บทที่ 5. ตอนที่ 1. แตว้นล่มสลาย

หลิวหยุนได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้าเข้าใจ นางยกถ้วยน้ำแกงกลิ่นหอมส่งให้ตงหยาง “นี่น้ำแกงสร่างเมา ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะ เช้านี้พี่ไป่เยว่เอาสมุนไพรไปตากแดดให้แล้ว แต่วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม คงไม่ค่อยมีแสงแดด”

“ขอบคุณท่านพี่ทั้งสอง สมุนไพรนั่นเริ่มแห้งแล้ว อันที่จริงวันนี้ไม่ต้องตากแดดก็ได้ หากถูกฝนจะเป็นเชื้อราอันตรายต่อการนำไปปรุงยา ต้องทิ้งทั้งหมด”

“เช่นนั้น ข้าจะออกไปเก็บเข้ามาไว้ที่เดิมน่าจะดีกว่า ตอนนี้ท่านไป๋เยว่น่าจะเอาควายไปทุ่งนาแล้ว ที่นี่เหลือแค่เราสองคน”

พูดจบนางก็หมุนตัวทำท่าจะออกไปเก็บสมุนไพร ตงหยางมองดูท่าเดินของนางแล้วให้รู้สึกไม่สบายใจ

“พี่หลิวหยุน…ไม่เป็นไร เอาไว้เช่นนั้นก่อน รอสักครู่ข้าไปเก็บเอง ขาของท่านยังไม่หายดี อย่าขยับมากจะดีกว่า”

“ไม่เป็นไรองค์ชาย ให้ข้าได้ทำอะไรบ้างเถอะ อยู่เฉย ๆ ข้ารู้สึกไม่ดีเลย”

จ้าวตงหยางวางถ้วยน้ำแกงลง แล้วเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ข้ารู้แล้วว่าท่านพอจะช่วยอะไรข้าได้”

แท่นหินกับอุปกรณ์ต่าง ๆ ถูกนำมาจัดวางยังลานกลางบ้าน หลิวหยุนยืนดูด้วยความสงสัย

“นี่อะไรกัน”

“อ๋อ…แม่นางหลิวหยุน ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน องค์ชาย เอ่อ…ไม่สิ เจ้าหนูตงหยาง เขาให้ข้ายกมันมาที่นี่”

“แต่อุปกรณ์เหล่านี้เป็นของท่านหมอซุนมิใช่รึ ย้ายของเขามาเช่นนี้จะดีหรือ”

“ไม่มีปัญหา ข้ารับผิดชอบเอง” จ้าวตงหยางหอบกระด้งที่เต็มไปด้วยกิ่งไม้ที่ถูกหั่นเป็นท่อนเล็ก ๆ ตากแห้งเรียบร้อย เข้ามายังลานกลางบ้าน

“อ้าว…มา ๆ ข้าช่วย” ลี่ฉุนรีบเข้าไปรับกระด้งตากยาจากตงหยาง นำมาวางลงตรงหน้าหลิวหยุน

ท่านพี่ลี่ฉุน ขอบใจท่านมาก ท่านจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ ตรงนี้ข้าจัดการเอง"

“ขอรับ องค์ชาย” ตงหยางหันไปมองหน้าเขาพร้อมส่งสายตาเตือน ลี่ฉุนชายร่างใหญ่ถึงกับยกมือขึ้นตบหน้าตนเอง “ขออภัย ตงหยาง ข้าต้องเรียก เจ้าหนูตงหยาง ถึงจะถูก”

“เจ้าหนูก็ไม่เอา ข้าไม่ใช่เด็กแล้ว”

“อ๋อ…ได้ ๆ พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ตงหยาง แบบนี้พอใจรึยัง” จ้าวตงหยางยิ้มแล้วพยักหน้าให้เขา ลี่ฉุนถึงกับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

“อะไรกัน อยู่ด้วยกันได้ไม่นาน ท่านรองแม่ทัพลี่ฉุนกลายเป็นลูกน้องไปแล้วรึ”

“แม่นางหลิวหยุน ไม่ใช่แค่ข้านะ บรรดาผู้ชายในหมู่บ้าน ตอนนี้ต่างก็ยกย่องลูกพี่เป็นหัวหน้ากันหมดแล้ว”

หลิวหยุนมองดูจ้าวตงหยางด้วยความแปลกใจ อะไรที่ทำให้เขากลายเป็นที่ยอมรับได้ในเวลาอันรวดเร็วเช่นนี้ เดิมทีอยู่ในวัง จ้าวตงหยางแม้จะโดดเด่นในหมู่องค์ชาย แต่ก็ไม่ได้ถูกหมายตาให้เป็นองค์รัชทายาท หรือแม้แต่รับหน้าที่สำคัญ แต่เวลานี้ ที่นี่ เขากลับได้เป็นที่ยอมรับของชาวบ้าน และเหล่าทหารในกองกำลังของไป๋เยว่

“ข้าเริ่มสงสัยแล้วสิ ที่เจ้าหายออกไปจากบ้าน คงไม่ใช่ไปอยู่ที่บ้านท่านหมอซุนที่เดียวถูกหรือไม่ เจ้าไปทำอะไร ทำไมพวกเขาถึงยอมรับเจ้าเช่นนี้”

ตงหยางกับลี่ฉุนส่งยิ้มให้กันด้วยความภูมิใจ “เอาไว้แผลท่านพี่หายดีแล้ว ข้าจะพาท่านไปดู แต่ตอนนี้ข้าต้องการให้พี่หลิวหยุนช่วยข้าบดยาก่อน”

“บดยา นี่คือเครื่องบดยาเช่นนั้นรึ”

“ถูกแล้ว มาข้าจะทำให้ท่านดูเป็นตัวอย่าง”

จ้าวตงหยางหยิบกิ่งไม้แห้งที่ถูกตัดเป็นชิ้นเล็ก ๆ ตากจนแห้งวางลงบนแท่นหิน แล้วใช้แท่งหินขนาดเท่าแขน ค่อย ๆ กลิ้งบดลงบนกิ่งไม้แห้งพวกนั้น จากกิ่งไม้เล็ก ๆ กลายสภาพเป็นฝุ่นผง แล้วกวาดลงใส่ในอ่างไม้

“ตงหยาง เรามาอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่วัน ทำไมเจ้าทำเรื่องทั้งหมดนี้ได้อย่างคล่องแคล่ว เหมือนดั่งเป็นผู้ฝึกฝนเรียนรู้มาแรมปี”

“ไม่ใช่แค่เรื่องพวกนี้นะ แม่นางหลิวหยุนรีบ ๆ หายเถอะ เจ้าจะรู้เองว่า เอ่อ…พี่ใหญ่ ใช่พี่ใหญ่ของพวกเราร้ายกาจขนาดไหน”