LOGINShare
บทที่ 416
Related chapters
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 417
“กระหม่อมเพียงได้ยินมาว่า แม่ทัพน้อยเมิ่งกับหมอทหารคนหนึ่งมีมิตรภาพอันลึกซึ้ง ถูกเล่าขานกันว่าเป็นชายรักชาย”รุ่ยอ๋องพูดถึงตรงนี้ ก็ครุ่นคิดแล้วพูดขึ้นมา “แต่กระหม่อมคิดว่า น่าจะเป็นเพียงเรื่องเล่าขาน ความจริงเป็นเพียงสหายที่ทำงานร่วมกัน”สีหน้าเซียวอวี้เคร่งขรึมขึ้นมา“หมอทหารผู้นั้นมีชื่อเรียกว่าอะไร ตอนนี้อยู่ที่ไหน”“กระหม่อมจำได้เพียงว่า ดูเหมือนเขาจะสกุลต้วน”สกุลต้วน?เซียวอวี้คิดถึงเข็มเชียนอวี่ขึ้นมาทันทีหมอทหารผู้นั้น เป็นไปได้อย่างมากที่จะเป็นผู้สืบทอดตระกูลต้วน!รุ่ยอ๋องไม่รู้ว่าฝ่าบาทถามเรื่องเหล่านี้ทำไม เขากลับมาพูดเข้าเรื่องจริงจัง“ฝ่าบาท ในเมื่อเมิ่งเฉียวม่อไม่ใช่แม่ทัพน้อยเมิ่งตัวจริง แล้วทำไมท่านถึงไม่นำเรื่องนี้เปิดเผยต่อสาธารณะ?”แววตาเซียวอวี้มืดมน“เรามีแผนของเราเอง”สิ่งที่เขาคิดในตอนนี้ก็คือ หมอทหารสกุลต้วนคนนั้น……ด้านนอกห้องทรงพระอักษรเฉินจี๋เห็นรุ่ยอ๋องออกมา ก็ถวายความเคารพอย่างนอบน้อมบนใบหน้าของเขาไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใด แลดูเรียบร้อย กลับมีคำพูดมากมายอยู่ในใจคิดไม่ถึงว่า คนจิตใจดีมีน้ำใจอย่างรุ่ยอ๋อง เป็นคนที่สตรีนับพันหมื่นหลงรัก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 418
ภายในตำหนักมีเสียงกรีดร้องขึ้นมาราวกับหมูถูกเชือด“สารเลว! ผู้ใดป่วย? เจ้าว่าผู้ใดสติฟั่นเฟือน? ข้าสบายดีมาก! อ้าก! พวกเจ้าจะทำอะไร!”อาจเป็นเพราะองค์หญิงใหญ่มีปฏิกิริยาตอบโต้รุนแรง ไทเฮาจึงสั่งคนมัดไว้ผ่านไปสักพัก องค์หญิงใหญ่ถูกมัดไว้บนเตียง นางดิ้นรน บิดเคลื่อนไหวไปมา ตะโกนพูดกับไทเฮาที่อยู่ข้างประตู“เสด็จแม่! ช่วยข้าด้วย!”ไทเฮาก็ทำใจไม่ได้“ฉีเอ๋อร์ เสด็จแม่กำลังช่วยเจ้า”องค์หญิงใหญ่รู้สึกงงงวยนางเย็บปักถุงหอมอยู่ดี ๆ เสด็จแม่กลับคิดว่านางป่วย“ฮองเฮา...ไปตามฮองเฮา!” องค์หญิงใหญ่ตะโกนสั่งสาวใช้เวลานี้หนิงเฟยยืนอยู่ด้านข้างไทเฮาอย่างหวาดกลัวตามฮองเฮาทำไม?พี่หญิงคงไม่ได้บ้าไปแล้วจริง ๆ มั้ง?……ตำหนักหย่งเหอเฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังพลิกอ่านตำราโบราณ เพื่อหาภาพงูเก้าหางนั่นซุนหมัวมัววิ่งเข้ามาในตำหนักอย่างกะทันหัน พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงหายใจหอบ“ฮองเฮา! แย่แล้ว! ทางด้านตำหนักฉือหนิง...องค์หญิงใหญ่นาง นางอาละวาดขึ้นมาแล้ว...”เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วขึ้นมา“มีเรื่องอันใด”“เห็นพูดว่าเพราะการตายของแม่ทัพน้อยเมิ่ง องค์หญิงเสียใจสิ้นหวัง มีพฤติกรรมผิดปกติ ไทเฮาจึงให
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 419
ตำหนักจื้อเฉิน ยามกลางคืนเซียวอวี้เตรียมจะบรรทมแล้ว กลับเห็นฮองเฮากำลังอ่านตำราอยู่เขาเดินไปถาม “ตำรานี้มีอะไรน่าดูขนาดนั้นเชียวหรือ?”เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบอย่างไม่เงยหน้าขึ้นมา“ข้าได้สั่งคนไปสืบรายการซื้อขายผ้าไหมหัวหลัวในหลายปีมานี้แล้ว มีเวลาว่าง จึงค้นหาดูเบาะแสของภาพงูเก้าหาง” เซียวอวี้เดินไปแย่งตำราเล่มนั้นมา ทำให้นางต้องเงยศีรษะขึ้นมามองดูเขา“อาจจะเป็นเพียงภาพสัญลักษณ์ธรรมดา”“อาจจะใช่” เฟิ่งจิ่วเหยียนอยากเอาตำรากลับคืนมา กลับได้ยินเขาเอ่ยถาม“ค่ายเป่ยต้ามีหมอทหารสกุลต้วน วิชาเข็มเชียนอวี่ เขาเป็นคนสอนเจ้าใช่หรือไม่?”แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อยเซียวอวี้ถามต่ออย่างหมดความอดทน“เราต้องการฟังความจริง เป็นเขาใช่ไหม”เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบด้วยแววตาเยือกเย็นชา “ใช่เพคะ”ในใจเซียวอวี้อัดอั้นเข็มเชียนอวี่ของตระกูลต้วน ไม่สืบทอดให้กับคนนอก นอกเสียจากเป็นคนกันเองในตระกูลกันเองความสัมพันธ์ระหว่างนางกับหมอทหารคนนั้น จะต้องไม่ธรรมดาแน่เมื่อคิดได้เช่นนี้ เซียวอวี้ลองถามขึ้นมา“เจ้ารู้ไหม ตระกูลต้วนสมรู้ร่วมคิดก่อกบฏ ถูกประหารเก้าชั่วโคตร? คนนั้นเป็นคนของตระกูลต้ว
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 420
สิ่งที่ฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้บอกเซียวอวี้ก็คือ ต้วนไหวซวี่ตายเพราะช่วยนางพิษวารีสวรรค์นั่น เดิมนั้นพุ่งเป้ามาที่นาง ต้วนไหวซวี่ช่วยรับแทนนางนางก็ไม่ได้บอกเซียวอวี้ ต้วนไหวซวี่ถ่ายทอดเคล็ดวิชาเข็มเชียนอวี่ให้นางแล้ว แต่นางมัวแต่ทำศึก เรียนรู้ได้ครึ่งเดียวดังนั้นหลังจากที่เขาถูกพิษ ต่อให้นางรีบเรียนรู้อีกครึ่งหนึ่ง ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาไว้ได้...ด้วยเหตุนี้ ทำให้นางไม่สามารถให้อภัยตนเองไปตลอดค่ำคืนนี้ คนมากมายไม่อาจข่มตานอนเซียวอวี้ฝึกวิชามวยกับเหล่าองครักษ์ทั้งคืนเหล่าองครักษ์ลำบากรันทดจนไม่รู้จะพูดยังไงจิ้งเฟยรอคอยวันพรุ่งนี้ ที่จะได้ออกจากวัง ร่วมเดินทางไปกับฝ่าบาท ไม่อาจสงบสติอารมณ์ได้ ลืมตาจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นยามเช้าตรู่ จิ้งเฟยก็เก็บของเสร็จเรียบร้อย พร้อมกับของเซ่นไหว้องครักษ์ที่รับผิดชอบรับส่ง เตรียมรถม้าเสร็จเรียบร้อยนางสนมออกจากวัง ออกทางประตูด้านข้างจิ้งเฟยไม่ยอมขึ้นรถม้า พร้อมถามองครักษ์“ฝ่าบาทยังว่าราชการเช้าไม่เสร็จหรือ?” ชิวหงก็มองดูเส้นทางเดินทอดยาวในวัง รอคอยเงาร่างของจักรพรรดิเหล่าองครักษ์ต่างมองหน้ากันจากนั้นก็มีคนหนึ่งเดินออกมาเอ่ย “จิ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 421
การที่ฝ่าบาททรงมาเยือนจวนตระกูลเฟิ่งด้วยพระองค์เองนี้ เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก ตระกูลเฟิ่งทุกคนตั้งแต่ระดับบนไปจนถึงระดับล่างต่างตื่นตระหนก“ถวายบังคมฝ่าบาทและฮองเฮา!”นายท่านเฟิ่งยืนอยู่ด้านหน้าสุด ด้านหลังคือฮูหยินเฟิ่ง อี๋เหนียงหลินที่เป็นอนุ ยังมีลูกสะใภ้สกุลโจว ไปจนถึงน้องชายต่างมารดาผู้ไม่เอาไหน เฟิ่งหมิงเซวียนเฟิ่งหมิงเซวียนกลัวฮ่องเต้อย่างที่สุดเขาทำตัวราวกับเต่าหัวหดที่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ายามนั้นเขากระทำความผิดค้าขายตำแหน่งขุนนาง ได้รับลงโทษหนักจนถึงยามนี้เขายังคงจำได้ว่า ยามนั้นที่ขอร้องฝ่าบาทให้ยกโทษให้เขา ตอนที่เขาตะโกนเรียกฝ่าบาทว่าพี่เขย สายตาของฝ่าบาทเต็มไปด้วยรังสีอาฆาตและความเกลียดชังนี่เป็นครั้งแรกที่อี๋เหนียงหลินได้พบโอรสสวรรค์ จึงเกิดความรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจแม้วันนี้เซียวอวี้จะไม่ได้สวมชุดมังกร ทว่าก็ยังน่าเกรงขามจนผู้คนไม่กล้าที่จะสบตา“ลุกขึ้น”“ฝ่าบาททรงมาเยือน นับเป็นเกียรติของจวนกระหม่อมยิ่งนัก!” นายท่านเฟิ่งเองก็เป็นผู้มีความสามารถโดดเด่นทางด้านวรรณกรรมเช่นกัน ทว่าด้วยสถานการณ์เบื้องหน้าเขานึกคำไม่ออกแล้วจริง ๆเซียวอวี้ตอบอย่างเคร่งขรึม“เ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 422
ดูเหมือนว่าเฟิ่งหมิงเซวียนจะเสพติดการตะโกนเรียก ’ ‘พี่เขย’ เสียแล้วเซียวอวี้ไม่ถือสาเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังรับสุราคารวะจากเขาทั้งหมดอีกด้วยเฟิ่งจิ่วเหยียนกลับไม่มีรอยยิ้มเลยซักนิด สายตาที่นางมองเฟิ่งหมิงเซวียนราวกับมีมีดดาบอยู่ในนั้นดวงจันทร์ปรากฏขึ้นบนฟ้าเหนือยอดต้นหลิว จวนตระกูลเฟิ่งกลับยังคงคึกคักเป็นอย่างมากเฟิ่งเหยียนเฉินที่เลิกงานกลับมา ได้ยินเสียงเฟิ่งหมิงเซวียนร่ายกลอนดังมาแต่ไกล“มีแขกหรือ?” เขาถามข้ารับใช้ที่กำลังยกอาหารเดินผ่านมาข้ารับใช้ผู้นั้นรีบตอยเขาทันที “เป็นฝ่าบาทกลับบ้านมาเยี่ยมญาติเป็นเพื่อนฮองเฮาขอรับ!”เฟิ่งเหยียนเฉินตกตะลึงเป็นอย่างมากฮองเฮาทรงมาเยี่ยมญาติ เหตุใดจึงไม่แจ้งจวนตระกูลเฟิ่งล่วงหน้า?ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ฝ่าบาททรงเสด็จมาเองด้วยเขาไม่ได้ฟังผิดใช่หรือไม่?เมื่อเฟิ่งเหยียนเฉินเดินไปที่โถงหลักก็พบฝ่าบาทเข้าจริง ๆเขารีบถวายคำนับทันที“กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาทและฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ”เซียวอวี้ที่ดื่มไปแก้วแล้วแก้วเหล้า สายตาเริ่มเยิ้มด้วยความมึนเมาทว่าเขายังคงรักษาความน่าเกรงขามของผู้เป็นฮ่องเต้เอาไว้ได้ราวกับไม่ได้เมาแต่อย่างใด“ไม่ต้
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 423
เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกงุนงงอยู่บ้างทันใดนั้น เซียวอวี้ก็โอบเอวของนาง ดึงคนเข้าสู่อ้อมกอดนางรีบดิ้นรนผลักเขาออกทันทีเขาจึงกอดนางให้แน่นกว่าเดิม แล้วเอียงศีรษะเกยคางลงบนไหล่ของนาง ริมฝีปากบางปัดผ่านติ่งหู แนวกรามและซอกคอของนาง บางคราดูเหมือนตั้งใจ บางคราดูเหมือนไม่ตั้งใจ“เราควรจะใช้ไม้แข็งกับเจ้า”เมื่อกล่าวจบเขาก็ตัดสินใจแน่วแน่ อุ้มคนเข้าไปที่ห้องด้านในเฉินจี๋ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกห้องได้ยิน ‘เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด’ ดังขึ้นดูเหมือนการเคลื่อนไหวจะรุนแรงมากค่ำคืนนี้ดวงจันทร์ดูงดงามมาก ทว่าเขากลับรู้สึกใจสั่นอย่างบอกไม่ถูกด้านในห้องภายในม่านเตียงเฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่บนร่างของเซียวอวี้ ลมหายใจไม่เป็นจังหวะส่วนคนที่อยู่ด้างล่าง สองมือถูกมัดเอาไว้ หว่างคิ้วที่หล่อเหลาเย็นชาขมวดด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ“ปล่อยเรา!”นางนำมือทั้งสองข้างของเขามามัดเอาไว้ด้วยกัน ทั้งสิ่งที่ใช้มัดก็คือเข็มขัดของเขาเองยามที่สู้กันเมื่อครู่ มวยผมของนางหลุดออกมาบางส่วน ทว่าหาได้ส่งผลต่อความน่าเกรงขามของนางไม่“ท่านดื่มจนเมาแล้ว ตั้งสติเสีย”เมื่อพูดจบนางก็พลิกตัวลงจากเตียงเมื่อครู่ไม่รู้ว่าเซี
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 424
เมื่อคืนวานเซียวอวี้กำเริบเสิบสานยิ่ง คิดอาศัยแรงจากสุรามาบีบบังคับเฟิ่งจิ่วเหยียนเฟิ่งจิ่วเหยียนหาใช่สตรีอ่อนแอทั่วไปไม่ จึงชกเขาเข้าเต็ม ๆ หนึ่งหมัดขณะนี้ผู้ที่ชกเขากำลังยืนอยู่เบื้องหน้าเขา ในมือถือไข่ไก่ที่ปอกเปลือกแล้วเอาไว้ดวงตานั้นแตกต่างจากส่วนอื่นในร่างกาย ไม่อาจใช้กำลังภายในสลายเลือดคั่งได้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงได้แต่ใช้วิธีทั่วไป ทว่าผลลัพธ์ก็ช้ายิ่งตั้งแต่เมื่อคืนวานจนถึงยามนี้ ได้ใช้ไข่ไก่ไปสิบกว่าฟองแล้วทว่ารอยฟกช้ำบนดวงตาของเขาก็ยังไม่หายไป จึงไม่อาจพบใครได้เซียวอวี้รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง จะใช้วิธีพูดเกลี้ยกล่อมแบบไหนไม่ดีเขาไม่เคยพบสตรีที่แรงมากถึงเพียงนี้มาก่อน!ชกมาหมัดหนึ่ง เขาก็เกือบจะตาบอดแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนใช้ไข่ไก่กลิ้งประคบรอบตาเขาหลายรอบ ทันใดนั้นเขาพลันจับข้อมือของนาง“เจ้าช่างกำเริบเสิบสานเสียจริง!”ตีคนไม่ควรตีหน้า ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นถึงฮ่องเต้ของแคว้น!เฟิ่งจิ่วเหยียนสีหน้าเรียบนิ่งกล่าว “ท่านทำผิดก่อน”เซียวอวี้เป็นฝ่ายผิดจริง ๆทว่าเมื่อกลับมาคิดดู ต้องโทษเฟิ่งหมิงเซวียนน่าตายนั่น!พูดหลักการบ้าบออะไรนั่น!หากเฟิ่งหมิงเซวียนมาได้ยิ
Latest chapter
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1214
เฉินจี๋ได้รับการช่วยเหลือจากนายพรานผู้หนึ่ง ด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังหมดสติอยู่นี่จึงไม่น่าแปลกใจที่เขายังไม่ปรากฏตัว ที่แท้เป็นเพราะร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้นายพรานรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกับคณะรู้จักกับเฉินจี๋ จึงรู้สึกโล่งใจ“ข้าลำบากใจจริง ๆ เพราะคิดว่านี่คือชีวิตคนคนหนึ่ง จึงไม่อาจทอดทิ้งได้ ทว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าก็ต้องใช้เงิน...”ไม่รอให้นายพรานพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ส่งสัญญาณให้อู๋ไป๋นำเงินให้อู๋ไป๋ถนัดการจัดการเรื่องต่าง ๆ สักพักก็เริ่มคุ้นเคยกับนายพราน และเอ่ยขอบคุณอย่างสนิทสนม“พี่ชาย ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้าช่วยสหายข้าไว้! เงินเล็กน้อยนี้ไม่พอจะทดแทนคำขอบคุณได้! ใช่แล้ว เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่า เจอสหายข้าที่ใด แล้วเขาได้รับบาดเจ็บอย่างไร? และเจอคนที่น่าสงสัยคนอื่นหรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเพียงแค่อยากรู้ให้ชัดเจน ว่าผู้ใดทำร้ายสหายข้า บาปมีคนก่อหนี้ย่อมมีเจ้าหนี้”คำพูดของอู๋ไป๋ ล้วนเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของคนนายพรานลองคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบหนึ่ง“ข้าช่วยเขาตรงริมแม่น้ำ ตอนนั้นไม่พบผู้อื่น ขอโทษจริง ๆ ที่ข้าช่วยพวกท่านไม่ได้”“
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1213
ปลายเดือนสิบสอง ปีใหม่ใกล้เข้ามาเส้นทางมุ่งหน้าไปทางเหนือเต็มไปด้วยน้ำแข็ง การเดินทางนั้นยากลำบากเฟิ่งจิ่วเหยียนในช่วงอยู่ไฟมิได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้ยังต้องเดินทางท่ามกลางพายุหิมะอีก จึงมักจะปวดเมื่อยเอว และเหงื่อออกมากอยู่บ่อย ๆในช่วงกลางคืนเข้านอน ก็มักรู้สึกเย็นที่ไหล่ และหนาวอย่างรุนแรงอู๋ไป๋เห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนนาง“นายท่าน ไม่สู้ให้หมอมาตรวจดูบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบร้อนจะตามหาคน จึงไม่อยากล่าช้าครั้งนี้อู๋ไป๋ยืนหยัดอย่างเต็มที่“นายท่าน ต่อให้ท่านไม่คำนึงถึงตนเอง ก็ควรนึกถึงฝ่าบาท หากท่านเจ็บป่วย จะยิ่งไม่ล่าช้ามากกว่าหรอกหรือ?”เขาเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเริ่มลังเลก็จริงหากนางเจ็บป่วยจนลุกไม่ขึ้น ก็จะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปตรงชายแดนหนานฉี เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ไปที่สำนักการแพทย์แห่งหนึ่งหลังจากหมอจับชีพจรของนาง ก็เอาแต่ส่ายหัว“ฮูหยินท่านนี้ ท่านมีภาวะร่างกายไม่สมดุลหลังคลอด จึงเป็นต้นเหตุเกิดโรคเรื้อรัง“อาการปวดตามข้อเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระยะนี้ที่ฝนหิมะรุนแรง แน่นอนว่าย่อมไม่สบายตัว“ในยามปกติรู้สึกว่าไม่เป็นไร ทนหน่อยก็ผ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1212
บนบัลลังก์มังกร เซียวถงเต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของจักรพรรดิ “เรารับพระราชโองการจากเสด็จอา มาทำหน้าที่รักษาการแทนตำแหน่งฮ่องเต้ชั่วคราว ทุกท่านมีเรื่องใดก็เสนอได้”เหล่าขุนนางในราชสำนักมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงบางคนถึงกับสงสัยว่าเซียวถงแย่งชิงบัลลังก์ทว่าคิดดูอีกที ฮองเฮาทรงมีทักษะเพียงนั้น ผู้ใดจะกล้าแย่งชิงบัลลังก์?ณ วังหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกอาวรณ์อย่างยิ่งที่จะกล่าวอำลาต่อบุตรทั้งสองพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าขณะหลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ นางจุมพิตบนหน้าผากของพวกเขา หัวใจราวกับถูกบีบเข้าหากันสาวใช้หว่านชิวรู้สึกเศร้าใจ “ฮองเฮา จักต้องเสด็จไปให้ได้หรือเพคะ?”ฮองเฮาทรงตัดใจจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้อย่างไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นการไปของนางครั้งนี้ จะมีชีวิตอยู่หรือตายยังไม่แน่นอนการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย หนึ่งจะเป็นภาระให้กับนาง สองอาจจะนำภัยอันตรายถึงแก่ชีวิตมาให้พวกเขาการแยกจากบุตร ย่อมต้องทุกข์ใจอยู่แล้ว ทว่าหากให้นางกับลูกรออยู่ในวัง และทนทรมานกับการรอฟังข่าว นางยิ่งไม่ยินยอม“ฮองเฮา หนิงเฟยมาถึงแล้วเพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบปรับอารมณ์ทันที และเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1211
ที่ดินที่โซ่วอ๋องได้รับมอบไม่ถือว่าไกลจากเมืองหลวงมากนัก หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ซื่อจื่อเซียวถงก็ออกเดินทางภายในวันเดียวกันห้าวันต่อมา เซียวถงก็มาถึงพระราชวัง และตรงไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าครั้งล่าสุดที่เขามาเมืองหลวง ก็คือเมื่อสามปีก่อน ช่วงที่เกิดความวุ่นวายในวิหารบรรพบุรุษ เขาได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากฮ่องเต้ ให้ขึ้นครองบัลลังก์ชั่วคราว เพื่อหลอกลวงพรรคเทียนหลงกับกองทัพศัตรูให้สับสนในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พระราชโองการพินัยกรรมของฝ่าบาท ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นว่าที่จักรพรรดิครั้งนี้ฮองเฮาทรงเรียกเขามา ไม่รู้ว่ามาเพราะเรื่องใดทว่าก็รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับพระราชโองการพินัยกรรมก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวง ท่านพ่อก็ยังเตือนเขาว่า ตอนนี้ฮองเฮาทรงประสูติองค์ชายแล้ว เช่นนั้นเขาที่เคยเป็นคนที่อ้างถึงในพระราชโองการพินัยกรรม ก็เท่ากับเป็นตัวขัดขวางขององค์ชายดังนั้น การมาเมืองหลวงครั้งนี้ ก็เสี่ยงอันตรายอย่างมากในใจของเซียวถงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย ทว่าสีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ถือตัวไม่ถ่อมตนเกินพอดีแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจตำแหน่งฮ่องเต้ แล
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1210
วันต่อมา องค์หญิงเซี่ยนอี๋เสด็จมาพบองค์ชายสี่ด้วยพระองค์เององค์ชายสี่ทรงยิ้มแย้ม ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“แขนของน้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”องค์หญิงเซี่ยนอี๋โมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่“เหตุใดเสด็จพี่ต้องขัดขวางข้า!”รอยยิ้มขององค์ชายสี่เลือนหายไป และตอบอย่างมีเหตุมีผล“เซี่ยนอี๋ ข้าคิดว่าเจ้าแค่พาลไร้เหตุผล นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะโง่เขลาเพียงนี้ เจ้าคิดได้อย่างไรที่จะวางยาผู้อื่น แล้วบังคับขืนใจเขา?“หากเจ้าพลีกายให้กับฮ่องเต้ฉี แล้วจะให้ข้าทูลเสด็จพ่ออย่างไร?“คืนก่อนเจ้าเกือบจะแขนหักไปข้างหนึ่ง ก็น่าจะจำเป็นบทเรียนได้แล้วกระมัง”เซี่ยนอี๋รู้ตัวว่าทำผิดทว่าเรื่องที่นางยังทำไม่เสร็จสิ้น จะไม่ยอมแพ้และเลิกล้มเช่นนี้“หากข้าได้เป็นฮองเฮาของหนานฉี หนานฉีก็จะไม่เล่นงานเป่ยเยี่ยนอีก นี่ไม่ดีหรอกหรือ?”องค์ชายสี่แย้มพระสรวล“เซี่ยนอี๋ หากเสด็จพ่อได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษสถานหนัก“การเกี่ยวดองของสองแคว้น เดิมทีไม่อาจหยุดยั้งความโหดเหี้ยมของหนานฉีได้“เจ้าจะทำให้ตนเองเสียหายโดยเปล่าประโยชน์ และถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะ“บุรุษดี ๆ ในเป่ยเยี่ยนของเรามีมากมาย เหตุใดเจ้าต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1209
ช่วงหลายวันที่เซียวอวี้ถูกขังอยู่ในคุกลับ หาได้นั่งนิ่งรอความตายไม่ จากการสังเกตของเขา องค์ชายสี่แห่งเป่ยเยี่ยนมิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เยี่ยน แต่กลับเป็นหินที่ไว้ปูทางเดิน เพื่อผลักดันความทะเยอะทะยานให้องค์ชายเจ็ด หากสามารถโน้มน้าวใจองค์ชายสี่ได้ เขาก็จะหนีออกจากที่นี่ได้ กระนั้น องค์ชายสี่ของเป่ยเยี่ยนไม่โง่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเซียวอวี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะใจตน เพื่อยุแยงเขากับเจ้าเจ็ด รวมถึงตัวเขาและเสด็จพ่อด้วย “ฮ่องเต้ฉี ยิ่งพูดยิ่งพลาด ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรพูดให้น้อยลงจะดีกว่า” องค์ชายสี่พูดจบก็คิดจะเดินจากไป จู่ ๆ เซียวอวี้หัวเราะเยือกเย็นขึ้นมา “ในเวลาหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เยี่ยนจะแต่งตั้งองค์ชายเจ็ดเป็นองค์รัชทายาท” องค์ชายสี่หยุดชะงัก ฮ่องเต้ฉีมั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ? ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นเย้ายวนใจนัก องค์ชายสี่ต้องหันกลับมา พิจารณาเซียวอวี้อีกครั้ง เขาหาได้รุกถามใด ๆ ไม่ เพียงรอให้เซียวอวี้พูดต่ออย่างเงียบ ๆ เซียวอวี้ไม่ทำให้ผิดหวัง เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “กองทัพเยี่ยนเดินทัพลงใต้ เพื่อพิชิตแ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1208
ในคุกลับ เซียวอวี้กินอาหารตามปกติ ไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาตระหนักได้ทันที มันเป็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด! ดวงตาเย็นชาของเขามืดลง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของผู้ใด จริงตามคาด เพียงไม่นาน องค์หญิงเซี่ยนอี๋ก็มาที่คุกลับ คืนนี้นางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน สวมอาภรณ์สีสันสดใส ประทินโฉมประณีตงดงาม สายตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความต้องการครอบครอง นางมองใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ยาของเซียวอวี้ รู้สึกปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่น “สิ่งใดที่ข้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้!” เซียวอวี้พยายามสงบจิตใจอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมโดยฤทธิ์ยา เขาไม่กล้าคิด หากสัมผัสผู้หญิงคนอื่นแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับจิ่วเหยียยอย่างไรในอนาคต ให้ตาย! เขาอยากจะฆ่าคน ทว่ากลับสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด แม้คุกลับจะคุมขังผู้คนไว้มากมาย แต่ห้องขังของเซียวอวี้อยู่ในจุดที่ลับตาคน และเป็นเอกเทศ องค์หญิงเซี่ยนอี๋จึงไม่กลัวที่จะมีคนมารบกวน นางปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนออก หัวเราะอย่างหยาบคาย “ฮ่องเต้ฉี ข้ารอให้เจ้าขอร้องข้าอยู่” ถูกฤ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1207
ตำหนักหย่งเหอ เมื่อไทเฮาและหนิงเฟยมาถึง กลับไม่เห็นฮองเฮา เด็กทารกน้อยร้องไห้ระงมราวกับหัวใจจะแตก แม้พวกนางได้ยินแล้วยังรู้สึกปวดใจนัก หมอหลวงกำลังถวายโอสถให้องค์ชายน้อย ปริมาณยาทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวน หนิงเฟยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเตือน “พวกเจ้าระวังหน่อย! อย่าทำให้เด็กสำลัก!” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ฮองเฮาอยู่ที่ใด? นี่คือลูกชายแท้ ๆ ของนาง กลับทิ้งไว้แบบนี้รึ?” สาวใช้หว่านชิวตอบ “มีรายงานด่วนจากชายแดนเพคะ ฮองเฮาประทับที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อหารือกับเหล่าแม่ทัพ...” ไทเฮาทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังขึ้น “หารือตลอดทั้งวัน นางคิดถึงลูกชายทั้งสองบ้างหรือไม่? “คนหนึ่งถูกนางใช้เป็นเครื่องมือว่าราชการหลังม่าน อีกคนถูกนางทิ้งให้โดดเดี่ยวในวังหลัง นางทนได้อย่างไร!” ไทเฮาทราบดีว่าฮองเอามีราชกิจรัดตัว ทว่าเห็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเช่นนี้ ก็อดจะทุกข์ใจมิได้ หว่านชิวไม่กล้าโต้แย้ง หนิงเฟยเกลี้ยกล่อม “ท่านป้าเพคะ ฮองเฮาต้องเห็นราชกิจสำคัญที่สุด ส่วนองค์ชายมีหมอหลวงถวายการดูแล เขาจะปลอดภัยแน่นอนเพคะ” ไทเฮามองทารกด้วยค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1206
หลังจากที่ฮ่องเต้เยี่ยนได้ฟังคำขอของพระธิดา ก็หาได้ปฏิเสธทันทีไม่ ฮองเฮาของเซียวอวี้——เฟิ่งจิ่วเหยียน มิใช่สตรีธรรมดา สาเหตุที่เป่ยเยี่ยนพ่ายแพ้ต่อหนานฉีหลายครั้ง ล้วนมีฝีมือของสตรีคนนี้อยู่ในนั้น ถึงแม้เซี่ยนอี๋ไม่เอ่ย เขาก็ต้องการกำจัดเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่แล้ว “ได้ พ่อรับปากเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋รู้สึกพอใจมาก “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” สิ่งใดที่นางไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ ทว่า ฮ่องเต้เยี่ยนยังไม่หายแคลงใจ เขาถาม “เรื่องในคุกลับนั้น ผู้ใดบอกเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋ยังมีจิตสำนึกอยู่ หาได้ทรยศองค์ชายสี่ไม่ “เป็น...เสด็จพี่เจ็ดเพคะ” สีหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนพลันมืดลง เจ้าเจ็ดนี่ เลอะเลือนเกินไปแล้ว! องค์หญิงเซี่ยนอี๋ขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จพี่เจ็ดก็ถูกหม่อมฉันบังคับ ท่านอย่าตำหนิเขาเลย และอย่าบอกเขาด้วยว่า หม่อมฉันพูด มิฉะนั้นต่อจากนี้เขาคงไม่รักเอ็นดูหม่อมฉันอีกเพคะ” ใบหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนแสดงความอดกลั้นไม่ใส่ใจ “ได้ เราเข้าใจแล้ว”…… เมื่อองค์หญิงเซี่ยนอี๋ออกจากวังหลวง ก็ตรงไปที่คุกลับอีกครั้ง ครั้
