บทที่ 78

มันเป็นเช้าที่แสนสวยงามเหลือเกิน...

กริชตื่นมาด้วยความรู้สึกเต็มอิ่มหลังจากนอนหลับฝันร้ายมาหลายปี ลูกสาวตัวน้อยตื่นมากินนมแล้วหลับปุ๋ยต่ออีกทีเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการเล่นสนุกจนเกือบค่ำของเมื่อวาน ส่วนคนเป็นแม่ เขาเห็นเธอเดินออกไปรับลมภายนอกบ้าน แล้วเดินเปลือยเท้าไปบนหาดทราย โบกมือเล่นกับสายลมชวนให้นึกถึงนกน้อยที่รักความอิสรเสรี

กริชเดินตามหลังหญิงสาวมาเรื่อย ๆ ระมัดระวังไม่ให้เหยียบรอยเท้าเล็ก ๆ ที่เธอทิ้งไว้ เขารู้ว่าเมลานีเหมือนงานศิลปะที่พระเจ้าประณีตเป็นพิเศษ หรือเป็นใจรักของเขาลำเอียงจนมองเห็นแต่ความงดงามของเธอมากกว่าผู้หญิงทุกคนในโลก

แต่ก่อนเขาอาจเคยตั้งคำถามกับความรู้สึกของตนเองที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ด้วยความสับสนว่าโกรธ ผิดหวัง สงสาร รู้สึกผิด หรือแค่เสียดาย ถามตัวเองซ้ำ ๆ และวนเวียนหาคำตอบอยู่แต่เรื่องของเมลานีจนเหมือนคนยึดติดกับความแค้น

แต่วันนี้เขารู้แล้วว่าถ้ามีผู้หญิงสักคนที่ทำให้เขามีความรู้สึกได้หลากหลายและจมจ่อได้ขนาดนี้ เข้าใกล้ก็ว้าวุ่นไปหมด แต่ก็ไม่อยากผละออกหนีห่าง มันก็มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นก็คือความรัก

เมลานีหยุดลงที่ใต้ทิวสนเรียงรายราวกับเป็นปราการให้ขอบฝั่ง สายตาของเธอมองหาลูกสนเล็ก ๆ ที่อาจหล่นร่วงอยู่บ้าง แต่เช้าวันนี้ผืนทรายกลับสะอาด ไร้ร่องรอยของสิ่งอื่นปะปน

“หานี่หรือเปล่าคะ” กริชหงายฝ่ามือที่มีลูกสนเม็ดเล็ก ๆ ในถุงซิปล็อก “ลูกสนนี่เมลให้พี่ในวันเกิด พี่เก็บติดตัวไว้ตลอด เมลจำได้ไหมคะ”

“จำได้ค่ะ ลูกสนแห่งชัยชนะ” เมลานีสบตาของชายหนุ่ม มันมีทั้งรอยเจ็บช้ำและหวานซึ้งคลุกปนกันจนเป็นหนึ่งเดียว “พี่กริชเลยเอาชื่อ ไพน์ ที่แปลว่าต้นสนไปตั้งชื่อบริษัท”

“มันเป็นชื่อที่ดี ไพน์” ชายหนุ่มกำเก็บลูกสนในมือไว้เหมือนเรียกกำลังใจ

“พี่กริชเก่ง ชอบรถแล้วก็ทำตามฝันสำเร็จจนได้” หญิงสาวใช้เท้าเขี่ยทรายเหมือนกำลังวาดเล่น เธอไม่แปลกใจเลยที่เขาจะไปได้ไกลถึงจุดนี้ เขามีทั้งความสามารถและความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม

“พี่ทำรถยนต์ไฟฟ้าก็เพราะเมล คัปบอร์ดคาร์ เจ้ารถตู้กับข้าวของเมลไง” ชายหนุ่มมองตาเธอลึกซึ้ง อ่อนโยน ไม่ว่าอยู่ที่ไหนของโลก เขาก็ยังเฝ้าคิดถึงแต่เธอ เมื่อครั้งที่ประชุมกับทีมพัฒนาผลิตภัณฑ์เรื่องโมเดลรถตัวใหม่ เขาก็นึกถึงวันที่เธอจับมือเขาแล้วออดอ้อนอยากมีรถเล็ก ๆ รูปร่างเป็นกล่องสี่เหลี่ยมเหมือนตู้กับข้าว

ที่แท้ความฝันของเขาก็คือได้ทำตามฝันของเธอ...

ตอนที่อนุมัติโมเดลเจ้าคัปบอร์ดคาร์ เขาเคยจินตนาการด้วยซ้ำว่าเมลานีคงจะเห็นมันบ้างจากบนถนนหรือที่ไหนสักแห่ง และมันอาจจะทำให้หญิงสาวสะดุดใจหรือหวนคิดถึงผู้ชายเลว ๆ คนนี้ น่ารังเกียจเหลือเกินที่เขาอยากอยู่ในความคิดฝันของเมลานี อยากมีความสำคัญทั้งที่ไม่คู่ควรเอาเสียเลย

“เดี๋ยวพี่จะเอาเจ้าคัปบอร์ดคาร์มาให้เมลไว้ใช้สักคัน เมลฝันอยากมีรถน่ารัก ๆ แบบนี้นี่นะ” ชายหนุ่มเสียงอ่อนแต่ก็วาดหวัง ในขณะที่เมลานีเพียงยิ้มอ่อน ๆ ปฏิเสธ

“ตั้งแต่โดนจับปืนคารถ เมลก็ไม่เคยฝันถึงการมีรถอีกเลย”

ชายหนุ่มตัวชาเหมือนโดนคำสาปตรึงให้เป็นหินใต้พิภพ หนาวเย็นและมืดมิดไปกับคำตอบที่ได้รับ เป็นเขาเอง...เขาที่ทำร้ายเธอทุกอย่าง แม้แต่ความฝันเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง เขาก็บดขยี้จนเธอไม่กล้าฝัน

“เมล พี่อยากขอโทษกับทุกอย่าง พี่ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไง วันที่เดินเข้ามาในชีวิตเมลครั้งแรกมันอาจจะมีแต่ความคิดร้ายกาจ ความแค้นและการหลอกลวง แต่ขอให้เชื่อพี่เถอะว่าพี่รักเมลจริง ๆ ต่อให้อยากจะร้ายแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยทนได้ ทนไม่ได้เลย” เสียงทุ้มต่ำขาดห้วงในตอนท้าย ด้วยความเสียใจและรวดร้าว

“เมล พี่อยากดูแลเมล อยากดูแลลูก” เขากลัวเหลือเกิน ใต้ทิวสนวันนี้ไม่เหมือนวันก่อนนั้น

“หนูพายต้องการพี่กริช เมลรู้ว่าพี่จะเป็นพ่อที่น่ารัก”