บทที่ 3. ตอนที่ 3. ผู้เฒ่าประหลาด

หญิงสาวพยักหน้าให้ชายหนุ่มแล้วกลับมากินข้าวที่เหลืออยู่ 

“ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ข้าคิดว่าจะเสริมหญ้าบนหลังคาเพิ่ม ขาเจ้าดีขึ้นแล้วหรือยัง หลิวหยุน”

“ดีขึ้นมากแล้ว จะเหลือก็เพียงอาการเจ็บภายใน อาจมีหนองคาในแผล”

“เช่นนั้นรึ กินข้าวเถอะ เสร็จแล้วข้าจะทำความสะอาดแผลและใส่ยาให้”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ…” หลิวหยุนมีท่าที่เอียงอาย “ขาของข้าเท้าของข้า ข้าดูแลมันได้ ไม่รบกวนท่านดีกว่า อีกอย่างบาดแผลของข้าก็ไม่น่าดู”

“ได้เช่นไร ท่านหมอสั่งข้าไว้ ให้ดูแลเจ้าให้ดี หลายวันนี้ข้ามัวแต่ยุ่งเสาะหาเสบียงอาหารเข้ามากักตุน เลยไม่ได้ดูแลเจ้า ให้ข้าช่วยเถอะ ขาของเจ้าเท้าของเจ้าข้าก็เห็นแล้ว หรือหากเจ้าถือสา จะมาเป็นภรรยาของข้า ข้าก็ยินดี”

“ไป่เยว่ ท่านพูดอะไรออกมา”

“หลิวหยุน รังเกียจข้าหรือ เจ้ารังเกียจแม่ทัพไร้แผ่นดิน ไร้เบี้ยหวัดไร้เกียรติยศวาสนา รังเกียจบ้านเก่าทรุดโทรมหลังนี้หรือ เจ้าจะสู้อดทนต่อความยากลำบากไปกับข้าหรือไม่”

“ไม่เลย ท่านไป่เยว่ ข้าหลิวหยุนจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ในหัวใจของข้าก็มีเพียงท่านเท่านั้น หากในวันนั้นข้าไม่ได้ท่านช่วยชีวิตเอาไว้ คงจมน้ำเสียชีวิตไปนานแล้ว มาถึงวันนี้ก็เป็นท่านอีก ที่เข้ามาช่วยชีวิตองค์ชายกับข้าเอาไว้ แม้วันเวลาแปรเปลี่ยนเด็กชายที่ข้าเคยพบ ได้เลื่อนขั้นเป็นถึงแม่ทัพน้อยประจำด่านชายแดน ข้าหลิวหยุนก็ยังคงรอคอยท่านอยู่ที่เดิมไม่เคยเปลี่ยน”

ชายหนุ่มยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “อ้อมค้อมไปไย ตกลงเจ้าจะเป็นเจ้าสาวของข้าใช่ไหม”

หลิวหยุนหน้าแดงระเรื่อ ยิ้มกริ่มก้มหน้าหลบสายตาแทะโลมของเขา “ตาบ้า ข้าจะแต่งกับคนบ้านพังได้เช่นไร เจ้าซ่อมมันให้ดีก่อนได้หรือไม่ ขาข้าก็ยังไม่หาย เจ้าแต่งกับหญิงพิการ ไม่อายชาวบ้านเขารึไง ดูแลรอบหมู่บ้านให้ปลอดภัยด้วย ข้าศึกเต็มไปหมด หากเจ้าจัดการได้ แล้วข้าจะแต่งกับเจ้า”

“รับปากข้าแล้วนะ หลิวหยุน ได้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ ข้าจะจัดการให้เรียบร้อย ไม่คิดเลยภายใต้ความเศร้าหมองของบ้านเมือง ข้ากลับได้เจ้ามาเคียงกาย”

“เบาเสียงเจ้าหน่อย องค์ชายอยู่ด้านในนะ”

“ไม่เป็นไร เขาเมาขนาดนั้น กว่าจะตื่นก็พรุ่งนี้ เจ้าอย่าสนใจเขาเลย สนใจข้าสิถึงจะถูก มา ๆ ข้าให้ผัดผักเจ้านะฮูหยิน”

“พอแล้ว ๆ ข้ากินแต่ผัก จนจะเป็นหมูอยู่แล้ว”

ชายหนุ่มเปิดจุกไม้ปิดขวดน้ำเต้าออก “เช่นนั้นเจ้าดื่มกับข้า เราสองคนควรฉลอง ให้แสงดาวทั่วท้องฟ้าเป็นพยาน หลิวหยุนรับปากเป็นเมียข้าแล้ว ต่อจากนี้ข้าไป่เยว่ จะมีนางเป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียว ร่วมทุกข์สุขจนวันตาย” ชายหนุ่มยิ้มให้สตรีตรงหน้า แล้วกระดกเหล้าเข้าปากพร้อมรอยยิ้ม

เสียงพูดคุยหยอกล้อหัวเราะต่อกระซิก ดังเข้ามาถึงภายในห้องนอนของจ้าวตงหยาง เด็กชายได้แต่นอนยิ้มหวาน เมื่อได้ยินเรื่องราวความรักของชายหนุ่มหญิงสาว 

เฉิงวั่งซู นอนตะแคงข้าง มองดูสาวใช้คนงามปักผ้าพร้อมขับบทเพลงพื้นเมืองเสียงใสไพเราะ ด้ายสีแดงสดในมือนาง ถูกฝีเข็มดึงขึ้นลงผ่านผืนผ้า ภาพสตรีร่างบางในชุดสีแดงยังไม่แล้วเสร็จ แต่ดูออกว่านั่นคือเจ้าสาว

“พี่ลู่เสี่ยน ท่านอยากเป็นเจ้าสาวเช่นนั้นหรือ”

ลู่เสี่ยนหยุดมือลง เงยหน้ามองผู้เอ่ยถาม “มีสตรีคนใดบ้าง มิต้องการสามีที่ดีมาเคียงกาย ข้าน้อยแม้เป็นเพียงสาวใช้ ก็มีสิทธิใฝ่ฝันมิใช่รึ วันนึงข้างหน้า ท่านก็จะเป็นเจ้าบ่าว หรือท่านจะปฏิเสธ”

“ข้าไม่รู้ ยังไม่พบสตรีที่ถูกใจ”

ลู่เสี่ยนชะงักมือเล็กน้อย คำพูดของวั่งซูทำให้จิตใจของนางห่อเหี่ยว ที่ผ่านมานางคิดไปเองหรือเด็กชายไม่ประสาที่จะมีรัก

“เส้นไหมแดงนี่งามนัก ท่านไปได้มาจากที่ไหน”

“ข้าได้มาจากพ่อค้าชรา น่าจะมาจากต่างเมือง”

“สวยจริง ๆ เส้นไหมเงางาม เจ้าช่วยถักเชือกผู้ข้อมือให้ข้าสักเส้นได้ไหม ข้าจะรอ”

“คืนนี้เลยหรือ มันดึกมากแล้วนะคุณชาย”

“ข้าจะเอา พรุ่งนี้ข้าจะไปเรียนยุทธกับท่านอาจารย์เป่าจง มองเห็นเชือกจะได้เหมือนเห็นเจ้า”