Chapter 6

ฉันไม่เคยเห็น เซน โกรธขนาดนี้มาก่อน วันนี้เขาไม่จำเป็นต้องมาที่มหาวิทยาลัยเพราะเขามีงานต้องทำ แต่สุดท้ายเขาก็มาทันเวลาพอดี ถ้าเขายังไม่มา มาร์คัส คงทำอายฉันมากกว่านั้นในมหาวิทยาลัย ฉันก็รู้สึกขอบคุณเซน แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกังวลเช่นกัน ถ้า มาร์คัส เอาเรื่องนี้ไปบอกกับอาจารย์ใหญ่ เซน อาจจะเดือดร้อนแน่ๆ และฉันไม่ต้องการให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น ฉันไม่ต้องการให้ เซน ต้องเดือดร้อนเพราะฉัน

เฮ้อ... เซน พูดถูก บางทีฉันก็คิดมากไปจริงๆ ถ้าฉันต้องการอากาศบริสุทธิ์ ฉันก็แค่สูดหายใจเข้าลึกๆ ใต้ท้องฟ้าที่มืดมิดที่ดวงจันทร์ส่องแสงเจิดจ้า ฉันไม่ได้มาใกล้ป่าแห่งนี้ในตอนกลางคืนหลังจากเหตุการณ์นั้น แต่ตอนนี้ เมื่อฉันมาที่นี่ ฉันก็รู้สึกได้เลยว่าฉันคิดถึงที่นี่มากแค่ไหน ฉันคิดถึงการเดินเล่นในตอนกลางคืนมากแค่ไหน การอยู่ท่ามกลางธรรมชาติย่อมสงบสุขเสมอ มันเป็นความสุขที่สมบูรณ์

“การอยู่ท่ามกลางธรรมชาติจะเป็นความสงบจนกว่าธรรมชาติจะเริ่มกัดกินเธอ” ฉันหันไปเห็นเซนเอนพิงต้นไม้

“เซน? เธอมาทำอะไรที่นี่?" ฉันถาม.

“ฉันถามเธอเหมือนกันนะคนดี เธอไม่ควรอยู่ที่นี่ในเวลานี้ มันไม่ปลอดภัยรู้ไหม” เขาไม่ได้ยิ้มเลย เขายืนนิ่งอยู่ด้วยสีหน้าจริงจัง ฉันเข้าไปใกล้เขาแล้วพูดว่า “เธอก็ไม่ปลอดภัยเหมือนกันนิ” เขาหัวเราะสั้นๆ แล้วกอดฉัน

“กลับบ้านกันเถอะ ฉันยังไม่จับสัตว์ตัวนั้นวันนี้” เขากล่าว

“ทำไมเธอถึงต้องการให้ฉันห่างจากป่านี้ ฉันชอบมาที่นี่ และชอบเดินเล่นตอนกลางคืนด้วย มันสงบมาก”

“และเป็นอันตรายในเวลาเดียวกัน” เขากล่าว ฉันอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พูดไม่ทันขาดคำ ฉันก็เลยปิดปากอีกครั้ง

“กลับบ้านได้เลย ที่...” อะไรวะเนี่ย! นั่นใคร? ใจฉันเต้นแรงเมื่อมีคนคว้าเสื้อของเขาจากด้านหลัง เซน

“เซน…” ฉันตะโกน และคนๆนั้นก็มองมาที่ฉัน เซนล้มลงกับพื้นและ ฉันก็เห็นใบหน้าที่ยิ้มมุมปากนั่นได้ชัดเจน ฉันวิ่งไปทางเขา แต่ก่อนที่ฉันจะสามารถช่วยเซนให้ลุกขึ้นได้ เขาก็ดึงมือฉันแน่นจนฉันเจ็บ

“อยู่ห่างๆ ไว้ สาวน้อย” ชายที่มีส่วนสูงพอๆ กับความสูงของเซน กล่าว

“แบลร์ รีบกลับบ้านไป พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ” เซนตะโกน เขายังคงเจ็บปวด มือของเขาอยู่บนหัว ฉันไม่เข้าใจ เพราะเขาล้มลงบนพื้น ดังนั้นเขาควรจะเจ็บหลัง แต่เขาจับหัวของเขาราวกับว่ามีคนเอาค้อนทุบหัวของเขา เขานอนอยู่บนพื้น เอามือปิดหู ดูเหมือนว่าเขากำลังป้องกันหูของเขาจากเสียงดัง แต่ไม่มีเสียงเพลงดังหรืออะไรรอบๆ แล้วทำไมเขาถึงปิดหูของเขา? มือของเขาอยู่บนหัวของเซน และเซนร้องด้วยความเจ็บปวด

“ปล่อยเขานะไอ้บ้า” ฉันโพล่งออกมาด้วยความโกรธ แล้วเขาก็หันมามองฉันอีกครั้ง

“กลับบ้านเดี๋ยวนี้!!!!” เซนตะโกน

“ฉันไม่ทิ้งนายไว้คนเดียวแบบนี้” ฉันโวยวาย ฉันจะทิ้งเขาไปได้อย่างไร ในเมื่อเขาเจ็บปวดเหลือเกิน การดูเขาเจ็บปวดนั้นทำให้ใจฉันสลาย ฉันจะไม่ปล่อยให้ไอ้โรคจิตคนนี้ทำร้ายเซนอีกต่อไป ฉันมองไปรอบๆ เพื่อค้นหาอาวุธใดๆ ที่สามารถช่วยฉันได้ต่อสู้กับเขาได้ ฉันหยิบแผ่นไม้ขนาดใหญ่ที่วางอยู่ข้างเสาไฟถนน แล้วเดินไปหาชายคนนั้น เพื่อให้แน่ใจว่าการเคลื่อนไหวของฉันจะไม่ทำให้เขาได้ยิน และฉันตีหัวเขาอย่างสุดแรงที่ฉันมี

“โครม!!!! ” มือของเขาไม่อยู่บนหัวของเซนแล้ว เซนดูตกใจกับการกระทำของฉัน ตอนนี้ชายคนนั้น ล้มลงและเอามือจับไว้ที่หัวตัวเอง ฉันเห็นหัวของเขามีเลือดออก

“เป็นอย่างไรบ้างละ เจ็บบ้างรู้สึกยังไง ห๊า...” ฉันเยาะเย้ย

“นังบ้านี่ ฉันว่าจะไม่ทำอะไรเธอแล้วนะ แต่ตอนนี้เธอต้องชดใช้สิ่งที่เธอทำกับฉัน” เขาพูดด้วยความเจ็บปวด และเขายืนขึ้นทันที เขากำลังจะคว้าคอของฉัน ฉันตีเขาอีกครั้งด้วยไม้แผ่นเดิม ทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้น ฉันวิ่งไปหาเซน และช่วยให้เขายืนขึ้น ในขณะที่ชายคนนั้นยังคงนอนร้องครวญคราง ฉันอาจจะไม่ได้ตีเขาแรงมากนัก แต่นั่นก็ทำให้เขาเจ็บปวด และทำให้เราสองคนหนีรอดออกมาได้

เราหยุดอยู่ไกลพอสมควรแล้ว และมันห่างจากบ้านฉันมาก

“ไอ้บ้าคนนั้นเป็นใคร แล้วเขาต้องการอะไรจากเธอ” ฉันถาม

“เธอรู้จักเขาเหรอ” ไม่มีคำตอบอีกครั้ง ฉันไม่คิดว่าเขาจะฟังฉันด้วยซ้ำ เขาอยู่กับฉัน แต่จิตใจและความคิดของเขาอยู่ที่อื่น

“เซน” ฉันเขย่าเขาเพื่อดึงเขาออกจากความคิดของเขา

“เอ่อ… ครับ?”

“เธอรู้จักเขาเหรอ”

“เอิ่ม.. ไม่.. ฉันไม่รู้” เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“คิดอะไรอยู่เซน? ดูเหมือนนายจะไม่เป็นไร” ฉันถาม

“แบลร์ เธอควรกลับบ้านนะ มันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ ที่จะออกไปข้างนอกในเวลานี้” ฉันอดไม่ได้ที่จะจ้องตาเขาแบบโกรธ

“คนแปลกหน้าโจมตีเธอ และฉันเป็นคนที่ไม่ปลอดภัยเหรอ และเธอปลอดภัยอย่างนั้นซินะ”

“ได้โปรดพยายามเข้าใจผมเถอะ”

“ไม่..เซน ฉันรู้ว่าเธอรู้จักเขา แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้เธอถึงโกหกฉัน วิธีที่เขาทำร้ายเธอแบบนั้น”

เขาจู่โจมด้วยความเร็ว และเธอเจ็บ. ฉันจ้องมองไปที่หัวและหูของเซน แต่ไม่เห็นบาดแผลหรือรอยขีดข่วนอะไรเลย อะไรกันที่ทำให้เขาเจ็บปวดถึงขนาดนี้?

“เซนฉันไม่เห็นบาดแผลบนตัวเธอเลย แล้วอะไรที่ทำให้เธอดูเจ็บปวดมากขนาดนี้?” คำถามของฉันทำให้เขาตกตะลึง

“ฉัน… ฉันไม่รู้” เขาพูด...หลังจากเงียบไปนาน

"ยังจะโกหกอีก. ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” เขายังคงดูปิดบังฉัน เขาซ่อนอะไร และทำไม ชายคนนั้นเป็นใครและทำไมถึงโจมตีเซน? มีคำถามมากมายอยู่ในหัวของฉัน

“ฉันจะบอกเธอทุกอย่าง เมื่อถึงบ้านของเธอแล้ว” เขากล่าว

เราเดินเงียบ ๆ เป็นเวลาประมาณยี่สิบนาที ฉันเห็นว่าเซนเป็นห่วง แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้น

“เอาล่ะ ถึงบ้านแล้ว บอกฉันทีว่าชายคนนั้นเป็นใคร?”

“แบลร์ เธอไม่ควรตีเขาแบบนั้น เธฮไม่รู้ว่าเขาทำอันตรายอะไรกับเธอได้บ้าง ฉันกังวลว่าเขาอาจทำร้ายเธอเพื่อแก้แค้นที่เธอทำเขาเจ็บ” เขาตอบ

“แล้วเขาตามเธอมาทำไม”

“ฉันจะตอบเธอนะ แต่ตอนนี้ฉันขอน้ำแก้วนึงได้ไหม ฉันหิวน้ำ”

"อืม...ได้ซิ"

ฉันกลับออกมาจากบ้านพร้อมกับแก้วน้ำ แต่ไม่เห็นเซนตรงนั้นแล้ว ฉันเรียกชื่อเขา แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันโดนเขาหลอกอีกแล้ว เขาขอน้ำจากฉันเพียงเพื่อหนีจากคำถามของฉัน แต่ฉันจะไม่ยอมให้เป็นแบบนี้ ฉันจะลองปล่อยแมวออกจากกรง แต่จะไม่มีทางเป็นแบบนี้ได้อีกแน่

(เซน)

ฉันหนีจากคำถามของเธอจากเธอ ฉันไม่รู้จะตอบอย่างไร ฉันทำไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะแบลร์ ที่ฉันไม่สามารถตอบคำถามของเธอได้ อย่างน้อยก็แค่ตอนนี้ ฉันอยากจะพูดทุกอย่าง ก่อนที่หัวของฉันจะระเบิดด้วยความเจ็บปวดเพราะเสียงไซเรนที่เขาเรียก?

เธอไม่ได้ยินสิ่งนั้น เพราะมนุษย์ไม่ได้ยิน เสียงโลหะกระทบกันมันดังและเจ็บปวดมาก มันได้ยินแค่พวกเรา แค่สายพันธุ์ของฉัน มันเจ็บปวด มันมีไว้เพื่อทำร้ายเรา ฉันปิดหูและพยายามที่จะผ่านความเจ็บปวดนั้นให้ได้ แต่มันไม่ได้ช่วยอะไร

เสียงนั่นมีพลังพิเศษ และเสียงนั้นทำให้เราอ่อนแอ แต่ฉันขอบคุณเธอนะแบลร์ ถ้าเธอไม่ตีเขา ฉันก็อาจจะตายจากความเจ็บปวดนั้นได้ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเผชิญหน้ากับเธออย่างไรหลังจากหลบหนีแบบนี้ ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรจากไปแบบนั้น แต่เชื่อฉันเถอะ ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ

(แบลร์)

วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาหนีไปเหมือนเมื่อวาน เขาต้องตอบทุกคำถามของฉัน ฉันปิดประตูบ้านแล้ว เซนกำลังรออยู่ในรถของเขา แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจเขา และจะเดินผ่านไปเฉยๆ

“เฮ้...” เขาตะโกนแต่ฉันไม่ได้หยุด ฉันรู้สึกได้ว่าเขากำลังวิ่งไล่ตามฉัน

“เฮ้ ฉันรอเธออยู่นะ” ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน แต่เป็นอีกครั้งที่ฉันไม่ตอบ และเดินไปข้างหน้าโดยไม่แม้แต่จะมองเขา แต่เขาจับมือฉันไว้ เพื่อให้ฉันหยุด

“ปล่อยมือฉันเซน ฉันจะไม่ไปไหนกับเธอ” ฉันพูด

“ฉันรู้ว่าฉันโง่เขลา ฉันไม่ควรปล่อยให้เป็นเช่นนั้น และฉันเสียใจจริงๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น” เขากล่าว

“เธอเสียใจจริงๆเหรอ” เขาพยักหน้าเป็นคำตอบ

“ดีแล้ว ถ้างั้นต้องบอกฉันทุกอย่าง ผู้ชายคนนั้นเป็นใครและทำไมเขาถึงโจมตีเธอ” เขาเงียบอีกครั้ง

“เธอเงียบอีกแล้ว เธอเรียกฉันว่าเพื่อน แต่คนแบบนี้เหรอ ที่ปกปิดความลับกับเพื่อน แบบนี้เหรอเรียกเพื่อนได้” เขาลดสายตาลง

“ฉันเสียใจนะเซน เธอไม่ได้สนใจว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรถ้าเธอหนีออกมาแบบนั้น”

“ฉันแคร์นะ แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอรับได้ไหม ถ้าได้ยินความจริง”

"เธอหมายถึงอะไร?" ฉันถามงงๆ

"เธอรู้อะไรไหม? ... อืม...ลืมมันไปเถอะ” ฉันพูดเมื่อเขาใช้เวลานานเกินไปที่จะตอบ