สัญญาเลือดและสัญญาสวาทระหว่างเรา

“ฉันตกลงที่จะยอมให้นายกินเลือดของฉันแล้วนะ แต่ถ้าหากว่านายกัดหรือว่าทำฉันแรงๆ ล่ะก็…ฉันสัญญาว่าฉันจะถีบนายให้ตกเตียงเลยคอยดู!!”

ดันเต้เหยียดยิ้มขำขันขึ้นมาในทันทีที่ได้ฟังจบ พลางจัดการยื่นหน้าเข้าไปใกล้กันกับใบหน้าหวานของคนตัวบางอีกครั้ง แล้วจัดการเอ่ยออกมาที่ข้างใบหูนิ่มด้วยน้ำเสียงแหบต่ำที่ฟังดูอันตรายไปด้วย

“คงจะยากแล้วล่ะครับคนสวย เพราะว่าผมบังเอิญเป็นแวมไพร์ที่ชอบมีเซ็กส์ซาดิสม์ด้วยนี่สิ”

ดวงตาคู่กลมที่มองดูคล้ายกันกับลูกแก้วสีฟ้าใสได้แต่จัดการเบิกค้างเอาไว้อยู่แบบนั้นด้วยความตกใจให้กับสิ่งที่ตนเองนั้นได้ยิน พร้อมกับในวินาทีถัดมาที่มือเรียวนั้นได้ยกขึ้นมาดันที่หน้าอกแกร่งของแวมไพร์หน้าหล่อที่กำลังเอาแต่จุดยิ้มขึ้นมาที่มุมปากด้วยความพึงพอใจ พลางพยายามที่จะโน้มใบหน้าเข้ามากัดที่ปากของเธออีกรอบนึงไปด้วยเพราะติดใจในรสชาติของเลือดที่ยังคงแตะสัมผัสอยู่ที่ปลายลิ้นอย่างหอมหวาน

“แบบนี้มันเป็นการขี้โกงกันนี่!! ทำไมนายถึงไม่บอกฉันก่อนว่านายเป็นประเภทที่ชอบใช้ความรุนแรงอ่ะ!! แบบนี้ฉันจะไม่ช้ำตายคาอกของนายหรอห๊ะ!!”

“อันนั้นผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ”

“นี่!!!”

“แต่ในเมื่อคุณตกลงที่จะให้ผมกินเลือดของคุณแล้ว เพราะฉะนั้นคืนนี้คุณต้องเป็นของผม แล้วอย่าร้องเสียงดังเกินไปล่ะครับ เดี๋ยวข้างห้องเขาจะเข้าใจผิดเอาได้:) ”

“ฉันไม่ไป!!!”

“มาบอกตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะครับ”

พูดจบ ลำแขนแข็งแรงของดันเต้ก็ได้จัดการถือวิสาสะช้อนอุ้มร่างบางของมนุษย์หน้าหวานตรงหน้านี้ในท่าเจ้าสาวในทันที แล้วได้ใช้พลังของแวมไพร์ในการเคลื่อนที่ไปด้วยความรวดเร็ว นั่นจึงทำให้ใช้เวลาไม่นานมากนัก ในที่สุดร่างสูงของแวมไพร์หนุ่มก็ได้มายืนอยู่ที่หน้าห้องคอนโดของตนเอง พร้อมกับเสียงงุ้งงิ้งของมนุษย์ตัวบางในอ้อมแขนที่ได้เอ่ยบ่นออกมาอย่างไม่หยุดหย่อนไปด้วย

“นี่! นายแวมไพร์หัวเทา!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!! อยากมีเรื่องกับฉันมากนักรึไง!! ฉันจะไปแจ้งตำรวจว่าฉันกำลังจะโดนแวมไพร์โรคจิตข่มขืน!!”

“ดันเต้”

“อะไร?!”

“ผมชื่อดันเต้ครับ แล้วคุณล่ะชื่อว่าอะไร?”

“ชานม”

ชื่อน่ารักน่ากินมาก เหมาะแก่การดูดเลือดให้ตัวช้ำสุดๆ!

“ชื่อน่ารักดีนะครับ”

“ยุ่งน่า! แล้วทีนี้จะปล่อยฉันไปได้รึยัง!!”

“ปล่อยครับ ผมปล่อยแน่”

“…?”

“แต่ว่าปล่อยลงเตียงนะครับคนสวย”

“ไอ้บ้านี้!!!”

งานนี้ได้เสร็จแวมไพร์แบบเขาแน่! นานๆ ทีจะได้เจอเหยื่อที่สวยและหอมโดนใจแบบนี้ เพราะฉะนั้นคืนนี้ขอฟัดให้จมเขี้ยวเลยละกัน!

.

.

.

ตลอดระยะเวลากว่าหลายร้อยปีที่ผ่านมา มนุษย์ไม่เคยที่จะชนะแวมไพร์ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

ไม่เคยเลยจริงๆ …

เพราะต่อให้พวกเราเหล่ามนุษย์ทั้งหลายนั้นจะพยายามตั้งกฏและข้อบังคับอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกมากมาย และต่อให้ชีวิตของแวมไพร์ต่อจากนี้ไปจะต้องถูกล้อมอยู่แต่ในกรอบที่มีคำว่า ‘กฎหมาย’ เหมือนกัน หากแต่ถึงอย่างนั้น ความอ่อนแอและร่างกายที่มีแต่เลือดอันหอมหวานไหลเวียนอยู่ทั่วในกาย มันก็ยังคงเป็นจุดอ่อนของมนุษย์อีกอยู่ดี

เหมือนดั่งเช่นในตอนนี้ที่ร่างบางของชานมนั้นกำลังถูกแวมไพร์หน้าหล่อเจ้าของเรือนผมสีเทาอุ้มตรงเข้ามาที่เตียงกว้างของอีกฝ่าย พลางจัดการจับร่างบางของเธอโยนลงเตียงไปอย่างไม่คิดที่จะถนอมกันเลยแม้แต่น้อย จนทำให้แผ่นหลังเล็กๆที่ได้กระแทกเข้ากับฟูกเตียงนุ่มๆนั่นจึงถึงกับทำให้เจ้าของใบหน้าหวานน่ารักนั้นต้องเบ้ไปเล็กน้อยเพราะความจุก พร้อมกับในวินาทีถัดมาเมื่อความจุกเหล่านั้นได้หายไปหมดแล้ว ชานมจึงได้จัดการยกแขนเรียวของตนเองขึ้นมา เพื่อที่จะได้เตรียมยันตัวลุกออกจากเตียงบ้าๆนี่ไป

หากแต่ทุกอย่างกลับสายเกินไปเสียแล้ว เมื่อดันเต้นั้นได้ก้าวเท้าเดินตรงมาถึงที่เตียงก่อนด้วยความรวดเร็ว หลังจากที่เขานั้นได้เช็คความเรียบร้อยของประตูหน้าห้องของตนเองแล้วว่ามันจะแน่นหนามากพอที่จะสามารถทำให้มนุษย์คนนึงไม่สามารถที่จะหนีรอดพ้นไปจากเงื้อมมือของเขาได้ในค่ำคืนนี้

ดวงตาคู่คมเจ้าของนัยน์ตาสีเทาควันบุหรี่เฉกเช่นเดียวกันกับสีผมของอีกฝ่าย ในครานี้กลับกำลังวาวโรจน์และฉายชัดถึงความหิวกระหายที่แผ่ชัดออกมาทางสายตา จนทำให้คนที่กำลังโดนจ้องมองอยู่อย่างชานมจึงอดที่จะรู้สึกหวาดผวาไปเสียไม่ได้ นัยน์ตาของคนตัวสูงได้ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปเป็นสีแดงชาดราวกับเป็นสีของโลหิตอย่างเชื่องช้า คมเขี้ยวอันแหลมคมที่ได้ถูกซ่อนเอาไว้ บัดนี้กลับกำลังแทงโผล่พ้นริมฝีปากหยักออกมา พร้อมกันกับร่างสูงของดันเต้ที่ได้เคลื่อนตัวเข้ามาหาชานมที่กำลังนั่งขดตัวอยู่ที่บริเวณหัวเตียงไปด้วย

ช่างน่าขัน…

ทั้งๆที่ตัวของเธอเองก็เป็นคนเอ่ยปากตกลงยอมที่จะให้แวมไพร์ตนนี้ดูดเลือดและมีเซ็กส์กับตนเองด้วยแท้ๆ แต่พอมาถึงเวลาจริงๆ และได้รับรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นมีรสนิยมการมีเซ็กส์แบบซาดิสม์ กำแพงของความถือดีที่ได้พยายามสร้างมันขึ้นมาเพื่อปกป้องตนเองจึงได้ถูกทำลายทิ้งลงไปอย่างไม่เหลือซาก และเหลือทิ้งไว้เพียงแต่ความกลัวที่กำลังควบคุมจิตใจของเธออยู่อย่างน่าอาย

เพราะว่าแวมไพร์เป็นปีศาจที่ไม่สามารถที่จะคาดเดาอารมณ์ได้อย่างง่ายดาย และไม่สามารถที่จะหยั่งรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ภายใต้หน้ากากขอบใบหน้าที่แสนเรียบนิ่งราวกับเป็นรูปปั้นนั่น เพราะฉะนั้น…ชานมจะโดนแค่ดูดเลือดหรืออาจจะโดนฆ่าตายไปด้วยอย่างเป็นของแถมให้กันอีกอย่างนึง

และในเรื่องนั้น ตัวของเธอเองก็ไม่สามารถที่จะคาดเดามันได้เลย

“ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะครับชานม? นี่คุณกำลังกลัวผมอยู่หรอ?”

เสียงทุ้มต่ำได้ถูกเอื้อนเอ่ยขึ้นมาที่ข้างใบหู ในขณะที่มือหนาอันเย็นเฉียบนั่นก็กำลังสัมผัสลูบไล้ไปตามพวงแก้มนิ่มของเธออย่างแผ่วเบาไปด้วย จนทำให้ชานมที่โดนกระทำออกมาแบบนั้นจึงได้แต่ช้อนดวงตาคู่กลมโตเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าดูสดใสหันไปมองสบกับแวมไพร์หน้าหล่อที่กำลังเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้กันอีกครั้ง แล้วเอ่ยตอบกลับออกไปอย่างเสียงแผ่วเบาไปด้วย

“ใช่ ฉันกลัวนาย เพราะฉันไม่รู้ว่านายกำลังจะทำอะไรกับฉันและร่างกายของฉันกันแน่…”

ดันเต้หลุดหัวเราะเสียงเบาในทันทีที่ได้ฟังคำตอบที่น่าเอ็นดูแบบนั้นออกมาจากกลีบปากบางของชานมจนจบ นัยน์ตาสีแดงโลหิตนั่นยังคงดูน่าหวาดผวาอยู่ แต่ทว่าในสายตาของชานม มันกลับดูอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับแววตาของความกระหายเลือดดั่งนักล่าที่กำลังจางหายไป แล้วเปลี่ยนไปเป็นแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจต่อกันแทน

เหมือนกับตอนที่อีกฝ่ายนั้นได้เดินเข้ามาขอดูดเลือดและมีเซ็กส์กับเธออย่างไม่ผิดเพี้ยน…