บทที่ 29 หึงหวง

บทที่ 29 หึงหวง

หลังจากช่วงสายของวัน เฉินเส้าหว่านก็เดินออกมาสมทบกับหงฟางซินที่ด้านหน้าโรงเตี๊ยม พวกเขามิได้กล่าวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนต่อกันอีก พวกเขาทำเพียงเดินเคียงกันไปบนถนนเพื่อสืบข่าวเรื่องเจียงอันเล่อตามที่ได้นัดแนะกันไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

เฉินเส้าหว่านมีท่าทีลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด ภายในใจคิดหาข้ออ้างสารพัดเพื่อให้หงฟางซินละความพยายามในการตามหาเจียงอันเล่อ

หงฟางซินปรายตามองเฉินเส้าหว่าน เขาเข้าใจว่านางคงรู้สึกลำบากใจเรื่องที่เขาและนางค้างคืนภายในห้องสองต่อสอง ชายหนุ่มจึงทำเพียงนิ่งเงียบเพื่อมิให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดใจมากยิ่งขึ้น

“พี่เฟย ข้าว่าอันเล่อคงมิได้มาเมืองเตียงอันเป็นแน่” เฉินเส้าหว่านตัดสินใจลองหว่านล้อมเขาในที่สุด “พวกเราก็จากเมืองหลวงมาหลายวันแล้ว ข้าว่าบางทีตอนนี้อันเล่ออาจอยู่ที่จวนสกุลเจียงก็เป็นได้”

หงฟางซินถอนหายใจออกมา “เช่นนั้นพรุ่งนี้พวกเราก็กลับเมืองหลวงเถิด”

เฉินเส้าหว่านยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ ความลับของเจียงอันเล่อคงมิถูกค้นพบเข้าแล้ว “จริงหรือ เช่นนั้นพวกเรารีบกลับไปเก็บข้าวของเถิด”