บทที่ 7

คืนนี้ถูกลิขิตไว้แล้วว่านางต้องถูกเอาเปรียบซักครั้ง เฟิ่งจิ่วเหยียนคาดการณ์เรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว

ที่จริงเมื่อเทียบกับโดนฮ่องเต้ทรราชนี่พรากคืนแรกไป ให้ทำเองยังนับว่าดีกว่ามากนัก

อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนถูกคนกดไว้ข้างล่าง

เฟิ่งจิ่วเหยียนฉีกผ้าจากชายกระโปรงออกมาชิ้นหนึ่ง นำมาปูรองไว้เป็นผ้าพรหมจรรย์[1]

หลังจากนั้นก็ใช้มือหนึ่งถลกกระโปรงขึ้นมา อีกข้างพลิกมือจับกริชนั้น

ถึงแม้นางตัดสินใจแล้วว่าจะทำ แต่ร่างกายยังคงต่อต้านโดยสัญชาตญาณ

นางปลอบใจตัวเอง คิดเสียว่าโดนแทงหนึ่งทีแล้วกัน

ตั้งแต่เล็กจนโตนางบาดเจ็บมาน้อยหรือไร?

จากนั้นนางก็เริ่มออกแรง...

เพียงชั่วพริบตานั้นเองพละกำลังสายหนึ่งพุ่งเข้ามาจับข้อมือนางเอาไว้แน่น

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้ว

เซียวอวี้แย่งกริชในมือนางไปอีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกยิ่งกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก

“ช่างเป็นสตรีที่โง่เสียจริง”

เคร้ง!

กริชถูกโยนออกไปนอกม่านเตียงอักษรมงคล

“เจ้าจะบริสุทธิ์หรือไม่ เราไม่แยแสแม้แต่น้อย”

“ในเมื่อเจ้ากล้าแลกทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเป็นฮองเฮาให้ได้ เช่นนั้นก็อย่าแกล้งโง่ไปเลย”

“ดังเช่นที่เจ้ารู้อยู่แก่ใจว่าเราอยู่ที่ตำหนักหลิงเซียว ยังจะกล้าบุกไปหาเรา”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกัดฟันกรอด

ที่แท้ยามนั้นเขาก็คิดว่านางทำเพื่อแย่งชิงความโปรดปราน ด้วยเหตุนี้จึงตั้งใจมาสั่งสอนเพื่อให้นางจดจำกฎระเบียบนี้ให้ดี

ดูท่าทีที่ยามนั้นบอกให้นางเตรียมร่วมบรรทม ก็เพื่อหลอกให้นางรอไปทั้งคืน

ช่างเป็นวิธีฆ่าคนไม่เห็นเลือดเสียจริง

แต่วิธีนี้จะได้ผลก็ต่อเมื่อใช้กับผู้ที่คิดอยากได้ความรักความโปรดปรานจากเขาเท่านั้น

เขาไม่คิดที่จะโปรดปรานนาง เรื่องนี้ตรงกับความต้องการของนางพอดี

เฟิ่งจิ่วเหยียนผูกสายรัดเอวกลับอย่างรวดเร็ว แล้วคุกเข่านั่งลงบนเตียง

สองมือรวบไว้ด้านหน้าลำตัว ก้มคำนับด้วยลักษณะท่าทางเคารพนบนอบตามแบบแผนของพระราชวัง

“ฝ่าบาท หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ”

“หม่อมฉันจะไม่วางแผนเพื่อแย่งชิงความโปรดปรานจากฝ่าบาทอีกแล้วเพคะ”

“หวงกุ้ยเฟยคือคนในดวงใจของฝ่าบาท หม่อมฉันจะปฏิบัติต่อนางราวกับเป็นพี่น้องแท้ ๆ รักถนอมนางดังเช่นฝ่าบาทเพคะ”

เมื่อนางกล่าวจบ เขาก็ไม่ตั้งแง่กับนางต่อจริง ๆ

เขามองมาที่นางด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก “สกุลเฟิ่งช่างอบรมสั่งสอนฮองเฮามาดีเสียจริง”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบยากที่จะคาดเดาอารมณ์ จากนั้นเขาก็พลันลุกขึ้นเปิดม่านแล้วจากไป

หลังจากนั้นเหลียนซวงก็ถือโคมไฟวิ่งเข้ามาในตำหนักทันที

เมื่อมีแสงสว่างแล้ว สภาพภายในม่านก็กระจ่างชัดขึ้น

พระแท่นบรรทมยุ่งเหยิง เสื้อผ้าของฮองเฮาก็หลุดลุ่ยอยู่บ้าง บนพระศอยังมีรอยแดงจาง ๆ ......

นี่คือรูปการณ์หลังจากได้รับความโปรดปรานอย่างนั้นหรือ?

เหลียนซวงฉงนอยู่ในใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะสงสัย เหตุใดฮ่องเต้ทรราชจึงเสร็จกิจเร็วเช่นนี้ ในหนังสือที่ฮูหยินให้นางดูก่อนที่จะเข้าวังมาไม่ได้เขียนเช่นนี้นี่

“ฮองเฮา ให้ข้าน้อยปรนนิบัติท่านชำระกาย...”

“ไม่จำเป็น ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา เท้าเปลือยเปล่าก้าวลงพื้น เก็บกริชบนพื้นเล่มนั้นขึ้นมา

เหลียนซวงตกตะลึง

ด้านหนึ่งตกตะลึงที่ฮ่องเต้และฮองเฮาไม่ได้เข้าหอร่วมกัน

อีกด้านหนึ่ง......

ฮองเฮาซ่อนกริชไว้ตั้งแต่เมื่อใดกัน? เอาไว้ลอบสังหารหวงกุ้ยเฟยหรือ?

ฮ่องเต้ทรราชรู้เรื่องนี้หรือไม่?

การลอบสังหารที่นางคิดวางแผนอย่างรัดกุม ซ่อนเจตนามิดชิด หลอกให้ศัตรูตายใจ

การลอบสังหารที่นางเห็นจริง ออกไปตรวจสอบสถานการณ์ของศัตรูอย่างเปิดเผย แสดงกริชต่อหน้าฮ่องเต้......

ณ ห้องเครื่อง[2]

หมัวมัว[3] ผู้ดูแลแสดงสีหน้าไม่พอใจ

“เหตุใดยังไม่เรียกให้ยกน้ำไป? ฝ่าบาทเสด็จมาแล้วไม่ใช่หรือ!”

นางอดหลับอดนอนเสียเปล่าจริง ๆ พอรู้ว่าฮ่องเต้เสด็จมา นางก็รีบลุกจากเตียงขึ้นมาต้มน้ำด้วยตัวเอง เฝ้ารออยู่ที่ประตูห้องเครื่อง รมควันจนหน้าดำไปหมด

แล้วตอนนี้กลับมาบอกนางว่า โอกาสดีหลุดจากมือไปแล้ว?!

ในขณะเดียวกันนั้นเอง

ณ ตำหนักหลิงเซียว

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์พลิกกายไปมาอย่างไม่อาจหลับตาลง

ตั้งแต่ฝ่าบาทออกไปจากตำหนักนาง ใจของนางก็ราวกับถูกแขวนเอาไว้ไม่อาจสงบใจลงได้

ในที่สุดสาวใช้ก็วิ่งเข้ามาบอกข่าวนาง

“พระสนม ทางฝั่งฮองเฮาไม่ได้เรียกให้ยกน้ำเข้าไปเพคะ!”

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ได้ยินดังนั้นก็แย้มยิ้ม ดวงตาที่งดงามหยาดเยิ้มเปล่งประกาย

“เปิ่นกง[4] รู้อยู่แล้วว่าฝ่าบาทไม่มีทางไปโปรดสตรีนางอื่นหรอก”

สาวใช้รู้สึกยินดีในโชคร้ายของฮองเฮา

“ฮองเฮาช่างน่าสงสารเสียจริง ได้ยินมาว่ารอฝ่าบาทอยู่นานเลยเพคะ คงคิดว่าคืนนี้จะได้ร่วมบรรทมเป็นแน่ ให้คนรีบเตรียมน้ำร้อนไว้ล่วงหน้า แต่สุดท้ายกลับไม่ได้ใช้เสียนี่”

ไม่เพียงแค่ตำหนักหลิงเซียวเท่านั้น สนมนางในแทบทุกคนล้วนรอดูเรื่องสนุกด้วยกันทั้งนั้น

เหล่าสนมนางในต่างก็ถอนหายใจ

......

วันต่อมา

ณ ตำหนักฉือหนิง

เมื่อไทเฮาได้ยินเรื่องเมื่อคืนวาน ร่องรอยที่หางตาและคิ้วก็ปรากฎ

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? ฝ่าบาทไปถึงที่แล้วฮองเฮากลับคว้าโอกาสไว้ไม่ได้?”

กุ้ยหมัวมัวทอดถอนใจ

“บางทีอาจจะเป็นที่เฟิ่งฮูหยินอบรมสอนสั่งมาไม่เพียงพอ ฮองเฮาไม่เข้าใจเรื่องราวในห้องหอไม่อาจรั้งฝ่าบาทเอาไว้ได้”

แววตาของไทเฮาหม่นลง

“เอาเถิด ไม่ต้องไปคิดแทนฝ่าบาท”

“เรื่องที่เขาเมินเฉยต่อสตรีอื่นในวังหลังเพื่อหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ ไม่ใช่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเสียหน่อย”

“เฟิ่งเวยเฉียงไม่มีสิ่งใดเหมือนหรงเฟยแม้แต่ครึ่งส่วน ย่อมไม่อยู่ในสายตาของเขา ข้าคาดเดาได้แต่แรกแล้ว”

ในวันที่สองของพิธีอภิเษกสมรส ฮ่องเต้และฮองเฮาจะต้องมาคารวะไทเฮา

แต่กลับมีเพียงฮองเฮาเท่านั้นที่มาถึงก่อน

ทุกคนในตำหนักฉือหนิงล้วนกระจ่างแจ้งอยู่ในใจ

หลายปีมานี้คนที่สามารถเชิญให้ฝ่าบาทเสด็จมาเป็นเพื่อนได้ ก็มีเพียงหวงกุ้ยเฟยแล้ว

เมื่อยามนั้นหลังจากที่หวงกุ้ยเฟยได้รับความโปรดปรานครั้งแรก ฝ่าบาทก็เป็นฝ่ายพานางมาคารวะไทเฮาเอง ความรักความโปรดปราน การสนับสนุนเชิดชูนี้ สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

ในความคิดของพวกเขา วันนี้ฮองเฮาจะต้องพ่ายแพ้สิ้นหวัง หมดสิ้นเกียรติยศเป็นแน่

แต่ทว่าหลังจากเฟิ่งจิ่วเหยียนมา ผู้คนในวังก็ล้วนตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง......

----------------------------------------------

[1] ผ้าที่ใช้รองเลือดในคืนแรกของหญิงพรหมจรรย์ เนื่องจากชาวจีนโบราณมีความเชื่อว่าคืนแรกของหญิงพรหมจรรย์จะมีเลือดไหลออกมา

[2] ห้องเครื่องในที่นี้ดูแลทั้งเรื่องอาหารและน้ำอาบ

[3] คำที่ใช้เรียกนางกำนัลอาวุโส มักเป็นผู้ดูแลหรือแม่นม

[4] สรรพนามแทนตนเองของเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงที่มีตำหนักหรือที่พำนักเป็นของตนเอง เช่น ฮองเฮา หวงกุ้ยเฟย