หลอกล่อเหยื่อให้ติดกับ

ดูเหมือนว่าเขาจะได้เจอเข้ากับเหยื่อที่น่าสนใจขึ้นมาจริงๆซะแล้วล่ะ

ตัวก็หอม หน้าก็หวาน ผิวก็ขาวน่ากัด

เห็นแล้วคันเขี้ยวเลยเนี่ย!!!

และเมื่อได้เจอเข้ากับเหยื่อที่ถูกใจ ดันเต้จึงไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปประชิดเข้ากับร่างบางของมนุษย์หน้าหวานที่ยืนอยู่ข้างกัน อย่างต้องการที่จะทำความรู้จักและเข้าใกล้อย่างมากยิ่งขึ้นเพื่อที่จะได้แอบสูดดมความหอมหวานนั่นได้อย่างมากกว่าเดิม หากแต่ว่ายังไม่ทันที่ร่างสูงของดันเต้นั้นจะทันได้ก้าวเดินเข้าไปใกล้กันกับอีกฝ่ายขึ้นอีก มือเรียวของมนุษย์หญิงคนสวยตรงหน้าก็ได้จัดการยกขึ้นมาดันที่แผงอกแกร่งของเขาเอาไว้เสียก่อน พลางเอ่ยออกมาอย่างกับรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อไปด้วย

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ฉันไม่ค่อยถูกชะตากับพวกแวมไพร์เสียเท่าไหร่นัก”

“ทำไมล่ะครับ?

ใบหน้าหวานได้จัดการเบนหันมามองที่ใบหน้าของแวมไพร์หนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกันอย่างเชื่องช้า ก่อนที่ในวินาทีถัดมาดวงตาคู่กลมโตเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าดูสดใสที่รับกันกับเส้นผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ และริมฝีปากบางที่ดูคล้ายกันกับกลีบของดอกกุหลาบสีชมพูสวยจะได้จัดการเอ่ยออกมา พลางจ้องมองมาที่ใบหน้าของเขาด้วยสายตาที่แอบแฝงไปด้วยความโกรธไปด้วย

“ตอนประถมฉันเคยถูกเพื่อนร่วมชั้นที่เป็นแวมไพร์กัดเข้าที่ข้อมือเพราะควบคุมความกระหายของตนเองไม่ไหวจนต้องนอนโรงพยาบาลไปสองวัน พอขึ้นมัธยมปลาย แฟนคนแรกของฉันก็ดันเป็นแวมไพร์ที่ไม่เอาไหน แล้วเอาแต่จะสร้างเรื่องให้ฉันร้องไห้เสียใจได้ทุกวัน แล้วทีนี้ก็มานายอีก นายจะมาทำอะไรฉันอีกล่ะ? ไหนลองว่ามาซิ”

แล้วถ้าเกิดเขาพูดออกไปตรงๆว่าเขาเป็นแวมไพร์ซาดิสม์ที่อยากจะขอดูดเลือดและมีเซ็กส์ด้วยสักคืนนึง อีกฝ่ายจะตบเขาจนหัวหลุดออกจากบ่ามั๊ยนะ…?!

“ผมก็จะจีบคุณไง”

“อย่ามาโกหก อยากกินเลือดของฉันก็บอกมาตามตรง”

“ครับ นั่นก็ส่วนนึง”

คิ้วเรียวได้ถูกเลิกขึ้นมาเล็กน้อย ในขณะที่ดันเต้เองก็กำลังส่งยิ้มแห้งๆ ออกไปอย่างเริ่มที่จะสูญเสียความเป็นเพลย์บอยในตัวของตนเองไปทีละน้อย พลางจัดการเอ่ยออกไป เมื่อดวงตาคู่สวยนั้นกำลังจ้องมองลึกเข้ามาอย่างเป็นการคาดคั้นกันทางอ้อมจนดันเต้ได้เผลอพูดความในใจของตนเองออกมาอย่างหมดเปลือก

“เหตุผลหลักๆที่ทำให้ผมเข้าหาคุณ นั่นก็เป็นเพราะว่าคุณตัวหอมมากและผมอยากที่จะลองมีเซ็กส์กับคุณ”

“หื่นอย่างเปิดเผยเลยนะ”

“ครับ อันนี้ผมยอมรับ แต่ถ้าคุณไม่ชอบพวกแวมไพร์แบบผมจริงๆ ผมจะรีบกินน้ำของตัวเองให้หมดแก้ว แล้วเดินออกไปให้พ้นหน้าของคุณก็แล้วกัน”

ไม่พูดเปล่า หากแต่มือหนาของดันเต้เองก็ได้จัดการเอื้อมมือเข้าไปคว้าแก้วดาร์กโกโก้ของตนเองที่ได้สั่งเอาไว้ขึ้นมาถือ แล้วเตรียมที่จะก้าวเดินออกไปจากร้านชานมของพี่คลาวน์ไปด้วย ถ้าไม่ติดที่ว่าในวินาทีถัดมามือเรียวของมนุษย์ตัวหอมคนนั้นได้จัดการเอื้อมเข้ามาคว้าที่แขนของเขาเอาไว้เสียก่อน พลางจัดการเอ่ยออกมาด้วยความสงสัยไปด้วย

“จะไปแล้วหรอ?”

“ครับ”

“แล้วเลือดของฉันล่ะ? ไม่อยากกินมันแล้วหรอ”

ดันเต้รู้ตัวว่าตนเองกำลังถูกทดสอบ และตัวของเขาเองก็ได้พยายามที่จะข่มสัญชาตญาณอันดิบเถื่อนที่อยากที่จะกินเลือดของคนตัวบางเอาไว้ พร้อมกันกับรอยยิ้มบางเบาที่ได้ถูกระบายขึ้นมาตามเรียวปากหยัก เพื่อซ่อนคมเขี้ยวอันแหลมคมที่กำลังจะแทงออกมาจากริมฝีปากหยักของเขา

“อยากครับ แต่ถ้าคุณไม่ยินยอม…ผมก็จะไม่กิน”

มนุษย์หน้าหวานคนนั้นขบเม้มริมฝีปากบางของตัวเองเอาไว้แน่นอย่างกำลับใช้ความคิด มือเรียวข้างที่จับแขนของดันเต้เอาไว้อยู่ก็ยังคงไม่ละปล่อยไปไหน พร้อมกับมืออีกข้างนึงที่ว่างอยู่ที่ได้จัดการยกแก้วชานมไต้หวันไข่มุกขึ้นมากินต่อหน้าเขาไปด้วย

ช่างเป็นมนุษย์ที่พิลึกดีจริงๆ …

“โอเค ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะยอมให้นายกินเลือดของฉัน รวมถึงเรื่องเซ็กส์นั่นก็ด้วย”

“จริงหรอครับ?!”

“ฉันพูดจริง แต่ว่านายจะต้องพิสูจน์อะไรบางอย่างกับฉันก่อน ฉันถึงจะยอมไปกับนาย”

“พิสูจน์อะไรอย่างงั้นหรอครับ?”

“จูบฉัน”

และเมื่อได้สิ้นสุดเสียงทุ้มหวานของคนตัวบางที่ได้จัดการเอ่ยออกมาแบบนั้น นั่นจึงได้เป็นเหตุที่ทำให้ในวินาทีถัดมาแก้วของดาร์กโกโก้และชานมไต้หวันไข่มุกจึงได้ถูกวางทิ้งเอาไว้อยู่ตรงหน้าร้านแบบนั้น พร้อมกับมือหนาของแวมไพร์หนุ่มที่ได้จัดการดึงข้อมือเล็กของมนุษย์คนสวยตรงหน้าให้ไปยืนหลบอยู่ตรงมุมมืดบริเวณข้างร้านด้วยกัน และริมฝีปากหยักที่ได้ประทับจูบทาบทับลงไปบนกลีบปากบางสีกุหลาบของคนตรงหน้าด้วยความร้อนแรง

จนทำให้ร่างบางที่ไม่ได้จูบกับพวกแวมไพร์มานาน จึงได้แต่สะดุ้งสุดตัวเมื่อเขี้ยวคมนั่นได้งับเข้ามากลีบปากล่างของเธอเข้าจนบวมเจ่อและมีเลือดไหลซึมออกมา หากแต่ถึงอย่างนั้นตัวของเธอเองก็ไม่คิดที่จะผละตัวออกไปจากรสจูบนี้ พลางยกเรียวแขนขึ้นมาคล้องรอบลำคอหนาของแวมไพร์หนุ่มหน้าหล่อไปด้วย ในขณะที่ดันเต้เองก็กำลังทั้งขบเม้มและแอบดูดเลือดที่ซึมอยู่ตรงกลีบปากบางอย่างเผลอตัว เพราะทั้งกลิ่นหอมที่ดูอันยั่วยวนอย่างไร้เดียงสาและเลือดอันหอมหวนที่อบอุ่นอยู่ภายในโพรงปากของเขา มันก็ได้ทำให้ดันเต้แทบที่จะไม่อยากผละตัวออกจากจูบอันเร่าร้อนที่แสนอร่อยนี่เลย

ลิ้นของแวมไพร์หนุ่มกำลังไล่เลียไปกับลิ้นเล็กๆ ที่เกี่ยวกระหวัดตอบกลับกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนน้ำสีใสที่เลอะไปด้วยคราบเลือดจึงได้ไหลเลอะออกมาอยู่ตรงมุมปากของคนตัวบาง ที่คลอไปกับเสียงครางหวานเสียงเบาที่เป็นสัญลักษณ์บอกกรายๆ ว่าตนเองนั้นไม่สามารถที่จะหายใจได้ทันและทนต่อรสจูบนี้ได้อีกแล้ว ทำให้เมื่อได้เห็นแบบนั้น ดันเต้จึงได้จัดการผละใบหน้าหล่อเหลาของตนเองให้ออกห่างออกมาอย่างอ้อยอิ่งด้วยความเสียดาย พลางใช้ลิ้นแลบเลียไปตามคราบเลือดที่เลอะอยู่ตรงมุมปากบางให้อย่างแผ่วเบา จนทำให้มนุษย์หน้าหวานที่โดนกระทำแบบนั้นจึงได้แต่จัดการเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาด้วยความเขินอายที่กำลังแผ่ซ่านอยู่ภายในใจ ในขณะที่มือเรียวเองก็ได้ยกขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากบางของตนเองเบาๆ ไปด้วย

อื้อหือ…นี่ขนาดจูบกันแค่นี้ยังกัดซะเลือดซิบไม่หยุดเลยนะพ่อคุณ!

“นี่ นาย…แวมไพร์หัวเทา”

“ครับ?”

“ฉันตกลงที่จะยอมให้นายกินเลือดของฉันแล้วนะ แต่ถ้าหากว่านายกัดหรือว่าทำฉันแรงๆ ล่ะก็…ฉันสัญญาว่าฉันจะถีบนายให้ตกเตียงเลยคอยดู!!”