บทที่ 9

กู้จั๋วมองกระจกหลัง เห็นร่างของเหลิ่งหว่านฉิงเล็กลงเรื่อย ๆ หัวใจก็กระวนกระวายอย่างไม่ทราบสาเหตุ

มีเสียงหนึ่งร้องกู่ก้องในใจของเขา: จอดรถ เลี้ยวกลับไป!

กู้จั๋วส่ายหน้า พยายามสลัดเสียงนั้นออกไป เขาได้รับสายโทรศัพท์ บอกว่าจู่ ๆ หลินอวี๋หน่วนก็เจ็บท้อง แถมยังตกเลือด

เขาจึงต้องให้หว่านฉิงรอไปอยู่ข้างทาง คงไม่เป็นอะไร

ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน

เขาพยายามข่มความว้าวุ่นในใจเอาไว้ กลับเหมือนมีหินก้อนใหญ่มากดทับไว้

ตอนที่กู้จั๋วเห็นรถบรรทุกวิ่งสวนผ่านมา ยังสงสัยว่าทำไมรถบรรทุกถึงมาวิ่งบนถนนเส้นนี้ในเวลานี้ แต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก กลับเหยียบคันเร่งมิดเข็มไมล์ มุ่งทะยานไปยังโรงพยาบาล

เมื่อกู้จั๋วและกู้ฮ่าวอวิ๋นมาถึงโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ หลินอวี๋หน่วนก็นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงผู้ป่วย

เมื่อเธอเห็นเขาและกู้ฮ่าวอวิ๋นเข้ามา ก็รีบออดอ้อน “ที่รัก ฉันหิวน้ำ อยากดื่มน้ำ”

กู้จั๋วขมวดคิ้วเล็กน้อย มองหลินอวี๋หน่วนแล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ “อย่าเรียกมั่วซั่ว”

ถึงจะว่าอย่างนั้น เขาก็ยังลุกขึ้นไปรินน้ำให้หลินอวี๋หน่วน

“น้ำในถังหมดแล้ว ผมจะไปเอาให้ที่จุดบริการ”

กู้ฮ่าวอวิ๋นรีบอาสายกมือขึ้นอย่างกระตือรือร้น “พ่อ