[8] ตัวจริง

 

 

บทที่ 8

ตัวจริง

 

 

เกวลินที่สงบสติอารมณ์ได้ในที่สุดหลังจากขอน้ำแข็งประคบตาให้หายบวมก็แยกย้ายกับเพื่อนเพื่อกลับไปยังบ้านพักที่ตนเองอาศัย แต่ยามที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน เธอก็พบว่ามีคนรอเธออยู่ก่อนแล้ว คนที่ทำให้ใจเธอสลายไม่มีชิ้นดีกับอีกคนในข่าวที่เธอเห็น

คนแรกคือ คเชนทร์เจ้าสัวหนุ่มผู้เลี้ยงดูของเธอ กับอีกคน หญิงสาวในภาพข่าวสังคม ฟ้า...ลลัลดา เขมสิริ ลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวเหมราช เขมสิริ โดยลลัลดาคือ คู่หมาย ว่าที่คู่หมั้นของคเชนทร์ ทั้งสองโตมาด้วยกัน จนกระทั่งฝ่ายหญิงบินไปเรียนที่ต่างประเทศและทำงานที่นั่นพักหนึ่งและตอนนี้บินกลับมาพร้อมเข้าพิธีหมั้นและแต่งงานกับว่าที่เจ้าบ่าว

มือที่หิ้วข้าวของของเกวลินสั่นจนเจ้าของต้องกำแน่นให้เล็บจิกลึกเพื่อเตือนสติว่าอะไรเป็นอะไร

“นั่นใครคะ พี่เชน”

ลลัลดาหันไปถามคเชนทร์ว่าที่คู่หมั้นหนุ่มและว่าที่สามี

“ลูกสาวของแม่บ้านที่ป่วยน่ะ ตอนนี้มาทำงานแทน”

คเชนทร์ตอบแบบเฉยชา ไม่แม้แต่จะชายตาแลมาทางเกวลินด้วยซ้ำ เสมือนเธอไม่ต่างจากอากาศธาตุ ตอกย้ำความสัมพันธ์ของพวกเธอก่อนหน้าก็แค่ทางกายเท่านั้น 

“อ่อ แต่หน้าตาดีไปนะคะ คงไม่ได้ทำหน้าที่อื่นด้วยใช่ไหมคะพี่เชน”

ลลัลดาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“คิดมาก พี่ก็มีแต่ฟ้ามาแต่ไหนแต่ไร คนอื่นก็แค่เล่น ๆ”

คำว่าเล่น ๆ ไม่ต่างจากมีดโกนที่กรีดลงกลางใจของเกวลินทำให้เจ็บปวดหลั่งเลือดไม่หยุด

“รู้ก็ดีค่ะ ฟ้าไม่ชอบให้พี่มั่วไปทั่วอีกแล้วยิ่งเฉพาะพวกไร้หัวนอนปลายเท้า ส่วนแม่บ้านคนนี้ฟ้าขอเปลี่ยนนะคะ ฟ้าไม่ชอบ”

เกวลินที่อยู่ดี ๆ ก็โดนไล่ออกกลางอากาศก็ตระหนก เธอยังมีแม่ที่ยังต้องอยู่รักษาตัวที่โรวพยาบาลอีกสักพัก ยังต้องใช้เงิน ถ้าออกไปตอนนี้ เธอจะทำอย่างไร

หญิงสาวหันไปมองขอความช่วยเหลือกับชายหนุ่มแต่ไม่เพียงชายหนุ่มไม่มองยังตกลงเออออเห็นดีงามไปกับลลัลดาอีกด้วยอีกด้วย

“ได้ครับ ฟ้าไม่ชอบก็ให้ออกไป พี่จะจ้างคนใหม่มาให้ อยู่บ้านหลังนี้ไปก่อนจะได้สบายใจ”

เกวลินมองคนสองคนง้อปลอบกันโดยเธอเป็นส่วนเกินด้วยใจที่เจ็บหนึบ ทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้

“ไปเก็บของกันครับ ผมจะพาออกไป”

ชิดเป็นคนมาบอกกับเธอที่สติหลุดไปแล้วแต่ก็พยายามรวบรวมตัวเองที่แตกสลายให้เก็บข้าวของ เธอเอาไปแค่ของที่เธอเอามาเท่านั้นส่วนของที่คเชนทร์ซื้อให้เธอไม่เอาไปซักชิ้นแม้ว่าถ้าเธอเอาไปขายมันจะได้เงินก้อนจำนวนหนึ่งก็ตามอาจจะช่วยให้เธอสบายไปได้สักพักแต่เธอไม่อยากเห็นมันอีก

เกวลินก้าวขึ้นรถก่อนที่รถจะขับออกไปจากบริเวณบ้าน ส่วนชิดที่นั่งด้านหน้าก็มาส่งเธอที่โรงพยาบาลก่อนจะไปได้กล่าวกับเธอว่า

“เรื่องค่ารักษาพยาบาลแม่ของคุณเกว เจ้านายบอกว่าเป็นไปตามสัญญา ขอให้คุณสบายใจได้”

เกวลินรู้สึกขอบคุณในความเมตตาของคเชนทร์แต่ก็เจ็บปวดเหลือเกินเป็นความหวังดีที่เธอไม่อยากรับไว้เลยจริง ๆ

“ฝากขอบคุณคุณคเชนทร์ด้วยนะคะ”

“บัตรนี้ใส่เงินค่าจ้างหกเดือนไว้ครับเพราะทางเราให้คุณออกเองโดยไม่สมัครใจ รับไว้นะครับ”

สมเป็นเจ้าสัวคเชนทร์ทำอะไรไร้ช่องโหว่หมดจดไร้ที่ติ แม้เธอก็ไม่อาจไปฟ้องกรมแรงงานได้

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

เกวลินรับบัตรที่ใส่เงินสดมาก่อนจะเดินหันหลังเข้าไปในโรงพยาบาล แต่เธอยังไม่ขึ้นไปพบแม่ทันที เพราะว่าถ้าเห็นหน้าแม่ เธอตอนนี้ต้องร้องไห้ออกมาแน่ ๆ และเรื่องก็จะแตก เธอไม่อยากให้แม่รู้ว่าเธอขายตัวเพื่อแลกการรักษาของแม่ แม่ของเธอต้องโทษตัวเองและดึงดันออกจากโรงพยาบาลไม่รักษาต่อ ส่วนงานที่แม่เสียไป เธอคงพอจะโกหกไปได้จนกว่าแม่จะออกจากโรงพยาบาลและเงินที่ได้มาครั้งแรกล้านหนึ่งเธอก็ยังไม่ได้ใช้อะไรพอมีอะไรให้ไปตั้งตัวสองคนแม่ลูก

จะว่าไปแล้วคเชนทร์ก็ดีกับเธอสองคนแม่ลูกไม่น้อยแต่ว่าเธอกับเขา เราไร้วาสนาเส้นทางบรรจบ เธอกับเขาเกิดและอยู่คนละโลก เธอไม่อาจช่วยเขาในด้านธุรกิจการงานได้แบบคุณลลัลดาที่เป็นลูกสาวเจ้าสัวเหมือนกัน

เกวลินคิดแล้วก็ปลง ก่อนจะปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาจนสาแก่ใจ เมื่อร้องพอแล้วก็ลุกขึ้นสู้ใหม่ เธอต้องไม่ลืมว่า แม้ไม่เหลือใครก็ยังมีแม่อยู่อีกคนที่รักเธอและเธอต้องรักตัวเองให้มาก ค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอก็ยังต้องหาทางสำรองเอาไว้ล่วงหน้าอะไรก็ไม่แน่นอนทั้งนั้น

 

คืนนั้นเกวลินเลือกพักในโรงแรมที่อยู่ใกล้โรงพยาบาลแทนการไปนอนกับแม่ เธอถือบัตรเงินสดไปกดดูยอดเงิน พบว่าคเชนทร์ใส่เงินให้เธอเพิ่มจากเงินเดือนหกเดือนมาไม่น้อย คงเป็นค่าชดเชยการเลิกสัญญาแบบที่เธอเคยได้ยินมา

ขณะที่เธอกำลังจะเดินทางกลับโรงแรม ชายสามคนท่าทางไม่น่าไว้ใจสักทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเจตนาไม่ดีเดินเข้ามาล้อมเธอเอาไว้

" สวยว่ะ แม่งน่าเอาชิบหาย "

หนึ่งในพวกมันพูดขึ้นพลางทำสีหน้าหื่นกามใส่ ทำเอาเกวลินรู้สึกขยะแขยง 

" จริง แต่ก่อนล่อแม่นี่ เอาเงินมาก่อนไหมพวกมึง "

เกวลินคิดว่าเธอถูกดักปล้นเสียแล้ว หน้าจึงซีด ยามนี้ค่อนข้างดึก ไม่มีใครผ่านไปมาเท่าไหร่แต่ถึงมีจะใครจะมาสอดเสือกเรื่องชาวบ้านกันเล่า

" อย่าเข้ามานะ ฉันจะแหกปากและโทรแจ้งตำรวจ "

เกวลินพยายามขู่

" เหอะ! ตำรวจ กว่าจะมาแกคงโดนพวกฉันปาดคอไปแล้วล่ะว่ะ "

เกวลินนึกถึงสภาพตำรวจอันเป็นเอกลักษณ์ว่ากว่าจะมาถึงที่เกิดเหตุก็ล่อไปยี่สิบสามสิบนาที ดังนั้นเธอต้องเอาตัวรอดด้วยตัวเองก่อน

เสียดายเธอไม่มีสเปรย์พริกไทยหรือที่ช็อตไฟฟ้าติดตัวไม่งั้นคงไม่ตกในสภาพลำบากขนาดนี้ ปกติเธอจะพกติดตัวไว้เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวเผื่อทำงานกลับดึกก็ต้องพึ่งพามันในการช่วยตัวเองให้ปลอดภัย

" โอ๊ะ คุณชิด ช่วยด้วยค่ะ "

เกวลินแหกปากร้องเสียงดังจนเจ้าโจรสามคนตกใจหันไปมองด้านหลังทางที่เธอส่งเสียงเรียกแต่ก็พบกับความว่างเปล่า จึงรู้ว่าถูกหลอกเข้าแล้ว 

" แม่งอีนี่มันร้าย ตามโว้ย "

โจรสามคนสิ่งไล่ตามหญิงสาวตัวเล็กที่วิ่งจนหอบหายใจเธอพยายามวิ่งไปในย่านที่มีคนมากหรือร้านที่ยังเปิดแต่เสียดายที่ไม่มีสักนิด 

ขณะที่กำลังจะโดนไล่ทัน แสงไฟรถยนต์คันหนึ่งก็ขับปาดเข้ามาทำท่าจะชนโจรสามคนที่ไล่ตามเธออย่างเอาจริง 

" เห้ย ๆๆๆ จะชนคนตายห่าหรือไงวะ! "

พวกโจรโวยวาย

ส่วนเธอลงไปนั่งแปะที่พื้นอย่างหมดแรงทั้งจากการวิ่งหนีและตกใจ

 " ผมโทรเรียกตำรวจแล้วถ้ายังไม่ไสหัวไปก็เตรียมตัวไปเข้าคุกได้ผมว่าพวกคุณมีคดีติดตัวไม่มากก็น้อย ผมมั่นใจว่าตำรวจคงดีใจที่จะได้ผลงานใหม่ "

เจ้าโจรสามคนที่ไม่ต่างจากวัวสันหลังหวะก็พากันมองหน้าไปมาและรีบวิ่งหนีไป 

พวกมันต่างมีคดีติดตัวจากต่างจังหวัดและในเมืองกรุงถ้าถูกจับตัวได้นอนซังเตยาวแบบไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปี เงินจ้างทนายก็ไม่มี แบ็กอัพก็ไม่มี ดังนั้นจะอยู่รอให้พ่อมาจับทำไม!

แสงไฟสว่างจ้าจากหน้ารถทำให้เกวลินไม่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่เข้ามาช่วย ได้ยินแต่เสียงที่คุ้นหูอยู่บ้างแต่นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน 

" น้องเกวใช่ไหม พี่หมอนนเองครับ "

เกวลินงง หมอนนไหนกัน ก่อนที่ร่างกายจะถูกพยุงขึ้นมาและมองใบหน้าหล่อเหลาแบบนุ่มละมุนสวมแว่นกรอบทองของเจ้าชายขี่ม้าขาว

" คะ คุณหมอ "

เกวลินเห็นหน้าก็พลันจำได้ว่าคนผู้นี้คือแพย์ที่ดูแลอาการป่วยของแม่เธอที่โรงพยาบาล แต่เธอจำไม่ได้ว่าเธอไปสนิทสนมกับเขาตอนไหนกัน

" ขึ้นรถก่อนแล้วค่อยคุย "

นนทกรพยุงหญิงสาวพาไปที่รถก่อนจะเล่าทุกอย่างให้ฟังว่าแม่ของเธอนั้นชอบเล่าเรื่องลูกสาวซึ่งก็คือเธอให้ฟัง แต่นนทกรไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าการที่เด็กสาวอายุยี่สิบยังไม่จบและทำงานแค่งานแม่บ้านจะมีเงินส่งแม่รักษาตัวในโรงพยาบาลที่ค่ารักษาต่อวันแพงหูฉี่ได้อย่างไรแบบสบาย ๆ 

" ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือดิฉันเอาไว้ "

เกวลินประนมมือไหว้ขอบคุณ 

" แล้วนี่ตำรวจ ต้องรอไหมคะ "

เกวลินถามออกไป แต่ถึงตำรวจมาเธอก็ไม่มีหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอันใช้แจ้งความนอกจากพยานบุคคลที่มาเห็นแค่ชั่วครู่ว่าเธอถูกไล่ตามเท่านั้น

" พี่ไม่ได้แจ้งตำรวจหรอกครับ ขู่ไปงั้น "

ชายหนุ่มตอบพลางยิ้มหวาน 

เธอพึ่งอกหักช้ำรัก ต่อให้ชายหนุ่มหล่อปานเทพบุตรมาขายขนมจีบตอนนี้เธอก็ไม่สน

" อ่อค่ะ งั้นดิฉันกลับก่อนนะคะ "

เธอทำท่าจะผละเดินจากไปก่อนจะโดนจับข้อมือไว้

" ให้พี่ไปส่งดีกว่าครับ ดึกแล้วอันตราย "

เกวลินฟังแล้วก็ชั่งใจก่อนจะพยักหน้า

" อืม แต่จะให้ไปส่งที่ไหนครับ "

เกวลินบอกชื่อโรงแรมก่อนที่นนทกรจะขับรถไปส่ง แต่ก็ไม่พูดอะไรเป็นการถามซักไซ้ต่อทำให้เธอโล่งใจและรู้สึกดีว่าอย่างน้อยคนดี ๆ ก็ยังมีเหลือในโลกให้เธอบ้าง หลังจากที่เจอเรื่องย่ำแย่มาทั้งวันชีวิตก็ไม่ได้โหดร้ายกับเธอนัก