LOGINShare
บทที่สาม
Last Updated:
2024-10-20 08:52:13“งั้นอีกสามวันเราจะไปที่นั่นกันแกก็เตรียมตัวด้วยล่ะส่วนเด็กๆเดี๋ยวฉันช่วยดูเอง”
“แล้วเราไปกันกี่คน”
“ก็มีฉันแล้วก็แกกับเด็กๆ...ไปไม่ต้องเยอะฉันว่าเราสองคนไปดูน่าจะโอเคแล้วค่อยกลับมาสั่งงานตามแบบที่อยากได้กับทีมอีกที”
ป๋อมแป๋มอยู่คุยกับณัฐนิชาพักใหญ่ทั้งเรื่องงานและเรื่องราวในชีวิตประจำวันสัพเพเหระไปเรื่อยตามประสาเพื่อนเธอก็ต้องกลับเพราะมีธุระที่จะต้องไปติดต่ออีกหลายที่
ป๋อมแป๋มเป็นเพื่อนกับณัฐนิชาตั้งแต่เรียนสมัยมหาลัยเธอสองคนเรียนคณะเดียวกันเมื่อเรียนจบก็ยังทำงานที่เดียวกันอีกด้วยเพราะพ่อของป๋อมแป๋มเป็นเจ้าของบริษัทรับออกแบบตกแต่งภายในพอเรียนจบป๋อมแป๋มก็เลยเข้ามาช่วยงานของพ่อเธอที่บริษัทพร้อมทั้งชวนณัฐนิชาไปทำงานด้วยชีวิตตอนนั้นของเธอกำลังไปได้ดีเรียนจบมีงานที่ดีทำ
แต่เรื่องคืนนั้นเมื่อสามปีก่อนทำให้เธอต้องออกจากงานประจำแต่ยังดีที่ป๋อมแป๋มยังเห็นใจและยื่นมือเข้าช่วยเธอโดยการป้อนงานให้เมื่อนึกถึงอดีตมันแล้วก็ทำให้เธอปวดหัวใจและที่อยู่และมีรอยยิ้มมาได้ทุกวันนี้ก็กำลังใจจากลูกๆของเธอและน้องสาวและเพื่อนที่ดีอย่างป๋อมแป๋ม
ภูเก็ต
คฤหาสน์เพตราพิทักษ์
18.00 น.
“ไงวันนี้ทำไมถึงกลับบ้านได้ฮะตาเมฆ”
ธำมรงค์ที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารกับมัทนาคนเป็นภรรยาเมื่อเห็นลูกชายคนโตเดินเข้ามาก็อดแซวไม่ได้ว่าวันนี้ลูกชายมาหาถึงบ้านทั้งที่ร้อยวันพันปีต้องโทรตามแทบตายกว่าจะกลับมา
“ก็ผมก็ต้องรีบกลับมาตามคำสั่งของคุณแม่ไงครับที่ให้ผมจ้างทีมตกแต่งบ้านที่เกาะเพตรา”
เมฆานั่งลงที่เก้าอี้ของโต๊ะอาหารตรงข้างกับคุณพ่อและคุณแม่ของเขาชายหนุ่มต้องรีบสะสางงานที่กรุงเทพเพื่อกลับมาดูสถานที่ก่อนที่ทีมออกแบบตกแต่งจะมาดูบ้านที่เกาะเพตราตามคำสั่งของคนเป็นแม่ว่าให้เขานั้นกลับมาดูแลเรื่องการตกแต่งบ้านหลังใหญ่บนเกาะส่วนตัวที่พ่อของเขาสัมปทานเอาไว้
“จริงสิแล้วได้คนรับออกแบบแล้วเหรอ”
มัทนาวางช้อนส้อมในมือลงพร้อมหันมาถามลูกชายเธอลืมไปเสียสนิทว่าเธอเป็นคนให้ลูกชายหาทีมตกแต่งแต่ไม่คิดว่าเมฆาจะหาได้ไวขนาดนี้
“ครับอีกประมาณสามวันเดี๋ยวพวกเค้าจะเดินทางมา”
เมฆายกแก้วน้ำเย็นที่แม่บ้านพึ่งวางให้ขึ้นมาดื่มพร้อมบอกกับคนเป็นแม่ถึงเรื่องทีมงานที่จะมาในอีกสามวัน
“แล้วจ้างบริษัทไหนล่ะ”
มัทนาอยากจะรู้ว่าลูกชายของเธอจ้างบริษัทไหนมาทำงานนี้เพราะถ้าเป็นชื่อที่เธอคุ้นหูเธอจะได้เชื่อใจได้หน่อยว่างานมันจะออกมาดี
“ก็เจ้าเดิมที่ออกแบบให้กับบ้านจัดสรรของเราไงครับ”
เมฆาตอบคนเป็นแม่ให้หายกังวลใจเพราะเขารู้ดีว่าแม่ตนก็ชอบการทำงานของทีมงานบริษัทนั้นช่นกัน
“อ๋อ...ฝีมือคนออกแบบเค้าดีมากเลยนะแม่ชอบ”
มัทนาเริ่มหน้าระรื่นที่ได้ทีมงานที่เธอเคยเห็นฝีมือมานักต่อนักแต่ก็ไม่เคยเห็นคนออกแบบเสียทีถึงจะไม่เคยเห็นเธอก็อดชมไม่ได้ว่าคนออกแบบนั้นฝีมือดีมากจริงๆ
“แกเตรียมดิวงานกับทีมนี้ต่อได้เลยตาเมฆพ่อเชื่อว่าแม่แกคงอยากให้แต่งบ้านอีกหลัง”
ธำมรงค์อดที่จะพูดถึงบ้านหลังใหม่ที่ภรรยาเขาเตรียมใว้ให้ลูกชายคนเล็กอีกหลังไม่ได้เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าภรรยาของเขาจะสร้างบ้านทำไมไว้หลายๆหลัง
“นี่คุณแม่แอบสร้างบ้านอีกหลังแล้วเหรอครับ”
เมฆามีสีหน้าฉงนกะทันหันเมื่อรู้จากปากคนเป็นพ่อว่าแม่ของเขานั้นจะสร้างบ้านไม่รู้ว่าจะทำหลายๆหลังไปเพื่ออะไรทั้งที่ก็อยู่แต่ที่นี่เป็นประจำ
“แหม...ก็ที่เกาะเพตราเอาไว้ให้ลูกไงตาเมฆส่วนอีกหลังก็เอาไว้ให้น้องเป็นเรือนหอของพวกลูกๆไง”
ที่มัทนาสร้างบ้านเอาไว้ให้ลูกชายของเธอทั้งสองก็เพื่ออยากจะให้ลูกชายทั้งสองของเธอได้รู้ตัวว่าอายุป่านนี้แล้วก็ควรที่จะมีครอบครัวได้แล้วเพราะเธอนั้นอุตส่าห์เตรียมเรือนหอเอาไว้ให้อย่างดิบดี
“อะไรนะครับ...นี่ถ้าผมรู้ว่าคุณแม่สร้างบ้านที่เกาะเพตราซะใหญ่โตไว้เป็นเรือนหอผม..ผมคงจะขัดคุณแม่ไปตั้งแต่แรกนี่เสร็จแล้วพึ่งจะมาบอก”
เมฆาก็พึ่งรู้จุดประสงค์ในการสร้างบ้านบนเกาะก็วันนี้นี่เองถ้าเขารู้คราแรกก็คงจะขัดแน่เพราะตัวเขานั้นยังไม่คิดถึงเรื่องที่จะมีครอบครัวเลยสักนิด
“แล้วลูกชอบหรือเปล่าล่ะ”
มัทนาดูออกว่าเมฆาลูกชายคนโตของเธอชอบบ้านหลังที่อยู่บนเกาะมากตอนแรกที่เธอไม่ยอมบอกว่าสร้างไปเพื่อเป็นเรือนหอก็เพราะกลัวว่าลูกชายของเธอจะขัดเหมือนตอนนี้นี่แหละ
“ชอบครับแต่ผมว่าเอาไว้ให้ผมพักผ่อนดีกว่าเป็นเรือนหอ..เพราะผมยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย”
เมฆายอมรับว่าตั้งแต่เขาเห็นรูปแบบบ้านก่อนสร้างเขาก็ชอบแล้วแต่ถ้าให้เขาเอาไว้พักผ่อนคงได้ถ้าเป็นเรือนอเห็นว่าคงอีกนาน
“พ่อกับแม่จะหกสิบแล้วเมื่อไรลูกจะมีครอบครัวมีหลานให้พวกเราอุ้มบ้างล่ะ”
มัทนาเห็นว่าลูกชายของเธอมีท่าทีจะไม่สนใจจะมีครอบครัวจริงๆเธอก็ต้องเล่นบทผู้สูงอายุน่าสงสารให้ลูกชายของเธอได้เห็นใจว่าเธอกับสามีนั้นอยากจะได้อุ้มหลานจริงๆ
“จริงอย่างที่แม่แกพูดพ่อก็อยากอุ้มหลานบ้างแล้ว”
ธำมรงค์เองก็เช่นกันเมื่อก่อนหน้านี้เขาเองก็คิดว่าให้เวลาลูกชายของพวกเขาสนุกอีกสักหน่อยเดี๋ยวก็คงได้อุ้มหลานเองแต่เมื่อมองตัวเองที่แก่ลงทุกวันก็อยากจะเห็นลูกชายมีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝาเสียทีตอนนี้เขาคิดว่าก็ควรจะต้องเร่งกดดันลูกชายของพวกเขาบ้างเรื่องมีครอบครัวไม่อย่างนั้นคงได้ตายก่อนอุ้มหลานเป็นแน่
“เอาไว้คุณพ่อกับคุณแม่ไปบอกเจ้าไวท์มันละกันครับว่าอยากอุ้มหลาน...ผมคงยัง”
Latest chapter
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบห้า ตอนพิเศษ
คฤหาสน์เพตราพิทักษ์ณัฐนิชาตื่นแต่เช้าเพราะวันนี้ถึงจะเป็นวันปิดเทอมของลูกๆเธอแต่เด็กๆก็มีเรียนพิเศษที่ทั้งสองอยากจะเรียนโดยใยไหมนั้นชอบที่จะเรียนบัลเล่ต์ส่วนใบหม่อนนั้นชอบดนตรีเป็นพิเศษเลยเลือกที่จะเรียนดนตรีทั้งหญิงสาวและสามีไม่เคยที่จะบังคับลูกๆของเธอว่าให้เรียนอะไรแต่จะให้เรียนสิ่งที่ลูกๆของเธอเลือกเองและพร้อมสนับสนุนเท่านั้น“คุณเมฆคะเดี๋ยวนิส่งใยไหมกับใบหม่อนเรียบร้อยแล้วจะเข้าไปซื้อของต่อกับคุณแม่ฝากดูแม็คกับมาร์คด้วยนะคะวันนี้นิน่าจะรอรับเด็กๆกลับด้วยเลย...จุ้บ..นิจะรีบไปรีบมานะคะ”วันนี้ณัฐนิชาต้องไปส่งเจ้าสองแฝดวัยห้าขวบกว่าแต่เช้าเพราะวันนี้เธอจะต้องไปเลือกซื้อของเข้าบ้านกับมัทนาต่อตามประสามแม่สามีกับลูกสะใภ้หญิงสาวเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดของสามีเธอเลยวานให้สามีเธอดูแลลูกๆอีกสองคนเสียเลยก่อนจะก้มลงมาจูบแก้มของเมฆาที่นอนหลับอุตุอยู่บนที่นอนที่ตอนนี้สามีของเธอยังไม่อยากตื่นก็เพราะเมื่อวานมีประชุมที่บริษัทและกลับบ้านมาจนดึก“คร้าบ...”เมฆาตอบรับปากคนเป็นภรรยาทั้งที่ตาก็ยังจะลืมไม่ขึ้นวันนี้เขาต้องรับหน้าที่ดูแลลูกชายวัยสองขวบกับสี่เดือนเองแล้วล่ะสิแต่พ่อลูกอ่อนที่ผ่านการเลี้ยง
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบสี่ ตอนจบ
สองเดือนต่อมางานแต่งของเมฆาและณัฐนิชาจัดขึ้นที่เกาะอย่างเรียบง่ายแต่หรูหราให้สมเกียรติถึงแขกในงานจะไม่ได้เยอะมากแต่ก็เป็นคนสำคัญทั้งนั้นและงานแต่งงานครั้งนี้ก็จะเป็นการเปิดเจ้าสองแสบว่าเป็นทายาทคนสำคัญในตระกูลอีกด้วย“ยินดีด้วยนะแกวันนี้แกสวยสุดๆไปเลย”ป๋อมแป๋มเดินเข้างานมาสวมกอดณัฐนิชาด้วยความยินดีด้วยจากใจที่เห็นเพื่อนมีครอบครัวอย่างสมบูรณ์เสียทีวันนี้ณัฐนิชาดูสวยแปลกตาไปมากจนเธอนั้นอดชมไม่ได้เลยจริงๆ“จ้า...เอ...แล้วนี่ทำไมถึงควงมากับคุณเวได้ล่ะ”ณัฐนิชาสังเกตเห็นว่าป๋อมแป๋มนั้นเดินจับมือมากับธาดาจึงต้องถามแกมหยอกเล็กน้อยว่าตกลงสองคนเป็นอะไรกันแน่“อืมม...ก็ตั้งแต่คืนนั้น”ป๋อมแป๋มตอบเพื่อนสาวเธอด้วยท่าทีเขินอายแม้คำพูดจะดูน้อยแต่เมื่อมองตากันก็รู้ใจว่ากำลังคิดอะไรอยู่“หา...จริงดิ...ต้องขอบคุณคุณเวนะที่ดึงแกลงมาจากคานได้เสียที”ณัฐนิชาถึงกับยกมือปิดปากไม่คิดว่าการขอร้องให้ธาดาอยู่เป็นเพื่อนเพื่อนของเธอคืนนั้นจะทำให้ป๋อมแป๋มที่หวงคานนักหนายอมลงจากคานได้“ยินดีด้วยนะคะคุณเมฆ”ป๋อมแป๋มเห็นเมฆาเดินมากับใครอีกคนที่เธอก็พอจะรู้จักอยู่บ้างตามข่าวพร้อมทั้งกล่าวยินดีกับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบสาม
“ฮึก...คุณเว”คำพูดจี้ใจหญิงสาวที่ออกจากปากธาดาทำให้เธอโผเข้ากอดเขาปล่อยโฮอย่างที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวน้อยคนนักที่จะพูดกับเธอและห่วงใยความรู้สึกของเธอแบบนี้ปกติแล้วคนอย่างเธอจะร้องให้กับณัฐนิชาเพียงคนเดียวเท่านั้นแต่ตอนนี้ชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกว่าเธอสบายใจที่จะทำตามเสียงหัวใจตัวเองในเวลาที่อยู่กับเขาเมื่อตอนที่ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะก็มีธาดานี่แหละที่เป็นเพื่อนคุยทั้งยังให้คำปรึกษาเรื่องงานกับเธอตลอดจนหญิงสาวค่อนข้างแปลกใจว่าชายหนุ่มนั้นดูจะเก่งเกินบอดี้การ์ดธรรมดาไปเสียมากทั้งเชิงวิชาการและการต่อสู้หรือทักษะอื่นๆไม่ได้น้อยหน้าใครเลยธาดาคงจะเป็นผู้ชายคนที่สองละมั้งที่เธอไว้ใจกับเขาที่จะพูดคุยรองจากคนเป็นพ่อของเธอธาดาไม่ได้พูดอะไรยังคงกอดปลอบเธอกลับและรอให้หญิงสาวปล่อยโฮออกมาให้เต็มที่ไม่นานเธอก็หยุดร้องให้ลงเขาจึงทิ้งรถของเขาไว้ที่นี่และกลับไปส่งเธอที่บ้านบ้านธีธารา“เวโทรมามีอะไรหรือเปล่า”เมฆาเห็นหญิงสาวคุยกับธาดาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นานสองนานจนเขาต้องกลายเป็นคนเสียมารยาทถามหญิงสาวเรื่องที่คุยโทรศัพท์ด้วยความสงสัย“คือพอดีมีปัญหานิดหน่อยค่ะ...”ณัฐนิชาเล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้กับชา
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบสอง
“ฉันว่าเวอาจจะอยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกสักพักก็ได้...เรื่องแผลใจฉันว่าคงหายดีแล้วหละ”เมฆาเห็นว่าเรื่องแผลใจของธาดานั้นน่าจะหายไปนานแล้วเขาเห็นว่าธาดาอาจจะมีความสุขกับการอยู่แบบนี้มากกว่าส่วนเรื่องอยากจะกลับไปทำงานของตัวเองเมื่อไรเขาเองก็ไปบังคับธาดาไม่ได้เพราะไม่ได้อยากบังคับใจใคร“นี่ภรรยาฉันนิชา”เมฆาถือโอกาสแนะนำหญิงสาวให้ธาวินได้รู้จักตอนที่เธอเดินออกมาพอดี“นิครับนี่ธาวินพี่ชายของเว”“ผมวินยินดีที่ได้รู้จักครับคุณนิชา”“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ...ตามสบายเลยนะคะเดี๋ยวนิขอตัวจัดการงานบ้านก่อน”ตอนนี้ณัฐนิชาอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนที่เป็นแม่บ้านเต็มตัวเมื่อทักทายกับชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วเธอเองก็ไม่ได้อยากกวนเวลาของผู้ชายที่เขาจะคุยกันเลยขอปลีกตัวออกไปทำงานบ้านของเธอต่อ“นายหาแม่บ้านสักคนก็ดีนะคุณนิเป็นถึงภรรยานักธุรกิจยังทำงานบ้านเองอีกหรือไง”ธาวินแอบตะขิดตะขวงในใจอยู่เล็กๆที่หญิงสาวเป็นภรรยาของเพื่อนเขาที่เป็นถึงระดับนักธุรกิจใหญ่โตที่ดูแลกิจการหลายอย่างต้องมาทำงานบ้านเอง“เมียฉันเค้าไม่อยากได้เองไม่ใช่ฉันไม่เคยเสนอ...ฉันไม่อยากขัด...เออแล้วอีกสามเดือนฉันจะแต่งงานไปงานฉันด้วยล่ะ”เมฆา
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบเอ็ด
ครู่ต่อมาหลังจากที่ทานอาหารอิ่มแล้วเจ้าแฝดตัวกลมทั้งสองก็ไปเล่นกันต่อโดยคนเป็นย่าปล่อยให้เล่นเพื่อย่อยอาหารเพราะอีกสักพักเธอก็จะพาหลานๆอาบน้ำทานนมนอนกลางวันแล้วตอนนี้บนโต๊ะอาหารก็เหลือแต่คนโตที่นั่งอยู่ด้วยกันพลางพูดคุยกันตามประสาครอบครัว“ผมว่าจะจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุดดีไหมครับคุณแม่”“ก็ดีจะตระกูลเราคนค่อนข้างนับหน้าถือตาดีเลยถือเป็นการเปิดตัวทายาทของลูกในวันนั้นเลย”“พ่อก็เห็นด้วยนะอะไรๆมันจะได้อยู่ถูกที่ถูกทางเสียที”“ครับ”เมฆาคิดว่าในตอนนี้เรื่องราวมันก็เป็นไปในทิศทางที่ดีแล้วตอนนี้เขาก็อยากจะจัดงานแต่งประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าเขานั้นมีลูกมีครอบครัวแล้วและถือเป็นการให้เกียรติหญิงสาวกับลูกๆด้วยทั้งมัทนาและธำมรงค์ก็เห็นดีเห็นงามด้วยว่าควรจะจัดงานแต่งมาให้เร็วที่สุดเพราะไม่อย่างนั้นคนที่เสียหายก็จะเป็นณัฐนิชาเพราะพวกเขารู้ว่าหากเมฆาใช้ชีวิตอยู่กับหญิงสาวไปเรื่อยๆแบบนี้คงไม่วายเป็นข่าวเสียๆหายๆเป็นแน่“พี่นิทานน้อยจังเลยค่ะ...ไม่สบายหรือเปล่าคะเหมือนหวานสังเกตเห็นพี่นิเพลียๆตั้งแต่เข้ามาแล้วเมื่อคืนทำงานดึกเหรอคะ”ตอนนี้ทุกคนก็ท่าทางจะอิ่มกันหมดแล้วรินทร์ธารามองไปยังจานข้าวของพี่ส
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบ
30 นาทีต่อมา“เด็กๆ”“คุณพ่อขา/คุณแม่คร้าบบ”เมฆาเดินเข้าบ้านพักพ่อกับแม่ของเขาพร้อมกับณัฐนิชาเมื่อเห็นพ่อกับแม่ของเขานั่งเล่นอยู่กับเจ้าสองแสบที่สนามหญ้าหน้าบ้านก็รีบเดินเข้าไปหาทันทีเจ้าสองแสบเมื่อเห็นคนเป็นพ่อกับแม่มาหาก็รีบสิ่งเข้าไปโผกอดเป็นภาพสี่คนพ่อแม่ลูกที่ดูอบอุ่นต่อสายตาคนที่เห็นอย่างมาก“หายดีแล้วเหรอตาเมฆ”“ครับเมื่อเช้าพึ่งไปตัดไหมมาแล้วก็แวะมาที่นี่เลยครับคิดถึงเจ้าสองแสบแย่แล้ว”มัทนาถามไถ่อาการของลูกชายเธอด้วยรอยยิ้มเพราะตอนนี้หน้าตาของลูกชายเธอสดใสขึ้นมากคงเป็นเพราะมีคนดูแลดีอย่างที่สามีเธอบอกจริงๆนั่นแหละ“โอย..โอ้ยย..มัน.ร้อนน..นะคุณ”วายุแทบคายข้าวต้มออกจากปากเพราะรินทร์ธาราเล่นไม่ยอมเป่าให้มันเย็นก่อนที่จะป้อนเข้าปากของเขา“ก็ฉันบอกให้คุณทานเองก็ไม่อยากจะทานมืออีกข้างก็ยังใช้การได้อยู่นี่นา”รินทร์ธารานั่งหน้าเซ็งชายหนุ่มตื่นสายยังไม่พอยังชอบบังคับให้เธอป้อนข้าวอยู่ทุกวันอีกทั้งที่มืออีกข้างก็ใช้ได้“นั่นเสียงเอะอะอะไรกันเหรอคะคุณมัท”ณัฐนิชาที่กำลังกอดหอมเล่นกับลูกเธออยู่ที่หน้าบ้านจู่ๆก็ได้ยินเสียงโวยวายจากในบ้านออกมาเธอพอจะจำได้ว่าเสียงนั่นน่าจะมีเสียงของน้อง
You may also like
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ48.8K viewsขย่มรักคุณหมอ (คุณหมอขาขายสเปิร์มให้ฉันที) NC-20
C32.2K viewsพันธะร้ายนายวิศวะ
Kim Nayeol17.9K viewsกลรัก คุณหมอมาเฟีย Bad Doctor
MaNIE-STORY18.5K viewsแบล็กเมล์รัก Black mail
เค้กมัฟฟิ่นn565 viewsเสน่ห์รักจอมมาร
อิ่มอุ่น ยิปซี72 viewsปราบพยศหงส์
M. Wanisa 392 viewsสะใภ้ในความลับ
กาสะลอง283 views
