บทที่ 4. ตอนที่ 4. โทษทัณฑ์มิอาจลืม

รายนามของผู้คน เทพเจ้า ปีศาจ มาร หรือแม้แต่สรรพสัตว์ทั่วพิภพ ต่างกึกก้องสะท้อนนามอยู่ในหัวของเขา จนไม่สามารถฟังออกได้ว่าชื่อใครเป็นชื่อใคร ตงหยางทรุดตัวลง ยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความรู้สึกปวดร้าว แล้วเริ่มเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้น มันรุนแรงเกินกว่าร่างมนุษย์จะรับไหว ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่งลง เหลือเพียงเสียงหัวใจที่หอบเหนื่อยของเขาเอง

“ข้าจำได้…ข้าจำได้ ท่านเยว่เซียนเหล่าเหริน ข้าจำมันได้แล้ว…”

“สมแล้วที่เป็นศิษย์เอกหนึ่งเดียวของแดนดาราห้วงเวหา นับได้ว่าซื่อเว่ยต้าตี้โชคดีนัก ที่มีศิษย์ผู้มีปฏิภาณความรู้เช่นเจ้า จดจำได้ก็ดี ตงฉางเวลาไม่เคยคอยท่า หน้าที่ของเจ้าใกล้มาถึงแล้ว ข้าเพียงได้แต่หวังว่า เจ้าจะทำมันได้เป็นอย่างดี”

จ้าวตงหยางคุกเข่าลง คำนับต่อเสียงไร้ตัวตน “ข้าจะทำให้สำเร็จ เพียงแต่ข้าจะรู้ได้เช่นไร ว่าผู้ใดคือด้ายแดงสิบเส้นที่มีปัญหา”

“ไม่ยากเลยเด็กน้อย ในจิตของเจ้ามันมีบันทึกของข้าที่เจ้าขโมยไป เพียงแต่เวลานี้ร่างมนุษย์ของเจ้า มันไม่มีพลังมากพอที่จะเปิดบันทึกออกมาอ่านได้ แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไป ต่อจากนี้เจ้าจงหมั่นฝึกฝนร่างกายและพลังปราณ”

“พลังปราณ…เช่นนั้นรึ”

“ใช่…พลังของเจ้าอ่อนด้อยมาก เช่นนี้แค่เดินเหินทั่วไปคงเป็นได้แค่ชาวบ้านธรรมดา แต่เจ้ามิใช่ เจ้าไม่ได้เกิดมาเพื่อเลี้ยงสุกร ในเมื่อเวลานี้เจ้ารู้แล้วว่าตนเองมีหน้าที่ใด ก็จงเตรียมความพร้อมไว้เถอะ เมื่อถึงเวลาทุกอย่างจะพร้อมเพื่อเจ้าเอง”

ตงหยางตกใจตื่นขึ้น แสงแดดอ่อนส่องเข้ามาถึงเตียงนอนของเขา เสียงผู้คนพูดคุยกันอยู่ด้านนอก เด็กชายยันกายลุกจากที่นอน แต่พบว่าตนเองมีอาการปวดหัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ภาพรอบตัวเหมือนหมุนเหวี่ยงไปมาดูวูบไหวน่าเวียนหัว แต่เขาก็ยังพยายามที่จะลุกขึ้น เพื่อออกไปทำธุระส่วนตัวด้านนอกบ้าน จนเดินโซเซไปชนเข้ากับถังน้ำที่ไป่เยว่เตรียมเอาไว้ให้

“องค์ชาย ท่านไหวหรือไม่” เสียงของหลิวหยุนเอ่ยทักขึ้นด้วยความตกใจ 

นางรีบเดินโขยงเขยกเข้าไปประคองผู้เป็นนายให้เขานั่งลง

“ข้าไม่สบาย ปวดหัวมากพี่หลิวหยุน”

 แทนที่นางจะร้อนใจ หลิวหยุนกับหัวเราะออกมาเหมือนมองเห็นเป็นเรื่องขบขัน

“เจ้าหัวเราะข้า ทำไมกัน ข้าดูแย่มากเช่นนั้นรึ หลิวหยุนก็ข้าไม่สบาย เหตุใดถึงต้องหัวเราะ”

“ข้ออภัยเพคะ ข้าไม่ได้หัวเราะที่ท่านไม่สบาย แต่ข้าหัวเราะ เพราะอาการที่ท่านกำลังเป็นอยู่ หาใช่อาการป่วยไข้ แต่มันคืออาการเมาค้างต่างหากเล่า”

“เมาค้าง เป็นเช่นนี้หรือ ไม่ดีเลย ต่อไปข้าจะไม่ดื่มมันอีก โอ๊ย…ปวดหัวมาก แย่ที่สุด”

“มา ๆ องค์ชาย ท่านดื่มน้ำแกงสร่างเมาก่อนนะเจ้าคะ”

“หลิวหยุน พี่เลิกเรียกข้าว่าองค์ชายเถอะ ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้วองค์ชาย จะมีก็แต่จ้าวตงหยางเท่านั้น เข้าใจข้าใช่ไหม”

หญิงสาวมองลึกลงไปในดวงตาแน่วแน่ของเขา เด็กชายที่นางเคยรู้จักได้เปลี่ยนไปแล้ว จ้าวตงหยางไม่ใช่คนที่นางเคยรู้จักเหมือนครั้งก่อน แต่ตรงหน้าในเวลานี้ กลับเป็นจ้าวตงหยางที่ดูโตเป็นผู้ใหญ่ สุขุมเยือกเย็นและดวงตาที่เต็มไปด้วยพลังของความเอาจริงเอาจัง