บทที่ 7

"หยุดนะ! คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ทำเรื่องบ้า ๆ กับคนไข้ของฉัน!" หมอคนสวยโกรธมากจนหน้าขึ้นสีแดง แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หมอชายหลายคนเมื่อเห็นการกระทำของเย่ซิว ก็พากันมาล้อมตัวเขาเอาไว้

เย่ซิวขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจคนเหล่านี้และมองไปที่หญิงสาว "นี่คือพ่อของเธอ ขึ้นอยู่กับเธอว่าจะตัดสินใจให้ช่วยหรือไม่"

ในการรักษาผู้ป่วย ขั้นตอนแรกคือต้องได้รับความยินยอมจากครอบครัวเสียก่อน

"ฉัน... พี่ได้โปรดช่วยพ่อด้วยเถอะ อย่างไรเสียผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่มีทางแย่ไปกว่านี้แล้ว หมออย่าทำให้พี่เขาต้องลำบากใจเลย"

หมอคนสวยพูดด้วยความขุ่นเคืองว่า "น้องสาว อย่าไปหลงกลเขานะ เด็กคนนี้มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนดี!"

"หุบปาก!"

ทันใดนั้น เย่ซิวก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง

เสียงของเขาดังราวกับเสือคำรามอย่างดุร้ายทำให้ทุกคนในหอผู้ป่วยต่างตกใจ แววตาของพวกเขาก็เผยให้เห็นความกลัว มีเพียงผู้ป่วยที่ไร้สติและหญิงสาว

เย่ซิวตะคอกอย่างเย็นชา "แม้แต่คนในครอบครัวเขาก็เห็นด้วย พวกคุณคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้าพูดอะไรแบบนี้?"

หลังจากพูดแล้ว เย่ซิวจึงเพิกเฉยต่อคนที่หว่าดกลัว และเขาเริ่มดำเนินการทันที

ขั้นแรก เขาฆ่าเชื้อเข็มเงินด้วยแอลกอฮอล์ จากนั้นจึงเริ่มทำการฝังเข็ม

วิญญาณสิบสามเข็ม

มีเพียงวิธีนี้ ผสานกับพลังลมปราณที่แข็งแกร่งของเขาเองเท่านั้นที่สามารถช่วยชีวิตคนได้

การแสดงออกของเย่ซิวดูจริงจัง ขณะที่เขาปักเข็มเข้าไปในจุดฝังเข็มทีละจุด

"เขาต้องตายแน่!" หมอคนสวยกัดฟัน "นี่มันฆาตกรรมชัด ๆ!"

เธอโกรธมากและรู้สึกราวกับว่าอาชีพของเธอกำลังถูกตั้งคำถาม

"เกิดอะไรขึ้น?"

น้ำเสียงที่ฟังดูมีอายุเล็กน้อยดังลอยมาจากด้านหลัง

หมอหลายคนหันไปและพบเข้ากับชายชราผมขาวครึ่งศีรษะ ผู้มีจิตใจดียืนอยู่ตรงนั้น

"ผู้อำนวยการเฉิน!"

"เจอผู้อำนวยการเฉินก็ดีเลย!"

"เรื่องเป็นอย่างนี้ค่ะ..." หมอคนสวยอธิบายสถานการณ์ให้ผู้อำนวยการเฉินฟัง

"ไร้สาระ!" ผู้อำนวยการเฉินมองไปที่เตียงผู้ป่วย

แต่ครู่ต่อมา รูม่านตาของเขาก็หดตัวลงอย่างกะทันหันและเขาก็พูดว่า "นี่มัน...ฮึ! วิญญาณสิบสามเข็มงั้นเหรอ?"

เขาตกใจมาก ไม่อาจละสายตาได้เลย

หมอคนสวยถาม "ผู้อำนวยการ วิญญาณสิบสามเข็มคืออะไรคะ?"

ผู้อำนวยการเฉินตอบกลับโดยไม่ละสายตาไปจากเย่ซิว "วิญญาณสิบสามเข็มเป็นวิชาการฝังเข็มที่เก่าแก่และทรงพลังที่สุดในสมัยโบราณ เมื่อใช้วิชานี้แล้ว ต่อให้อยากตายก็คงไม่ง่าย!"

หมอหลายคนที่ได้ยินดังนั้น ในใจพลันเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก

โลกนี้จะมีทักษะทางการแพทย์เช่นนี้ได้อย่างไร?

ในขณะนี้เย่ซิวฝังเข็มเล่มสุดท้ายลงไปแล้ว

เข็มทั้งสิบสามเล่มก็สั่นเล็กน้อยต่อเนื่องกัน

ทันใดนั้นเอง ชีพจรของผู้ป่วยก็หายไปกะทันหัน อุปกรณ์ส่งเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น

หมอคนสวยตกใจจนหน้าซีด "เขาตายแล้ว คุณกำลังก่อเหตุฆาตกรรม!"

เย่ซิวเอ่ยขึ้น "หุบปากซะ ยายโง่!"

ตั้งแต่เขาเข้ามาผู้หญิงคนนี้ก็พูดจาไม่ยอมหยุด น่ารำคาญจริง ๆ

ใบหน้าของหมอคนสวยเปลี่ยนเป็นซีดขาว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกด่าแบบนี้!

ขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยปากด่ากลับ สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าทำให้เธอลืมไม่ลงไปชั่วชีวิต!

ขณะที่เย่ซิวค่อย ๆ ดึงเข็มเงินออกมาทีละเล่ม

เมื่อเข็มเงินเล่มสุดท้ายถูกดึงออกมา ผู้ป่วยที่หมอเหล่านั้นยอมแพ้ไปแล้วก็ลืมตาขึ้น

แม้ว่าเขาจะยังดูอ่อนแอมาก แต่บนใบหน้าของเขาก็ปรากฏเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย

เมื่อมองดูคลื่นไฟฟ้าหัวใจอีกครั้ง มันก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวขึ้นสู่ระยะปลอดภัย

"พ่อคะ พ่อเป็นยังไงบ้าง?"

หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปและร้องไห้ด้วยความดีใจ

"พ่อ...ได้นอนพักแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก"

"ฮือ ๆ ดีจังเลยค่ะ" หญิงสาวมีความสุขมากเสียจนพูดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ

"เป็นไปไม่ได้!" หมอคนสวยเซถอยไปสองสามก้าว และภาพตรงหน้าที่เธอเห็นก็เกินกว่าความรู้ที่เธอมีอยู่

หมอชายคนอื่น ๆ ต่างก็ทำหน้าราวกับเห็นผีเช่นกัน

ผู้อำนวยการเฉินก้าวไปข้างหน้าเย่ซิวอย่างรวดเร็ว และเอ่ยปากอย่างสุภาพ "สวัสดี ฉันเฉินฮุยเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลแห่งนี้ ฉันขอถามได้ไหม คุณเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์นี้จากใครกัน?"

ภาพนี้ทำให้หมอหลายคนตกตะลึงอีกครั้ง

ผู้อำนวยการเฉินมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมและเป็นที่เคารพนับถือของผู้คนมากมาย

แม้แต่คนที่มีฐานะทางสังคมสูงก็ยังต้องเกรงใจเขา เมื่อได้พบหน้า

แต่ตอนนี้พวกเขากลับเห็นผู้อำนวยการเฉินแสดงความเคารพต่อเด็กหนุ่ม พูดจาอย่างให้เกียรติเป็นที่สุดอีกด้วย?

"ต้องขอโทษด้วยแต่ผมบอกไม่ได้จริง ๆ"

อาจารย์ของเย่ซิวได้เตือนเขาตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วว่าไม่ควรเปิดเผยตัวตนของเขา ไม่ว่าในเวลาใดก็ตาม

เย่ซิวเดาว่าบางทีอาจเป็นเพราะอาจารย์อาจทำให้หลายคนขุ่นข้องหมองใจในตอนที่เขายังเด็ก?

แต่แท้จริงแล้วเขาคิดผิด

อาจารย์ไม่ยอมให้เขาเปิดเผยตัวตนของท่าน เพราะในช่วงเวลานั้นเขาได้ช่วยชีวิตผู้คนไว้มากเกินไป

ในหมู่ผู้คนที่อาจารย์ได้เคยช่วยเหลือไว้มีบุคคลที่มีอำนาจอยู่ในนั้นด้วย

หากตัวตนของเย่ซิวถูกเปิดเผย เขาไม่จำเป็นต้องฝึกฝนอะไรเลย และจะได้รับการยกย่องจากบุคคลที่ทรงพลังเหล่านั้นทันที

นี่เป็นสิ่งที่อันตรายมาก

เฉินฮุยค่อนข้างผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่เขากลับหยิบนามบัตรของเขาออกมาแล้วยื่นให้เย่ซิว

"น้องชายมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม บางทีเราอาจมีโอกาสได้แลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกันในอนาคตได้ ใช่ไหม?"

เย่ซิวเห็นว่าชายชราคนนี้ดูท่าทางใช้ได้ เขาจึงไม่ได้ปฏิเสธและหยิบนามบัตรไป

"ผู้อาวุโสอย่างคุณดูไม่เลวเลย แต่ลูกน้องของคุณนั้นไม่ไหวเลยจริง ๆ ขาดคุณสมบัติอย่างมาก"

เย่ซิวพูดประโยคนี้ขณะมองหน้าหมอคนสวย

เธอทั้งโกรธทั้งโมโห แต่ก็ไม่อาจโต้แย้งได้

มันเป็นปัญหาของเธอจริง ๆ

เฉินฮุยยิ้มอย่างขมขื่น "มู่ชิงมีนิสัยสุดโต่งเล็กน้อย หวังว่าคุณจะไม่ถือสา"

เย่ซิวไม่อยากทะเลาะผู้หญิง เขาจึงเอ่ยเพียงว่า "ช่วยจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ก็พอ"

มู่ชิงนึกอยากเอ่ยปาก แต่ถูกสายตาของเฉินฮุยห้ามไว้ เธอรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

หากเป็นเช่นนี้ ก็หมายความว่าพวกเขาไร้ความสามารถไม่ใช่หรือ?

แต่ในความคิดของเย่ซิวคิด สถานะทางครอบครัวของหญิงสาวไม่สู้ดีนัก

การเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลต่อเนื่องจะต้องมีค่าใช้จ่ายสูงมาก

และชีวิตพ่อของเธอในตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วเพียงแค่ต้องพักฟื้นที่บ้านสักระยะหนึ่ง

เฉินฮุยพยักหน้า "เอาล่ะ ให้มู่ชิงจัดการเรื่องนี้เถอะ"

มู่ชิงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ยิ่งเธอหงุดหงิด เธอก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้นเท่านั้น

เพียงแต่เธอไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเฉินฮุย เธอจ้องมองเย่ซิวอย่างดุร้ายก่อนไป

จากนั้นเธอก็จงใจเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงและจากไปพร้อมกับเสียงรองเท้านั้น

……

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาลก็เสร็จสิ้น

ทั้งสามคนออกจากโรงพยาบาล

ในระหว่างทาง พ่อและลูกสาวต่างรู้สึกขอบคุณเย่ซิวเป็นอย่างมาก

เขาไม่เพียงช่วยชีวิตคนเท่านั้น แต่ยังช่วยชีวิตครอบครัวและอนาคตของหญิงสาวไว้อีกด้วย

ในระหว่างการสนทนา เย่ซิวก็ได้รู้ชื่อของหญิงสาวเธอชื่อหลิ่วเมิ่งอิ๋นและพ่อของเธอชื่อหลิ่วมู่

เมื่อส่งสองพ่อลูกกลับถึงบ้าน เย่ซิวก็พร้อมที่จะจากไป

ใบหน้าหลิ่วเมิ่งอิ๋นเปลี่ยนเป็นสีแดง "พี่เย่ นี่มันก็ดึกมากแล้ว ทำไมไม่อยู่ทานอาหารและพักค้างคืนที่นี่ล่ะ?"

หลิ่วมู่ยังกล่าวอีกว่า "ใช่แล้ว คุณเป็นผู้มีพระคุณของเรา หากคุณจากไปแบบนี้ พวกเราคงจะไม่สบายใจไปตลอดชีวิต"

ภายใต้การโน้มน้าวของพ่อและลูกสาว เย่ซิวจึงตอบตกลงที่จะอยู่ที่นี่ในคืนนี้

หลิ่วมู่ยังคงอ่อนแอมาก ดังนั้นเมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาจึงเข้าไปพักผ่อนที่ห้องนอนเทันที

หลิ่วเมิ่งอิ๋นไปซื้อผักที่ตลาดอย่างมีความสุข

วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดในรอบสิบกว่าปี

ก่อนไปตลาด หลิ่วเมิ่งอิ๋นดึงเย่ซิวมานั่งในห้องของเธอ

เพราะช่วงนี้เธอยุ่งมาก ห้องนั่งเล่นจึงสกปรกและรกมากทำให้ไม่มีที่เหลือให้นั่ง

หลังจากนั้นเธอก็จากไปพร้อมใบหน้าแดงก่ำ

เย่ซิวนั่งอยู่บนขอบเตียงและมองไปรอบ ๆ

ทันใดนั้น เขาก็เห็นอะไรบางอย่างที่มีสีขาว