มหาเศรษฐีเจ้าของบริษัทเพชรยักษ์ใหญ่แห่งเมืองไทย “คาเมรอน เกรย์ มหัทธนวงศ์สกุล” หล่อเหลาทุกระเบียดนิ้ว เร่าร้อนทุกองศา แต่เย็นชา ดุดันจนหน้ากลัว และเข้าถึงตัวได้ยากที่สุด แต่ยิ่งยากทุกคนก็ยิ่งอยากเข้าใกล้ แต่มันคือเบื้องหน้า เพราะเบื้องหลังใครจะรู้ว่าเขาคือชายหนุ่มที่ไม่เคยพอเรื่องเซ็กส์ เพราะความที่เป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้ อยากปลดปล่อยใครก็ห้ามขัด จึงทำทุกวิถีทางเพื่อคว้าตัวผู้หญิงสักคนมาบำเรอตัณหา “เวียงพิงค์” คือตัวเลือกผู้โชคดีที่สุดและโชคร้ายที่สุด หญิงสาวเป็นเพียงพนักงานต่ำต้อยในบริษัทของเขา สาวน้อยที่โชคชะตาพลิกผันด้วยเงิน หนึ่งล้านบาท กับหน้าที่นางบำเรอหนึ่งอาทิตย์ แลกกับความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเธอและบทรักสุดเร่าร้อนของเขา เมื่อเสร็จงาน ห้ามปากโป้ง ห้ามแบลคเมลและห้ามเรียกร้องสิทธิ์ใดๆ ในตัวเขาเป็นอันขาด แต่ไม่เป็นอย่างนั้น เพราะมันกลับสร้างความทรงจำ เขาลืมไม่ลง แต่เธอแทบไม่อยากจดจำ ทางเดียวที่จะไปให้พ้นคือ หนี ไปพร้อมกับของขวัญล้ำค่าที่เขาสร้างขึ้นมา
View MoreSudah hampir tiga tahun Nabila menjadi seorang janda, padahal dia masih bersuami.
Nabila memandangi pantulan tubuhnya di cermin. Melihat baik-baik di mana kekurangannya.Padahal tidak ada yang kurang. Dia masih sangat cantik, kulitnya putih bersih, semua anggota tubuhnya pun masih sangat indah meski dia pernah melahirkan dan menyusui anak yang kini sudah berusia hampir dua tahun.Nabila sangat merawat bentuk tubuhnya agar selalu terlihat cantik di mata suaminya.Tapi sampai sekarang, Dewa—suaminya, belum pernah sekalipun mendatanginya. Jangankan mendatanginya, menatap dirinya pun seperti enggan. Mereka pisah kamar dari awal pernikahan.Bayangkan! Tiga tahun itu bukan waktu yang sebentar. Bagaimana pun, Nabila seorang wanita dewasa dan normal. Dia juga memiliki kebutuhan biologis yang harus terpenuhi.Namun jika demikian, maka jangan salahkan Nabila jika dia melakukannya dengan caranya sendiri.Kendati Nabila tahu, perbuatan ini sangat berdosa dan sangat dilarang di dalam agama yang dia yakini. Tapi Nabila pikir, seperti ini masih lebih baik daripada dia berselingkuh dengan laki-laki di luar sana yang bakal menjadi masalah baru dalam hidupnya.Tidak sedikit yang memilih jalan hidup seperti itu dan pada akhirnya, masa depan mereka hancur. Anak menjadi korban dan hidupnya tak pernah tenang.Mungkin orang-orang—terutama kedua orang tua mereka, menganggap Nabila dan Dewa adalah pasangan yang harmonis dan jauh dari kata pertengkaran. Karena begitu yang kerap terlihat jika keduanya sedang bersama di setiap kesempatan.Tapi jauh di belakang pasang mata banyak orang, keduanya adalah pasangan yang sangat dingin. Jarang terlibat pembicaraan apalagi sekadar duduk berdua.Nabila dan Dewa justru mirip seperti kedua orang yang asing, namun terpaksa tinggal bersama dalam satu atap.Dan mungkin bila satu sampai dua tahun pernikahan—Nabila masih memakluminya. Wajar jika pria itu masih marah dan kecewa dengan kesalahan besar yang dia lakukan. Sebab Nadia telah menodai cinta suci mereka.Tapi sampai di tahun ketiga ini, sepertinya kesabaran Nabila sudah mulai menipis. Godaan setan mulai membisik di kanan kiri telinganya, memerintahkannya untuk bercerai saja dan segera mencari lelaki yang lebih baik dari Dewa. Dari segi apapun.** *“Ayaaahh!” panggil Zaki pada Dewa yang kini sedang menuruni tangga, “Ayah! Jaki puna mainan balu!”Pria berusia 26 tahun itu hanya menatap Zaki sekilas, sebelum dia kembali melanjutkan langkahnya keluar. Mengabaikan Zaki yang kini terus berlari mengejar untuk memperlihatkan pesawat barunya.“Ayah liat, Jaki puna mainan balu...”Mendengar Zaki terus meneriaki ayahnya, Nabila pun keluar dari dapur untuk segera melihat apa yang dilakukan oleh sang anak.Khawatir Zaki mengejar-ngejar lelaki itu seperti biasanya hanya untuk mencari perhatian.Benar saja. Pemandangan yang terlihat, Zaki menangis dan terus memanggil Dewa. Menarik perhatiannya agar Dewa mau melihat apa yang dia tunjukkan, namun tak dihiraukan oleh pria itu. Seolah Zaki tak pernah ada.Wajah Dewa fokus lurus tanpa ekspresi. Mengaitkan tali sepatunya sebelum dia keluar rumah.“Ayah liat, Jaki puna mainan balu. Liat ini, Ayah, liaat...” rengek Zaki tak lelah menunjukkan mainan pesawat barunya.“Zaki, udah, Nak. Zaki main sama Ibu aja, ya?” Nabila meraih tubuh Zaki yang kini memberontak dan ingin tetap berada di dekat laki-laki yang dia anggap ayahnya.“Jaki mau sama Ayah, mau sama Ayahh!”“Ayah mau berangkat kerja, Nak!”Nabila pasrah saat Zaki harus terlepas dari tubuhnya karena tenaga sang anak jauh lebih kuat. Zaki kembali mengejar Dewa, saat laki-laki itu justru mendorong tubuh kecil Zaki hingga terjatuh dan meninggalkannya begitu saja.“Ayaaah! Ayaaaah!”Nabila segera menubruk tubuh Zaki lagi, mencegah bocah itu agar tak kembali mengejar.Dibawanya Zaki masuk ke dalam rumah. Zaki bahkan tak memedulikan rasa sakitnya. Dia hanya inginkan ayahnya, karena nama itu yang terus Zaki teriakkan.“Ayaahh!”“Tolongin aku, Dar. Dewa bener-bener udah keterlaluan,” ujar Nabila pada temannya di sambungan telepon.** *“Yang sabar ya, Bil. Aku cuma bisa jadi pendengar kalau kamu butuh tempat sampah.”Dara, sahabat Nabila datang ke rumah untuk menenangkan Nabila. Diraihnya Nabila ke dalam pelukan.Sedikitnya, Dara paham seperti apa rumah tangga sang teman karena mereka sering bertemu dan bercerita.Ah, bukan Nabila yang sengaja menceritakannya, tetapi dirinyalah yang memaksanya untuk menjawab pertanyaan.Sebab yang kerap terjadi saat mereka bertemu, Dara selalu mendapati mata Nabila sembab seperti habis menangis.Belakangan sudah tidak terlalu parah. Dulu, lebih parah saat Nabila baru saja melahirkan. Jangan ditanya lagi bagaimana keadaan Nabila. Nabila di matanya sangat menyedihkan.Kantung matanya menghitam, tubuhnya kurus, rambutnya berantakan macam tak pernah disisir. Daster sobek adalah pakaiannya sehari-hari.Konon, Dewa tidak pernah tersentuh bagaimana Nabila mengalami hari-harinya yang cukup berat. Lantaran juga harus berhadapan dengan mertua dan saudara iparnya yang sangat cerewet.“Kalau nggak tahan, kamu bisa bilang udah kok, Bil,” ujar Dara usai mengikis jarak antara keduanya.“Iya, aku udah capek banget, tapi aku juga nggak bisa melepas dia. Aku nggak tau harus gimana, aku pun bingung sama diriku sendiri,” katanya frustrasi.Perasaan Nabila sudah hampir habis di orang pertama dan Nabila takut, tak bisa mencintai orang lain lagi. Lagipula belum tentu, dia bisa mendapatkan yang lebih baik.Nabila tak bisa membayangkan jika nasibnya justru akan lebih menderita daripada sekarang.“Kasihan Zaki, Bil. Dia butuh ayah yang tulus menyayanginya.”“Iya, aku tau. Aku egois, ya?”“Banget. Kamu egois banget.” Dara menekankan kalimatnya.“Kapan Dewa bisa liat aku ya, Dar?”“Cuma orang bego yang masih berharap seperti itu setelah tiga tahun diabaikan.”“Tapi penantian dia lebih lama dari aku. Kami pacaran semenjak SMA, sampai kuliah dan menikah. Berapa taun coba? Tapi aku malah hamil anak orang lain. Kadang kalau dipikir-pikir, kesalahan aku lebih besar daripada dia.”“Coba kamu telaah lagi deh, Bil. Itu beneran cinta atau cuma perasaan bersalah. Dua antara kata itu adalah hal yang berbeda.”“Dua-duanya, Dar.”“Ibu ....” Langkah kecil Zaki mendekat. Anak itu mengulurkan tangannya meminta untuk diraih.“Daripada kamu sedih terus begini, mendingan kamu kerja aja deh. Kayaknya Zaki udah bisa dititipin ke daycare.”“Kerja lagi? Tapi aku takut kehilangan momenku sama dia. Pertumbuhan dia sangat cepat.”“Kamu juga butuh kewarasan dan itu hanya bisa kamu temukan di luar rumah.”“Begitukah?”Sang teman mengangguk yakin. “Ayo, akan aku bantu.”“อ๊ะ! ซี๊ดดดด อ่า คาเมล” ด้วยความเสียวซ่านทำให้เธอกดกลั้นเสียงครางเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว เพราะต้องพ่ายแพ้ให้แก่ความคิดถึง ความปรารถนา และทะยานพุ่งสู่จดหมายที่ปลายขอบฟ้า ร่างบางกระตุกเกร็งและแอ่นสะโพกยกขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือมาจิกที่ตัวไหล่ทั้งสองข้างของเขาเพื่อปลดปล่อยความทรมาน ผ่านไปชั่วครู่ร่างกายเริ่มผ่อนคลายล่องลอยราวกับอยู่กลางท้องฟ้า เสียงหายใจหอบพร่ากระชั้นด้วยความเหนื่อย คาเมรอนยังคงอ้อยอิ่งจูบซับความหวานกระทั่งพอใจ แล้วจึงขยับกายขึ้นไปหาพร้อมกับจูบที่ริมฝีปากบางอย่างปลอบโยนอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปรั้งผ้าห่มที่อยู่ปลายเท้าขึ้นมาคลุมให้ แล้วยิ้มหวานพลางเอื้อมมือขึ้นเสยผมที่เลื่อนมาปิดใบหน้าออกให้อย่างอ่อนโยน แต่เวียงพิงค์แปลกใจไม่น้อยที่เขายอมทำตามคำขอร้องของเธอ “ทำไมคุณถึงได้ยอม ทั้งที่เมื่อก่อน...” เธอถามอย่างแปลกใจ“เมื่อก่อนผมไม่ยอมใช่ไหม จะเอาให้ได้ใช่หรือเปล่า ก็ตอนนี้ร่างกายคุณไม่โอเคจะให้ผมบังคับเหรอ คุณจะไม่เกลียดผมมากกว่านี้หรือยังไง” เขากระซิบบอกเสียงนุ่มแล้วก้มหน้าจูบที่หน้าผากเนียนเบาๆ แต่เนิ่นนานจนไม่อยากจะละจากกันเลยทีเดียว“ผมรักคุณ” เขากระซิบเบาๆ อีกครั้งทว่าหลั
เท่านั้นยังไม่พอมือหนาซุกซนของเขาลูบเข้ามาจนถึงเรียวขาด้านใน ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสกับเนินสวาทอวบนุ่ม แต่เขากลับต้องชะงักเพราะมันเกลี้ยงเกลาสะอาดจน... “พระเจ้า” เขาครางออกมาเบาๆ ด้วยความตื่นเต้นพลางลูบไล้ฝ่ามือลงบนเนินสวาทช้าๆ พร้อมกับบดเบียดนิ้วแกร่งกับช่อกุหลาบนุ่มๆ อย่างเอาใจ สร้างความเสียวซ่านให้กับหญิงสาวจนแทบคลั่ง เพราะไม่ได้อยู่ใกล้เขามานาน “อื้อ! ไม่ได้ค่ะ ไม่เอา” เธอเริ่มห้ามปรามอีกครั้งพร้อมกับผลักมือของเขาออก “ทำไมไม่ได้ ผม... ผมเอ่อ” เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกขัดใจชอบกล แต่ไม่ได้หงุดหงิดอะไรเพียงแต่ร่างกายของเขากำลังต้องการเท่านั้นเอง “พิ้งค์เพิ่งคลอด คุณเข้าใจไหมคะ คุณหมอเย็บไหมละลาย ถ้าละลายแล้วก็ใช่ว่าคุณจะ...” เธอบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “อืม! ผัวเมียอยู่ด้วยกันมันก็ต้องการจะให้ทำยังไงครับจ๋า หืม” ให้ตายสิเขาโมเมคิดว่าเธอใจอ่อนแล้วสิท่า “ไม่ต้องทำ ปล่อยพิ้งค์” พอเธอพูดจบเท่านั้นแหละเขาก็ตวัดเธอเข้าไปกอด “ไม่ทำไม่ได้ คุณหมอสั่ง” คนบ้ามาอ้างอิงคำสั่งหมอ หมอไม่ได้สั่งให้มีอะไรกันเสียหน่อย เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว เธอคิดพลางมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง “หมอไม่ได้สั่งแบบนี
“คุณหนีผมมาทำไม ทิ้งผมมาทำไม ที่สำคัญไม่บอกผมสักคำว่าท้อง” “พิ้งค์ไม่ได้มีค่ากับคุณ เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะคุณรังแกพิ้งค์ ลูกเกิดมาเพราะคุณไม่ได้ตั้งใจ และคิดเหรอว่าคุณจะรับผิดชอบ” เธอบอกพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งริน “คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่รับผิดชอบ ผมเป็นคนนะ และคนๆ นี้ก็รักคุณ ไม่ได้ดูดายเมื่อรู้ว่าคุณมาที่นี่”“หึ ไม่ได้ดูดายอย่างนั้นเหรอคะ คุณไม่ได้สนใจพิ้งค์ด้วยซ้ำ”“โรงพยาบาลที่ราคาถูกผิดปกติ แท็กซี่เจ้าประจำของคุณ และค่าใช้จ่ายในบ้านที่แม่คุณอาจจะหยิบยื่นให้ สงสัยหรือเปล่า” ให้ตายสิอย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือเขา เธอคิดและได้แต่ร้องไห้“ผมอยากมาหาคุณเหลือเกินพิ้งค์ แต่เพราะผมโง่ถึงรอคอยอะไรบ้าๆ จนทำให้คุณโกรธผมขนาดนี้ แต่เชื่อเถอะว่าผมไม่เคยอยู่ห่างคุณกับลูกเลย” “คุณเป็นคน... เป็นฝีมือคุณ” “เป็นฝีมือผม ใช่ ผมอยากดูแลคุณอยากรับผิดชอบ แต่เพราะรู้ว่าคุณเกลียดผมมาก หากคุณรู้ก็กลัวว่าคุณไม่รับ ขอโทษนะครับได้ไหม” เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบด้วยความรู้สึกหลากหลาย บอกไม่ถูกว่ารู้สึกเช่นไร“ให้โอกาสผมได้ไหม เริ่มต้นกันใหม่นะครับ”“พิ้งค์เป็นแค่... พิ้งค์ไม่มีค่าอะไร” เธอยังคงคิดว่าตัวเองต่ำต้อ
“แต่คุณน่ะทะลึ่ง ไปไหนก็ไปพิ้งค์ง่วง จะนอนแล้วไม่ต้องมากวนด้วย” พอพูดจบเธอก็คลานขึ้นเตียงทันทีแล้วแสร้งทำเป็นหลับ คาเมรอนจึงออกมาจากห้อง เพื่อจะเข้าครัวทำอาหารที่หมอแนะนำ นั่นคือแกงเลี่ยงเพียงอย่างเดียวก่อน แม้ว่าจะทำไม่เป็นก็ตาม แต่อ่านวิธีทำแล้วเข้าใจ ทุกอย่างก็ง่ายในทันที เมื่อลงมือทำเขาก็ยิ้มอย่างมีความสุข ถึงแม้เวียงพิงค์จะต่อต้าน แต่การทะเลาะกันนิดหน่อยเหมือนเป็นสัญญาณดี เพราะอย่างน้อยเวียงพิงค์ไม่ได้ขับไล่ไสสงเขาอย่างหนักหน่วง เหมือนวันแรกที่มาเหยียบที่นี่จ “หวังว่าคงจะทานได้นะครับ” เขาเอ่ยออกมาลอยๆ เพราะไม่มั่นใจว่ามันจะอร่อยเพียงใด แต่แกงเลี่ยงก็มีแต่ผัก ทานได้หรือไม่ได้ก็ต้องทาน พอทำเสร็จแล้วจึงตักใส่ถ้วยขนาดพอดีไม่ใหญ่มาก เพื่อให้เวียงพิงค์ได้ซดน้ำอุ่นๆ เขาคงไม่รอให้เธอพักผ่อนก่อนหรอก เพราะมั่นใจว่าเธอยังไม่หลับ จึงได้นำแกงเลียงขึ้นไปให้เพราะอยากนำเสนอมาก เขาชิมเองก็โอเค หากเธอรับประทานเข้าไปแล้วน่าจะอร่อยแน่ๆ เขาคิดพลางเดินขึ้นไปบนบ้าน แต่เธอไม่ได้อยู่ในห้องจังหวะเดียวกันนั้น เวียงพิงค์ออกมาจากห้องน้ำพอดีและแทบจะร้องกรี้ด ด้วยความตกใจเพราะเธอใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจาก
“พิ้งค์พยายามจะเชื่อ แต่เชื่อไม่ลง อย่าพูดให้เหนื่อยเลยค่ะและออกไปพิ้งค์ อยากอยู่คนเดียว” เธอออกปากไล่อีกครั้ง เขาจึงตัดสินใจออกไปจากห้องด้วยอาการคอตก พยายามที่จะไม่ท้อแท้กับกิริยาหรือคำพูด ที่เธอพูดเสียดแทงหัวใจ เพราะเขารู้ตัวดีและจำได้ว่าเคยพูดให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจมาแล้วอย่างไม่น่าให้อภัย “แค่สองวันก็จะทนไม่ได้แล้วเหรอเรา ทีทำร้ายเขาเต็มๆ หนึ่งอาทิตย์ ทิ้งให้อุ้มท้องคนเดียวจนคลอดอีก เขายังทนได้ หึ เอาเลยพิ้งค์อยากจะลงโทษผมให้สาแก่ใจ ให้เจ็บปวดเจียนตายก็เอา” เขาเอ่ยออกมาลอยๆ และไม่ได้คิดที่จะยอมแพ้เพียงแต่อยากสงบจิตใจเท่านั้นเองขณะเดียวกันมะเหมี่ยวซื้อของเสร็จก็รีบกลับมาทันที พร้อมทั้งขอตัวกลับบ้านเพราะเที่ยงแล้ว เนื่องจากว่าคาเมรอนให้ทำงานเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น แต่เวียงพิงค์ต้องถามเหตุผลกันเสียหน่อยว่าทำไมถึงกลับก่อนเวลาสองวันแล้ว“มีอะไรบอกพี่ตรงๆ ก็ได้นะเหมี่ยว ที่บ้านมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เวียงพิงค์ถามด้วยความเป็นห่วง แต่มะเหมี่ยวอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ“คือเหมี่ยว ไม่มีปัญหาอะไรกับที่บ้านหรอกค่ะ แต่แบบว่าพี่พิ้งค์มีคุณเขาดูแลแล้ว เหมี่ยวเลยอยากจะดูแลพี่พิ้งค์ช่วงเช้าครึ่งวันน่ะค่ะ” “
“ก็ได้ครับ” ว่าแล้วเขาก็ค้นหาเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวเพื่อจะเข้าไปอาบน้ำ ชำระร่างกายภายในห้องนอนนี่เอง ซึ่งเขาใช้เวลาไม่นานนัก ระหว่างนี้มะเหมี่ยวก็ทำอาหารเช้าสำหรับเวียงพิงค์และคาเมรอน เสร็จแล้วเธอก็ขึ้นมาหาเวียงพิงค์ทันที“พี่พิ้งค์สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะคุณ...” มะเหมี่ยวทักทายทั้งสองคนพลางยกมือไหว้“เมื่อวานไปทำธุระครึ่งวันทำไมไม่บอกพี่ล่ะ” เวียงพิงค์ตำหนิเล็กน้อยทว่ามะเหมี่ยวกลับปรายตามองคาเมรอนแทน“คือหนู มันด่วนมากน่ะค่ะเลยไม่ทันได้บอก แต่ฝากบอกผ่านสามีพี่พิ้งค์แล้วนะคะ” สามีอย่างนั้นหรือ ใครสั่งใครสอนให้พูด หรือว่าเขาบอกเอง เวียงพิงค์คิดอย่างไม่พอใจก่อนจะหันมามองมาคาเมรอนที่ยืนอยู่ปลายเตียง“เหมี่ยวเขาก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไรน่ะครับ” “คุณเสี้ยมคนของพิ้งค์มากกว่า” “ผมเปล่า กับข้าวเสร็จหรือยัง เอาขึ้นมาให้พี่พิ้งค์ไป แล้วเดี๋ยวจะได้พาพี่พิ้งค์ไปหาหมอ” “พิ้งค์ไม่ได้บอกว่าจะไปนะคะ” การที่เธอไม่ตอบนั่นแหละว่าตกลงแล้ว เขาคิด“ไปเอากับข้าวขึ้นมานะ” คาเมรอนไม่ได้พูดกับเวียงพิงค์แต่หันไปสั่งมะเหมี่ยวแทน“ได้ค่ะคุณ” มะเหมี่ยวรับคำเสร็จก็ออกไปจากห้องทันที ปล่อยให้ทั้งสองได้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง“ค
Comments