LOGINShare
บทที่ 1034
Related chapters
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1035
หลังจากเซียวอวี้ครุ่นคิดอยู่นาน ก็เปิดเผยออกมาอย่างระวังคำพูดเป็นพิเศษ“หากหนานฉีสามารถพิชิตแคว้นอื่นอย่างเป่ยเยี่ยนได้ ถึงแม้เราจะไม่แตะต้องแคว้นซีหนี่ว์ เนื่องจากสาเหตุเพราะเจ้า ก็ยากจะรับประกันได้ว่าทายาทรุ่นหลังจะไม่เกิดความคิดที่จะรวมแคว้น“ข้อกำหนดของการอยู่ร่วมกัน ก็คือแคว้นซีหนี่ว์จักต้องแข็งแกร่งพอ สามารถต้านทานกับหนานฉีได้ มิเช่นนั้นก็เท่ากับเป็นการพึ่งพาหนานฉี และจะคอยหวาดระแวงราวกับนกตื่นธนูอยู่ตลอดเวลา“ภายในสิบปี หากแคว้นซีหนี่ว์ไม่อาจคว้าโอกาส สร้างความแข็งแกร่งให้ตนเอง สุดท้ายจักต้องเสียเปรียบแคว้นอื่น“คนที่ทำให้แคว้นล่มสลาย หาใช่แคว้นอื่นไม่ แต่เป็นตนเอง”เซียวอวี้เอ่ยด้วยถ้อยคำที่ละมุนละม่อมถึงแม้เขาจะรักเฟิ่งจิ่วเหยียนมากเพียงใด กระทั่งตามนางไปอยู่แคว้นซีหนี่ว์ได้ ทว่าหากถึงคราวต้องเลือกตัวเลือกหนึ่งจากสองตัวเลือก เขาก็ต้องยอมละทิ้งแคว้นซีหนี่ว์ และปกป้องหนานฉีเว้นเสียแต่ว่าแคว้นซีหนี่ว์จะแข็งแกร่ง จนทำให้หนานฉีไม่อาจผนึกรวมได้ มิเช่นนั้นแล้ว ก็ยากจะหลีกเลี่ยงหายนะนี้ได้หลังเขาพูดจบ กลัวว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนจะโกรธ จึงดูระวังตัวอย่างเห็นได้ชัด พลางจับมือของนา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1036
สองวันต่อมา พายุหิมะก็หยุดตกเซียวอวี้จัดการกิจธุระในราชสำนักเรียบร้อยแล้ว ตัดสินใจว่าจะไปจางโจวพร้อมกับเฟิ่งจิ่วเหยียน เพื่อจัดการปัญหาของแคว้นซีหนี่ว์ให้เสร็จสิ้น เขาทนกับการรอคอยนางอยู่ในวังมาพอแล้วดังนั้น กลุ่มคณะจึงออกเดินทางไปตามเส้นทางขึ้นเหนือพ่อค้าที่ขายมนุษย์โอสถถูกจับและส่งกลับไปควบคุมตัวที่เมืองหลวง รวมถึงมนุษย์โอสถที่อยู่ในลัง ก็ถูกส่งไปยังเมืองหลวงเช่นกันเฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้ต่างก็เคยเห็นมนุษย์โอสถนั่นใบหน้าเขาถูกทำลาย แต่พอมองออกว่าเป็นบุรุษ จะขดตัวอยู่ตามตรอกซอย แววตาไร้อารมณ์ อยู่นิ่งไม่เคลื่อนไหว ราวกับศพมีชีวิตคนประเภทนี้ หากถามก็คงไม่ได้ข้อมูลอะไรจากปากเขา......ที่นี่ไปถึงจางโจว อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาเดินทางครึ่งเดือนตลอดการเดินทาง เซียวอวี้ไม่ได้เที่ยวชมธรรมชาติ เวลาส่วนใหญ่จะอยู่ที่การสำรวจความเป็นอยู่ของราษฎรครานั้นที่แคว้นต่าง ๆ มาล้อมโจมตีหนานฉี เมืองทางเหนือหลายแห่งถูกใช้เพื่อล่อศัตรู ชาวบ้านต้องอพยพไปอยู่ที่อื่นล่วงหน้า แต่บ้านเรือนไม่อาจเคลื่อนย้ายไปได้ ทหารเยี่ยนไม่ได้เสบียงไป จึงเผาบ้านเรือนไปไม่น้อยราชสำนักก็จัดกำลังคนมาสร้า
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1037
ณ จางโจวปีใหม่ใกล้เข้ามา หลังผ่านพ้นภัยอันตรายและรอดชีวิตมาได้ เหล่าราษฎรยิ่งเห็นความสำคัญของชีวิตในตอนนี้มากขึ้นทุกครัวเรือนประดับประดาโคมไฟ เพื่อเตรียมต้อนรับปีใหม่ณ จวนตระกูลซ่งนายท่านซ่งกลับมาจากเมืองหลวง เฟิ่งเวยเฉียงก็เคยถามเขาว่า อาการมีบุตรยากของพี่หญิงรักษาได้หรือไม่ คำตอบที่ได้กลับเป็น---เขาไม่ได้พบฮองเฮาด้วยซ้ำวันนี้ ขณะเวยเฉียงกำลังช่วยซ่งหลีจัดเตรียมสมุนไพร ซ่งหลีก็เห็นนางจิตใจเหม่อลอย ซ่งหลีจึงปลอบโยนนาง“เวยเฉียง เจ้าอย่ากังวลไปเลย ฮองเฮาเสด็จตามฮ่องเต้ไปตรวจเยี่ยมเมืองต่าง ๆ จักต้องปลอดภัยไร้ปัญหาแน่”เฟิ่งเวยเฉียงยังคงมีสีหน้ากังวลใจ“ไม่ใช่แค่พี่หญิงเท่านั้น ระยะนี้ท่านแม่ก็เงียบหายไร้ข่าวคราว ตกลงกันว่าจะเขียนจดหมายมาหาข้า แต่กลับ...”“เจ้าคิดไปเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว ท่านแม่ยายอาจจะอยู่กับครอบครัวของพี่ชายเจ้า จนหลงลืมไปชั่วขณะ”ซ่งหลีไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงคิดมากเพียงนี้ ไม่อาจเข้าใจความวิตกกังวลของนางในหลายวันที่ผ่านมานี้เขาทำได้เพียงปลอบโยนนางเท่าที่ตนเองจะทำได้ ให้นางไม่ต้องกลัวบ่าวรับใช้ก็วิ่งเข้ามาที่โรงสมุนไพร พร้อมตะโกนเรียกอย่างรีบร้อน“นายท่า
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1038
เฟิ่งเวยเฉียงอย่างไรก็นึกไม่ถึงว่า ตนเองเป็นสายเลือดของราชวงศ์แคว้นซีหนี่ว์“พี่หญิง ข้าเข้าใจแล้ว แคว้นซีหนี่ว์ต้องการสายเลือดของราชวงศ์เพื่อรักษาความมั่นคงของแผ่นดิน ขอเพียงคนที่นั่งบนบัลลังก์มังกรผู้นั้นเป็นคนตระกูลซู่ ภายในแคว้นจะไม่เกิดความวุ่นวาย เป็นเช่นนั้นใช่หรือไม่?” เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ปฏิเสธเฟิ่งเวยเฉียงจึงถามต่อ: “พี่หญิง แล้วท่านแม่เล่า? หากต้องการแค่สายเลือดตระกูลซู่ ท่านแม่ก็ได้ใช่หรือไม่? การที่ท่านเลือกข้า ยังมีเหตุผลอื่นใช่หรือไม่?”พี่หญิงให้นางเป็นประมุขแคว้น แน่นอนว่าคงไม่ใช่เพียงเพราะสายเลือดของนางเฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับมองใบหน้าของนาง แล้วอธิบายต่อนาง“ข้าต้องการให้เจ้าไปแทนข้า หนึ่งคือในพระราชโองการของท่านป้าเขียนไว้ชัดเจนว่า ต้องการให้ข้าสืบทอดตำแหน่งประมุขแคว้น สองคือ สิ่งที่แคว้นต่าง ๆ หวาดกลัว ก็คือใบหน้านี้”นางยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเวยเฉียงเบา ๆ พร้อมแววตาที่ดูอ่อนโยนเรื่องของมนุษย์โอสถนั้นเร่งด่วน นางจำเป็นต้องสืบหาความจริงโดยเร็ว จึงไม่อาจสืบทอดตำแหน่งประมุขแคว้นได้ทว่า หากเวยเฉียงไม่ยินยอม นางก็จะคิดหาวิธีอื่นคำพูดนี้ นางไ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1039
ความปรารถนาของซ่งหลีคือการใช้ทักษะความรู้ในการรักษาผู้คนซึ่งนี่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องว่าเขาจะทำการรักษาที่ใด ทว่า การต้องออกจากหนานฉี นี่เป็นครั้งแรกเขาจึงต้องคิดให้รอบคอบทว่า เมื่อเวยเฉียงตัดสินใจจะไปแล้ว ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นเขาในฐานะสามีของเวยเฉียง แน่นอนว่าไม่อาจปล่อยให้นางไปอยู่แคว้นอื่นตามลำพังได้“ตกลง ข้าจะไปด้วย ทว่าก็ต้องบอกท่านพ่อท่านแม่ให้รู้ก่อน”เฟิ่งจิ่วเหยียนหันไปพยักหน้าให้เขา “นี่เป็นสิ่งที่แน่นอนอยู่แล้ว” หากจัดการปัญหาสำคัญนี้จบเแล้ว เฟิ่งจิ่วเหยียนก็จะสามารถจดจ่อกับเรื่องอื่นได้อย่างเช่น เรื่องของมนุษย์โอสถในเวลาเดียวกันนั้นภายในเมืองหลวง สถานที่แห่งหนึ่งในเขตชานเมืองตะวันออก มีคฤหาสน์เงียบสงบหลังหนึ่งตั้งอยู่ท้องฟ้าแดดจ้า ทว่าคฤหาสน์หลังนี้กลับเยือกเย็นและเงียบสงัด ภายในห้องหนังสือมีคนสองคน คนหนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน อีกคนยืนรายงาน“นายท่าน เมื่อครู่ได้รับรายงานว่า ทางตะวันตกเกิดปัญหา พ่อค้าที่มีหน้าที่ขนส่งมนุษย์โอสถถูกทางการจับกุมแล้ว ตอนนี้กำลังจะถูกส่งตัวไปยังเมืองหลวงเพื่อสอบสวน”ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะและซ่อนตัวอยู่ในเงามืด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1040
ตอนที่เฟิ่งจิ่วเหยียนออกท่องยุทธภพในครานั้น ก็ได้รู้จักกับซ่งหลีในใจของซ่งหลี นางเป็นสหายที่ดี วีรกรรมของนาง เขาทั้งเคยเห็นกับตา และได้ยินมาด้วยตอนนี้จะเล่าให้เซียวอวี้ฟัง ก็เรียกได้ว่าเล่าได้ไม่รู้จักจบ “...เสียดายเพียง หลังจากกลุ่มพันธมิตรอู่หลินก่อตั้งขึ้นไม่นาน ซูฮ่วนก็จากไปโดยไม่บอกลา“ตอนนี้ถึงได้รู้ว่า เป็นเพราะเกิดเรื่องกับเมิ่งสิงโจว”เซียวอวี้ฟังมาถึงตรงนี้ ก็ไม่อาจหยุดความอยากรู้ได้ว่า เมิ่งสิงโจวผู้นั้น เป็นคนอย่างไรอีกจากที่ได้ยินจิ่วเหยียนเล่าให้ฟัง เขาตายจากการสืบเรื่องของมนุษย์โอสถทว่าคนผู้นี้หน้าตาเป็นอย่างไร หรือมีนิสัยอย่างไร ตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยในคืนนั้นคณะของพวกเขาเข้าพักที่โรงพักแรมหลังจากซ่งหลีได้เข้าห้อง ถึงรู้สึกผ่อนคลายอย่างเต็มที่ พลางจับมือเวยเฉียง ถอนหายใจพร้อมกับเอ่ย“เวยเฉียง พรุ่งนี้พวกเรานั่งรถม้าคันเดียวกันได้หรือไม่?”เฟิ่งเวยเฉียงรีบถามกลับทันที: “ฝ่าบาททรงทำให้ท่านลำบากใจหรือ?”“ก็ไม่ใช่หรอก เพียงแต่...นั่งกับฝ่าบาท ก็ยากจะวางตัวถูก”เวยเฉียงรู้สึกลังเลอยู่บ้าง“แต่ว่า...ข้าก็อยากนั่งไปกับพี่หญิง”นางยิ้มให้กับซ่งหลี “คงต้องท
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1041
เฟิ่งจิ่วเหยียนประหลาดใจมาก เซียวอวี้เคยเห็นศิษย์พี่ได้อย่างไร?หลังออกมาจากหอบรรพบุรุษ นางดึงเซียวอวี้ไปตรงมุมที่มีคนน้อย เพื่อให้เขาเล่าเรื่องนี้ให้ละเอียด“ท่านไม่ได้ดูผิดใช่หรือไม่? เคยเห็นศิษย์พี่ของหม่อมฉันจริง ๆ หรือ?”เซียวอวี้ตอบด้วยท่าทีจริงจัง“ใช่เขา“ตอนนั้นเราออกตรวจเยี่ยมราษฎร วันที่ช่วยชีวิตหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ เคยเห็นคนที่บนภาพ“แม้เพียงชั่วพริบตาเดียว เราก็จำได้อย่างแม่นยำ”เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ เป็นหวงกุ้ยเฟยที่ถวายตัวยับยั้งพิษวารีสวรรค์ให้กับเขาหลิงเยี่ยนเอ๋อร์เดิมก็คือมนุษย์โอสถเฟิ่งจิ่วเหยียนคำนวณเวลาหากฝ่าบาทจำไม่ผิด ฉะนั้น วันที่เขาเจอกับศิษย์พี่ คือตอนที่ศิษย์พี่พบเจออันตรายนางถามต่อไป“สถานการณ์ตอนนั้นเป็นอย่างไร?”เซียวอวี้หวนคิด“ปีนั้น หลิงเยี่ยนเอ๋อร์เป็นมนุษย์โอสถที่หนีออกมา หลังจากเราช่วยชีวิตนางไว้ ก็ได้รู้ว่ามีคนกำลังฝึกมนุษย์โอสถ จึงนำกองกำลังทหารไปกวาดล้างพวกโจร“เมื่อไปถึงที่นั่น เจอศิษย์พี่ของเจ้า“ตอนนั้นไม่รู้สถานะของเขา ได้ต่อสู้กับเขา ดึงผ้าคลุมหน้าของเขาลงมา น่าเสียดายที่ปล่อยเขาหนีไปได้”ตอนนี้คิดดูแล้ว ห
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1042
แคว้นซีหนี่ว์หูย่วนเอ๋อร์ได้รับจดหมายลับของเฟิ่งจิ่วเหยียนโอวหยางเหลียนดูใส่ใจมาก ถามอย่างร้อนรน “นางพูดว่าอย่างไร?”หลังจากหูย่วนเอ๋อร์อ่านจดหมายแล้ว ท่าทีเคร่งขรึมและซับซ้อนนางเงยหน้าขึ้นมองอวหยางเหลียน บนใบหน้าชราของฝ่ายหลังเต็มไปด้วยความวิตกกังวล“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? นางจะกลับมาหรือไม่?”หูย่วนเอ๋อร์ตอบ “แม่ทัพน้อยยังมีน้องสาวฝาแฝดคนหนึ่ง ชื่อเวยเฉียง นางอยากให้น้องสาวคนนี้มาแทนตนเอง นั่งตำแหน่งประมุขไปก่อน”โอวหยางเหลียนฟังแล้ว สีหน้ายิ่งวิตกกังวล“ทำเช่นนี้ได้อย่างไร? ตกลงกันแล้ว นางจะกลับมาเป็นประมุข นางจะให้ตัวปลอมคนหนึ่งมาได้อย่างไร?”หูย่วนเอ๋อร์แก้คำพูดนาง“ไม่ใช่ตัวปลอม เฟิ่งเวยเฉียงก็เป็นสายเลือดของตระกูลเฟิ่ง”อวหยางเหลียนตำหนินาง“ข้าจะไม่รู้ความสัมพันธ์นี้หรือ? ทว่า ให้คนมาแทน หากมีใครรู้...”“เรื่องนี้ คนยิ่งรู้น้อยยิ่งดี” หูย่วนเอ๋อร์ขัดจังหวะที่นางกำลังพูด น้ำเสียงแน่วแน่ “ขอให้ภายในแคว้นนั้นไม่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ก็เพียงพอแล้ว แม่ทัพน้อยเป็นฮองเฮาแคว้นหนานฉี ยอมยังมีเรื่องสำคัญอื่นต้องทำ”โอวหยางเหลียนถอนหายใจ“อย่างไรนี่ก็ไม่ใช่แผนการที่ดีในระ
Latest chapter
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1214
เฉินจี๋ได้รับการช่วยเหลือจากนายพรานผู้หนึ่ง ด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังหมดสติอยู่นี่จึงไม่น่าแปลกใจที่เขายังไม่ปรากฏตัว ที่แท้เป็นเพราะร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้นายพรานรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกับคณะรู้จักกับเฉินจี๋ จึงรู้สึกโล่งใจ“ข้าลำบากใจจริง ๆ เพราะคิดว่านี่คือชีวิตคนคนหนึ่ง จึงไม่อาจทอดทิ้งได้ ทว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าก็ต้องใช้เงิน...”ไม่รอให้นายพรานพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ส่งสัญญาณให้อู๋ไป๋นำเงินให้อู๋ไป๋ถนัดการจัดการเรื่องต่าง ๆ สักพักก็เริ่มคุ้นเคยกับนายพราน และเอ่ยขอบคุณอย่างสนิทสนม“พี่ชาย ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้าช่วยสหายข้าไว้! เงินเล็กน้อยนี้ไม่พอจะทดแทนคำขอบคุณได้! ใช่แล้ว เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่า เจอสหายข้าที่ใด แล้วเขาได้รับบาดเจ็บอย่างไร? และเจอคนที่น่าสงสัยคนอื่นหรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเพียงแค่อยากรู้ให้ชัดเจน ว่าผู้ใดทำร้ายสหายข้า บาปมีคนก่อหนี้ย่อมมีเจ้าหนี้”คำพูดของอู๋ไป๋ ล้วนเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของคนนายพรานลองคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบหนึ่ง“ข้าช่วยเขาตรงริมแม่น้ำ ตอนนั้นไม่พบผู้อื่น ขอโทษจริง ๆ ที่ข้าช่วยพวกท่านไม่ได้”“
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1213
ปลายเดือนสิบสอง ปีใหม่ใกล้เข้ามาเส้นทางมุ่งหน้าไปทางเหนือเต็มไปด้วยน้ำแข็ง การเดินทางนั้นยากลำบากเฟิ่งจิ่วเหยียนในช่วงอยู่ไฟมิได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้ยังต้องเดินทางท่ามกลางพายุหิมะอีก จึงมักจะปวดเมื่อยเอว และเหงื่อออกมากอยู่บ่อย ๆในช่วงกลางคืนเข้านอน ก็มักรู้สึกเย็นที่ไหล่ และหนาวอย่างรุนแรงอู๋ไป๋เห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนนาง“นายท่าน ไม่สู้ให้หมอมาตรวจดูบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบร้อนจะตามหาคน จึงไม่อยากล่าช้าครั้งนี้อู๋ไป๋ยืนหยัดอย่างเต็มที่“นายท่าน ต่อให้ท่านไม่คำนึงถึงตนเอง ก็ควรนึกถึงฝ่าบาท หากท่านเจ็บป่วย จะยิ่งไม่ล่าช้ามากกว่าหรอกหรือ?”เขาเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเริ่มลังเลก็จริงหากนางเจ็บป่วยจนลุกไม่ขึ้น ก็จะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปตรงชายแดนหนานฉี เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ไปที่สำนักการแพทย์แห่งหนึ่งหลังจากหมอจับชีพจรของนาง ก็เอาแต่ส่ายหัว“ฮูหยินท่านนี้ ท่านมีภาวะร่างกายไม่สมดุลหลังคลอด จึงเป็นต้นเหตุเกิดโรคเรื้อรัง“อาการปวดตามข้อเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระยะนี้ที่ฝนหิมะรุนแรง แน่นอนว่าย่อมไม่สบายตัว“ในยามปกติรู้สึกว่าไม่เป็นไร ทนหน่อยก็ผ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1212
บนบัลลังก์มังกร เซียวถงเต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของจักรพรรดิ “เรารับพระราชโองการจากเสด็จอา มาทำหน้าที่รักษาการแทนตำแหน่งฮ่องเต้ชั่วคราว ทุกท่านมีเรื่องใดก็เสนอได้”เหล่าขุนนางในราชสำนักมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงบางคนถึงกับสงสัยว่าเซียวถงแย่งชิงบัลลังก์ทว่าคิดดูอีกที ฮองเฮาทรงมีทักษะเพียงนั้น ผู้ใดจะกล้าแย่งชิงบัลลังก์?ณ วังหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกอาวรณ์อย่างยิ่งที่จะกล่าวอำลาต่อบุตรทั้งสองพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าขณะหลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ นางจุมพิตบนหน้าผากของพวกเขา หัวใจราวกับถูกบีบเข้าหากันสาวใช้หว่านชิวรู้สึกเศร้าใจ “ฮองเฮา จักต้องเสด็จไปให้ได้หรือเพคะ?”ฮองเฮาทรงตัดใจจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้อย่างไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นการไปของนางครั้งนี้ จะมีชีวิตอยู่หรือตายยังไม่แน่นอนการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย หนึ่งจะเป็นภาระให้กับนาง สองอาจจะนำภัยอันตรายถึงแก่ชีวิตมาให้พวกเขาการแยกจากบุตร ย่อมต้องทุกข์ใจอยู่แล้ว ทว่าหากให้นางกับลูกรออยู่ในวัง และทนทรมานกับการรอฟังข่าว นางยิ่งไม่ยินยอม“ฮองเฮา หนิงเฟยมาถึงแล้วเพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบปรับอารมณ์ทันที และเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1211
ที่ดินที่โซ่วอ๋องได้รับมอบไม่ถือว่าไกลจากเมืองหลวงมากนัก หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ซื่อจื่อเซียวถงก็ออกเดินทางภายในวันเดียวกันห้าวันต่อมา เซียวถงก็มาถึงพระราชวัง และตรงไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าครั้งล่าสุดที่เขามาเมืองหลวง ก็คือเมื่อสามปีก่อน ช่วงที่เกิดความวุ่นวายในวิหารบรรพบุรุษ เขาได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากฮ่องเต้ ให้ขึ้นครองบัลลังก์ชั่วคราว เพื่อหลอกลวงพรรคเทียนหลงกับกองทัพศัตรูให้สับสนในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พระราชโองการพินัยกรรมของฝ่าบาท ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นว่าที่จักรพรรดิครั้งนี้ฮองเฮาทรงเรียกเขามา ไม่รู้ว่ามาเพราะเรื่องใดทว่าก็รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับพระราชโองการพินัยกรรมก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวง ท่านพ่อก็ยังเตือนเขาว่า ตอนนี้ฮองเฮาทรงประสูติองค์ชายแล้ว เช่นนั้นเขาที่เคยเป็นคนที่อ้างถึงในพระราชโองการพินัยกรรม ก็เท่ากับเป็นตัวขัดขวางขององค์ชายดังนั้น การมาเมืองหลวงครั้งนี้ ก็เสี่ยงอันตรายอย่างมากในใจของเซียวถงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย ทว่าสีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ถือตัวไม่ถ่อมตนเกินพอดีแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจตำแหน่งฮ่องเต้ แล
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1210
วันต่อมา องค์หญิงเซี่ยนอี๋เสด็จมาพบองค์ชายสี่ด้วยพระองค์เององค์ชายสี่ทรงยิ้มแย้ม ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“แขนของน้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”องค์หญิงเซี่ยนอี๋โมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่“เหตุใดเสด็จพี่ต้องขัดขวางข้า!”รอยยิ้มขององค์ชายสี่เลือนหายไป และตอบอย่างมีเหตุมีผล“เซี่ยนอี๋ ข้าคิดว่าเจ้าแค่พาลไร้เหตุผล นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะโง่เขลาเพียงนี้ เจ้าคิดได้อย่างไรที่จะวางยาผู้อื่น แล้วบังคับขืนใจเขา?“หากเจ้าพลีกายให้กับฮ่องเต้ฉี แล้วจะให้ข้าทูลเสด็จพ่ออย่างไร?“คืนก่อนเจ้าเกือบจะแขนหักไปข้างหนึ่ง ก็น่าจะจำเป็นบทเรียนได้แล้วกระมัง”เซี่ยนอี๋รู้ตัวว่าทำผิดทว่าเรื่องที่นางยังทำไม่เสร็จสิ้น จะไม่ยอมแพ้และเลิกล้มเช่นนี้“หากข้าได้เป็นฮองเฮาของหนานฉี หนานฉีก็จะไม่เล่นงานเป่ยเยี่ยนอีก นี่ไม่ดีหรอกหรือ?”องค์ชายสี่แย้มพระสรวล“เซี่ยนอี๋ หากเสด็จพ่อได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษสถานหนัก“การเกี่ยวดองของสองแคว้น เดิมทีไม่อาจหยุดยั้งความโหดเหี้ยมของหนานฉีได้“เจ้าจะทำให้ตนเองเสียหายโดยเปล่าประโยชน์ และถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะ“บุรุษดี ๆ ในเป่ยเยี่ยนของเรามีมากมาย เหตุใดเจ้าต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1209
ช่วงหลายวันที่เซียวอวี้ถูกขังอยู่ในคุกลับ หาได้นั่งนิ่งรอความตายไม่ จากการสังเกตของเขา องค์ชายสี่แห่งเป่ยเยี่ยนมิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เยี่ยน แต่กลับเป็นหินที่ไว้ปูทางเดิน เพื่อผลักดันความทะเยอะทะยานให้องค์ชายเจ็ด หากสามารถโน้มน้าวใจองค์ชายสี่ได้ เขาก็จะหนีออกจากที่นี่ได้ กระนั้น องค์ชายสี่ของเป่ยเยี่ยนไม่โง่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเซียวอวี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะใจตน เพื่อยุแยงเขากับเจ้าเจ็ด รวมถึงตัวเขาและเสด็จพ่อด้วย “ฮ่องเต้ฉี ยิ่งพูดยิ่งพลาด ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรพูดให้น้อยลงจะดีกว่า” องค์ชายสี่พูดจบก็คิดจะเดินจากไป จู่ ๆ เซียวอวี้หัวเราะเยือกเย็นขึ้นมา “ในเวลาหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เยี่ยนจะแต่งตั้งองค์ชายเจ็ดเป็นองค์รัชทายาท” องค์ชายสี่หยุดชะงัก ฮ่องเต้ฉีมั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ? ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นเย้ายวนใจนัก องค์ชายสี่ต้องหันกลับมา พิจารณาเซียวอวี้อีกครั้ง เขาหาได้รุกถามใด ๆ ไม่ เพียงรอให้เซียวอวี้พูดต่ออย่างเงียบ ๆ เซียวอวี้ไม่ทำให้ผิดหวัง เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “กองทัพเยี่ยนเดินทัพลงใต้ เพื่อพิชิตแ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1208
ในคุกลับ เซียวอวี้กินอาหารตามปกติ ไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาตระหนักได้ทันที มันเป็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด! ดวงตาเย็นชาของเขามืดลง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของผู้ใด จริงตามคาด เพียงไม่นาน องค์หญิงเซี่ยนอี๋ก็มาที่คุกลับ คืนนี้นางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน สวมอาภรณ์สีสันสดใส ประทินโฉมประณีตงดงาม สายตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความต้องการครอบครอง นางมองใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ยาของเซียวอวี้ รู้สึกปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่น “สิ่งใดที่ข้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้!” เซียวอวี้พยายามสงบจิตใจอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมโดยฤทธิ์ยา เขาไม่กล้าคิด หากสัมผัสผู้หญิงคนอื่นแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับจิ่วเหยียยอย่างไรในอนาคต ให้ตาย! เขาอยากจะฆ่าคน ทว่ากลับสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด แม้คุกลับจะคุมขังผู้คนไว้มากมาย แต่ห้องขังของเซียวอวี้อยู่ในจุดที่ลับตาคน และเป็นเอกเทศ องค์หญิงเซี่ยนอี๋จึงไม่กลัวที่จะมีคนมารบกวน นางปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนออก หัวเราะอย่างหยาบคาย “ฮ่องเต้ฉี ข้ารอให้เจ้าขอร้องข้าอยู่” ถูกฤ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1207
ตำหนักหย่งเหอ เมื่อไทเฮาและหนิงเฟยมาถึง กลับไม่เห็นฮองเฮา เด็กทารกน้อยร้องไห้ระงมราวกับหัวใจจะแตก แม้พวกนางได้ยินแล้วยังรู้สึกปวดใจนัก หมอหลวงกำลังถวายโอสถให้องค์ชายน้อย ปริมาณยาทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวน หนิงเฟยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเตือน “พวกเจ้าระวังหน่อย! อย่าทำให้เด็กสำลัก!” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ฮองเฮาอยู่ที่ใด? นี่คือลูกชายแท้ ๆ ของนาง กลับทิ้งไว้แบบนี้รึ?” สาวใช้หว่านชิวตอบ “มีรายงานด่วนจากชายแดนเพคะ ฮองเฮาประทับที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อหารือกับเหล่าแม่ทัพ...” ไทเฮาทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังขึ้น “หารือตลอดทั้งวัน นางคิดถึงลูกชายทั้งสองบ้างหรือไม่? “คนหนึ่งถูกนางใช้เป็นเครื่องมือว่าราชการหลังม่าน อีกคนถูกนางทิ้งให้โดดเดี่ยวในวังหลัง นางทนได้อย่างไร!” ไทเฮาทราบดีว่าฮองเอามีราชกิจรัดตัว ทว่าเห็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเช่นนี้ ก็อดจะทุกข์ใจมิได้ หว่านชิวไม่กล้าโต้แย้ง หนิงเฟยเกลี้ยกล่อม “ท่านป้าเพคะ ฮองเฮาต้องเห็นราชกิจสำคัญที่สุด ส่วนองค์ชายมีหมอหลวงถวายการดูแล เขาจะปลอดภัยแน่นอนเพคะ” ไทเฮามองทารกด้วยค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1206
หลังจากที่ฮ่องเต้เยี่ยนได้ฟังคำขอของพระธิดา ก็หาได้ปฏิเสธทันทีไม่ ฮองเฮาของเซียวอวี้——เฟิ่งจิ่วเหยียน มิใช่สตรีธรรมดา สาเหตุที่เป่ยเยี่ยนพ่ายแพ้ต่อหนานฉีหลายครั้ง ล้วนมีฝีมือของสตรีคนนี้อยู่ในนั้น ถึงแม้เซี่ยนอี๋ไม่เอ่ย เขาก็ต้องการกำจัดเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่แล้ว “ได้ พ่อรับปากเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋รู้สึกพอใจมาก “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” สิ่งใดที่นางไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ ทว่า ฮ่องเต้เยี่ยนยังไม่หายแคลงใจ เขาถาม “เรื่องในคุกลับนั้น ผู้ใดบอกเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋ยังมีจิตสำนึกอยู่ หาได้ทรยศองค์ชายสี่ไม่ “เป็น...เสด็จพี่เจ็ดเพคะ” สีหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนพลันมืดลง เจ้าเจ็ดนี่ เลอะเลือนเกินไปแล้ว! องค์หญิงเซี่ยนอี๋ขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จพี่เจ็ดก็ถูกหม่อมฉันบังคับ ท่านอย่าตำหนิเขาเลย และอย่าบอกเขาด้วยว่า หม่อมฉันพูด มิฉะนั้นต่อจากนี้เขาคงไม่รักเอ็นดูหม่อมฉันอีกเพคะ” ใบหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนแสดงความอดกลั้นไม่ใส่ใจ “ได้ เราเข้าใจแล้ว”…… เมื่อองค์หญิงเซี่ยนอี๋ออกจากวังหลวง ก็ตรงไปที่คุกลับอีกครั้ง ครั้
