Chapter5

Chapter5

แต่ถ้ากล้าล่ะ...เพชรหอมอาจเกิดความเครียดและเสียใจกับคำพูดน่าตบปากของเขาที่พูดกลับไปว่า แน่ใจเหรอว่าลูกฉัน ทั้งที่ในขณะนั้นเพชรหอมมีเขาเพียงคนเดียว แต่เหตุใดมิทราบได้ เวลานั้นราซิเอลโล่จึงพูดประโยคนั้นไป เขาคิดอย่างสับสน

“ผมก็ไม่แน่ใจ เพราะวันที่เพ้นท์บอกผมว่าท้อง ผมพูดไม่ดีกับเธอ” ราซิเอลโล่ตอบ

“วันนั้นแกพูดว่าไร”

“พูดว่า แน่ใจเหรอว่าลูกฉัน”

ราซิเอลโล่ตอบไม่เต็มเสียงนัก ทว่านานโอกลับได้ยินชัดเจน เขาถึงกับอยากลุกขึ้นเตะปากหลานชายที่พูดอะไรไม่รู้จักคิด

“ปากหมา” นานโอด่าหลานชาย

“แหมคุณอาก็ ตอนนั้นมันตกใจอยู่ๆ มาบอกว่าท้อง อีกอย่างไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนพูดกับผมแบบนี้ด้วย ผมเลยพลั้งปากไปหน่อย” ราซิเอลโล่แก้ตัว

“แล้วต่อจากนั้น หมายถึงวันที่เพ้นท์บอกแกว่าท้อง เพ้นท์ไปไหน ยังไง” นานโอถามต่อ

“ผมไม่เจอเธออีกเลยครับ มาเจออีกครั้งก็วันนี้”

“ฉันไม่ยุ่งเรื่องนี้นะ แกต้องไปหาคำตอบเอาเองว่า เพ้นท์ท้องจริงไหม ถ้าท้องจริงเพ้นท์จะเอาลูกไว้หรือเอาออก เพราะถ้าเพ้นท์เอาลูกไว้ นั่นหมายความว่า แกมีลูก ส่วนฉันก็มีเหลน” นานโอพูดจบก็ลุกขึ้นยืน “ส่วนคำถามที่ว่า ฉันสนใจเพ้นท์หรือเปล่า ฉันตอบเลยนะว่า ใช่”

“คุณอา” ราซิเอลโล่ตะเบ็งเสียงเรียกอาหนุ่ม รู้สึกไม่พอใจมากขึ้น

“ทำไมต้องทำท่าเหมือนหึงเพ้นท์ด้วย แกกับเพ้นท์จบกันไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ อีกอย่างแกเองก็ไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย เป็นคู่ขาไม่ใช่เหรอ ที่สำคัญที่สุดฉันไม่ถือเรื่องนี้”

ราซิเอลโล่รีบดึงความรู้สึกตัวเองทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ นี่เขาแสดงอาการหึงหวงเพชรหอมงั้นหรือ แสดงตรงไหนยังไงทำไมถึงไม่รู้ตัว เขารีบปรับสีหน้าและความรู้สึกให้เป็นปกติทันที

“ใครว่าผมหึง ผมไม่ได้หึงซะหน่อย” นานโอยิ้มอย่างรู้นิสัยหลานรัก

“ถ้าแกไม่หึงไม่หวง นั่นหมายความว่า ฉันสนใจเพ้นท์ได้” คนเป็นอาสรุป “ฉันไปนอนเอาแรงก่อนดีกว่า เย็นนี้หน้าตาจะได้สดชื่น เพ้นท์จะได้สนใจฉันเหมือนกับที่ฉันสนใจเพ้นท์”

นานโอกวนอารมณ์หลายชายสุดพลัง ยิ้มให้ราซิเอลโล่ที่ใบหน้าเรียบตึง มองเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำเสียงฮึดฮัดหลังจากนานโอเดินเข้าห้องนอน

ราซิเอลโล่ลุกเดินออกจากห้องอาหนุ่ม ตรงไปยังห้องของตนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ขณะทุกย่างก้าวในหัวเขามีแต่ความคิด คิดถึงเรื่องในอดีตที่ไม่คิดว่าผลพวงจะมาถึงปัจจุบัน

ตกลงเพชรหอมท้องจริงหรือไม่ นั่นคือคำตอบที่เขาต้องหาคำตอบให้ได้

ตกเย็น

เวลาที่เพชรหอมไม่ต้องการให้มาถึงก็มาถึงจนได้ ด้วยหน้าที่และรายได้ที่ตนได้รับ ทำให้หล่อนเลี่ยงการเผชิญหน้ากับราซิเอลโล่ ชายหนุ่มที่ยังคงอยู่ในใจหล่อนเสมอ แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยมาเจ็ดปี แม้ว่าเขาจะเคยทำให้ตนเจ็บช้ำหัวใจ ทว่าความรักที่มอบให้เขาไม่เคยหลุดออกหัวใจดวงนี้เลย

ค่ำนี้นานโอมีนัดกับมิสเตอร์ฉาง นักธุรกิจชาวจีนที่เดินทางมาติดต่อธุรกิจตัวใหม่ นานโอจึงมาร่วมงานเปิดตัวธุรกิจพันล้านของฉาง พร้อมกันนี้ยังได้พูดคุยเรื่องธุรกิจที่เขาทั้งคู่จะร่วมลงทุนด้วยกัน ความที่ฉางพูดภาษาอังกฤษไม่คล่อง นานโอเองก็พูดภาษาจีนไม่ได้ ล่ามจึงมีหน้าที่แปลภาษาให้สองคนเข้าใจ ความที่เพชรหอมเก่งทั้งภาษาอังกฤษและภาษาจีน ส่งผลให้การเจรจาธุรกิจของทั้งคู่เป็นไปอย่างราบรื่นไม่มีสะดุด

ทว่าจะสะดุดก็เพราะสายตาของราซิเอลโล่ เขามองหล่อนชนิดที่ว่า แทบจะกลืนกินตัว เพชรหอมรู้สึกวูบวาบในตัวตลอดเวลา ทำให้หล่อนรู้สึกประหม่าและเขิน เพชรหอมต้องใช้พลังมาก รวบรวมสมาธิให้อยู่กับงานมากกว่าอยู่กับราซิเอลโล่

“คุณทำหน้าที่ได้ดีมาก” นานโอเอ่ยชมเพชรหอม หลังจากการติดต่อธุรกิจเสร็จสิ้น

“ขอบคุณค่ะ”

“วันนี้งานคุณมีแค่นี้ พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”

นานโอเอ่ยเสียงสุภาพ รอยยิ้มแห่งความเป็นมิตรระบายเต็มดวงหน้า แววตาที่เคยมองเพชรหอมแบบชู้สาว ตอนนี้ไม่หลงเหลือ เขามองหล่อนด้วยประกายตาอ่อนโยนมีเมตตา เสมือนอามองหลานสาวในไส้

“ค่ะ”

“นี่ก็ดึกมาแล้ว เวลาไทยกี่ทุ่มแล้วเพ้นท์”

นานโอแกล้งถาม เขารู้เรื่องเวลาในประเทศไทย อาจเป็นเพราะเคยมาเมืองสยามแล้วหลายครั้ง เลยรู้เรื่องเวลาของที่นี่

“สี่ทุ่มครึ่งพอดีค่ะ”   

“ให้ผมไปส่งเพ้นท์ที่บ้านนะ ดึกแล้วเพ้นท์กลับบ้านคนเดียวผมเป็นห่วง” เรื่องเป็นห่วงเพชรหอมก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่ง ทว่ายังมีอีกเหตุผลกับการไปส่งหล่อนที่บ้าน

“ขอบคุณมากค่ะสำหรับความเป็นห่วง เพ้นท์กลับเองได้ค่ะ คุณนานโอจะได้กลับไปพักผ่อน”

“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะพักผ่อนไม่เพียงพอหรอก ฉันเดินทางไปประเทศนั้นประเทศนี้บ่อยๆ เรื่องปรับสภาพร่างกายและเวลาเป็นเรื่องสบายมาก ถือว่าการไปส่งเพ้นท์ที่บ้าน คือคำสั่งของเจ้านายคนนี้ก็แล้วกัน เพราะตลอดเวลาที่ผมอยู่เมืองไทย ผมคือเจ้านายของคุณ”

“ก็ได้ค่ะ” เพชรหอมจนมุม ได้แต่ตอบรับความหวังดีนั่นไว้

ราซิเอลโล่ที่ได้ยินการสนทนาของทั้งคู่เต็มสองรูหูนิ่งเงียบ ไม่แสดงอาการให้เห็นถึงความไม่พอใจทั้งสีหน้าและน้ำเสียง ทว่าในอกเขารุ่มร้อนเป็นที่สุด เมื่อเห็นนานโอรุกเพชรหอม

นานโอกับราซิเอลโล่ เพชรหอมและเหล่าลูกน้องเดินมาถึงลานจอดรถของโรงแรม ลูกน้องของนานโอขึ้นรถยนต์สองในสามคันที่เช่ามาใช้ระหว่างนานโออยู่เมืองไทย ส่วนคันที่สามเป็นรถยนต์ที่สองอาหลานนั่งมา

“เชิญครับเพ้นท์” นานโอผายมือให้เพชรหอมเข้าไปนั่งในรถ หล่อนยิ้มบางก่อนสอดตัวเข้าไปนั่งริมสุด “เข้าไปสิ ยืนบื้ออยู่ได้”