บทที่สอง

“ไม่แกล้งกันนะคะ”

ณัฐนิชาอดอมยิ้มในความน่ารักของลูกเธอทั้งสองๆไม่ได้แต่ก็ต้องกลั้นยิ้มไว้ทำเสียงแข็งพร้อมหันไปทางใยไหมลูกสาวจอมแก่นของเธอว่าห้ามแกล้งกัน

เมื่อคนเป็นแม่สั่งห้ามแกล้งเด็กหญิงก็พักมือลงแต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงมีอยู่บนใบหน้าเธอเชื่อฟังคนเป็นแม่ว่าไม่ให้แกล้งน้องแต่เธอก็ยังอมยิ้มอยู่เพราะไม่ได้กลัวอาการทำเป็นดุของคนเป็นแม่เลยสักนิด

“หยดนี้ของใบหม่อน...หยดนี้ของใยไหม...ทำยังไงต่อคะ”

ณัฐนิชาหยิบฟองน้ำถูตัวของเด็กๆขึ้นมาพร้อมหยดน้ำยาอาบน้ำของเด็กไปที่ฟองน้ำแล้วส่งให้ลูกของเธอทั้งสองเมื่อสองแสบรับไปแล้วหญิงสาวก็ถามถึงว่าขั้นตอนต่อไปกับเจ้าก้อนทั้งสองต้องทำอย่างไรต่อเพื่อฝึกให้ลูกๆของเธอได้ช่วยเหลือตัวเองเป็น

“ถูแขน/กับถูขา”

“ถูตัวด้วยนะคะ”

ทั้งสองแสบตอบคนเป็นแม่ด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วเฉกเช่นนี้เป็นประจำทุกวันอีกคนตอบถูแขนอีกคนตอบถูขาแล้วเธอเองก็จะเป็นคนบอกว่าให้ถูตัวด้วยเธอสอนให้เด็กๆอาบน้ำขัดตัวเองอย่างนี้มาตั้งแต่ลูกของเธอได้ประมาณขวบครึ่งและลูกๆของเธอก็เชื่อฟังและทำตามได้อย่างดีเป็นที่ปลื้มใจของเธอมาก

“นมได้แล้วค่ะ..ขวดนี้ของใครคะ”

“หม่อนคร้าบ”

“ขวดนี้ของใครเอ่ย”

“ไหมค่า”

“นอนดื่มนมแล้วห้ามซนนะคะเดี๋ยวคุณแม่ขอตัวอาบน้ำแปปเดียวค่ะ”

หลังจากที่อาบน้ำให้เจ้าสองแสบเสร็จเรียบร้อยแล้วขั้นตอนต่อไปก็คือพาเจ้าสองแสบมาดื่มนมแล้วก็ได้เวลาของเธอที่จะต้องจัดการตัวเองต่อก็คือการอาบน้ำเพราะหลังจากที่อาบน้ำให้เจ้าสองแสบเสร็จทีไรตัวของเธอก็จะเปียกชื้นอยู่ทุกทีไปด้วยความซนของซนของลูกๆเธอนั่นเอง

“สองแสบลูกหมูของน้าแป๋ม...มาให้น้าฟัดหน่อยเร็ว”

“อิ..คริๆ..ฮ่าๆๆๆๆ/ฮ่าๆๆ”

ช่วงบ่ายของวันณัฐนิชากำลังนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับไอเดียตกแต่งบ้านต่างๆแบบเพลินๆโดยมีเจ้าสองแสบจอมป่วนวิ่งเล่นกันอยู่ใกล้เธอก็ต้องเงยหน้าขึ้นเบนความสนใจหนังสือไปสนใจเสียงแหลมๆของเพื่อนสาวเธอที่เข้ามาในบ้านอย่างหน้าชื่นตาบานพร้อมกอดรัดฟัดเหวี่ยงลูกๆของเธออย่างหมั่นเขี้ยวทำเอาเจ้าสองแสบหัวเราะกันคิกคัก

“ฉันกำลังจะส่งเมลให้แกพอดี...จะมาทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ”

หลังจากที่เด็กๆหันไปสนใจกับขนมและของเล่นที่ป๋อมแป๋มซื้อมาให้ณัฐนิชาก็มีโอกาสได้นั่งคุยกับป๋อมแป๋มเธอกำลังจะส่งงานให้เพื่อนเธออยู่พอดีไม่คิดว่าเพื่อนจะแวะมาหากะทันหัน

“ฉันมาทำธุระแถวนี้พอดีก็เลยซื้อขนมกับของเล่นมาฝากเจ้าสองแสบซะหน่อย...ว่าแต่แกจะส่งเมลให้ฉันงานเสร็จแล้วเหรอทำไมไวจังล่ะ”

ป๋อมแป๋มเธอมาทำธุระใกล้ๆกับหมู่บ้านของณัฐนิชาเลยถือโอกาสมาหาหลานๆของเธอด้วยหญิงสาวแปลกใจนิดหน่อยที่ได้ยินเพื่อนเธอพูดว่าจะส่งงานให้เพราะครั้งนี้มันเสร็จไวกว่าทุกครั้ง

“ฉันเร่งให้เสร็จเพื่อที่จะได้เงินจากแกเร็วๆไงฉันจะพาลูกไปเที่ยวทะเลอยากพาเด็กๆได้เปิดหูเปิดตาบ้าง”

ญัฐนิชามองหน้าเพื่อนสาวที่กำลังทำหน้าสงสัยด้วยรอยยิ้มพร้อมบอกถึงเหตุผลที่ต้องเร่งให้งานเสร็จเร็ว

“ฉันว่าจะคุยเรื่องนี้กับแกอยู่พอดีไหนๆก็มาแล้ว...พอดีว่าคนที่เค้าจ้างให้บริษัทฉันออกแบบที่แกพึ่งทำเสร็จเค้ามีบ้านอีกหลังที่ภูเก็ตน่าจะบนเกาะส่วนตัวของเค้าและเค้าก็อยากให้ทางเราไปเห็นงานด้วยตัวเองเลยจะออกค่าเดินทางกับที่พักให้เราไปดูงานเองแล้วงานนี้ฉันก็ว่าจะส่งให้แกทำเพราะน่าจะได้เงินก้อนที่มากกว่างานนี้หลายเท่าก็เลยจะมาบอกกแกให้เตรียมตัวไปกับฉันส่วนเด็กๆแกก็เอาไปด้วยถือว่าไปเที่ยวในตัว”

ป๋อมแป๋มเห็นว่าเพื่อนเธออยากจะพาลูกๆไปเที่ยวทะเลพอดีก็นึกขึ้นได้ว่าได้คุยกับลูกค้าเอาไว้ว่าจะบินไปดูงานแล้วที่นั่นก็ติดทะเลเลยถือโอกาสนี้ให้ณัฐนิชาได้ไปทำงานด้วยและพาหลานๆของเธอไปเที่ยวเสียทีเดียวเลยเพราะครั้งนี้ที่อยู่ที่กินแถมค่าเดินทางลูกค้าคนนี้เป็นคนออกให้หมดอีกต่างหาก

“เอาลูกฉันไปด้วยเกรงใจลูกค้าแย่เลย”

ณัฐนิชามีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัดใจจริงมันก็ดีถ้าเธอได้ทำงานและเที่ยวไปในตัวด้วยแต่เธอก็กลัวว่าลูกค้าจะมองไม่ดีว่าเอาลูกไปด้วยในขณะที่ไปทำงาน

“ฉันว่าเค้าคงไม่ว่าอะไรหรอก...ฉันว่าลูกค้าเราคนนี้เค้าใจดีอยู่นะจากที่ฉันเคยคุยกับเค้าเมื่อสามปีก่อนและก็ติดต่อเรื่องงานกันเรื่อยมา”

ป๋อมแป๋มรู้จักลูกค้าคนนี้ดีว่ามีนิสัยเป็นอย่างไรเพราะติดต่อกันมาหลายงานแล้วอีกอย่างเธอก็คิดว่าหลานๆของเธอคงจะดูแลไม่ยากเท่าไรเพราะเด็กทั้งสองถึงจะดูซนๆแต่ก็เชื่อฟังคำพูดของผู้ใหญ่

“เค้าเคยเป็นลูกค้าเก่าเราเหรอแก”

ณัฐนิชาก็พึ่งรู้วันนี้ว่าลูกค้าคนนี้เคยเป็นลูกค้าเก่าเพราะปกติเธอได้งานมาก็ไม่เคยถามถึงลูกค้าที่จ้างเท่าไรเมื่อทำเสร็จแล้วส่งกับรับเงินเท่านั้นเพราะงานทุกอย่างเธอส่งผ่านกับป๋อมแป๋มทั้งหมดไม่ได้ดิวกับลูกค้าโดยตรงเหมือนเมื่อก่อนที่ยังทำงานประจำ

“ใช่สิ..ตอนนั้นไงที่แกยังเป็นพนักงานประจำกับฉันอยู่..ที่เราออกแบบตกแต่งภายในบ้านจัดสรรค์ให้กับเค้าแต่แกน่าจะยังไม่เคยเจอเพราะตอนนั้นแกติดธุระเลยไม่ได้ดิวงานกับเค้าพร้อมฉัน...ลูกค้าเราคนนี้น่าจะชอบฝีมือของบริษัทเรามากนะลงทุนจ้างทีมซะไกลเลย”

ป๋อมแป๋มพยักหน้าตอบหญิงสาวรู้ว่าเพื่อนเธอน่าจะยังไม่เคยเจอลูกค้าคนนี้ถ้าจำไม่ผิดเพราะตอนนั้นที่เธอเจอกับลูกค้าเมื่อสามปีที่แล้วตอนนั้นญัฐนิชาก็ติดธุระมาดิวงานพร้อมเธอไม่ได้เลยไม่ได้เจอกัน ป๋อมแป๋มแอบปลื้มลูกค้าคนนี้อยู่มากที่เขาอยู่ไกลแค่ไหนก็ยังมาจ้างบริษัทของเธอทำงานและพร้อมจ่ายไม่อั้นด้วย

“อ๋อ...อืม..”

เมื่อณัฐนิชาได้ยินเพื่อนของเธอพูดถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อนเธอแทบจะสะอึกเพราะเธอไม่อยากจะคิดถึงมันอีกน่ะสิเพราะงานนั้นเองที่ทำให้เธอต้องเจอกับเรื่องที่มันไม่น่าเกิด