บทที่ 73

“แค่นี้ก็ทนไม่ได้เหรอเรา” เขาถามตัวเองพลางส่ายหน้าก่อนจะหันไปหากระเป๋าเดินทางเพื่อหยิบเอาเสื้อแจ็คเก็ตมาสวมใส่ให้คลายความหนาว แล้วจึงทิ้งตัวลงไปนอนเช่นเดิม และด้วยความอ่อนเพลียจึงทำให้เขาผล็อยหลับไปอีกครั้ง คราวนี้เขานอนยาวกระทั่งถึงหกโมงเช้า รู้สึกตัวอีกทีคือมะเหมี่ยวมาถึง และเตรียมอาหารอยู่ให้ห้องครัว เขาจึงค่อยๆ พยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขยับ รู้สึกปวดหัวหนึบๆ เพราะนอนไม่เต็มอิ่ม แต่ต้องจำใจลุกเพราะเป็นห่วงคนบนบ้านมากที่สุด จึงถือโอกาสนี้เข้าไปถามมะเหมี่ยวให้รู้เรื่องว่าเวียงพิงค์เป็นอะไร

“เอ่อ ขอโทษนะครับ รู้หรือเปล่าว่าพิ้งค์เป็นอะไร เหมือนมีอาการเจ็บหน้าอก” คาเมรอนเอ่ยถามขึ้นทำให้มะเหมี่ยวชะงักมือที่กำลังทำอาหารแล้วหันมาหาเขาทันที

“หนูทำให้คุณตื่นเหรอคะ” มะเหมี่ยวถามอย่างเกรงใจ

“เปล่า ผมนอนไม่ค่อยหลับน่ะ”

“คือพี่พิ้งค์เจ็บหน้าอกน่ะค่ะ น้ำนมไม่ค่อยไหล รูตรงที่น้ำนมไหลออกมาอาจจะ

เล็ก น้องก็ดูนมแรง ดูดนาน พี่พิ้งค์ให้นมน้องแต่ละครั้งน้ำตาแทบไหลแน่ะค่ะ เห็นบอก

ว่าเจ็บบริเวณเอ่อ... เอ่อ”

“พูดมาเถอะ ไม่ต้องอายหรอก”

“ตรงปลายน่ะค่ะ ส่วนบริเวณเต้านมก็บวม ตึงคัด อันนี้ฟังจ