใจ หลินเฟยจะมีอารมณ์ชื่นชมได้อย่างไร รีบปลอบใจโดยที่ทำตัวไม่ถูก

"ก็เพราะนายนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่นาย ฉันจะฉี่ราดได้ยังไง"

"ฉันจะกัดนายให้ตายไปเลย"

จ้าวลู่ลู่ยิ่งคิดยิ่งโมโห อ้าปากที่เหมือนเชอร์รี่ กัดไปที่หัวไหล่หลินเฟย ร้องไห้ไปด้วยใช้แรงไปด้วย

"เกี่ยวอะไรกับผมล่ะครับ ผมไปทำให้คุณฉี่ราดตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?"

หลินเฟยกล่าวถามโดยสัญชาตญาณ

แม้จ้าวลู่ลู่กัดเขาไป แต่ตอนนี้หลินเฟยไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด กลับรู้สึกคัน ๆ สบาย ๆ

แต่ก็แกล้งส่งเสียงออกไป 'โอ้ย'

“เมื่อคืนฝันว่านายมีอะไรกับฉัน แล้วฉันก็ฉี่ราดใส่ที่นอน”

“ทำไมจะไม่ใช่เพราะนายล่ะ?” จ้าวลู่ลู่จ้องเขม็ง ถามหลินเฟยด้วยความโมโห

“เรื่องในฝันยังโทษผมอีกเหรอ ไม่ได้มีอะไรด้วยจริง ๆ นี่”

ได้ยินประโยคนี้ หลินเฟยก็จ้องเข้าไป