บทที่ 4 ลาออก - 80% -

คล้อยหลังพี่ชายแล้ว ภัทรมัยจึงเดินไปนั่งข้างหลานสาวโดยมีชยาวุธนั่งลงข้างกัน ชายหนุ่มบีบมือเธออย่างให้กำลังใจพลางพูดเบา ๆ ว่า

“คุณแม่ท่านไม่เป็นอะไรแน่ เชื่อพี่นะ”

ภัทรมัยบีบมือเขาตอบ หากสีหน้ายังคงมีแต่ความกังวล เพราะเป็นห่วงมารดาที่ยังไม่รู้ว่าตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง อีกทั้งท่านก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาได้แค่ไม่กี่วันเท่านั้น

ผ่านไปครู่ใหญ่ แพทย์ผู้ทำการรักษาก็เดินออกจากห้องฉุกเฉิน ภัทรมัยกับชยาวุธจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาทันที

“ท่านเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”

“พ้นขีดอันตรายแล้วนะคะ แต่คนไข้เลือดออกมาก บวกกับมีภาวะความดันต่ำอยู่แล้วจึงยิ่งต่ำลงไปอีก หมอจึงให้แอดมิตไปก่อนเพื่อรอดูอาการข้างเคียงว่าจะมีอาการอะไรไหม อย่างเช่นหน้ามืด มึนหัว คลื่นไส้อาเจียน หรือหนักสุดก็คืออาการช็อก ซึ่งต้องรอดูหลังจากที่คนไข้ฟื้นแล้ว”

“ไม่มีเลือดคั่งอะไรพวกนั้นใช่ไหมคะคุณหมอ” ภัทรมัยสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อทราบว่ามารดาพ้นขีดอันตรายแล้ว

“ไม่มีค่ะ กระดูกต้นคอและโดยรอบไม่มีการแตกร้าว แต่จะมีรอยฟกช้ำจากการถูกตี ตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังเตรียมห้องให้อยู่ เสร็จเรียบร้อยแล้วพยาบาลจะมาแจ้งให้ทราบนะคะ”

“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”

ภัทรมัยกับชยาวุธยกมือไหว้ขอบคุณแพทย์ผู้ทำการรักษา จากนั้นก็นั่งอยู่หน้าห้องเพื่อรอพยาบาลมาแจ้งเรื่องห้องพักผู้ป่วย

“เห็นไหม พี่บอกแล้วว่าท่านไม่เป็นอะไรหรอก สบายใจได้แล้วเนอะ” ชายหนุ่มลูบศีรษะเธออย่างให้กำลังใจ หญิงสาวพยักหน้าแล้วหันไปยิ้มให้ ก่อนจะหันหน้ามาอีกด้านเพื่อถามหลานสาวตัวน้อย

“กัสจังหิวไหมลูก หนูกินอะไรมารึยังคะ”

“ยังค่ะ ตอนนี้หนูหิวแล้ว” เจ้าตัวเล็กเงยหน้ามาตอบ

“งั้นพี่จะไปซื้อให้เอง แก้มนั่งอยู่กับหลานที่นี่แหละ ว่าแต่กัสจังเขาชอบกินอะไรบ้าง หรือไม่ชอบอะไร พี่จะได้ซื้อมาถูก แล้วแก้มล่ะจะกินอะไรดี” ชยาวุธลุกขึ้นยืน

“ของกัสจังเอาเป็นนมกล่องรสจืดกับแซนด์วิชแฮมชีสค่ะ แก้มขอนมกล่องหนึ่งกับน้ำเปล่าก็พอ”

ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วแบมือไปตรงหน้าเธอ “ขอโทรศัพท์หน่อย”

ภัทรมัยเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม เขาจึงบอกว่า “ก็แก้มบล็อกเบอร์พี่ไว้อยู่ ถ้าในร้านไม่มีแซนด์วิชพี่ก็ โทร.มาถามแก้มไม่ได้สิว่า เอาอย่างอื่นแทนได้รึเปล่า”

หญิงสาวค้อนใส่เขา แต่ไม่ได้ยื่นโทรศัพท์ของตนให้ “เดี๋ยวปลดให้น่า”

“ก็ปลดตอนนี้เลยสิครับ” เขายิ้ม เธอจึงต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดบล็อกเบอร์ของเขาต่อหน้าเจ้าตัว

ชยาวุธทดลอง โทร.เข้าเบอร์ของเธอ เมื่อเห็นว่า โทร.ติดแล้วชายหนุ่มก็ยิ้มกว้าง

“ขอบคุณครับผม แล้วพี่จะ โทร.มาบอกนะว่ามีอะไรบ้าง”

ครั้นพอชายหนุ่มเดินห่างออกไปแล้ว ภัทรมัยก็ได้แต่ถอนหายใจแผ่ว เมื่อคืนที่ผ่านมาชยาวุธค้างกับเธอเช่นเคย ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่เคยมานอนเฉย ๆ เพราะทุกครั้งจะต้องมีเซ็กซ์เร่าร้อนเกิดขึ้นเสมอ และเธอเองก็ยอมรับว่าไม่เคยคิดปฏิเสธการเมกเลิฟกับเขาอยู่แล้ว

แม้จะนอนด้วยกัน แต่เธอก็ลดสถานะของเขาเป็นแค่คนคุยเท่านั้น เพื่อนก็ไม่ใช่ แฟนก็ไม่เชิง เพราะการทำแบบนี้ทำให้เธอไม่ต้องคาดหวังอะไรจากเขาอีก และที่สำคัญคือการลาออกจากงานของเธอครั้งนี้คงต้องเลื่อนเข้ามาไวขึ้นกว่าเดิมแล้วกระมัง เพราะถ้าเป็นไปได้ เธออยากลาออกสิ้นเดือนนี้เลย!

คิดได้ดังนั้น หญิงสาวจึงกดโทรศัพท์ไปคุยกับหัวหน้าของเธอโดยตรงทันที

หลังจากได้ห้องพักผู้ป่วยแล้ว ภัทรมัยกับชยาวุธจึงพาหลานสาวขึ้นไปยังห้องพักด้วยกัน เวลานี้สายมากแล้ว แต่หญิงสาวโทรศัพท์ไปลางานกับจิติมา โพรเจกต์เมเนเจอร์แล้วเรียบร้อยพร้อมทั้งพูดเรื่องการลาออกของตน ซึ่งเธอจะได้รับคำตอบหลังจากที่อีกฝ่ายนำเรื่องนี้ไปคุยกับผู้บริหาร

อีกแค่สัปดาห์กว่า ๆ จะสิ้นเดือน ถ้าฝ่ายบริหารอนุญาตให้เธอลาออกได้โดยไม่ต้องรอให้ครบกำหนดหนึ่งเดือนตามสัญญาจ้าง เดือนหน้าเธอก็จะกลายเป็นคนว่างงานทันที แต่มีอาชีพเป็นแม่ค้าแทน

ภัทรมัยดูเวลา เก้านาฬิกานิด ๆ แล้ว แต่ชยาวุธไม่มีทีท่าจะไปวัดเพื่อร่วมงานเผาศพมารดาของแฟนเก่า เธอจึงทำทีเป็นถามเขาว่า

“พี่เวฟไม่ไปวัดหรือ เก้าโมงกว่าแล้วนะ”

เขายิ้มเล็กน้อย “เอ่อ...เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก”

“เผาสิบเอ็ดโมงไม่ใช่หรือ” เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย อยากรู้ว่าเขาจะทำอย่างไร ถ้าเขาไม่ไปตอนนี้ก็เท่ากับเขาจะไปงานเผาศพสายกว่าคนอื่น เพราะกว่าเขาจะขับรถไปถึงวัดคงใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าเป็นแน่

“ช้าหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่อยากให้แก้มอยู่คนเดียวน่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย

“อยู่คนเดียวอะไรกัน แก้มอยู่กับแม่กับหลานนะ” เธอลอบยิ้มเพราะไม่เห็นเขามีท่าทางร้อนรนว่าอยากไปงานเผาศพทางนั้น เขาอยากอยู่กับเธอมากกว่า

ชยาวุธขยับเข้ามานั่งชิดเธอแล้วพูดเสียงค่อยว่า

“แก้มไม่โกรธพี่นะที่พี่ต้องไปทางนู้น จะไม่ไปก็ไม่ได้น่ะ เพราะพี่เองก็นับถือท่านเหมือนแม่คนหนึ่ง พี่อยากไปส่งท่านครั้งสุดท้าย”

“ทำไมแก้มต้องโกรธด้วยล่ะ เห็นแก้มงี่เง่าขนาดนั้นเลยหรือ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น แก้มเคยงี่เง่าที่ไหนกันเล่า มีแต่พี่นี่แหละที่งี่เง่ากับแก้ม” เขายิ้มอย่างประจบ

“ถ้างั้นแก้มว่าพี่รีบไปดีกว่า เดี๋ยวจะไปสายกว่าคนอื่น เพราะพี่ก็เจ้าภาพคนหนึ่งไม่ใช่หรือ” เธอไม่ได้ประชด แค่ไม่อยากให้เขารู้สึกลำบากใจ

“อืม ถ้าเสร็จเรื่องเมื่อไรแล้วพี่จะ โทร.หานะ คิดว่าไม่น่าเกินบ่ายโมง พี่จะได้มารับแก้มกลับห้องด้วย เพราะคืนนี้แก้มจะนอนเฝ้าแม่ใช่ไหมล่ะ”

หญิงสาวพยักหน้าให้เขา ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า

“งั้นเดี๋ยวพี่มา แก้มอย่าบล็อกเบอร์พี่อีกล่ะ”

เธออดขำไม่ได้ที่เขากลัวว่าจะถูกบล็อกเบอร์โทรศัพท์อีกครั้ง เมื่อเขาออกจากห้องพักผู้ป่วยไปแล้ว เธอจึง โทร.เข้าเครื่องพี่ชายเพราะอยากรู้ว่าทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง แต่เสียงสายเรียกเข้ากลับดังอยู่ข้างตัว ซึ่งหลานสาวตัวน้อยกำลังดูการ์ตูนอยู่ เห็นดังนั้นเธอจึง โทร.เข้าไปอีกเครื่อง แต่กันตพลไม่รับสาย

หญิงสาวลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงเพื่อดูอาการของผู้เป็นมารดา พยาบาลจัดให้ท่านนอนตะแคงเพราะด้านหลังมีผ้าปิดแผลอยู่ เห็นใบหน้าที่เริ่มโรยราไปตามวัยแล้วอดนึกถึงตอนที่ท่านยังสาวไม่ได้ มารดาของเธอจัดว่าเป็นคนสวยคนหนึ่งเลยทีเดียว ทั้งยังแต่งตัวเก่ง หากเปรียบเปรยกับคำในปัจจุบันก็คงเรียกว่าเจ้าแม่แฟชั่นได้อย่างไม่เคอะเขิน แม้ว่าตอนนี้ท่านจะอายุหกสิบกว่า แต่ก็ยังดูดีตามวัย ความร่วงโรยและความอ่อนล้าไม่สามารถทำอะไรท่านได้เลยจริง ๆ

“หายไว ๆ นะ ไอดอลของแก้ม” เธอบีบมือท่านเบา ๆ ก่อนพูดต่ออีกว่า