สวยตะลึง

บทที่2

สวยตะลึง

“เจ้ารูปโฉมงดงามนัก หากโตขึ้นกว่านี้คงมีแต่ชายแลมองไม่หยุด “ ซูซ่านจ้องมองตัวเองในกระจกพร้อมฟังเจ้าของร้านกล่าวชื่นชมไม่หยุดปาก ในขณะนั้นเฟยเถาก็เดินเข้ามาพอดี

เฟยเถา “เจ้างดงามยิ่งนัก พร้อมออกไปข้างนอกสู้สายตาผู้คนหรือยัง “

ซูซ่าน “ ข้าพร้อมแล้ว “

เด็กสาวซูซ่านก้าวขาบาง ๆ ออกสู่ข้างนอกสู้สายตาผู้คนที่มองมาเห็นสตรีงามพริ้งจนไม่อาจละสายตาแม้กระทั่งกลิ่นอายของความบริสุทธิ์ทำให้บุรุษทุกคนต้องเลียวมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เฟยเถา “ คู่บ่าวสาวเดินคู่กันเต็มไปหมด “ เฟยเถามองไปทางข้างหน้าแหงนเมียงมองท้องฟ้าที่กำลังปกคลุมพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินอย่างเศร้าใจจนผู้คนเดินผ่านเดินชนหัวไหล่นางโดยไม่ได้ตั้งใจ

“แม่นางยืนระวัง ๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะชนท่านต้องขออภัยข้าเองก็ไม่ทันมอง “

เฟยเถารีบขอโทษหญิงชราที่เดินถือข้าวของเต็มไม้เต็มมือมีทั้งอาหารขนมผลไม้พร้อมจูงมือหลายชายตัวน้อยเดินออกจากเทศกาล

เฟยเถา “ ขออภัยข้ามัวแต่เมอ ต่อไปข้าจะระวังให้มากกว่านี้ “

“ไม่เป็นไร งั้นข้าไปก่อนปานนี้ลูก ๆ คงรอข้าอยู่ “ ยายชรายิ้มร่ามองข้าวของที่ชื้อมาพร้อมจูงมือหลานชายออกไปมันช่างอบอุ่นไปทั่วหัวใจ จนนางก็คิดว่าเมื่อก่อนหากครอบครัวไม่แตกแยกครอบครัวนางคงมีความสุข

แต่เรื่องราวมันก็ผ่านมานานแล้วนางจึงหักห้ามใจอย่าได้นึกถึงมันขึ้นมาให้เศร้าใจ ในขณะที่นางกำลังหันมามองหาซูซ่านปรากฏว่านางไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิม แววตาที่กังวลจึงกวาดสายตามองหาซูซ่านจนพบว่าซูซ่านนั้นกำลังยืนมองหน้าร้านผลไม้ในเวลาผู้คนกำลังโกลาหลเลือกผลไม้อยู่หน้าร้านเพื่อชื้อกลับไปฝากครอบครัว เมื่อหันมามองเงินที่อยู่ในกำมือซูซ่านก็ถอดสีหน้าทันที

ซูซ่าน “ข้ามีเงินแค่นี้เอง จะไปพอได้เช่นไร “

เฟยเถา “ข้าจะชื้อให้ “ ซูซ่านตกใจหันมามองเฟยเถา ในมือรีบกำเงินซ่อนไว้ด้านหลัง

ซูซ่าน “ข้าแค่ยืนดูเฉย ๆ ท่านเฟยเถาข้าว่าไปดูละครหน้ากากกันเถิด ดูท่าจะสนุกมาก “

เฟยเถาจึงเดินนำหน้านางไปในขณะที่ซูซ่านแอบมองหน้าร้านผลไม้จนเฟยเถานั้นสังเกตเห็นแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนาง จนทั้งสองมาหยุดอยู่ที่การแสดงละครหน้ากากที่บอกเล่าเกี่ยวกับความรักต่างชนชั้นที่แสดงออกโดยการใส่หน้ากากในเวทีมีพระเอกกับนางเอกที่กำลังยืนสบตากัน พระเอกนั้นใส่หน้ากากสิงโตในความหมายนั้นสิงโตตัวนี้คือราชาแห่งเจ้าป่า ส่วนนางเอกที่ใส่หน้ากากจิ้งจอกน้อยวิ่งไปมารอบ ๆ ป่าอย่างมีความสุขโดยมีผีเสื้อเป็นพยายรักให้ทั้งสองที่โบยบินอยู่รอบ ๆ ไม่ไปที่ใด แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด พ่อกับแม่เจ้าป่านั้นได้มาพบภาพความรักที่มันเป็นไปไม่ได้ จึงเรียกทั้งสองให้หยุดคลอเคลียกันได้แล้ว ทั้งสองตกใจมากแต่ด้วยยึดมั่นในความรักจึงกล้ายืนหยัดไม่ยอมแยกออกจากกัน พ่อพระเอกจึงพุ่งเข้ามาหวังจะฆ่าจิ้งจอกน้อยให้ตายแต่พระเอกนั้นเอาตัวมาบังไว้จนได้รับบาดเจ็บ นางเอกที่ทนเห็นพระเอกนั้นต้องเจ็บเพราะนาง ตัวจึงยอมจำนนบอกพ่อพระเอกว่าเรื่องนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีก หลังจากนั้นนางก็วิ่งหายเข้าไปในป่านานแสนนานจนพระเอกนั้นได้แต่งงานเพื่อครองบัลลังก์ราชาคนใหม่ต่อไปแทนท่านพ่อ แต่พระเอกนั้นก็ไม่เคยลืมคนที่รักมากอยู่ในหัวใจ เฝ้ารอและเฝ้ารอจนแก่ชราก็ยังไม่มีวี่แววจะพบนางเอก เมื่อละครจบซูซ่านหลั่งน้ำตาออกมาโดยไม่รู้ตัว จนเสียงตบมือดังขึ้นนางก็นึกขึ้นได้ว่าต้องรีบกลับแล้วอยู่นานไม่ได้

ซูซ่าน “ท่านเฟยเถา ข้าอยากกลับแล้วท่านยังอยากอยู่ต่อหรือไม่ “ เฟยเถาส่ายหน้าแล้วพาซูซ่านออกจากบริเวณเวทีละครจนมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านผลไม้จึงได้สั่งให้ซูซ่านยืนรออยู่ที่เดิมห้ามเดินไปที่อื่น

จนกระทั่งเฟยเถากำลังก้าวขาออกจากร้านอย่างเร่งรีบจนสดุดล้มกระแทกพื้นจนฝ่ามือถลอกทันใดนั้น จู่ ๆ รถม้าวิ่งเร็วพุ่งมาที่ซูซ่านพร้อมชายแปลกหน้าอีกสองคนยื่นมือดึงซูซ่านขึ้นรถม้าหายไปต่อหน้าต่อตาท่ามกลางเสียงตกใจตื่นตระหนกวิ่งหนีกลับออกจากงานอย่างชุลมุน เฟยเถารีบลุกขึ้นไม่สนใจผลไม้แล้วจึงเร่งตามหาผู้ควบคุมม้าแต่เฟยเถาไม่อยากตามหาแล้วจึงควบม้าไปเองทั้ง ๆ ที่ฝ่ามือเป็นแผลมีเลือดออกสีหน้าร้อนใจอย่างเห็นได้ชัด เฟยเถาพยายามแกะรอยตามเพราะจำได้ว่ามีดอกไม้สีเหลืองหล่นร่วงตลอดทางที่พวกมันลักพาตัวซูซ่านตั้งแต่หน้าร้านผลไม้