Chapter 7

ฉันมาสายสิบห้านาที สำหรับชั้นเรียนแรกของฉัน ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจข้ามการบรรยายในคาบนี้ไป การพลาดชั้นเรียนดีกว่าโดนดุเพราะมาสาย ฉันไปนั่งบนม้านั่งที่ในมหาวิทยาลัย แล้วทบทวนเรื่องเมื่อวาน มันเป็นวันที่แย่ที่สุด ทั้งเรื่องที่เซนทะเลาะกับมาร์คัสเพราะฉัน แล้วก็ผู้ชายคนนั้นที่โจมตีเซนอีก ฉันแค่หวังว่าเขาคนนั้นจะไม่กลับมาทำร้ายเซนอีก และขอให้ทุกอย่างกลับเป็นปกติ

“เธออยากรู้ใช่ไหม ว่าทำไมเขาถึงโจมตีฉัน” เซนถาม เมื่อเขายืนตรงหน้าฉันแล้ว

“แล้วเธอจะบอกไหม”

"เธอพูดถูก. เราไม่ใช่คนแปลกหน้ากัน ฉันรู้จัก กราเวียร์ เป็นอย่างดี”

"เขาเป็นใคร?" ฉันถาม.

"ศัตรู. ศัตรูของครอบครัวฉัน”

“แต่เธอเคยพูดถึงครั้งหนึ่งว่า ครอบครัวของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ?”

"ใช่...แม้ครอบครัวจะเสียชีวิต แต่ความเป็นศัตรูไม่ได้หายไป มันดำเนินต่อไปตลอดกาล”

“อะไรที่ทำให้นายเจ็บขนาดนั้น? ฉันหมายความว่า เธอบาดเจ็บจากอะไร เพราะไม่มีบาดแผลบนร่างกายของเธอ”

“ประกาศ ประกาศ มาร์คัส แบลร์ และเซน จากห้อง A ต้องไปพบอาจารย์ใหญ่เดี๋ยวนี้” มีการประกาศดังขึ้น เรามองหน้ากัน เรารู้ว่าทำไมเราถูกเรียก มาร์คัส คงไปฟ้องกับอาจารย์ใหญ่ เขาไม่ใช่แค่คนพาล แต่ยังเป็นพวกขี้ฟ้อง และร้องไห้เหมือนทารกที่เรียกร้องความสนใจ เขาชอบรังแกคนอื่น แต่ทนไม่ได้เมื่อมีคนทำแบบเดียวกันกับเขา ฉันหวังว่าการลงโทษจากอาจารย์ใหญ่จะไม่ร้ายแรงนักนะ

“ไปกันเถอะ” เซนพูด

“ฉันไม่ต้องการที่จะได้ยินเรื่องยาวจากพวกคุณ แต่แค่ตอบคำถามของฉัน” อาจารย์ใหญ่พูด และเราทั้งสามคนพยักหน้า

“งั้น… เซน คุณต่อยมาร์คัสหรือเปล่า” อาจารย์ใหญ่ถาม และเซนยอมรับ

“ฉันขอทราบเหตุผลได้ไหม”

“อาจารย์ครับ มาร์คัส เป็นคนพาล เขารังแกทุกคนในวิทยาลัย และเมื่อวานเขาแกล้งเพื่อนของผม เขาตั้งใจผลักเธอแรงๆ จนเธอล้มและมีเลือดออกที่หัวเข่า” เซนกล่าว

“เธอล้มเหรอ?” อาจารย์ใหญ่หันมาหาฉัน และฉันก็พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

“มาร์คับ คุณทำร้ายเธอหรือเปล่า” และเขาก็ยอมรับมัน

“คุณสมควรได้รับการลงโทษจากการรังแกนักเรียน นักเรียนของฉันมาที่นี่ เพื่อหาความรู้เพื่อไม่ให้คุณรังแก” มาร์คัส ถูกดุ เสียงของอาจารย์ใหญ่ดังมาก ฉันกลัวมากเลยตอนนี้

“และคุณเซน คุณก็ไม่มีสิทธิ์ ในการตีคนอื่นแบบนั้น”

“ผมขอโทษครับ” เซนพูด

“มาร์คัส การลงโทษของคุณ คือถูกพักการเรียนเป็นเวลาหนึ่งเดือน และหากคุณประพฤติตัวไม่ดีหลังจากนี้อีก คุณก็คงต้องหาที่เรียนให้ตัวเองที่วิทยาลัยอื่น”

“ครับอาจารย์… ผมขอโทษครับ” มาร์คัส พูดทั้งน้ำตา

“คุณออกไปได้แล้ว”

“มาถึงคุณแล้วเซน... คุณได้ทำผิดกฎของวิทยาลัยด้วยการต่อยเพื่อนร่วมชั้นของคุณ ซึ่งหมายความว่าการลงโทษของคุณจะไม่ง่าย คุณสมควรได้รับการลงโทษอย่างเข้มงวด เพื่อไม่ให้นักเรียนคนอื่นไม่ทำตามสิ่งนี้ คุณพร้อมจะฟังการลงโทษของคุณไหม” เซนพยักหน้า

"ดี. คุณถูกพักการเรียนเป็นเวลาสามเดือน และคุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้สอบภายในด้วย” นี่เป็นวิธีที่เข้มงวดเกินไป การไม่ให้มาสอบภายในหมายถึงเขาจะต้องซ้ำชั้นปี

“อาจารย์คะ โปรดอนุญาตให้เขาเข้าสอบภายในด้วยนะคะ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะฉัน และ…” เซนเพียงปกป้องฉัน ฉันอยากจะพูดออกไปทั้งหมด แต่ถูกหยุดกลางประโยค

“คุณแบลร์ ผมไม่ได้คุยกับคุณ” อาจารย์ใหญ่กล่าว

“อาจารย์ใหญ่ครับ” เซนพูดขึ้น และอาจารย์ใหญ่ก็หันมามองเขา

“นี่ไม่ควรเป็นการลงโทษของผม ผมไม่ได้ทำอะไรผิด มันไม่ใช่ความผิดของผม ผมไม่ได้ทำผิดกฎหมาย คุณไม่ควรลงโทษผม” เซนพูดพร้อมกับมองจ้องไปยังดวงตาของอาจารย์ใหญ่ นี่เขาบ้าไปแล้วเหรอ? เขาจะได้รับการลงโทษที่เข้มงวดกว่านี้อีกนะ

“เซน..หุบปาก ทำอะไรน่ะ” ฉันกระซิบ

“บอกผมอีกที ผมควรได้รับการลงโทษหรือไม่” เซนถาม และฉันก็ตกใจ เมื่ออาจารย์ใหญ่ส่ายไปมา แปลกมาก... เขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร? อาจารย์ใหญ่เป็นคนเข้มงวด แต่ทำไมเซนเกลี้ยกล่อมเขาได้ง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร

เราเดินออกจากห้องของอาจารย์ใหญ่ และฉันก็อดใจรอไม่ไหวที่จะรู้ว่าเขาโน้มน้าวใจอาจารย์ใหญ่อย่างง่ายดายได้อย่างไร

“เฮ้ เธอร่ายคาถาอะไรใส่เขา? ทำไมเธอโน้มน้าวใจเขาได้ง่ายขนาดนั้น” ฉันถามด้วยรอยยิ้มกว้าง

“อาจเป็นเพราะฉันเป็นนักเรียนคนโปรดของเขา” เขาขยิบตา

“ใช่เหรอ... ” ฉันกลอกตา และเขาก็หัวเราะ

“แบลร์?”

"ว่าไง?"

“คืนนี้เธอทำอะไรตอน 2 ทุ่มเหรอ” เขาถาม คำถามนั้นทำให้ฉันตกใจอยู่นะ

“เธอจะชวนฉันออกไปไหนเหรอ” ฉันหน้าแดงและเขินอายแบบที่เก็บอาการไม่อยู่

“ใช่.. ฉันตอบแบบนั้นได้ไหมล่ะ” เขาถาม.

“โอเค...” ฉันตอบ

“เอเลน่า ตอนนี้ถ้าเธอแกล้งฉันเสร็จแล้ว ได้โปรดช่วยฉันตัดสินใจว่าจะใส่ชุดไหนดีคืนนี้? ฉันเหลือเวลาไม่มากแล้ว” ฉันพูดผ่านวิดีโอคอล

“โอเค เธอแน่ใจนะ”

“นี่ล่ะจะโอเคไหม” ฉันถามพลางชี้ไปที่กางเกงชั้นในสีเทา และกางเกงยีนส์เอวสูงสีดำ

“แบลร์ อย่าโง่สิ! ชุดนั้นมันธรรมดาไปนะ สำหรับเดทแรกของเธอ เธอไม่อยากแต่งตัวแบบเหมือนเป็นวันธรรมดาหรอก ใช่ไหม”

"อืม... ก็ถูก. ฉันสับสนจริงๆ ฉันไม่รู้จะใส่อะไรดีนี่” ฉันถอนหายใจแล้วนั่งลงที่ขอบเตียง

“ฉันคิดว่าเธอควรใส่ชุดราตรีดีไหม?” เอเลน่าแนะนำ

ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าอีกส่วนซึ่งเต็มไปด้วยเสื้อคลุมและชุดเดรส

"โอ้พระเจ้า! นั่นเป็นชุดที่น่ารัก! ฉันคิดว่าเธอควรใส่มัน นั่นจะเหมาะกับโอกาสนี้มาก” เอเลน่า พูดถึงชุดเดรสปาดไหล่สีชมพูอ่อนแสนน่ารักและหวานมากๆ นี่เป็นหนึ่งในชุดที่ฉันชอบ ฉันซื้อมันมาสำหรับวันเกิดของฉัน แต่ก็ไม่เคยใส่หรอกนะ และมันก็อยู่ในตู้นี้มาตลอด

“นี่เป็นหนึ่งในชุดที่ฉันชอบ ฉันไม่เคยใส่มันมาก่อนเลย วันนี้แหละ อืม..ของคุณเอเลน่า ที่ช่วยฉันเลือก”

“ยินดีด้วยจ้ะที่รัก ไปๆ ไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นเธอจะสายนะ ขอให้วันนี้เป็นวันดีๆของธอนะเพื่อนรัก บายจ้า”

ตอนนี้เวลา 20.00 น. และฉันพร้อมแล้ว ฉันยืนรอเซนอยู่นอกบ้าน เพื่ออยากให้เขาเห็นฉันในชุดนี้ เขาสวมเสื้อเบลเซอร์สีดำ และผมของเขาทาเจลไว้เรียบร้อย ฉันอยากจะบอกออกดังๆว่า เขาหล่อเหลือเกิน

“เธอสวยจัง” เขาชม

“ขอบใจนะ” ฉันตอบ

“การรอนี้ช่างคุ้มค่า” เขาขยิบตา เขาเปิดประตูรถของเขา แล้วฉันก็นั่งเข้าไป ฉันมัดผมสูง ปล่อยผมหางม้าให้ประบ่าอย่างไม่ตั้งใจ ฉันสวมสร้อยเงินสั้นๆ เพื่อให้ดูเหมาะกับชุด

“แล้วเราจะไปไหนกันเหรอ” ฉันถาม.

“ฉันจะไม่บอกเธอก่อนแน่ๆ รอเซอร์ไพรส์นะ แต่เธอจะต้องชอบแน่ๆ ฉันรับรอง”

“เยี่ยมเลย...” ฉันตอบไปพรางยิ้มอย่างลืมตัว.

เขาหยุดรถใกล้ๆกับสวน ไม่มีใครชอบมาที่นี่ เพราะมันจะถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งสกปรก และขยะ แต่วันนี้สวนแห่งนี้ดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ในวันนี้มันดูสวยงาม มันถูกตกแต่งอย่างสวยงาม รูปลักษณ์ทั้งหมดเปลี่ยนไป ต้นไม้ถูกประดับด้วยไฟ LED สีเงินและสีทอง ซึ่งดูสวยงามอย่างยิ่งในความมืด มีนักเปียโนคนหนึ่งกำลังเล่นเพลงไพเราะ และถัดจากเขา มีเด็กชายสองคนสวมสูทกำลังเล่นไวโอลิน ดนตรีนั้นเพราะมาก มีโต๊ะสำหรับสองคน ถูกจัดวางไว้ โดยมีขวดไวน์และแก้วสองใบคว่ำอยู่

“นี่.. นี่มัน.. ” ฉันยังคงทึ่งกับความงามของมันอยู่

"สวย. ใช่ไหม?" พอเซนพูดจบประโยค และฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย

“นี่มันเป็นสิ่งที่สวยงามจริงๆ ฉันชอบมาก” ฉันพูดทั้งๆ ที่ยังคงมองความสวยงามของสวนอยู่

“เธอจัดการทุกอย่างเองเลยหรือ” ฉันถาม และเขาก็พยักหน้า

"มันสวยมาก. ขอบคุณ” ไม่เคยมีใครทำให้ฉันรู้สึกพิเศษขนาดนี้มาก่อน ฉันคิดว่าเราแค่ไปร้านอาหารด้วยกัน ฉันไม่เคยคิดว่าเซนจะใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อฉัน เขาทั้งทำความสะอาดสวนและจัดตกแต่งสวนอีกด้วย มันน่าประทับใจเหลือเกิน

เขาดึงเก้าอี้ให้ฉันนั่งและฉันก็ขอบคุณเขา จากนั้นเขาก็เทเครื่องดื่มลงในแก้วแล้วยื่นให้ฉัน เรานั่งคุยกันครึ่งชั่วโมง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น และเดินเข้ามาทางฉันก่อนที่จะยื่นมือออกทางฉัน

"ฉันขอ?... " เขาถามฉัน และฉันก็วางมือของฉันลงบนมือของเขา และพูดว่า "ได้"