บทที่ 3. ตอนที่ 2. ผู้เฒ่าประหลาด

“ฉลาดนักน้องชาย สุรานี้ข้าได้มาจากตาแก่ท่านหนึ่ง วันนี้ขณะที่ข้ากำลังเก็บผัก อยู่ดี ๆ ก็มีตาแก่ชุดสีขาว แต่งกายประหลาด เสื้อของเขามีการตกแต่งไปด้วยด้ายสีแดง เขาล้มลงใกล้ ๆ กับแปลงผัก ข้าเลยช่วยเหลือเขาไว้ สุราในขวดน้ำเต้านี้ เลยเป็นของตอบแทนที่เขาให้ข้ามา”

“ฟังจากที่ท่านเล่ามา ตาแก่ผู้นี้ดูแปลกประหลาดอยู่ไม่น้อย หากเป็นชาวบ้านทั่วไป เสื้อผ้าคงเป็นได้แค่ผ้าป่านหรือฝ้ายหยาบ ๆ ย้อมโคลนหรือเปลือกไม้ ผ้าสีขาวเช่นนั้นล้วนเป็นของที่ต้องซื้อหา ภาวะบ้านเมืองเช่นนี้ของแบบนี้จะไปหาได้จากที่ใด”

ไป่เยว่และตงหยาง คิดตามการวิเคราะห์ของหลิวหยุน 

"เอาน่า อย่างไรเสีย ข้าก็ได้สุราเขามาแล้ว กลิ่นก็หอมด้วยสิ มาเถอะ หากจะนับเป็นพี่น้องกันจริง เราควรใช้สิ่งนี้เพื่อร่วมสาบาน

สุราในขวดน้ำเต้า มีกลิ่นหอมประหลาดเช่นที่ไป่เยว่พูด ตงหยางเหลือบตามองดูท่านแม่ทัพ ที่กระดกสุราในชามเข้าปากแบบรวดเดียวหมด ส่วนหลิวหยุน นางยกแขนเสื้อข้างหนึ่งขึ้นบังหน้า แล้วยกชามสุราขึ้นดื่ม แต่กิริยาของนางสุภาพเรียบร้อยกว่ามาก

จ้าวตงหยางมองดูเขาทั้งสองแล้วก็ยิ้มขึ้นอย่างชอบใจ “ท่านพี่ทั้งสอง หมดสุราถ้วยนี้แล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีองค์ชายจ้าวตงหยาง จะไม่มีความแค้นที่คาใจ ทุกอย่างเป็นเพียงความแปรผันของโชคชะตาที่พัดพาให้เราต้องมาเผชิญร่วมกัน”

เด็กชายยกถ้วยสุราขึ้นดื่มแบบรวดเดียวหมดเช่นไป่เยว่ แต่คนที่ไม่สบายใจกลับเป็นหลิวหยุน

“องค์ชาย ท่านไม่เคยดื่มสุรา จะดื่มแบบนั้นไม่ได้นะ”

ไป่เยว่ตกใจอ้าปากค้าง “อะไรนะ เขาไม่เคยดื่มสุราเช่นนั้นรึ”

“ใช่ ถูกแล้ว…”

ถ้วยเหล้าถูกวางลง แต่เด็กชายกลับยังยิ้มหวานให้คนทั้งสองได้ “องค์ชายขออภัย ข้าไม่รู้ว่าท่านไม่เคยดื่มสุรามาก่อน”

“ไม่เป็นไรข้าไหว ก็แค่ขมนิดหน่อย สุรานี่กลิ่นหอมดีจริง ๆ ท่านช่างโชคดีนักที่ได้มันมา กลิ่นและรสชาติช่างเหมือนสุราดอกท้อของพระแม่หวังฉือจินหมู่” ใบหน้าของเด็กชายเริ่มแดงขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยฤทธิ์สุรา คำพูดของเขาฟังดูดั่งคนเพ้อเจ้อ จนไป่เยว่และหลิวหยุนถึงกับหัวเราะออกมา แต่ความเป็นจริงแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่า คำพูดของจ้าวตงหยางแท้จริงล้วนออกมาจากความทรงจำในอดีตกาล

สุดท้ายไป่เยว่ก็ต้องเป็นฝ่ายพาเด็กชายเข้านอน คำพูดแปลกประหลาดมากมายหลั่งไหลออกมาจากปากของคนเมา ในช่วงแรกทั้งคู่ต่างหัวเราะขบขัน คิดว่าตงหยางคงร่ำเรียนตำรามากมาย ถึงล่วงรู้เรื่องราวหลากหลายมากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน

ไป่เยว่ เดินกลับมายังโต๊ะอาหารที่หลิวหยุนนั่งรออยู่ ชายหนุ่มก้มลงมองบนโต๊ะ ที่มีรอยขีดเขียนจากก้อนถ่าน 

“พวกนี้คืออะไร องค์ชายของเจ้า ชอบเขียนสิ่งประหลาดเช่นนี้หรือ”

“ข้าเคยพบเศษกระดาษที่ถูกวาดภาพเช่นนี้เพียงไม่กี่ครั้ง แต่มันถูกขยำทิ้งไว้ใต้โต๊ะหนังสือ แต่ครั้งนี้ ทั้งหมดที่ท่านเห็น ท่านคิดว่ามันคืออะไร”

ชายหนุ่มจ้องมองภาพเขียนที่โยงเส้นไปมาระหว่างจุดต่อจุด “เหมือนตำแหน่งดวงดาว เส้นที่ถูกลากโยงเชื่อมเข้าหากัน น่าจะเป็นการเคลื่อนย้ายของดวงดาว”

หลิวหยุนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “ดวงดาวเช่นนั้นรึ เส้นเชื่อมดวงดาว การโคจรย้ายตำแหน่งของดวงดาว ในแต่ล่ะช่วงเวลาแบบนั้นถูกหรือไม่”

ไป่เยว่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าตามหลิวหยุน แสงจากดวงดาราในคืนข้างแรม ดูเหมือนช่างเป็นใจให้ตำแหน่งดวงดาวทั้งหมดบนท้องฟ้าดูงดงาม “องค์ชายรู้ถึงการโคจรของดวงดาว นอกจากพละกำลังที่เกินตัว ความรู้ของเขา กำลังทำให้ข้าประหลาดใจ” ไป่เยว่พูดออกมาทั้งที่ดวงตาของเขา ยังคงจ้องมองดวงดาวบนท้องฟ้ายามราตรีกาล

“องค์ชายชอบมองดาว บ่อยครั้งที่ข้าต้องยืนเฝ้ารอคอย เพื่อส่งพระองค์เข้านอน บางทีภาพที่ท่านเห็นอาจไม่ใช่ความวิเศษอะไร เพียงแต่มันคือจินตนาการของเด็กผู้หนึ่ง ที่วาดฝันถึงสิ่งที่ชอบก็เท่านั้นเอง”

“ถูกของเจ้า แต่ข้าก็ยังเชื่อต่อหัวใจตนเอง องค์ชายจ้าวตงหยาง มีอะไรพิเศษสำหรับข้าจริง ๆ หากเจ้าไม่เชื่อ ต่อจากนี้ไป เจ้าจงเฝ้าจับตาดูเขาให้ดี แล้วเจ้าจะรู้เองว่าสิ่งที่ข้าคิดอยู่ถูกหรือไม่”