ตอนที่ 6 ขยี้อดีต

“มันก็เหมือนแกแหละไอ่ตังค์ ผู้ชายมีเป็นร้อยเป็นพัน แกก็ไม่ชอบ ดันไปชอบผู้ชายที่เขาไม่สนใจตัวเองซักกะนิด รักบ้าบออะไรเป็นสิบๆ ปี”

          “-..-”

          “ไง...อึ้งล่ะสิ เข้าตัว ฮ่า ฮ่า”

          “ไปไม่เป็นเลยดิไอ่ตังค์ ฮ่า ฮ่า”

          “แหม...ทีเล่นงานฉันนี่ทำมาเป็นแท็กทีมกันนะแกสองคนเนี่ย เมื่อกี้กัดกันจะตาย”

          “ฉันกับไอ่นนท์ไม่เคยคิดที่จะลงไม้ลงมือกันสักครั้งเลยนะโว้ย...ถึงแม้จะเขม่นกันก็เถอะ มันก็แค่เรื่องผู้หญิง แต่เรื่องอื่นฉันกับมันก็ยังเป็นเพื่อนรักกันนะ แกมันกระต่ายตื่นตูมไปเอง”

          “หมาเลยฉัน พวกแกนี่มันคบไม่ได้จริงๆ เลวทั้งคู่”

          “แต่พวกฉันไม่เจ้าชู้แบบพี่วิชญ์แกนะโว้ยตังค์”

          “-..-”

          “นั่นสิ...พวกฉันมันเป็นคนรักเดียว ไม่ได้หลายรักอย่างพี่วิชญ์ของแก คบสาวแต่ละคนไม่ซ้ำหน้า เปย์หนัก จัดหนัก สาวล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด”

          “แต่ฉันเชื่อว่า...ถ้าพวกแกรวยแบบพี่วิชญ์ พวกแกก็คงต้องทำเหมือนกันแหละ”

“ฉันไม่ทำแน่นอน...ถึงแม้ฉันไม่ได้รวยนะ แต่เวลาฉันคบกับนาตาลีฉันก็ไม่เคยที่จะให้เธอซื้อของ หรือแม้กระทั่งกินข้าว ก็ไม่เคยให้เธอออกเลยสักครั้งเลยนะโว้ย”

“ใช่...จริงอย่างที่ไอ่พีร์พูด พวกฉันมันเป็นพวกรักจริงโว้ย...แกต้องหาผู้ชายแบบฉันสองคนนี่ตังค์”

“จะไปหาที่ไหนวะ...ผู้ชายดีๆ แกสองคน...คนใดคนหนึ่งเลิกกับคุณนาตาลี แล้วมาคบกับฉันสิ ฉันจะได้ลืมพี่วิชญ์ได้”

“หึยย์ ไอ่ตังค์...ฉันเห็นแกยันไส้ที่มันขดอยู่ข้างในของแกแล้ว...จะให้ฉันเอาแกมาเป็นแฟนเนี่ยนะ...ขอบายว่ะ...ไม่ใช่แกไม่สวยนะตังค์ แกน่ะสวยมากๆ สวยจนผู้ชายเขาไม่กล้าแตะ แม้แต่ฉันเองยังอดชมแกไม่ได้เลย แต่เพราะแกคือเพื่อนฉันไปแล้ว...เออ...ถ้าเป็นไอ่นนท์ว่าไปอย่าง แกกับมันพึ่งมาสนิทตอนเรียน”

“โห...ไอ่พีร์ แกจะกำจัดฉันออกจากคุณนาตาลีล่ะสิ ถึงยัดเยียดให้ฉันไปคบกับไอ่ตังค์อ่ะ”

“เปล่า! ฉันแค่แนะนำไอ่ตังค์ไง แกเป็นเพื่อนกับไอ่ตังค์มาแค่เจ็ดปีเอง แต่ดูฉันสิคบกับมันมาถ้าไม่นับแรกเกิดล่ะก็เท่ากับอายุพวกฉันนี่แหละ”

“อืม...พวกแกหยุดเถียงกันเลย ฉันแค่คิดไม่ต้อง อี๋! ฉันขนาดนั้นก็ได้...ความรักของฉันมันลำบากขนาดนั้นเลยหรือวะ มีรักแล้วทุกข์ขนาดนี้เลยเหรอ...เฮ้อ!”

ตมิสาอยากจะตัดใจจากเขาให้ได้สักที แต่ยิ่งตัดมากเท่าไหร่มันก็เหมือนกลับยิ่งรักมากเท่านั้น ความรู้สึกที่มันก่อตัวมาแสนนานจะให้มันพังทลายลงทีเดียว มันก็คงจะยากมาก เธอจะทำไงได้...ในเมื่อรักแล้วก็ต้องยอมรับให้ได้แค่นั้นเอง...

………………..

ณ คลับหรูของเหล่าไฮโซ...

          “นายกลับมาไม่บอกไม่กล่าวกันเลยนะวิชญ์ แอบย่องมาไม่ให้ใครรู้ กลัวพวกสาวๆ จะรุมทึ้งนายหรือไงวะ”

          “เปล่า...ฉันไม่ได้แอบมา แต่ฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องไปป่าวประกาศให้ใครรู้นี่หว่า ขนาดฉันมาเงียบๆ นายยังรู้คนแรกเลยดิศ”

          ‘ภูวดิศ’ คือเพื่อนสนิทสมัยเรียนของเมธาวิน และยังเป็นเพื่อนในการทำธุรกิจอีกด้วย เขาและภูวดิศพึ่งจะห่างกันก็ตอนที่เขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศเพื่อเรียนต่อและทำธุรกิจ แต่เขากับภูวดิศก็ยังติดต่อกันเป็นประจำ วันนี้ก็เช่นกัน ‘นัดสังสรรค์ฉันท์เพื่อน’

          “วันนี้แพรวาไม่โทรหานายเหรอวะวิชญ์ ฉันก็นึกว่าเธอจะมากับนายซะอีก”

          ‘แพรวา’ คือคู่ขาอันดับหนึ่งของเมธาวินซึ่งคบกับเมธาวินนานที่สุดตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ภูวดิศยังคิดเลยว่าแพรวาคือคนที่เมธาวินจะแต่งงานด้วย แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีทีท่าว่าทั้งสองจะตกลงปลงใจกันสักที แม้เมธาวินไปอยู่อังกฤษนานห้าปี แต่แพรวาก็ยังรอเขาเช่นเดิมไม่แปรเปลี่ยน

          “โทรตั้งแต่ฉันลงจากเครื่องแล้ว แต่ฉันก็บอกเธอไป ฉันว่างเมื่อไหร่เดี๋ยวจะเข้าไปหา”

          เสียงทุ้มต่ำของเมธาวินแฝงแววทอดถอนใจอย่างเห็นได้ชัด แพรวาชอบเขามานาน เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่คบกับเขานานที่สุด ระหว่างเธอกับเขาได้ตกลงกันไว้แล้ว ว่าจะคบกันด้วยความสัมพันธ์แบบคนรู้ใจ แต่ละคนมีอิสระที่จะไปจากกันเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ทว่าแพรวาไม่คิดที่จะอยากมีอิสระ เธอยังคงคบเขา อยู่ในที่เมธาวินขีดเส้นกั้นเอาไว้ ถึงแม้บางครั้งเธอจะแสดงความหึงหวงออกมาบ้าง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

          “ฉันยังแอบคิดเลย ว่านายกับแพรวาจะต้องแต่งงานกันแน่นอน ไม่ช้าก็เร็ว...แต่นี่อะไรวะนายคบกันตอนอายุ 18 ตอนนี้นายอายุ 29แล้วเวลา 11 ปีที่คบกัน ฉันว่ามันสมควรแก่เวลาที่จะต้องตกลงปลงใจกันแล้วหรือเปล่าวะ”

          “ฉันไม่รีบ...การแต่งงานสำหรับฉัน...มันไม่เคยอยู่ในหัวของฉันเลยดิศ...ผู้หญิงคนไหนที่คิดจะเอาฉันอยู่ได้ล่ะก็ เธอคนนั้นจะต้องเก่ง...”

          “แล้วแพรวาไม่เก่งเหรอวะ ทนนายมาได้ตั้ง 11 ปี”

          “อืม...ฉันก็ยอมรับนะว่าเธอเก่ง...ถ้าเธอรอฉันมาได้ตั้ง 11ปีแล้วเธอจะรอไปอีกหน่อย เธอก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

          “หือ...งั้นแสดงว่าถ้าแพรวาอดทนกับนายอีกสักหน่อย นายก็คงจะใจอ่อนยอมเลือกและแต่งงานกับเธองั้นสิ”

          คำถามที่ภูวดิศถามเมธาวินนั้น เขาได้แอบซ่อนความในบางอย่างไว้ เขา เมธาวิน และแพรวาเป็นเพื่อนกันมานาน ภูวดิศแอบชอบแพรวามาตลอดโดยที่เมธาวินไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย มีแต่เขากับแพรวาเท่านั้นที่รู้กัน ภูวดิศเคยสารภาพรักกับแพรวาไปแล้วครั้งหนึ่งแต่คำตอบที่ได้ คือ ‘แพรรักวิชญ์นะดิศ’ มันทำให้เขาเจ็บช้ำเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เธอนั้นตัดสินใจ ถึงตอนนี้เขาเองก็แอบเป็นห่วงเธออยู่ห่างๆ

          “ไม่รู้สิ ฉันยังตอบอะไรไม่ได้ เพราะเวลานั้นมันยังไม่มาถึง ฉันเองยังรู้สึกดีกับการใช้ชีวิตแบบนี้ ยังไม่อยากเอาใครมารับผิดชอบ”

          “...”

....................