บทที่ 4. ตอนที่ 1. โทษทัณฑ์มิอาจลืม

ลู่เสี่ยนยิ้มเอียงอาย แม้วั่งซูจะเป็นเด็กชายเพียงสิบขวบ แต่คารมและใบหน้าที่งดงาม รูปร่างที่ดูเหมือนจะโตเกินวัย ล้วนเป็นองค์ประกอบที่ทำให้จิตใจของนางสั่นไหว ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มและดวงตาเช่นนี้

“เจ้าค่ะ เช่นนั้นเล่าวีรกรรมของใครก็ได้ ให้ข้าฟังไปด้วยได้หรือไม่”

“ลู่เสี่ยน นี่ไม่ใช่เวลาเรียนนะ เจ้าจะให้ข้าท่องจำตลอดเวลาเลยรึไง ไม่เอาหรอก เจ้านั่นแหละทำไปด้วยร้องเพลงให้ข้าฟังด้วย”

“ได้อย่างไร เช่นนี้คุณชายกำลังเอาเปรียบข้าอยู่นะ”

เฉิงวั่งซู ยิ้มให้นาง แล้วล้วงมือลงไปในถุงผ้าใบใหญ่ ที่วางอยู่ข้างที่นอน “ให้เจ้า แบบนี้เอาเปรียบอยู่หรือไม่”

“อะไรเจ้าคะ” หญิงสาวมองถุงผ้าแพรสีชมพูอ่อนด้วยความใคร่รู้

“แป้งหอม ข้าซื้อมาให้เจ้า”

ลู่เซี่ยนยิ้มกว้าง รีบรับของจากมือเจ้านายด้วยความดีใจ “ขอบคุณเจ้าค่ะ”

"ใช้มันเลยสิ ข้าอยากรู้ว่าแป้งนั่นจะหอมมากแค่ไหน ตาแก่เจ้าของร้าน ตื้อให้ข้าซื้อ ดูสิข้าเป็นบุรุษจะมีเหตุผลใดต้องใช้แป้งหอม ของสิ่งนี้เลยเหมาะสมกับเจ้า ลองเลย ตาแก่บอกข้าว่ากลิ่นนี้หอมชื่นใจ”

สาวใช้คนสวย รีบล้วงดึงเอาตลับภายในถุงผ้าออกมา ตลับไม้แกะสลักลวดลายดอกไม้สวยงาม ดูภายนอกก็รู้ว่ามีมูลค่ามากเพียงใด นางหมุนเปิดฝาออกดมกลิ่นหอมจากผงเนื้อแป้งสีขาวนวล ก่อนจะลงมือใช้ปลายนิ้วเรียว แตะผงแป้งขึ้นเกลี่ยลงบนพวงแก้มขาวนวลอมชมพู “กลิ่นหอมประหลาด ข้าไม่เคยได้กลิ่นแป้งที่หอมเช่นนี้มาก่อนเลย ข้าชอบมากเจ้าค่ะ”

“อืมกลิ่นหอมดีจริง ข้าอยู่ตรงนี้ยังได้กลิ่น ดี ๆ เจ้าชอบก็ดี ลงมือถักเชือกให้ข้าได้หรือยัง”

“ได้ ๆ ข้าจะทำให้เดี๋ยวนี้” ลู่เสี่ยนลืมความง่วงเมื่อครู่จนสิ้น หลงดีใจกับของฝากชิ้นใหม่

นางดึงด้ายเส้นแดงขึ้นทาบลงบนข้อมือของวั่งซู เพื่อเทียบขนาดที่เหมาะสม แล้วเริ่มต้นถักเชือกแดงจากเส้นด้ายหลายเส้นจนขึ้นเป็นเกลียว จากไหมด้ายกลายเป็นเชือกเส้นเล็ก ก่อนผูกมัดลงบนข้อมือให้เฉิงวั่งซู

“สวยมาก เจ้านี่มีฝีมือนัก”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ แบบนี้ข้าไปนอนได้แล้วใช่ไหม”

เฉิงวั่งซูยิ้มหวานให้นาง ลู่เสี่ยนวางของลงในตะกร้า แล้วลุกขึ้นเป่าเปลวประทีปให้ค่อย ๆ ดับลงทีละดวง เหลือทิ้งเอาไว้ แค่พอให้แสงสว่างในบางตำแหน่งเท่านั้น สุดท้ายคือห่มผ้าให้กับเจ้านาย แล้วนางถึงแยกไปนอนในที่ของตนเอง

เฉิงวั่งซูหลับตาลงในความมืด เพื่อพาตนเองก้าวเข้าสู่ความหลับใหล กลิ่นแป้งหอมกลับลอยมาปะทะจมูก เฉิงวั่งซูลืมตาขึ้นเหลียวมองออกไปด้านนอกเตียงนอน พยายามเพ่งสายตาผ่านผ้ามุ้งพลิ้วบาง ภายนอกไร้ผู้คน ไม่มีลู่เสี่ยน นางเข้านอนไปแล้ว แต่เพราะเหตุใดกลิ่นหอมยังคงอยู่

วั่งซูพลิกตะแคงหันหน้าเข้าด้านใน พยายามหลับตาลงฝืนดวงตาและจิตใจให้สงบ เพื่อจะได้หลับลงอีกครั้ง