LOGINShare
บทที่ 445
Related chapters
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 446
เซียวอวี้ที่เกือบจะเดินไปถึงประตูหน้าตำหนักแล้วนั้น พลันได้ยินเฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยเรียกเขาขึ้นมา“กษัตริย์ของแผ่นดินควรจักมีความใจเย็นและควบคุมสติอารมณ์ของตนเอง ยามนี้ท่านกำลังทำอันใดอยู่กัน?”เมื่อเซียวอวี้หันกายกลับมานั้น พลันเห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนยกฉากกั้นขึ้นมาแล้วฉากกั้นที่หนักเช่นนั้น นางกลับ “ยก” มันขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย เซียวอวี้จึงเอ่ยเยาะเย้ยออกมาด้วยความเย็นชา“หากเรายังไม่ใจเย็นพอ นั่นก็เป็นเพราะถูกความเย็นชาของเจ้าบีบบังคับมัน”ผู้ใดจักทนความเฉยเมยของนางได้กัน?เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูเขาด้วยท่าทีสงบนิ่ง“หากว่าข้าเอ่ยคำโกหกออกไป ท่านจักชอบฟังมันเช่นนั้นหรือ?”เซียวอวี้พลันตวาดออกมาด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์“ใช่ เราชอบฟังเรื่องโกหก!”“ได้ ข้าสนใจเรื่องนั้นเป็นอย่างมาก หากท่านไปโปรดปรานมู่หรงฉานแล้วไซร้ ข้าจะรู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก”เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์นางตั้งใจที่จะทำให้เขารู้ว่า คำโกหกนั้นหาได้ฟังดูดีเสมอไปไม่เป้าหมายที่สำคัญที่สุดคือการทำให้เขาใจเย็นลง แล้วมานั่งหารือเรื่องจักทำเช่นไรถึงจะจัดการจับตัวผู้วางยาพิษให้ได้ไวที่สุดเซีย
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 447
หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนและเซียวอวี้หารือกันแล้วนั้น พวกเขาจึงได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เหลียนชวงฟังเสียก่อนส่วนเหลียนซวงจักร่วมมือหรือไม่นั้น ให้นางเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวเองหลังจากที่เหลียนซวงได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้วนางถึงกับตกตะลึงไปในทันที“ฮองเฮาเพคะ ท่านบอกว่าข้า... ข้าเป็นหลานสาวของราชครูเฉิน?!”อีกทั้งคนในตระกูลของนางทั้งหมด ทุกคนถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานคิดก่อกบฏเรื่องนี้ทำให้นางมิอาจยอมรับได้ มือไม้ถึงกับสั่นเทาไปในทันทีเฟิ่งจิ่วเหยียนจึงจับมือนางด้วยความแผ่วเบา“มิต้องกังวลไป ฝ่าบาทไม่มีทางโทษเจ้าเพราะเรื่องเช่นนี้”เหลียนซวงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าออกมา ทว่า นางก็คิดไปถึงเรื่องของฮองเฮา“ฮองเฮาเพคะ ท่านหมายความว่า รูปภาพอสรพิษเก้าหางนั้น บ่าวเคยเห็นในยามวัยเด็ก ทว่า ความทรงจำส่วนนั้นกลับไม่มีเหลือแล้ว หากว่าบ่าวสามารถรื้อฟื้นความทรงจำเหล่านั้นขึ้นมาได้ ก็จักสามารถช่วยท่านสืบหาว่ามือสังหารที่วางยาพิษของฝ่าบาทเป็นผู้ใดใช่หรือไม่เพคะ?”เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงอธิบายให้เหลียนซวงฟัง“บางที แม้เจ้าจักรื้อฟื้นความทรงจำเหล่านั้นขึ้นมาได้ก็ตาม แต่ก็มิอาจจะมิสามารถค้นหาเบาะแสอั
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 448
บนเวที ฉากแรกคือการสู้รบของท่านแม่ทัพน้อยเมิ่งกับกองทัพจากรัฐเหลียงฉากนี้ทำให้ผู้คนปรบมือด้วยความตื่นเต้นไม่นานนักละครก็ดำเนินมาถึงฉากที่สอง“ฮ่องเต้” และ “เมิ่งสิงโจว” ได้มาพบหน้ากันอยู่ในศาลา พลางเล่นหมากรุกดื่มชากันยามที่พระอาทิตย์ตกดินนั้น “เมิ่งสิงโจว” พลันยืนขึ้น กล่าวคำอำลาว่าเมิ่งสิงโจวกล่าว – “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อชายแดนเหนือสงบลงแล้ว เพื่อปกป้องแว่นแคว้นและราษฎรนั้น มือทั้งสองข้างของกระหม่อมต้องห้ำหั่นชีวิตผู้คนไปมากมาย ได้โปรดให้กระหม่อมได้หลบไปใช้ชีวิตสงบเงียบด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ทว่า หากหนานฉีพบเจอความทุกข์ยากเมื่อใด ขอเพียงพระองค์บอกกล่าว กระหม่อมยินดียอมตายเพื่อแคว้นหนานฉีอย่างแน่นอน!”เหล่าผู้ชมต่างพากันประหลาดใจไปในทันทีเมื่อได้เห็นฉากนี้ท่านแม่ทัพน้อยเมิ่งต้องการจะเกษียณงั้นหรือ?เกรงว่านี่จะเป็นฉากละครที่ถูกสร้างขึ้นมากระมัง! “ฮ่องเต้” ที่อยู่บนเวทีนั้นทรงเห็นชอบในเรื่องนี้—— “เราอนุญาตให้เจ้าหลบไปชั่วคราวได้ ทว่า ชายแดนเหนือนั้นมิอาจไร้ท่านแม่ทัพน้อยเมิ่ง”—— “กระหม่อมมีศิษย์น้องผู้หนึ่ง ทักษะการปลอมตัวของนางเก่งกาจยิ่ง อีกทั้งยังสามารถเลียนแบบการกร
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 449
ไม่เพียงแต่เซียวอวี้เท่านั้นที่อยากรู้ว่าท่านแม่ทัพน้อยเมิ่งที่อยู่บนหลังคาเป็นผู้ใด องค์หญิงใหญ่ก็อยากรู้เช่นกันองค์หญิงใหญ่พลางมองไปที่เฟิ่งจิ่วเหยียน ทว่า กลับเห็นการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฝ่าบาทแทน ทำเอานางถึงกับถลึงตามองด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟไปในทันทีมือนี่เอาวางไว้ที่ใดกัน!ช่างไม่มีสง่าราศีของฮ่องเต้เลยแม้แต่น้อย!ขณะเดียวกัน เซียวอวี้ก็ยังคงรอคำตอบจากเฟิ่งจิ่วเหยียนทว่า ประโยคหลังกลับยิ่งกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเซียวอวี้มากขึ้นไปอีก“ท่านลองเดาดู”บนหลังคานั้น ท่านแม่ทัพน้อยพลันเคลื่อนกายอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักเขาก็หายไปจากสายตาของผู้คนในทันทีพร้อมด้วยสายตาของเหล่ากองทัพอินทรีเหินที่มองส่งเขาไปจนลับตาภายในใจของเซียวอวี้ได้แต่หัวเราะเยาะเย้ยออกมา“พวกเขาถูกเจ้าหลอกจนหัวปั่นไปหมดแล้ว ในยามนี้ยังมิมีผู้ใดรู้เลยว่า ความจริงแล้วท่านแม่ทัพน้อยเมิ่งตัวจริงเป็นผู้ใดกันแน่”เฟิ่งจิ่วเหยียนจับมือของเซียวอวี้ออกจากเอวของนาง“พูดถึงคนอื่น คำพูดนั้นเข้าตัวเองเช่นกัน”เซียวอวี้:......เซียวอวี้ราวกับถูกปิดบังอยู่นานเช่นกันละครฉากนี้ ทำให้ผู้คนรับรู้ความจริงที่ถูกเก็บซ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 450
เฟิ่งจิ่วเหยียนถูกเซียวอวี้ลากไปที่แม่น้ำข้างเมืองในที่สุดทั้งสองต้องสวมหน้ากากเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกผู้คนจดจำเอาได้นับว่าโชคดีที่คืนนี้มีผู้คนสวมใส่หน้ากากออกมาท่องเที่ยวมากมายเช่นกัน นั่นจึงทำให้พวกเขามิได้ดูเตะตาผู้อื่นมากเท่าใดกันเฉินจี๋เดินติดตามทั้งสองคนอยู่ด้านหลัง พร้อมทั้งในมือที่ถือโคมไฟจำนวนมากมายเอาไว้ริมแม่น้ำมีผู้คนอยู่มากมายนัก ทว่า ส่วนมากมักจะเป็นคู่รักชายหญิงเสียมากกว่า เซียวอวี้จึงตามหาสถานที่ที่มิมีผู้คนพลุกพล่านมาก ก่อนจะใช้มือ “โยน” โคมไฟลงไปในแม่น้ำด้วยท่าทีมั่นใจเฟิ่งจิ่วเหยียน: ?เฉินจี๋: ?โคมไฟทั้งหมดจึงจมลงไปในแม่น้ำด้วยความรวดเร็วเซียวอวี้ขมวดคิ้วเป็นปมไปในทันที พลางหันไปกล่าวโทษเฉินจี๋ว่า“เจ้าซื้ออะไรมากัน?”หาได้มีอันใดลอยขึ้นมาได้ไม่ เฉินจี๋:กระหม่อมเป็นผู้บริสุทธิ์! ทว่า กระหม่อมมิอาจพูดออกมาได้เมื่อเซียวอวี้กำลังจะโยนโคมไฟอันสุดท้ายลงแม่น้ำไปนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเข้าไปห้ามเขาเอาไว้นางมองเขาราวกับกำลังมองคนต่างเผ่าอยู่ก็ไม่ปาน“ท่านมิเคยปล่อยโคมลอยหรือ?”“อื้ม”เซียวอวี้มิคิดว่าการปล่อยสิ่งของเล็ก ๆ เช่นนี้จักต้องใช้มีประสบก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 451
เฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้คาดคิดว่า ชายแดนใต้จะประสบภัยเช่นกัน ก่อนหน้านี้นางได้เอ่ยกับหร่วนฝูอวี้ แคว้นหนานฉีจะแก้ไขข้อพิพาทระหว่างสองแคว้น มิให้เลยเถิดถึงขั้นเริ่มก่อสงครามกัน เกรงว่าหนานเจียงจะเกิดปัญหาภายใน และมิใช่เรื่องที่หร่วนฝูอวี้สามารถไกล่เกลี่ยได้ด้วย เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ฝ่าบาท เป่ยเยี่ยนไม่อยากเห็นใต้หล้าสงบสุขเกินไป และหนานเจียงคงถูกพวกเขายุแยง โปรดเสด็จกลับพระราชวังโดยเร็ว และเรียกประชุมหารือกับเหล่าขุนนางเถิดเพคะ” เซียวอวี้รู้สึกอาลัยอาวรณ์โคมไฟเต็มท้องนภานั้น เขาจัดเตรียมโคมไฟทั้งหมดสามพันดวงนี้ เพื่อนางโดยเฉพาะ และ คำพูดที่เขาปรารถนาจะเอ่ยกับนาง ยังไม่ทันจะเอ่ยให้เสร็จเลย ทว่า เมื่อเผชิญกับรายงานสงครามชายแดนใต้ จำเป็นต้องละทิ้งเรื่องส่วนตัวไปก่อน เขามองท้องฟ้าราตรีนั้นอีกครั้ง และเอ่ยอย่างเด็ดขาด “กลับวัง!” ราตรีนี้ แสงไฟในห้องทรงพระอักษรสว่างไสวตลอดคืน รุ่ยอ๋องทูลชี้แนะ “ฝ่าบาท เป่ยเยี่ยนมีความตั้งใจที่ไม่บริสุทธิ์ และหนานเจียงก็ตกเป็นเครื่องมือของเป่ยเยี่ยน ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ย่อมมองไม
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 452
เฟิ่งจิ่วเหยียนที่อยู่ตรงหน้าแผนที่นั้นเอ่ยวาจาฉะฉาน เซียวอวี้ที่อยู่ด้านข้างก็ตั้งใจฟังเป็นพิเศษ พลางพยักหน้าบ่อยครั้ง ท้ายสุด เขากล่าวสรุป “เราเสียเวลาหารือกับขุนนางเหล่านั้นโดยเปล่าประโยชน์อยู่นาน คราวหน้าจะหารือกับเจ้าโดยตรงดีกว่า” เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่กล้ายึดเอาความดีความชอบ จึงเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “การได้ร่วมพลังก็ได้ร่วมความคิดเพคะ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขา หม่อมฉันก็คิดเรื่องนี้ไม่ออกเช่นกัน” สายตาของเซียวอวี้พลันจริงจัง และถามนางอีกครั้ง “เดินทางไปกับเราไม่ได้จริงหรือ” สัญญาระบุเวลาเพียงหนึ่งปี การเดินทางไปชายแดนใต้ของเขาครานี้ ต้องใช้เวลาเจรจาอย่างน้อยสองหรือสามเดือน เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงมือออกมา “หม่อมฉันต้องอยู่ เพื่อทำหน้าที่ของฮองเฮาเพคะ” “จนถึงยามนี้ เจ้ายังแสร้งทำเป็นไม่รู้อีกหรือ ความตั้งใจเดิมที่เราเขียนสัญญาฉบับนั้น คือการใช้เวลาอยู่กับเจ้าตั้งแต่เช้าจรดค่ำ” เซียวอวี้เริ่มกดดัน เฟิ่งจิ่วเหยียน : ก็เป็นเพราะว่ารู้ จึงไม่อยากเดินทางไปสนามรบกับท่าน สีหน้าของนางยังอ่อนน้อม “ฝ่าบาทเพคะ เรื่องสำคัญต้องมาก่อน หม่อมฉันยั
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 453
ในความฝันของเหลียนซวง มีเสียงกรีดร้องเต็มโสต และภาพที่เห็นตรงหน้า ล้วนเป็นเหตุการณ์โหดร้ายทารุณ คนมากมายเสียชีวิตต่อหน้าของนาง นางหวาดกลัวยิ่งนัก... ฉับพลันนั้น ดูเหมือนนางจะไขว่คว้าความหวังสุดท้ายไว้ได้อย่างแน่นหนา นางพลันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างเจ็บปวดด้วยเสียงเรียก “เหลียงซวง” ที่เด็ดขาดอย่างต่อเนื่อง เสมือนคนจมน้ำที่ดิ้นรนเอาชีวิตรอด นางโผเข้าไปหลบในอ้อมแขนที่ปลอดภัยโดยสัญชาตญาณ “เลือด! เลือดเยอะมาก...” เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่ตรงนั้น ยอมให้เหลียนซวงกอดเอวของตนเอง พลางวางมือไว้บนแผ่นหลังของเหลียนซวง และตบเบา ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ไม่เป็นไรแล้ว” เหลียนซวงตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เมื่อครู่นี้ราวกับว่านางตกไปอยู่ในเหตุการณ์ฆาตกรรมนั้น ทำให้หัวใจนางตื่นตระหนก หมอชราที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้น ก็ได้แต่ส่ายหัวเบา ๆ “แม่นางคนนี้ถูกกระทบกระเทือนจิตใจมากเกินไป อาจจะเป็นเรื่องยากหน่อย ในการทำให้จดจำทุกอย่างได้ในคราวเดียว” เฟิ่งจิ่วเหยียนคุกเข่าลง และมองเหลียนซวงในระดับสายตาเดียวกัน “ฟังข้า หากเจ้ากลัว พวกเราก็กลับไปก่อน เจ้าไม่จำเป็น
Latest chapter
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1214
เฉินจี๋ได้รับการช่วยเหลือจากนายพรานผู้หนึ่ง ด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังหมดสติอยู่นี่จึงไม่น่าแปลกใจที่เขายังไม่ปรากฏตัว ที่แท้เป็นเพราะร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้นายพรานรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกับคณะรู้จักกับเฉินจี๋ จึงรู้สึกโล่งใจ“ข้าลำบากใจจริง ๆ เพราะคิดว่านี่คือชีวิตคนคนหนึ่ง จึงไม่อาจทอดทิ้งได้ ทว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าก็ต้องใช้เงิน...”ไม่รอให้นายพรานพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ส่งสัญญาณให้อู๋ไป๋นำเงินให้อู๋ไป๋ถนัดการจัดการเรื่องต่าง ๆ สักพักก็เริ่มคุ้นเคยกับนายพราน และเอ่ยขอบคุณอย่างสนิทสนม“พี่ชาย ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้าช่วยสหายข้าไว้! เงินเล็กน้อยนี้ไม่พอจะทดแทนคำขอบคุณได้! ใช่แล้ว เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่า เจอสหายข้าที่ใด แล้วเขาได้รับบาดเจ็บอย่างไร? และเจอคนที่น่าสงสัยคนอื่นหรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเพียงแค่อยากรู้ให้ชัดเจน ว่าผู้ใดทำร้ายสหายข้า บาปมีคนก่อหนี้ย่อมมีเจ้าหนี้”คำพูดของอู๋ไป๋ ล้วนเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของคนนายพรานลองคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบหนึ่ง“ข้าช่วยเขาตรงริมแม่น้ำ ตอนนั้นไม่พบผู้อื่น ขอโทษจริง ๆ ที่ข้าช่วยพวกท่านไม่ได้”“
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1213
ปลายเดือนสิบสอง ปีใหม่ใกล้เข้ามาเส้นทางมุ่งหน้าไปทางเหนือเต็มไปด้วยน้ำแข็ง การเดินทางนั้นยากลำบากเฟิ่งจิ่วเหยียนในช่วงอยู่ไฟมิได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้ยังต้องเดินทางท่ามกลางพายุหิมะอีก จึงมักจะปวดเมื่อยเอว และเหงื่อออกมากอยู่บ่อย ๆในช่วงกลางคืนเข้านอน ก็มักรู้สึกเย็นที่ไหล่ และหนาวอย่างรุนแรงอู๋ไป๋เห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนนาง“นายท่าน ไม่สู้ให้หมอมาตรวจดูบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบร้อนจะตามหาคน จึงไม่อยากล่าช้าครั้งนี้อู๋ไป๋ยืนหยัดอย่างเต็มที่“นายท่าน ต่อให้ท่านไม่คำนึงถึงตนเอง ก็ควรนึกถึงฝ่าบาท หากท่านเจ็บป่วย จะยิ่งไม่ล่าช้ามากกว่าหรอกหรือ?”เขาเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเริ่มลังเลก็จริงหากนางเจ็บป่วยจนลุกไม่ขึ้น ก็จะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปตรงชายแดนหนานฉี เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ไปที่สำนักการแพทย์แห่งหนึ่งหลังจากหมอจับชีพจรของนาง ก็เอาแต่ส่ายหัว“ฮูหยินท่านนี้ ท่านมีภาวะร่างกายไม่สมดุลหลังคลอด จึงเป็นต้นเหตุเกิดโรคเรื้อรัง“อาการปวดตามข้อเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระยะนี้ที่ฝนหิมะรุนแรง แน่นอนว่าย่อมไม่สบายตัว“ในยามปกติรู้สึกว่าไม่เป็นไร ทนหน่อยก็ผ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1212
บนบัลลังก์มังกร เซียวถงเต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของจักรพรรดิ “เรารับพระราชโองการจากเสด็จอา มาทำหน้าที่รักษาการแทนตำแหน่งฮ่องเต้ชั่วคราว ทุกท่านมีเรื่องใดก็เสนอได้”เหล่าขุนนางในราชสำนักมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงบางคนถึงกับสงสัยว่าเซียวถงแย่งชิงบัลลังก์ทว่าคิดดูอีกที ฮองเฮาทรงมีทักษะเพียงนั้น ผู้ใดจะกล้าแย่งชิงบัลลังก์?ณ วังหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกอาวรณ์อย่างยิ่งที่จะกล่าวอำลาต่อบุตรทั้งสองพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าขณะหลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ นางจุมพิตบนหน้าผากของพวกเขา หัวใจราวกับถูกบีบเข้าหากันสาวใช้หว่านชิวรู้สึกเศร้าใจ “ฮองเฮา จักต้องเสด็จไปให้ได้หรือเพคะ?”ฮองเฮาทรงตัดใจจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้อย่างไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นการไปของนางครั้งนี้ จะมีชีวิตอยู่หรือตายยังไม่แน่นอนการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย หนึ่งจะเป็นภาระให้กับนาง สองอาจจะนำภัยอันตรายถึงแก่ชีวิตมาให้พวกเขาการแยกจากบุตร ย่อมต้องทุกข์ใจอยู่แล้ว ทว่าหากให้นางกับลูกรออยู่ในวัง และทนทรมานกับการรอฟังข่าว นางยิ่งไม่ยินยอม“ฮองเฮา หนิงเฟยมาถึงแล้วเพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบปรับอารมณ์ทันที และเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1211
ที่ดินที่โซ่วอ๋องได้รับมอบไม่ถือว่าไกลจากเมืองหลวงมากนัก หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ซื่อจื่อเซียวถงก็ออกเดินทางภายในวันเดียวกันห้าวันต่อมา เซียวถงก็มาถึงพระราชวัง และตรงไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าครั้งล่าสุดที่เขามาเมืองหลวง ก็คือเมื่อสามปีก่อน ช่วงที่เกิดความวุ่นวายในวิหารบรรพบุรุษ เขาได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากฮ่องเต้ ให้ขึ้นครองบัลลังก์ชั่วคราว เพื่อหลอกลวงพรรคเทียนหลงกับกองทัพศัตรูให้สับสนในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พระราชโองการพินัยกรรมของฝ่าบาท ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นว่าที่จักรพรรดิครั้งนี้ฮองเฮาทรงเรียกเขามา ไม่รู้ว่ามาเพราะเรื่องใดทว่าก็รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับพระราชโองการพินัยกรรมก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวง ท่านพ่อก็ยังเตือนเขาว่า ตอนนี้ฮองเฮาทรงประสูติองค์ชายแล้ว เช่นนั้นเขาที่เคยเป็นคนที่อ้างถึงในพระราชโองการพินัยกรรม ก็เท่ากับเป็นตัวขัดขวางขององค์ชายดังนั้น การมาเมืองหลวงครั้งนี้ ก็เสี่ยงอันตรายอย่างมากในใจของเซียวถงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย ทว่าสีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ถือตัวไม่ถ่อมตนเกินพอดีแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจตำแหน่งฮ่องเต้ แล
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1210
วันต่อมา องค์หญิงเซี่ยนอี๋เสด็จมาพบองค์ชายสี่ด้วยพระองค์เององค์ชายสี่ทรงยิ้มแย้ม ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“แขนของน้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”องค์หญิงเซี่ยนอี๋โมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่“เหตุใดเสด็จพี่ต้องขัดขวางข้า!”รอยยิ้มขององค์ชายสี่เลือนหายไป และตอบอย่างมีเหตุมีผล“เซี่ยนอี๋ ข้าคิดว่าเจ้าแค่พาลไร้เหตุผล นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะโง่เขลาเพียงนี้ เจ้าคิดได้อย่างไรที่จะวางยาผู้อื่น แล้วบังคับขืนใจเขา?“หากเจ้าพลีกายให้กับฮ่องเต้ฉี แล้วจะให้ข้าทูลเสด็จพ่ออย่างไร?“คืนก่อนเจ้าเกือบจะแขนหักไปข้างหนึ่ง ก็น่าจะจำเป็นบทเรียนได้แล้วกระมัง”เซี่ยนอี๋รู้ตัวว่าทำผิดทว่าเรื่องที่นางยังทำไม่เสร็จสิ้น จะไม่ยอมแพ้และเลิกล้มเช่นนี้“หากข้าได้เป็นฮองเฮาของหนานฉี หนานฉีก็จะไม่เล่นงานเป่ยเยี่ยนอีก นี่ไม่ดีหรอกหรือ?”องค์ชายสี่แย้มพระสรวล“เซี่ยนอี๋ หากเสด็จพ่อได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษสถานหนัก“การเกี่ยวดองของสองแคว้น เดิมทีไม่อาจหยุดยั้งความโหดเหี้ยมของหนานฉีได้“เจ้าจะทำให้ตนเองเสียหายโดยเปล่าประโยชน์ และถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะ“บุรุษดี ๆ ในเป่ยเยี่ยนของเรามีมากมาย เหตุใดเจ้าต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1209
ช่วงหลายวันที่เซียวอวี้ถูกขังอยู่ในคุกลับ หาได้นั่งนิ่งรอความตายไม่ จากการสังเกตของเขา องค์ชายสี่แห่งเป่ยเยี่ยนมิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เยี่ยน แต่กลับเป็นหินที่ไว้ปูทางเดิน เพื่อผลักดันความทะเยอะทะยานให้องค์ชายเจ็ด หากสามารถโน้มน้าวใจองค์ชายสี่ได้ เขาก็จะหนีออกจากที่นี่ได้ กระนั้น องค์ชายสี่ของเป่ยเยี่ยนไม่โง่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเซียวอวี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะใจตน เพื่อยุแยงเขากับเจ้าเจ็ด รวมถึงตัวเขาและเสด็จพ่อด้วย “ฮ่องเต้ฉี ยิ่งพูดยิ่งพลาด ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรพูดให้น้อยลงจะดีกว่า” องค์ชายสี่พูดจบก็คิดจะเดินจากไป จู่ ๆ เซียวอวี้หัวเราะเยือกเย็นขึ้นมา “ในเวลาหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เยี่ยนจะแต่งตั้งองค์ชายเจ็ดเป็นองค์รัชทายาท” องค์ชายสี่หยุดชะงัก ฮ่องเต้ฉีมั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ? ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นเย้ายวนใจนัก องค์ชายสี่ต้องหันกลับมา พิจารณาเซียวอวี้อีกครั้ง เขาหาได้รุกถามใด ๆ ไม่ เพียงรอให้เซียวอวี้พูดต่ออย่างเงียบ ๆ เซียวอวี้ไม่ทำให้ผิดหวัง เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “กองทัพเยี่ยนเดินทัพลงใต้ เพื่อพิชิตแ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1208
ในคุกลับ เซียวอวี้กินอาหารตามปกติ ไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาตระหนักได้ทันที มันเป็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด! ดวงตาเย็นชาของเขามืดลง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของผู้ใด จริงตามคาด เพียงไม่นาน องค์หญิงเซี่ยนอี๋ก็มาที่คุกลับ คืนนี้นางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน สวมอาภรณ์สีสันสดใส ประทินโฉมประณีตงดงาม สายตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความต้องการครอบครอง นางมองใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ยาของเซียวอวี้ รู้สึกปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่น “สิ่งใดที่ข้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้!” เซียวอวี้พยายามสงบจิตใจอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมโดยฤทธิ์ยา เขาไม่กล้าคิด หากสัมผัสผู้หญิงคนอื่นแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับจิ่วเหยียยอย่างไรในอนาคต ให้ตาย! เขาอยากจะฆ่าคน ทว่ากลับสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด แม้คุกลับจะคุมขังผู้คนไว้มากมาย แต่ห้องขังของเซียวอวี้อยู่ในจุดที่ลับตาคน และเป็นเอกเทศ องค์หญิงเซี่ยนอี๋จึงไม่กลัวที่จะมีคนมารบกวน นางปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนออก หัวเราะอย่างหยาบคาย “ฮ่องเต้ฉี ข้ารอให้เจ้าขอร้องข้าอยู่” ถูกฤ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1207
ตำหนักหย่งเหอ เมื่อไทเฮาและหนิงเฟยมาถึง กลับไม่เห็นฮองเฮา เด็กทารกน้อยร้องไห้ระงมราวกับหัวใจจะแตก แม้พวกนางได้ยินแล้วยังรู้สึกปวดใจนัก หมอหลวงกำลังถวายโอสถให้องค์ชายน้อย ปริมาณยาทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวน หนิงเฟยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเตือน “พวกเจ้าระวังหน่อย! อย่าทำให้เด็กสำลัก!” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ฮองเฮาอยู่ที่ใด? นี่คือลูกชายแท้ ๆ ของนาง กลับทิ้งไว้แบบนี้รึ?” สาวใช้หว่านชิวตอบ “มีรายงานด่วนจากชายแดนเพคะ ฮองเฮาประทับที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อหารือกับเหล่าแม่ทัพ...” ไทเฮาทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังขึ้น “หารือตลอดทั้งวัน นางคิดถึงลูกชายทั้งสองบ้างหรือไม่? “คนหนึ่งถูกนางใช้เป็นเครื่องมือว่าราชการหลังม่าน อีกคนถูกนางทิ้งให้โดดเดี่ยวในวังหลัง นางทนได้อย่างไร!” ไทเฮาทราบดีว่าฮองเอามีราชกิจรัดตัว ทว่าเห็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเช่นนี้ ก็อดจะทุกข์ใจมิได้ หว่านชิวไม่กล้าโต้แย้ง หนิงเฟยเกลี้ยกล่อม “ท่านป้าเพคะ ฮองเฮาต้องเห็นราชกิจสำคัญที่สุด ส่วนองค์ชายมีหมอหลวงถวายการดูแล เขาจะปลอดภัยแน่นอนเพคะ” ไทเฮามองทารกด้วยค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1206
หลังจากที่ฮ่องเต้เยี่ยนได้ฟังคำขอของพระธิดา ก็หาได้ปฏิเสธทันทีไม่ ฮองเฮาของเซียวอวี้——เฟิ่งจิ่วเหยียน มิใช่สตรีธรรมดา สาเหตุที่เป่ยเยี่ยนพ่ายแพ้ต่อหนานฉีหลายครั้ง ล้วนมีฝีมือของสตรีคนนี้อยู่ในนั้น ถึงแม้เซี่ยนอี๋ไม่เอ่ย เขาก็ต้องการกำจัดเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่แล้ว “ได้ พ่อรับปากเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋รู้สึกพอใจมาก “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” สิ่งใดที่นางไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ ทว่า ฮ่องเต้เยี่ยนยังไม่หายแคลงใจ เขาถาม “เรื่องในคุกลับนั้น ผู้ใดบอกเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋ยังมีจิตสำนึกอยู่ หาได้ทรยศองค์ชายสี่ไม่ “เป็น...เสด็จพี่เจ็ดเพคะ” สีหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนพลันมืดลง เจ้าเจ็ดนี่ เลอะเลือนเกินไปแล้ว! องค์หญิงเซี่ยนอี๋ขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จพี่เจ็ดก็ถูกหม่อมฉันบังคับ ท่านอย่าตำหนิเขาเลย และอย่าบอกเขาด้วยว่า หม่อมฉันพูด มิฉะนั้นต่อจากนี้เขาคงไม่รักเอ็นดูหม่อมฉันอีกเพคะ” ใบหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนแสดงความอดกลั้นไม่ใส่ใจ “ได้ เราเข้าใจแล้ว”…… เมื่อองค์หญิงเซี่ยนอี๋ออกจากวังหลวง ก็ตรงไปที่คุกลับอีกครั้ง ครั้
