Share

บทที่ 5

Author: อี้ซัวเยียนอวี่
กลับถึงห้องหอ หัวหน้าหมัวมัวที่ตอนแรกก้มหน้าก้มตาท่าทางเข้มงวดก็สั่งให้คนเตรียมน้ำมาปรนนิบัติฮองเฮาอาบน้ำ

นางเบียดเหลียนซวงออก เข้ามายิ้มกว้างให้เฟิ่งจิ่วเหยียน

“ฮองเฮา หลายปีมานี้ นอกจากหวงกุ้ยเฟยแล้ว ฝ่าบาทยังไม่เคยโปรดปรานสนมคนอื่นมาก่อนเลยนะเพคะ ท่านนับเป็นคนแรก!”

เหลียนซวงยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกไม่ใคร่พอใจหมัวมัวผู้นี้

ตอนแรกยังไม่เห็นว่านางจะปรนนิบัติด้วยความกระตือรือร้นปานนี้ ช่างเป็นพวกประจบผู้มีอำนาจเหยียบย่ำคนฐานะต่ำกว่าโดยแท้

ในวังหลวงแห่งนี้ ฐานะของสตรีล้วนพึ่งพาความโปรดปรานของฮ่องเต้ดังคาด มิฉะนั้น ต่อให้สูงส่งเป็นฮองเฮาก็ยังถูกเมินเฉยไม่ได้รับการเหลียวแล

หัวหน้าหมัวมัวพูดอะไรไปมากมาย เฟิ่งจิ่วเหยียนล้วนไม่ตอบ

นางสั่งความอย่างเย็นชา “ออกไปให้หมด ให้เหลียนซวงปรนนิบัติในตำหนักคนเดียวก็พอ”

……

หลังจากในตำหนักเงียบลงแล้ว เหลียนซวงก็ถามอย่างกังวลใจ

“ฮองเฮา ฝ่าบาทเสด็จมาย่อมเป็นเรื่องดี

“แต่ท่านทำเช่นนี้ จะมิเป็นการขัดแย้งกับหวงกุ้ยเฟยหรือเพคะ?

“นายหญิงบอกให้พวกเราอยู่ในวังหลวงอย่างเงียบ ๆ อย่าสร้างศัตรู โดยเฉพาะหวงกุ้ยเฟย...”

“ท่านแม่ก็สอนเวยเฉียงเช่นนี้หรือ” เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเอ่ยขึ้นมา น้ำเสียงเย็นชา แววตาคมปลาบ

นางไม่เห็นด้วยกับวิธีอบรมสั่งสอนเช่นนี้

เพราะสิ่งที่อาจารย์และอาจารย์หญิงสอนนางมาคือมีคุณต้องตอบแทน มีแค้นต้องชำระ ชีวิตนี้มีหนเดียวก็ต้องใช้ให้เต็มที่ จะได้ไม่นึกเสียดาย

ความจริง มารดาก็เพียงแต่อบรมสั่งสอนบุตรีตามแนวทางของตระกูลเฟิ่ง

ตระกูลเฟิ่งหวังให้บุตรีเป็นหงส์จึงอบรมอย่างเข้มงวดกวดขัน

ความสำเร็จด้านดนตรี การเดินหมาก วิชาความรู้และการวาดภาพของสตรีในตระกูลล้วนไม่แพ้คนนอก

ทั้งยังต้องรักษาคุณธรรมอันดีงาม มีชื่อเสียงอันดีงามอยู่ข้างนอก

เวยเฉียงเขียนจดหมายมาระบายความในใจมากกว่าหนึ่งครั้งว่า นางอิจฉาตนเองมากที่ได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี นางไม่อยากเข้าวังไปเป็นฮองเฮา

ยามนี้มาคิดดูแล้ว หากเวยเฉียงได้เข้าวังมาเป็นฮองเฮาจริง จะทนรับการเคี่ยวกรำจากผู้คนในวังเหล่านี้ได้อย่างไร?

เหลียนซวงเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในจวนตระกูลเฟิ่งที่ทราบตัวตนที่แท้จริงของเฟิ่งจิ่วเหยียน

นางมีไหวพริบยิ่งนัก ไปปิดหน้าต่างโดยไม่ต้องหยุดคิดเลยสักนิด

“ฮองเฮา! กำแพงมีหู สิ่งที่ควรลืม ท่านก็ลืมไปเถิดเพคะ อย่าพูดถึงอีกเลย”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงสงบเยือกเย็น

“พวกเขาอยู่ไกล ไม่ได้ยินหรอก”

นางเป็นผู้ฝึกวรยุทธ์ สามารถสัมผัสได้ถึงเสียงลมหายใจของคนอื่น

ถ้าความสามารถเล็กน้อยแค่นี้ยังไม่มี ช่วงเวลาสองปีที่ไปท่องยุทธภพก่อนจะเข้าร่วมกองทัพไม่รู้ว่าตายไปกี่ครั้งแล้ว

เฟิ่งจิ่วเหยียนมีนิสัยตรงไปตรงมา ไม่ถนัดพูดจาอ้อมค้อม

“วันนี้ที่ข้าไปตำหนักหลิงเซียว อ้างว่าไปส่งยา แท้จริงคือไปสำรวจการอารักขาของที่นั่น”

เหลียนซวงถามอย่างระมัดระวัง “การอารักขา? ฮองเฮา ท่านคิดจะทำอะไรเพคะ?”

“ข้าจะสังหารนางด้วยมือตัวเอง”

“อะไรนะ!” เหลียนซวงยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ ป้องกันไม่ให้ตนเองพลุ่งพล่านใจจนหลุดร้องเสียงดังออกมา

ฮองเฮาคิดจะลอบสังหารหวงกุ้ยเฟย!

หลังสงบสติได้แล้ว เหลียนซวงก็รีบเกลี้ยกล่อมนาง “ไม่ได้นะเพคะ ฮองเฮา แบบนั้นเสี่ยงเกินไป!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าด้วยท่าทีจริงจัง

“เสี่ยงจริง ๆ นั่นแหละ สมกับที่เป็นสนมคนโปรด การอารักขาของตำหนักหลิงเซียวแน่นหนามาก สองฝั่งของชายคาทางเดินยังติดตั้งกลไกเอาไว้ ตอนนี้ยังหาจุดบอดไม่เจอ ข้าต้องไปอีกหลายรอบถึงจะหาพบ”

เหลียนซวงกลืนน้ำลายอย่างตื่นเต้น

“แต่ฮองเฮาเพคะ นายหญิงบอกว่า...”

แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา “คำพูดก่อนหน้านี้ของเจ้ากล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก สิ่งที่ควรลืมก็ต้องลืมไปเสีย”

เหลียนซวงคิด : ฮองเฮาของข้า บ่าวไม่ได้หมายความเช่นนั้นนะเพคะ!

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองมาที่นาง

“ข้าไม่บังคับเจ้า ถ้าเจ้าอยากแก้แค้นให้เวยเฉียงก็มาร่วมมือกับข้า

“ถ้าเจ้ากลัว ไม่กล้าร่วมมือกับข้า ก็ทำเสมือนว่าข้าไม่เคยพูดมาก่อน แต่สิ่งที่ข้าต้องการทำ เจ้าก็ไม่อาจแพร่งพรายต่อคนอื่น ไม่อย่างนั้น ข้าจะฆ่าเจ้า”

คนข้างกายนางสามารถไม่ช่วยเหลือได้ แต่ไม่อาจเป็นตัวถ่วงนางได้

หน้าผากของเหลียนซวงมีเหงื่อผุดพราย หัวใจเต้นรัว

ต่อสู้กับตัวเองอยู่นาน ภาพใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยนของเฟิ่งเวยเฉียงปรากฏขึ้นในหัว นางหลับตาลง

“ฮองเฮา คุณหนูเวยเฉียงปฏิบัติต่อบ่าวเสมือนพี่สาวน้องสาว นางถูกทำร้ายแสนสาหัสเช่นนั้น บ่าวเองก็เจ็บปวดใจเหมือนกัน ถ้าสามารถทำอะไรเพื่อนางได้ บ่าวก็ไม่เสียดายเพคะ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเก็บสายตากลับมา แววตายังคงสงบดุจน้ำนิ่ง

“ในเมื่อตัดสินใจแล้วก็อย่าเสียใจทีหลัง”

หลังเหลียนซวงปรับสภาพอารมณ์ได้แล้วก็มีความกังวลใหม่ผุดขึ้นมา

“ฮองเฮา คืนเข้าหอคืนนี้ ฝ่าบาทจะต้องทราบแน่ว่าท่านยังบริสุทธิ์อยู่ หลังจากนั้นหวงกุ้ยเฟยก็คงจะได้รู้เช่นกัน แล้วก็คงจะสงสัยในตัวท่าน ควรทำเช่นไรดีเพคะ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ข้อแรก ฝ่าบาทเป็นราชาของแว่นแคว้น ย่อมไม่พูดเรื่องบนแท่นบรรทมออกไปอยู่แล้ว โดยเฉพาะการพูดให้สนมคนโปรดของตัวเองฟัง มีแต่จะทำให้นางไม่พอใจเปล่า ๆ

“ข้อสอง ต่อให้ฝ่าบาทพูด กุ้ยเฟยก็ไม่มีทางเชื่อ มีแต่จะคิดว่าบุรุษรักศักดิ์ศรี ต่อให้ภรรยาไม่ใช่หญิงพรหมจารีก็จะต้องกล้ำกลืนความอัปยศนี้ลงไป หรือมิฉะนั้นก็คงจะสงสัยว่าพวกเราใช้เล่ห์กลอันใด

“ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นใด หวงกุ้ยเฟยก็ไม่มีทางสืบเรื่องนี้อย่างเอิกเกริก เพราะนั่นจะเป็นการตบหน้าฝ่าบาทอย่างเปิดเผย”

เหลียนซวงกล่าว “แต่ก่อนพิธีอภิเษกสมรส หวงกุ้ยเฟยก็...”

“ก่อนพิธีอภิเษกสมรส ข้ายังไม่ใช่ฮองเฮา หลังพิธีอภิเษกสมรส ฐานะของข้าก็เปลี่ยนไปแล้ว”

เหลียนซวงพลันเข้าใจถ่องแท้

“ถ้าแบบนี้ก็ไม่กลัวว่าฝ่าบาทจะเสด็จมาแล้วเพคะ”

ทว่าพวกนางรออยู่นานมาก เห็นว่าใกล้จะถึงยามจื่อ[1]แล้ว ฮ่องเต้ก็ยังไม่เสด็จมา

เฟิ่งจิ่วเหยียนสวมชุดนอนผ้าไหมสีแดงเข้ม นั่งอยู่บนขอบเตียงในห้องหอ สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงตั้งแต่ต้นจนจบ

“เขาคงไม่มาแล้ว พวกเราเข้านอนกันเถอะ”

“เพคะ ฮองเฮา” เหลียนซวงรู้สึกไม่พอใจ ฮ่องเต้ไม่รักษาคำพูดนี่!

เฟิ่งจิ่วเหยียนปรับตัวตามสถานการณ์มาจนชิน จึงนอนหลับไปอย่างรวดเร็ว

ช่วงครึ่งคืนหลัง คนผู้หนึ่งพลันทับโถมลงมา ลมหายใจหนักหน่วง สัมผัสหยาบกระด้าง หมายจะปลดสายรัดเอวของนาง

นางรู้สึกตัวตื่นขึ้นทันที ชักกริชออกมาจากใต้หมอนโดยสัญชาตญาณ...

ท่ามกลางความมืด คนผู้นั้นกดข้อมือนางไว้

นางกำลังจะตอบโต้ น้ำเสียงทุ้มต่ำดุร้ายเสียงหนึ่งพลันดังขึ้น

“ฮองเฮา คิดจะปลงพระชนม์สวามีงั้นรึ?”

----------------------------------------------

[1] ยามจื่อ คือ ช่วงเวลาระหว่าง 23:00-01:00 น.
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Mga Comments (14)
goodnovel comment avatar
Joom
I love this novel.
goodnovel comment avatar
Atitan Srikul
สนุกมากน่าอ่านมาก
goodnovel comment avatar
เจนจิลา
สนุกครับ อยากอ่านต่อ
Tignan lahat ng Komento

Pinakabagong kabanata

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1548

    หนานเจียงอ๋องทุกรัชสมัยเฝ้าพิทักษ์เขตแดน เพราะมีเพียงสถานที่แห่งนี้เท่านั้น ที่สามารถสร้างหมอกพิษได้ ดวงตาของหร่วนฝูอวี้เต็มไปด้วยความผิดหวัง “ตอนนี้ท่านอ๋องจะขยายอาณาเขตออกไปอย่างไม่หยุด เท่ากับว่าตั้งใจละทิ้งหมอกพิษ” ยังไม่ต้องเอ่ยถึงต้าเซี่ย แม้แต่สภาพอากาศเช่นที่เผ่าสุยเหอ ก็ไม่สามารถสร้างหมอกพิษได้ สีหน้าของหนานเจียงอ๋องมืดครึ้ม “เจ้ากำลังคิดตื้นเขินแบบสตรี! “ตราบใดที่พวกเราพิชิตต้าเซี่ยได้ นั่นก็จะเป็นดินแดนของหนานเจียง! “ส่วนเรื่องหมอกพิษ ขอเพียงรับประกันว่าอาณาเขตเดิมยังถูกปกคลุมด้วยหมอกพิษ และรับประกันราชสำนักอ๋องกับเมืองหลวง...” “หมายความว่า ท่านอ๋องจะซ่อนตัวอยู่ในหมอกพิษตลอดไปหรือ? แล้วจะมั่นใจได้อย่างไรว่า ดินแดนที่ยึดครองได้นั้น จะยอมสวามิภักดิ์ภายใต้การปกครองของท่านตลอดไป? ท่านทำเช่นนี้ เป็นการสิ้นเปลืองทหารเท่านั้น” กษัตริย์ที่ไม่สามารถก้าวออกจากพื้นที่คุ้มครองของหมอกพิษได้ ย่อมไม่น่าเกรงกลัว หร่วนฝูอวี้โกรธจนหัวเราะออกมาเพราะความโง่เขลาของเขา นางยื่นมือออกไป สอดนิ้วเข้าไปในตารางตาข่าย “ผู้ใดสอนให้ท่านทำเช่นน

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1547

    สำหรับเรื่องของราชาพิษหนอนกู่ หนานเจียงอ๋องระมัดระวังเป็นพิเศษ ความภาคภูมิใจของเขาที่พุ่งทะยานเสียดฟ้า ถูกดึงลงมาด้วยสติทันที “ไม่ได้ ราชาพิษหนอนกู่จะแตะต้องไม่ได้” นี่คือรากฐานความมั่นคงของชายแดนทั้งสี่ของหนานเจียง อย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น ก่อนที่หนานเจียงจะแข็งแกร่งพอที่จะต้านทานศัตรูจากภายนอกได้ ราชาพิษหนอนกู่จะต้องไม่เกิดข้อผิดพลาด เซียวเหิงหาได้บีบบังคับไม่ เขานั่งกลับไปที่โต๊ะอาหารของตนเอง จิบสุรา แล้วแสร้งทำเป็นพูดด้วยท่าทีผ่อนคลาย “ดูเหมือนว่า สิ่งที่หนานเจียงได้มาตอนนี้ ท่านอ๋องก็พอพระทัยแล้ว เช่นนั้น วันนี้กระหม่อมควรจะถอนตัว” หนานเจียงอ๋องขมวดคิ้วเป็นปม แน่นอนว่าเขาไม่พอใจ! เมื่อเห็นหนานเจียงก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ข่าวชัยชนะจากชายแดนส่งมาไม่ขาดสาย ทำให้เขามีความสุขมากในทุก ๆ วัน สันติสุขและชนเผ่าเล็ก ๆ เหล่านั้น ไม่เพียงพอที่จะให้เขาอิ่มท้อง ยิ่งกว่านั้นเมื่อครู่เซียวเหิงบอกว่า เป้าหมายต่อไปคือต้าเซี่ย ถึงแม้ความแข็งแกร่งของต้าเซี่ยจะสู้หนานฉีและแคว้นตงซานไม่ได้ แต่เทียบได้กับแคว้นซีหนี่ว์ในตอนนี้ ทั้

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1546

    เซียวอวี้เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “จิ่วเหยียน เรารู้ว่าแคว้นซีหนี่ว์มีความหมายกับเจ้าต่างจากที่อื่น “เราเองก็กำลังมองหาวิธีที่จะอยู่ร่วมกัน “เจ้าอย่าเพิ่งกังวล หากวันนั้นมาถึงจริง ๆ เราจะหารือกับเจ้าก่อน “แน่นอนว่า จะอย่างไรก็ตาม เราไม่อยากให้เรื่องไปถึงขั้นนั้นเหมือนกัน “ตราบใดที่แคว้นซีหนี่ว์ไม่กระทำเหมือนหนานเจียง ที่ถูกผู้อื่นหลอกใช้ และคุกคามพรมแดนหนานฉีของเรา เราจะไม่ลงมือใด ๆ “ส่วนแคว้นตงซาน มันไม่ใช่แคว้นเล็กเช่นหนานเจียง ถึงแม้เราอยากจะทำสงครามด้วย ก็จะไม่ทำอย่างวู่วาม” เฟิ่งจิ่วเหยียนผงกศีรษะ “หม่อมฉันเข้าใจแล้ว หม่อมฉันจะไม่แทรกแซงเรื่องของหนานเจียง” นางดูใจเย็นมาก ดูเหมือนจะไม่ตำหนิที่เขาปิดบัง เซียวอวี้ยังคงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขาโอบไหล่ของนางอย่างอ่อนโยน กอดนางไว้ “จิ่วเหยียน เจ้าคุยกับเราอีกหน่อยเถิด เจ้ายังคิดว่าเราทำผิดหรือไม่?” เฟิ่งจิ่วเหยียน กล่าวอย่างช้า ๆ “เรื่องนี้ไม่มีถูกหรือผิด มีเพียงความแตกต่างระหว่างการพิจารณามากน้อย และการยอมเสียสละฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง “ท่านคือฮ่องเต้ผู้ประทับบนบัลลั

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1545

    วังหลวง ตกกลางคืน เซียวอวี้ออกจากห้องทรงพระอักษรตรงไปยังตำหนักหย่งเหอ บุตรชายทั้งสองเข้านอนไปแล้ว เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่ที่โต๊ะ ดูเหมือนกำลังรอเขาอยู่ เซียวอวี้นั่งลงข้าง ๆ จับมือนางไว้แน่น สีหน้าละอายใจเล็กน้อย นางไม่ได้ดิ้นรนขัดขืน เพียงเงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างสงบนิ่ง “เรื่องของหนานเจียง ท่านวางแผนจะทำอย่างไร” เซียวอวี้พูดเรื่องอื่นเพื่อเลี่ยงไม่ตอบ “กินมื้อเย็นหรือยัง? ไยวันนี้พวกอาหลิ่นถึงเข้านอนเร็วนัก?” เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ตอบคำถามนี้ของเขา นางวกกลับมาที่เรื่องเดิม “ท่านปิดบังไม่ได้หรอก” เซียวอวี้ถอนหายใจเบา ๆ ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ฝ่ามือของนางสองสามครั้ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เราได้เขียนจดหมายไปถึงรุ่ยหลินแล้ว ให้เขาส่งสายลับเข้าไปในหนานเจียง “ไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่เจ้าคิด แค่รอให้เซียวเหิงทำลายหมอกพิษในหนานเจียงจนหมดสิ้น กองทัพชายแดนใต้ก็จะบุกเข้าสู่หนานเจียง “เราก็ได้เตือนพวกเขาอย่างเป็นทางการ ให้พยายามหลีกเลี่ยงการนองเลือด จับโจรต้องจับหัวก่อน ด้วยการควบคุมราชสำนักอ๋อง ก็จะสามารถยึดครองหนานเจียงทั้งหมด

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1544

    เมื่ออารมณ์สงบลงได้บ้าง เฟิ่งจิ่วเหยียนถึงเอ่ยขึ้น“เป็นหม่อมฉันที่พูดพลั้งไป“สิ่งที่หม่อมฉันต้องการจะพูดคือ หากหยุดพัก เราก็จะสามารถใช้การเสียสละที่น้อยที่สุด แลกกับผลประโยชน์ที่มากที่สุด“ดังนั้น หม่อมฉันจึงไม่เห็นด้วยที่จะบุกโจมตีหนานเจียงในตอนนี้“และยิ่งไม่คิดว่า การทำให้หนานเจียงยอมศิโรราบเป็นการกระทำที่ฉลาด“แทนที่จะให้พวกเขายอมศิโรราบ สู้ให้พวกเขาเป็นพันธมิตรกับแคว้นหนานฉีที่พึ่งพากันเหมือนลิ้นกับฟันย่อมจะดีกว่า เช่นนี้หนานเจียงถึงจะยอมร่วมมือกับแคว้นหนานฉีอย่างเต็มใจ หากถูกบังคับให้ศิโรราบ ก็คงมีแต่จะผิดใจกัน กันไว้ดีกว่าแก้ย่อมดีกว่า”เซียวอวี้มองนางอย่างจริงจัง“จิ่วเหยียน เจ้าเข้าใจผิดแล้ว“การที่หนานเจียงทรยศแคว้นหนานฉี ก็อธิบายได้แล้วว่า ลิ้นกับฟันก็มีโอกาสสู้กันได้”ต่อมา ไม่รอให้นางพูดอะไรต่อ เซียวอวี้ก็หันหลัง แล้วพูดกับนาง“เรื่องหนานเจียง เราตัดสินใจแล้ว เจ้าสนใจแค่เรื่องกำจัดสายลับแคว้นตงซานในวังก็พอ ถือว่าเห็นแก่พวกอาหลิ่น เราไม่อยากให้พวกเขาเป็นเหมือนเรา มีฐานะเป็นฮ่องเต้ แต่ยังต้องออกศึกเองตลอด”เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ยินถ้อยคำนี้ของเขาพลันนึกขึ้นมาได้

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1543

    เฟิ่งจิ่วเหยียนมองถานไถเหยี่ยนด้วยสายตาเหยือกเย็น“เจ้ารู้ที่อยู่ของมหาเสนาบดีเหิงได้อย่างไร?” ถานไถเหยี่ยนยิ้มอย่างเหม่อลอย“ฮองเฮา คงไม่ได้สงสัยว่าข้าร่วมมือกับเขาหรอกใช่หรือไม่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนไร้สีหน้าใด ๆ แม้แต่รอยยิ้มยังไม่มีจะว่านางเข็ดหลาบก็ได้ หรือจะว่านางระมัดระวังเกินไปก็ได้กับคนอย่างถานไถเหยี่ยน นางไม่เคยเชื่อใจเต็มร้อยต่อให้เขาจะอยู่ในคุกหลวงก็ตามห้องขังที่ถานไถเหยี่ยนอยู่ กำแพงด้านหนึ่ง มีแผนที่แขวนไว้แผนที่นั้นมีแคว้นหนานฉีเป็นจุดศูนย์กลาง คลอบคลุมแคว้นทั้งหลายในใต้หล้าเขาเดินไปหยุดอยู่หน้าแผนที่ ชี้ไปที่มันพลางพูดกับเฟิ่งจิ่วเหยียน“การคาดเดาว่ามหาเสนาบดีเหิงอยู่ที่ไหน ไม่ใช่เรื่องยากอะไร“เขาไม่ใช่คนยอมจำนนต่อชะตากรรม“ทิศตะวันออกของแคว้นตงซานติดทะเล ทิศตะวันตกติดแคว้นหนานฉี รัฐเหลียงกับเป่ยเยี่ยนที่อยู่ทิศเหนือก็ถูกควบคุมโดยแคว้นหนานฉี สามทิศนี้ไปต่อไม่ได้ จึงหนีตายลงใต้ได้เพียงทางเดียว“แคว้นต้าเซี่ยที่อยู่ทางใต้ มีเจตนาต่อต้านแคว้นหนานฉี แม้นจะเคยดูตัวกับองค์หญิงใหญ่ และผูกพันธมิตรกับแคว้นหนานฉี ดูภายนอกอาจจะสนิทกันดีแต่ความจริงแล้วกลับไม่ใช่ พ

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status