LOGINShare
บทที่ 280
Related chapters
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 281
ภายในตำหนักจื้อเฉิน ฉากบังตาอันสูงใหญ่แข็งแรง ถูกฮ่องเต้ทำลายด้วยมือในชั่วพริบตา จนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆหลิวซื่อเหลียงยืนอยู่ด้านนอกประตู เดิมทีแล้วเขาไม่กล้าเข้าไปและไม่รู้ว่าฮ่องเต้ทรงกริ้วเรื่องใดเขาได้ยินว่า ฮองเฮาทรงตั้งครรภ์แล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีหรอกหรือ?ทว่าดูจากท่าทางของฮ่องเต้แล้ว เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่า---เด็กในท้องของฮองเฮา หรือว่าไม่ใช่ลูกของฮ่องเต้?มิเช่นนั้นแล้วเขาก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่า ฮ่องเต้ทรงมีเหตุผลใดถึงโมโหได้เพียงนี้ณ ตำหนักเซี่ยวเสียนสิ่งของในมือของหนิงเฟยพลันร่วงลงพื้น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจและเสียใจ“ฮองเฮาทรงตั้งครรภ์?”สาวใช้พยักหน้าอย่างลนลาน“เพคะพระนาง อีกสักพักในวังหลวงก็ต้องทราบเรื่องกันหมด”หนิงเฟยกัดริมฝีปากตนจนเกือบเป็นแผล“นึกไม่ถึงว่าจะเร็วเพียงนี้ เหตุใดถึงเร็วเพียงนี้! ฝ่าบาท...ทรงมิเคยโปรดปรานฮองเฮามิใช่หรือ!”“ไม่มีผู้ใดกล้าถกเถียงกันในเรื่องนี้ แต่บ่าวเดาว่า น่าจะตอนอยู่ที่วิหารบรรพบุรุษ...”“หุบปาก!” ความริษยาในดวงตาของหนิงเฟยร้อนแรงราวกับเปลวเพลิง ที่สามารถเผาไหม้กลืนกินทุกสิ่งวิหารบรรพบุรุษ จะเป็นไปได้อย่างไ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 282
เฉียวม่อนั่งอยู่ในห้อง ใบหน้าของนางที่ถูกแสงเทียนสาดส่อง เผยให้เห็นถึงความร้ายกาจศิษย์พี่กับฮ่องเต้มีความรักต่อกัน นางก็รู้สึกประหลาดใจแล้วนึกไม่ถึงว่าศิษย์พี่จะตั้งครรภ์อีก!มู่หรงฉานผู้นั้นก็เป็นคนไร้ประโยชน์!ตนอุตส่าห์นำจุดอ่อนที่สำคัญมอบให้มู่หรงฉาน เพื่อหวังจะใช้นางเล่นงานศิษย์พี่ เหตุใดนางถึงไม่มีความเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย?หรือยังสงสัยว่าเรื่องนั้นเป็นจริงหรือไม่?หารู้ไม่ว่า มู่หรงฉานทูลให้ไทฮองไทเฮาทราบแต่แรกแล้ว เหตุเพราะฮองเฮาทรงตั้งครรภ์ เรื่องทั้งหมดจึงจำเป็นต้องระงับไว้ก่อนณ ตำหนักฟางเฟยในขณะนี้มู่หรงฉานรู้สึกหม่นหมอง นางแน่นในอกความเชื่อมั่นก่อนจะเข้าวังถูกทำลายสิ้น เหลือเพียงความพ่ายแพ้อับจนหนทางชิวหงยืนหลบอยู่ด้านข้าง นางไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดทว่านางก็ไม่เข้าใจ ฮ่องเต้ทรงมิเคยลืมหรงเฟย แล้วเหตุใดถึงสนพระทัยฮองเฮา?ในยามราตรี เมฆหมอกเหนือตำหนักฟางเฟยยังไม่จางหาย ทว่ากลับยิ่งหนาขึ้นขันทีเข้ามาถ่ายทอดคำสั่ง“กุ้ยเหริน ฮองเฮาทรงรับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้า”ชิวหงรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที“กุ้ยเหริน หรือฮองเฮาจะทรงสืบรู้ว่า ท่านนำเรื่องนั้นไปกราบทูลไทฮองไทเฮา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 283
เฟิ่งจิ่วเหยียนหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมามู่หรงฉานมองตามจดหมายฉบับนั้นโดยไม่คลาดสายตา“เจ้าดูเองเถอะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชามู่หรงฉานค่อย ๆ ก้าวมาข้างหน้า นางเปิดจดหมายออกดู ในนั้นเป็นหลักฐานความผิดของบิดาจริง ๆ ในใจของนางรู้สึกว้าวุ่น แต่สีหน้ายังคงสงบนิ่งนางรีบพับจดหมายฉบับนั้นเก็บ และวางกลับคืนที่เดิม พร้อมกลับมานั่งลงตามเดิมนางกระวนกระวายใจจดหมายฉบับนี้ บางทีอาจจะเป็นของปลอมก็ได้ทว่านางเคยทำผิดพลาดมาครั้งหนึ่ง ทำให้พี่ชายของนางต้องตาย นางจึงไม่อาจเห็นบิดาต้องมาเกิดเรื่องขึ้นอีก...มู่หรงฉานกำลังจะเอ่ยขึ้น ทว่ากลับเห็นฮองเฮานำจดหมายฉบับนั้นจ่อที่ตะเกียงน้ำมันทันทีที่มุมจดหมายข้างหนึ่งติดไฟ เปลวไฟก็ลุกลามอย่างเร็ว จดหมายทั้งฉบับถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านมู่หรงฉานตกใจอย่างมากนางลุกขึ้นพรวดพราดโดยไม่รู้ตัว“ฮองเฮา!”นางไม่เข้าใจว่า ฮองเฮาทำเช่นนี้มีจุดประสงค์ใด เฟิ่งจิ่วเหยียนเผาจดหมายฉบับนั้นเสร็จ นางเหลือบดูมู่หรงฉานอย่างใจเย็น“ข้าบอกเจ้าตามตรง ตอนแรกข้าจัดการกับหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ได้ ข้าก็ไหว้วานบุคคลลึกลับผู้นั้น“เขาเป็นคนนำหลักฐานความผิดทั้งหมด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 284
คนที่เดินออกมาจากในเตียงผู้นั้นก็คือเฟิ่งจิ่วเหยียนนางรออยู่นานแล้วดาบในมือของนางพาดอยู่ที่คอด้านหน้าของบุคคลลึกลับผู้นั้นอย่างฉับพลัน มันแฝงไว้ด้วยเจตนาสังหารบุคคลลึกลับผู้นั้นนึกไม่ถึงว่าจะมีการซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่ ร่างกายของเขากลับแข็งทื่อภายในห้องมืดสนิท ไม่มีการจุดไฟเฟิ่งจิ่วเหยียนถือตะบันไฟด้วยมือข้างเดียว หลังจากเป่าจนเกิดเปลวไฟ ก็โยนมันไปจุดตะเกียงน้ำมันบนกำแพงอย่างแม่นยำในที่สุดภายในห้องก็มีแสงสว่างในตอนนั้นบุคคลลึกลับผู้นั้นคิดจะต่อสู้ คมดาบของเฟิ่งจิ่วเหยียนจึงขยับเข้าใกล้ ทำให้มีคราบเลือดจากรอยขีดตื้น ๆ บนคอของคนผู้นั้น นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้หรอก ศิษย์น้อง”ใต้หน้ากากสีดำ เฉียวม่อเม้มริมฝีปากแน่นเฟิ่งจิ่วเหยียนหวังว่าตนเองจะคาดเดาผิดนับครั้งไม่ถ้วนทว่านางมองเห็นดวงตาของบุคคลลึกลับผู้นี้ที่โผล่พ้นหน้ากากออกมา ในใจของนางรู้สึกหนาวเหน็บจนสุดขั้วแม้เฉียวม่อจะเชี่ยวชาญในการปลอมตัว ทว่าก็ไม่อาจเปลี่ยนรูปร่างของดวงตาได้ดวงตาคู่นั้นนางเห็นก็รู้ได้ทันทีแววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเต็มไปด้วยความแค้น “จะให้ข้าฉีกหน้ากากของเจ้าด้วยมือข้าเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 285
แววตาที่เฉียวม่อจ้องมองเฟิ่งจิ่วเหยียนนั้น เต็มเปี่ยมด้วยความสุขจากการแก้แค้น“ข้าไม่เสียใจที่ทำเช่นนี้ ตั้งแต่เยาว์วัยจนเติบใหญ่ ท่านช่วงชิงสิ่งที่เป็นของข้าน้อยเสียเมื่อไหร่?“ตอนนั้นข้าเป็นลมเพราะความหิวอยู่ที่จวนตระกูลเมิ่ง ด้วยนิสัยว่านอนสอนง่ายและรู้ความของข้า แน่นอนว่าย่อมอาศัยอยู่ในจวนตระกูลเมิ่งได้ พร้อมกับทำให้พวกเขายอมรับข้าเป็นบุตรสาว ทว่าศิษย์พี่อย่างท่านยังจะเข้ามายุ่งเกี่ยว ทำให้พวกเขารับข้าเป็นลูกศิษย์! ส่วนท่านได้กลายเป็นลูกบุญธรรมของพวกเขา! ตำแหน่งคุณหนูใหญ่ของตระกูลเมิ่ง ท่านก็แย่งชิงไปจากข้า! เราถูกพ่อแม่แท้ ๆ ทอดทิ้ง และต้องอยู่ในจวนตระกูลเมิ่งเหมือนกัน ทว่าท่านคิดจะแข่งขันเป็นที่หนึ่งกับข้าตลอด!”เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกแปลกใจ เฉียวม่อโกรธเกลียดนางนับตั้งแต่ตอนนั้น ในความผิดหวังยังเผยถึงความเย็นชาเฉียวม่อคิดว่าหากไม่มีตนเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว นางจะอยู่ในตระกูลเมิ่งได้อย่างนั้นหรือ!นางหารู้ไม่ว่า แม้แต่โอกาสที่นางจะได้รับการยอมรับเป็นศิษย์ก็จะไม่มี!เฉียวม่อกลับโกรธเกลียดนางเพราะเรื่องนี้...เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ต้องการอธิบายนางรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นข้อแก้ตัวของ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 286
“หากแม่ทัพน้อยเมิ่งตายไป ทางเหนือจะเกิดความโกลาหล“ท่านรู้หรือไม่ว่ามีชนเผ่ามากมายที่จ้องเขมือบหนานฉีราวกับดวงตาพยัคฆ์?”เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงขรึม“เจ้าคิดว่าตนเองคือเมิ่งสิงโจวจริง ๆ รึ”เฉียวม่อใช้มือจับตรงคมดาบ เพื่อกันไม่ให้เฟิ่งจิ่วเหยียนแทงลึกลงไปอีก ฝ่ามือของนางถูกบาดเป็นแผล นางพ่นเลือดออกจากปากและเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน“ใช่ ข้าปลอมตัวเป็นเมิ่งสิงโจว ทว่าท่านก็ปลอมตัวเป็นฮองเฮาและอภิเษกสมรสเข้าวัง!“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่พี่น้อง ส่วนท่าน? เบื้องหลังท่านมีตระกูลเฟิ่ง และยังมีตระกูลเมิ่งที่ท่านห่วงใย“พวกเราทั้งคู่ ผู้ใดมีความผิดมากกว่า? ผู้ใดมีคนพัวพันมากกว่า?”บาดแผลของเฉียวม่อยิ่งมีเลือดไหลออกมามาก นางมองเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างเวทนา และฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับเอ่ยว่า“ศิษย์พี่ ท่านคิดดูให้ดี สังหารข้าแล้ว จะมีคนอีกไม่น้อยที่ถูกฝังไปพร้อมกับข้า“ข้ามีคนของข้ารออยู่ภายนอก หากข้าตาย ความลับที่ท่านเข้าอภิเษกสมรสแทนจะถูกเปิดเผยให้ทุกคนรู้ เมื่อถึงตอนนั้น ทั้งตระกูลเฟิ่งและตระกูลเมิ่งจะต้องถูกลงโทษ“ศิษย์พี่ ข้าไม่เสียหาย”คำพูดของเฉียวม่อแต่ละค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 287
ภายในท้องพระโรงของพระราชวัง ในงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าทุกคนดูกลมเกลียวกันเหล่าพระสนมต่างลืมความบาดหมางที่เคยมีไปชั่วขณะ พวกนางหัวเราะพูดคุยกันสนุกสนาน และขอพรให้สมปรารถนาในปีใหม่ที่จะมาเยือน บรรยากาศที่ครึกครื้นเช่นนี้ มีเพียงที่นั่งของฮองเฮาที่ยังคงว่างเปล่าเซียวอวี้มองไปยังที่นั่งว่างเปล่านั้นอยู่บ่อยครั้งไทเฮาทรงสังเกตเห็นจึงเอ่ยถามว่า “ฮองเฮาร่างกายไม่ค่อยดี หรือจะให้หมอหลวงไปตรวจดู?”มู่หรงฉานลุกขึ้นเอ่ยว่า“ไทเฮา เมื่อครู่หม่อมฉันเพิ่งจะออกไปเยี่ยมนาง ฮองเฮาทรงอ่อนเพลียมาก ตอนนี้นางบรรทมไปแล้วเพคะ”จิ้งกุ้ยเหรินเป็นคนจิตใจประเสริฐมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งรู้จักเอาใจใส่ นางคิดจะไปเยี่ยมฮองเฮาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกไม่มีผู้ใดสงสัยนางไทเฮาทรงยิ้มอย่างเมตตา“สตรีที่ตั้งครรภ์มักจะง่วงนอนอยู่ตลอด ฝ่าบาท ท่านควรเอาใจใส่นางมากกว่านี้”แววตาของเซียวอวี้เยือกเย็น เขายกจอกสุราขึ้นมาและดื่มจนหมดทุกคนคิดว่าฮ่องเต้ไม่รับฟังคำพูดของไทเฮาทว่าหลังจากวางจอกสุรานั้นลง เขาพลันยืนขึ้น“เสด็จย่า เสด็จแม่ ลูกจะไปดูฮองเฮา”ไทฮองไทเฮาพยักหน้าไทเฮารู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างน้อยครั้งที่ฮ่องเต้จะฟัง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 288
ภายในวัดร้าง บุรุษผลัดเปลี่ยนกันคนแล้วคนเล่าตอนแรกเฉียวม่อยังร้องตะโกน ตอนหลังนางไม่มีเสียงแล้วนางนอนอยู่บนกองฟาง ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลง และจ้องมองที่ประตูนางเหมือนตุ๊กตาดินเหนียวที่ไร้วิญญาณ ทั้งเนื้อทั้งตัวหนาวเหน็บนางคาดไม่ถึง คาดไม่ถึงจริง ๆศิษย์พี่จะใช้วิธีการเช่นนี้เล่นงานนางจริง ๆ!เจ็บปวดเหลือเกิน...ศิษย์พี่เคยพูดไว้ชัดเจนว่าจะปกป้องนางตลอดชีวิตศิษย์พี่โกหก!ในเวลาเดียวกันนั้นที่ตำหนักหย่งเหอนอกประตูห้องด้านในเดิมทีเหลียนซวงคิดจะนำชาแก้เมาค้างเข้าไปส่งให้ ทว่ากลับได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวแปลก ๆ นางจึงรู้ทันทีว่าเกิดสิ่งใดขึ้นนางถึงกับอ้าปากค้าง ทั้งร้อนใจและหวาดกลัวทันใดนั้น หลิวซื่อเหลียงไม่รู้โผล่ออกมาจากที่ใด เขาลากตัวนางออกไปสีหน้าของเหลียนซวงกลับซีดเผือดนางคิดจะพุ่งเข้าไปในห้องเพื่อขัดขวางทว่านางทำไม่สำเร็จนางไร้ประโยชน์สิ้นดี ไม่สามารถปกป้องฮองเฮาได้......ณ ท้องพระโรงจัดงานเลี้ยงหลังจากฮ่องเต้เสด็จออกไป เหล่าพระสนมก็หมดอารมณ์สนุกพวกนางต่างมองไปที่บัลลังก์เป็นระยะ ๆ และผลัดกันถามตอบ“ฮ่องเต้ไม่เสด็จกลับมาแล้วหรือ?”“ไม่มีทาง คืนนี้เป
Latest chapter
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1214
เฉินจี๋ได้รับการช่วยเหลือจากนายพรานผู้หนึ่ง ด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังหมดสติอยู่นี่จึงไม่น่าแปลกใจที่เขายังไม่ปรากฏตัว ที่แท้เป็นเพราะร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้นายพรานรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกับคณะรู้จักกับเฉินจี๋ จึงรู้สึกโล่งใจ“ข้าลำบากใจจริง ๆ เพราะคิดว่านี่คือชีวิตคนคนหนึ่ง จึงไม่อาจทอดทิ้งได้ ทว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าก็ต้องใช้เงิน...”ไม่รอให้นายพรานพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ส่งสัญญาณให้อู๋ไป๋นำเงินให้อู๋ไป๋ถนัดการจัดการเรื่องต่าง ๆ สักพักก็เริ่มคุ้นเคยกับนายพราน และเอ่ยขอบคุณอย่างสนิทสนม“พี่ชาย ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้าช่วยสหายข้าไว้! เงินเล็กน้อยนี้ไม่พอจะทดแทนคำขอบคุณได้! ใช่แล้ว เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่า เจอสหายข้าที่ใด แล้วเขาได้รับบาดเจ็บอย่างไร? และเจอคนที่น่าสงสัยคนอื่นหรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเพียงแค่อยากรู้ให้ชัดเจน ว่าผู้ใดทำร้ายสหายข้า บาปมีคนก่อหนี้ย่อมมีเจ้าหนี้”คำพูดของอู๋ไป๋ ล้วนเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของคนนายพรานลองคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบหนึ่ง“ข้าช่วยเขาตรงริมแม่น้ำ ตอนนั้นไม่พบผู้อื่น ขอโทษจริง ๆ ที่ข้าช่วยพวกท่านไม่ได้”“
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1213
ปลายเดือนสิบสอง ปีใหม่ใกล้เข้ามาเส้นทางมุ่งหน้าไปทางเหนือเต็มไปด้วยน้ำแข็ง การเดินทางนั้นยากลำบากเฟิ่งจิ่วเหยียนในช่วงอยู่ไฟมิได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้ยังต้องเดินทางท่ามกลางพายุหิมะอีก จึงมักจะปวดเมื่อยเอว และเหงื่อออกมากอยู่บ่อย ๆในช่วงกลางคืนเข้านอน ก็มักรู้สึกเย็นที่ไหล่ และหนาวอย่างรุนแรงอู๋ไป๋เห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนนาง“นายท่าน ไม่สู้ให้หมอมาตรวจดูบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบร้อนจะตามหาคน จึงไม่อยากล่าช้าครั้งนี้อู๋ไป๋ยืนหยัดอย่างเต็มที่“นายท่าน ต่อให้ท่านไม่คำนึงถึงตนเอง ก็ควรนึกถึงฝ่าบาท หากท่านเจ็บป่วย จะยิ่งไม่ล่าช้ามากกว่าหรอกหรือ?”เขาเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเริ่มลังเลก็จริงหากนางเจ็บป่วยจนลุกไม่ขึ้น ก็จะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปตรงชายแดนหนานฉี เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ไปที่สำนักการแพทย์แห่งหนึ่งหลังจากหมอจับชีพจรของนาง ก็เอาแต่ส่ายหัว“ฮูหยินท่านนี้ ท่านมีภาวะร่างกายไม่สมดุลหลังคลอด จึงเป็นต้นเหตุเกิดโรคเรื้อรัง“อาการปวดตามข้อเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระยะนี้ที่ฝนหิมะรุนแรง แน่นอนว่าย่อมไม่สบายตัว“ในยามปกติรู้สึกว่าไม่เป็นไร ทนหน่อยก็ผ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1212
บนบัลลังก์มังกร เซียวถงเต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของจักรพรรดิ “เรารับพระราชโองการจากเสด็จอา มาทำหน้าที่รักษาการแทนตำแหน่งฮ่องเต้ชั่วคราว ทุกท่านมีเรื่องใดก็เสนอได้”เหล่าขุนนางในราชสำนักมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงบางคนถึงกับสงสัยว่าเซียวถงแย่งชิงบัลลังก์ทว่าคิดดูอีกที ฮองเฮาทรงมีทักษะเพียงนั้น ผู้ใดจะกล้าแย่งชิงบัลลังก์?ณ วังหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกอาวรณ์อย่างยิ่งที่จะกล่าวอำลาต่อบุตรทั้งสองพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าขณะหลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ นางจุมพิตบนหน้าผากของพวกเขา หัวใจราวกับถูกบีบเข้าหากันสาวใช้หว่านชิวรู้สึกเศร้าใจ “ฮองเฮา จักต้องเสด็จไปให้ได้หรือเพคะ?”ฮองเฮาทรงตัดใจจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้อย่างไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นการไปของนางครั้งนี้ จะมีชีวิตอยู่หรือตายยังไม่แน่นอนการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย หนึ่งจะเป็นภาระให้กับนาง สองอาจจะนำภัยอันตรายถึงแก่ชีวิตมาให้พวกเขาการแยกจากบุตร ย่อมต้องทุกข์ใจอยู่แล้ว ทว่าหากให้นางกับลูกรออยู่ในวัง และทนทรมานกับการรอฟังข่าว นางยิ่งไม่ยินยอม“ฮองเฮา หนิงเฟยมาถึงแล้วเพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบปรับอารมณ์ทันที และเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1211
ที่ดินที่โซ่วอ๋องได้รับมอบไม่ถือว่าไกลจากเมืองหลวงมากนัก หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ซื่อจื่อเซียวถงก็ออกเดินทางภายในวันเดียวกันห้าวันต่อมา เซียวถงก็มาถึงพระราชวัง และตรงไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าครั้งล่าสุดที่เขามาเมืองหลวง ก็คือเมื่อสามปีก่อน ช่วงที่เกิดความวุ่นวายในวิหารบรรพบุรุษ เขาได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากฮ่องเต้ ให้ขึ้นครองบัลลังก์ชั่วคราว เพื่อหลอกลวงพรรคเทียนหลงกับกองทัพศัตรูให้สับสนในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พระราชโองการพินัยกรรมของฝ่าบาท ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นว่าที่จักรพรรดิครั้งนี้ฮองเฮาทรงเรียกเขามา ไม่รู้ว่ามาเพราะเรื่องใดทว่าก็รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับพระราชโองการพินัยกรรมก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวง ท่านพ่อก็ยังเตือนเขาว่า ตอนนี้ฮองเฮาทรงประสูติองค์ชายแล้ว เช่นนั้นเขาที่เคยเป็นคนที่อ้างถึงในพระราชโองการพินัยกรรม ก็เท่ากับเป็นตัวขัดขวางขององค์ชายดังนั้น การมาเมืองหลวงครั้งนี้ ก็เสี่ยงอันตรายอย่างมากในใจของเซียวถงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย ทว่าสีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ถือตัวไม่ถ่อมตนเกินพอดีแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจตำแหน่งฮ่องเต้ แล
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1210
วันต่อมา องค์หญิงเซี่ยนอี๋เสด็จมาพบองค์ชายสี่ด้วยพระองค์เององค์ชายสี่ทรงยิ้มแย้ม ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“แขนของน้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”องค์หญิงเซี่ยนอี๋โมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่“เหตุใดเสด็จพี่ต้องขัดขวางข้า!”รอยยิ้มขององค์ชายสี่เลือนหายไป และตอบอย่างมีเหตุมีผล“เซี่ยนอี๋ ข้าคิดว่าเจ้าแค่พาลไร้เหตุผล นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะโง่เขลาเพียงนี้ เจ้าคิดได้อย่างไรที่จะวางยาผู้อื่น แล้วบังคับขืนใจเขา?“หากเจ้าพลีกายให้กับฮ่องเต้ฉี แล้วจะให้ข้าทูลเสด็จพ่ออย่างไร?“คืนก่อนเจ้าเกือบจะแขนหักไปข้างหนึ่ง ก็น่าจะจำเป็นบทเรียนได้แล้วกระมัง”เซี่ยนอี๋รู้ตัวว่าทำผิดทว่าเรื่องที่นางยังทำไม่เสร็จสิ้น จะไม่ยอมแพ้และเลิกล้มเช่นนี้“หากข้าได้เป็นฮองเฮาของหนานฉี หนานฉีก็จะไม่เล่นงานเป่ยเยี่ยนอีก นี่ไม่ดีหรอกหรือ?”องค์ชายสี่แย้มพระสรวล“เซี่ยนอี๋ หากเสด็จพ่อได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษสถานหนัก“การเกี่ยวดองของสองแคว้น เดิมทีไม่อาจหยุดยั้งความโหดเหี้ยมของหนานฉีได้“เจ้าจะทำให้ตนเองเสียหายโดยเปล่าประโยชน์ และถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะ“บุรุษดี ๆ ในเป่ยเยี่ยนของเรามีมากมาย เหตุใดเจ้าต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1209
ช่วงหลายวันที่เซียวอวี้ถูกขังอยู่ในคุกลับ หาได้นั่งนิ่งรอความตายไม่ จากการสังเกตของเขา องค์ชายสี่แห่งเป่ยเยี่ยนมิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เยี่ยน แต่กลับเป็นหินที่ไว้ปูทางเดิน เพื่อผลักดันความทะเยอะทะยานให้องค์ชายเจ็ด หากสามารถโน้มน้าวใจองค์ชายสี่ได้ เขาก็จะหนีออกจากที่นี่ได้ กระนั้น องค์ชายสี่ของเป่ยเยี่ยนไม่โง่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเซียวอวี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะใจตน เพื่อยุแยงเขากับเจ้าเจ็ด รวมถึงตัวเขาและเสด็จพ่อด้วย “ฮ่องเต้ฉี ยิ่งพูดยิ่งพลาด ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรพูดให้น้อยลงจะดีกว่า” องค์ชายสี่พูดจบก็คิดจะเดินจากไป จู่ ๆ เซียวอวี้หัวเราะเยือกเย็นขึ้นมา “ในเวลาหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เยี่ยนจะแต่งตั้งองค์ชายเจ็ดเป็นองค์รัชทายาท” องค์ชายสี่หยุดชะงัก ฮ่องเต้ฉีมั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ? ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นเย้ายวนใจนัก องค์ชายสี่ต้องหันกลับมา พิจารณาเซียวอวี้อีกครั้ง เขาหาได้รุกถามใด ๆ ไม่ เพียงรอให้เซียวอวี้พูดต่ออย่างเงียบ ๆ เซียวอวี้ไม่ทำให้ผิดหวัง เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “กองทัพเยี่ยนเดินทัพลงใต้ เพื่อพิชิตแ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1208
ในคุกลับ เซียวอวี้กินอาหารตามปกติ ไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาตระหนักได้ทันที มันเป็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด! ดวงตาเย็นชาของเขามืดลง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของผู้ใด จริงตามคาด เพียงไม่นาน องค์หญิงเซี่ยนอี๋ก็มาที่คุกลับ คืนนี้นางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน สวมอาภรณ์สีสันสดใส ประทินโฉมประณีตงดงาม สายตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความต้องการครอบครอง นางมองใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ยาของเซียวอวี้ รู้สึกปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่น “สิ่งใดที่ข้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้!” เซียวอวี้พยายามสงบจิตใจอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมโดยฤทธิ์ยา เขาไม่กล้าคิด หากสัมผัสผู้หญิงคนอื่นแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับจิ่วเหยียยอย่างไรในอนาคต ให้ตาย! เขาอยากจะฆ่าคน ทว่ากลับสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด แม้คุกลับจะคุมขังผู้คนไว้มากมาย แต่ห้องขังของเซียวอวี้อยู่ในจุดที่ลับตาคน และเป็นเอกเทศ องค์หญิงเซี่ยนอี๋จึงไม่กลัวที่จะมีคนมารบกวน นางปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนออก หัวเราะอย่างหยาบคาย “ฮ่องเต้ฉี ข้ารอให้เจ้าขอร้องข้าอยู่” ถูกฤ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1207
ตำหนักหย่งเหอ เมื่อไทเฮาและหนิงเฟยมาถึง กลับไม่เห็นฮองเฮา เด็กทารกน้อยร้องไห้ระงมราวกับหัวใจจะแตก แม้พวกนางได้ยินแล้วยังรู้สึกปวดใจนัก หมอหลวงกำลังถวายโอสถให้องค์ชายน้อย ปริมาณยาทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวน หนิงเฟยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเตือน “พวกเจ้าระวังหน่อย! อย่าทำให้เด็กสำลัก!” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ฮองเฮาอยู่ที่ใด? นี่คือลูกชายแท้ ๆ ของนาง กลับทิ้งไว้แบบนี้รึ?” สาวใช้หว่านชิวตอบ “มีรายงานด่วนจากชายแดนเพคะ ฮองเฮาประทับที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อหารือกับเหล่าแม่ทัพ...” ไทเฮาทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังขึ้น “หารือตลอดทั้งวัน นางคิดถึงลูกชายทั้งสองบ้างหรือไม่? “คนหนึ่งถูกนางใช้เป็นเครื่องมือว่าราชการหลังม่าน อีกคนถูกนางทิ้งให้โดดเดี่ยวในวังหลัง นางทนได้อย่างไร!” ไทเฮาทราบดีว่าฮองเอามีราชกิจรัดตัว ทว่าเห็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเช่นนี้ ก็อดจะทุกข์ใจมิได้ หว่านชิวไม่กล้าโต้แย้ง หนิงเฟยเกลี้ยกล่อม “ท่านป้าเพคะ ฮองเฮาต้องเห็นราชกิจสำคัญที่สุด ส่วนองค์ชายมีหมอหลวงถวายการดูแล เขาจะปลอดภัยแน่นอนเพคะ” ไทเฮามองทารกด้วยค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1206
หลังจากที่ฮ่องเต้เยี่ยนได้ฟังคำขอของพระธิดา ก็หาได้ปฏิเสธทันทีไม่ ฮองเฮาของเซียวอวี้——เฟิ่งจิ่วเหยียน มิใช่สตรีธรรมดา สาเหตุที่เป่ยเยี่ยนพ่ายแพ้ต่อหนานฉีหลายครั้ง ล้วนมีฝีมือของสตรีคนนี้อยู่ในนั้น ถึงแม้เซี่ยนอี๋ไม่เอ่ย เขาก็ต้องการกำจัดเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่แล้ว “ได้ พ่อรับปากเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋รู้สึกพอใจมาก “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” สิ่งใดที่นางไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ ทว่า ฮ่องเต้เยี่ยนยังไม่หายแคลงใจ เขาถาม “เรื่องในคุกลับนั้น ผู้ใดบอกเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋ยังมีจิตสำนึกอยู่ หาได้ทรยศองค์ชายสี่ไม่ “เป็น...เสด็จพี่เจ็ดเพคะ” สีหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนพลันมืดลง เจ้าเจ็ดนี่ เลอะเลือนเกินไปแล้ว! องค์หญิงเซี่ยนอี๋ขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จพี่เจ็ดก็ถูกหม่อมฉันบังคับ ท่านอย่าตำหนิเขาเลย และอย่าบอกเขาด้วยว่า หม่อมฉันพูด มิฉะนั้นต่อจากนี้เขาคงไม่รักเอ็นดูหม่อมฉันอีกเพคะ” ใบหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนแสดงความอดกลั้นไม่ใส่ใจ “ได้ เราเข้าใจแล้ว”…… เมื่อองค์หญิงเซี่ยนอี๋ออกจากวังหลวง ก็ตรงไปที่คุกลับอีกครั้ง ครั้
