บทที่ 11. ตอนที่ 2. ปีสาจเพียงพอน

“องค์ชาย แม่นางหลิวหยุนอยู่หรือไม่”

ตงหยางมองหน้าเขาด้วยความสงสัย “มีอะไรรึ…”

“หลายวันนี้ พวกท่านได้แวะเวียนไปเยี่ยมท่านไป่เยว่บ้างหรือไม่ ข้าห่วงว่า เขาน่าจะมีชีวิตได้อีกไม่นาน”

จ้าวตงหยางหยุดชะงักไปเล็กน้อย นึกย้อยถึงวันที่ได้พบกับท่านแม่ทัพไป่เยว่ล่าสุด ใบหน้าของชายหนุ่มหมองคล้ำ ร่างกายที่เคยกำยำแข็งแรง ก็ผ่ายผอมลงดั่งคนเจ็บไข้ ยิ่งได้ยินลี่ฉุนพูดเช่นนี้ ก็เท่ากับว่า ไป่เยว่มีความผิดปกติจริง ๆ ไม่ใช่เพราะเขาคิดไปเอง

“พวกเราเห็นว่า แม่นางฟ่านเมิ่งค่อยดูแลใกล้ชิด หากเราแวะไปหาบ่อย ๆ เหมือนทุกครั้งที่เคยเป็นมา อาจกลายเป็นการรบกวนต่อเขาทั้งสอง”

“องค์ชาย อาการของท่านไป่เยว่ไม่สู้ดีนัก สตรีนางนั้นข้าไม่ถูกชะตานางตั้งแต่แรกเห็น เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าท่านแม่ทัพหนุ่มอย่างไป่เยว่ ที่เคยมีใจรักมั่นต่อนางกำนันหลิวหยุน จะผันแปรหัวใจไปให้สตรีที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือน มันดูไม่ชอบมาพากลอยู่นะขอรับ”

ตงหยางคิดตามลี่ฉุน “อันที่จริง ข้าก็พอรู้มาว่า แม่นางฟ่านเมิ่งนั้น มีหลายส่วนที่น่าสงสัย แต่ข้าไม่ได้เล่าให้ใครฟัง ด้วยไม่มีหลักฐาน แต่หากท่านพี่ลี่ฉุน จะร่วมมือกับข้า บางที่เรื่องนี้อาจไม่ยากเช่นที