บทที่ 6

เมื่อเหลียนซวงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวก็รีบเข้าไปในตำหนัก

“ฮองเฮา เกิดอะไรขึ้นเพคะ...”

เหลียนซวงพูดยังไม่ทันจบ ก็มีเสียงสายหนึ่งดังออกมาจากม่านอักษรมงคล [1] “ไสหัวไป”

เป็นเสียงของบุรุษ!

เหลียนซวงตระหนักว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว คิดจะตะโกนเรียกคนเข้ามา

ทันใดนั้นขันทีคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาขวางนางไว้อย่างรีบร้อน เสียงที่พยายามกดความโกรธเกรี้ยวเอาไว้กล่าวว่า

“ไม่รู้จักเบิกตาดูซะบ้าง! นั่นคือฮ่องเต้!”

เหลียนซวงตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ฝ่ะ ฝ่ะ ฝ่า...ฝ่าบาท? ฮ่องเต้ทรราชผู้ฆ่าคนโดยไม่กระพริบตาผู้นั้น?

มืดค่ำถึงเพียงนี้แล้ว เหตุใดอยู่ ๆ พระองค์ถึงเสด็จมาเล่า!!

ภายในม่าน

ฝ่ามือใหญ่ของบุรุษกดไหล่ข้างหนึ่งของเฟิ่งจิ่วเหยียนเอาไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งจับข้อมือข้างที่นางถือกริช โน้มร่างอยู่เหนือนาง ราวกับสิงโตที่กำลังโถมเข้าหาเหยื่อ

เดิมเฟิ่งจิ่วเหยียนสามารถลองสลัดให้หลุดได้ แต่เมื่อรู้สถานะของอีกฝ่ายนางจึงไม่ได้ลงมือ

ในความมืดมิด นางไม่อาจมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัด

แต่รังสีฆ่าฟันบนร่างของเขาเข้มข้นยิ่ง

“ฮองเฮา ไม่อธิบายซักหน่อยหรือ?”

น้ำเสียงทุ้มอันราบเรียบของบุรุษทำให้คนรู้สึกกลัวเกรง

หากเป็นสตรีทั่วไปคงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดไม่เป็นคำไปนานแล้ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนหายใจอย่างสงบนิ่งไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“หม่อมฉันพกกริชติดตัวเพื่อปกป้องตนเอง มิได้เจตนาทำให้พระองค์ตกพระทัยเพคะ ”

เดิมทีนางก็ไม่ใช่สตรีที่สุภาพอ่อนโยนเช่นน้องสาว เฟิ่งเวยเฉียง น้ำเสียงนางไม่ได้อ่อนหวานเลยสักนิด แต่กลับราบเรียบราวกับเส้นตรงเส้นหนึ่ง

ฟังดูแล้วไม่เหมือนพูดกับพระสวามีของตน กลับเหมือนพูดกับคนแปลกหน้าที่ไม่มีอันใดเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อยเสียมากกว่า

ครั้นแล้วก็ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะเย็น ๆ ของบุรุษ

จากนั้นเขาก็แย่งกริชของนางไปแล้วลุกขึ้นนั่ง

ภายในตำหนักไม่ได้จุดโคมไฟ มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องสว่างเข้ามาเล็กน้อย แลดูมืดสลัว

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเห็นร่างบุรุษนั่งอยู่ที่ขอบเตียงอย่างเลือนราง เสื้อคลุมตัวนอกคลายออก ดูดิบเถื่อนอยู่หลายส่วน

ดูเหมือนเขาจะกำลังตรวจดูกริชเล่มนั้นอยู่

ภายในม่านเงียบสงัด

เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ลุกขึ้นมานั่งตาม รักษาระยะห่างจากเขา ศัตรูไม่เคลื่อนข้าก็ไม่ขยับ

ทันใดนั้นเขาก็หันมาด้านข้าง กุมกริชจี้ใบมีดไว้ใต้ลำคอของนาง

เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ยังไม่เคลื่อนไหว อีกทั้งยังไม่หลบเลี่ยง

“คนประเภทที่เราฆ่าไปมากที่สุด ก็คือพวกคนอวดฉลาด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบ “ฝ่าบาทคือฮ่องเต้ คนที่ฝ่าบาทฆ่า ล้วนเป็นพวกสมควรตาย”

“ฮ่า ๆ ...” เพิ่งจะสิ้นเสียงตอบ เขาก็พลันหัวเราะออกมาอย่างอหังการ ทำให้ผู้ที่ได้ยินหวั่นเกรงจนตัวสั่นระริก

เขาพลันเบี่ยงกาย กุมคอเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยมือข้างเดียว แล้วดันนางให้ชิดกับผนังเตียงด้านใน

กักตัวนางไว้ บังคับให้นางตอบ

“เช่นนั้น ฮองเฮา เจ้าสมควรถูกฆ่าหรือไม่?”

เขาตั้งใจพูดช้า ๆ ทีละคำ ราวกับกำลังลงโทษประหารด้วยมีดทื่อ ๆ เพื่อทรมานนักโทษ

เฟิ่งจิ่วเหยียนสัมผัสได้ถึงพลังอำนาจของเขา แม้ไม่ถึงขั้นที่ทำให้หายใจไม่ออก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้นางรู้สึกทรมานได้แล้ว

“ชีวิตหม่อมฉันอยู่ในมือของฝ่าบาท หาใช่หม่อมฉันตัดสินได้ไม่เพคะ”

“เราบอกให้เจ้าพูด!” ใบหน้าของเขาเผยความดุร้ายโหดเหี้ยม แผ่ไอเย็นยะเยือกออกมารอบกายนำให้คนตัวสั่นเทา

“หากให้หม่อมฉันพูดเอง เช่นนั้นก็ไม่ควรฆ่าเพคะ”

คำตอบนี้ของเฟิ่งจิ่วเหยียนช่างตรงไปตรงมานัก

“ไม่ควรรึ?” ดวงตาของเขาเย็นเยือกและมืดมิด “เรากลับได้ยินมาว่า ก่อนพิธีอภิเษกสมรส ฮองเฮาของเราถูกโจรชั่วลักพาตัวไป ร่างกายไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ตระหนกตกใจแม้แต่น้อย

“เรื่องที่ได้ยินได้ฟังมาอาจไม่เป็นจริง หม่อมฉันยังบริสุทธิ์หรือไม่ เพียงฮ่องเต้ตรวจสอบก็ย่อมทราบได้”

“ดี เช่นนั้นก็ตรวจสอบดูซักหน่อย”

เมื่อสิ้นเสียง นางก็ถูกจับแยกพลิกให้หงายร่างลงบนเตียง

เรี่ยวแรงของฮ่องเต้ทรราชมากยิ่งนัก

ยังดีที่เป็นนาง

หากเปลี่ยนเป็นเวยเฉียง เกรงว่าจะได้รับบาดเจ็บแล้ว

ทันใดนั้นเองก็มีวัตถุแข็ง ๆ ดุนอยู่ใต้ส่วนท้องของนาง

ที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าคือชายผู้นี้จับมือของนางให้กุมมันเอาไว้ด้วยตัวเอง

สิ่งนั้น....ด้ามกริชที่เย็นเฉียบราวน้ำแข็ง

เขากระซิบด้วยเสียงต่ำปานปีศาจร้ายอยู่ข้างหูของนาง

“เราไม่ชอบความสกปรก ฮองเฮา เจ้าลงมือเองเถิด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกรุ่นโกรธยิ่ง

ที่แท้เจ้าทรราชก็ไร้มนุษยธรรมถึงเพียงนี้!

นางรู้สึกปิติยินดีอีกครั้งที่เวยเฉียงไม่ต้องมาประสบพบเจอเรื่องเหล่านี้

นางกุมกริชนั้นเอาไว้ด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย แต่การสั่นนี้ล้วนมาจากความโกรธ

“ฮองเฮา หากเจ้ายังไม่ลงมืออีก เราไม่ถือสาที่จะเรียกคนมาช่วยเจ้า” เสียงของทรราชดังขึ้น ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาเลยแม้แต่น้อย

เฟิ่งจิ่วเหยียนตัดสินใจคลายสายรัดเอวของตนอย่างเด็ดขาด...

----------------------------------------------

[1] เป็นผ้าม่านคลุมเตียงสำหรับคืนเข้าหอโดยจะปักอักษรคำว่า'มงคล'เอาไว้เพื่ออวยพรให้คู่บ่าวสาว