ตอนพิเศษ 5

โซ่รัก

ตอนพิเศษ โซ่รัก

วันเกิดของกริชเวียนกลับมาครบรอบอีกครั้งหนึ่ง ทุกคนต่างโหวตเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากไปทะเลอีกครั้งเพราะติดใจวิลลาริมทะเลที่เคยไปในอดีต ป้าละไมขออยู่เฝ้าบ้านเพราะกำลังติดซีรีส์อินเดียอย่างหนักหน่วง เจ้าของวันเกิดผู้เป็นทาสเมียและทาสลูกสาวโดยสมบูรณ์จึงไม่อิดออดที่จะเอาใจสองสาวต่างวัย เพียงแต่ระหว่างทางเขาพาทั้งเมลานี และหนูพายแวะที่วัดแห่งหนึ่งก่อน

“แวะที่นี่ก่อนนะคะหนูเมล” จังหวัดเดิมที่เคยอาศัยเป็นทางผ่านก่อนไปทะเล และกริชตั้งใจพาลูกสาวกับเมลานีมาที่นี่อยู่แล้ว จึงถือโอกาสพิเศษนี้แวะเสียเลย

“ไหว้พระเหรอคะ”

“ค่ะ พี่เตรียมสังฆทานใส่รถมาแล้วด้วย ความจริงตั้งใจจะมาที่นี่ในวันเกิดนั่นแหละ อยากมาทำบุญ”

“ทำไมไม่บอกล่ะคะ เมลจะได้ช่วยเตรียมของ” เมื่อเปิดท้ายรถก็พบว่าชายหนุ่มเตรียมเครื่องสังฆทานกล่องใหญ่มาแล้ว เขาเลือกของด้วยตัวเองแล้วนำมาใส่กล่องใส ไม่ใช่สังฆทานสำเร็จรูปที่มักจะใส่กระป๋องสีเหลืองตามแบบที่ร้านขายเครื่องสังฆภัณฑ์มักจะทำกัน

“ครั้งหน้านะคะ เมื่อคืนวานพี่เห็นเมลเหนื่อย หมดเรี่ยวหมดแรงก็เลยสงสารไม่อยากกวน” เขาว่านัยน์ตาเยิ้ม สื่อความนัยที่เขาและเมลานีเท่านั้นถึงจะรู้

“ก็เพราะใครล่ะ ยังจะมาพูดเรื่องแบบนี้ในวัดอีก” หญิงสาวเขินจนต้องกัดฟันดุ ฟัดเธอจนไม่ได้พักไม่ได้ผ่อน อดอยากหรือก็เปล่า เหนื่อยที่สุดกับการรับมือความคึกของเขาตอนกลางคืนนั่นแหละ

“พ่อกิด หนูพายอยากสวัสดีพระ” เสียงแจ้ว ๆ ของลูกสาวหยุดการหยอกเย้าของพ่อกับแม่ลงได้ ทั้งหมดจึงพากันไปกราบพระและถวายสังฆทานก่อน จากนั้นกริชก็พาสองแม่ลูกเดินมาด้านหลังวัด

“ทำไมรั้วมีคนเยอะเลยคะ” หนูน้อยแปลกใจเมื่อเห็นกำแพงวัดที่ถูกนำมาเป็นที่เก็บอัฐิถูกทำเป็นหน้าจั่วงดงาม และแต่ละช่องก็จะมีรูปถ่ายติดอยู่

“นี่คือคุณทวดค่ะลูก หนูพายมองเห็นไหม” คนเป็นพ่อถามขึ้นเมื่อพาลูกสาวมาหยุดลงที่ช่องบรรจุอัฐิของย่าแก้ว

“ไหว้คุณทวดสิคะ” เมลานีช่วยสำทับ แม้หนูพายจะยังไม่เข้าใจมากนัก แต่ก็ทำตามที่พ่อและแม่บอก พร้อมทั้งฉีกยิ้มหวานให้คุณทวดด้วย

“ผมพาหลานสะใภ้กับเหลนตัวน้อย ๆ มาให้ย่าดูแล้วนะครับ ย่าคงถูกใจมากแหละ ต่อไปนี้ผมจะไม่โดดเดี่ยว มีครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นคอยอยู่เคียงข้างผม ย่าไม่ต้องมีห่วงกังวลใด ๆ อีก หลับให้สบายบนสรวงสวรรค์นะครับ ย่ายังอยู่ในความคิดถึงของผมเสมอและตลอดไป” ประโยคสุดท้ายของเขาสั่นเครือไปบ้าง แต่ก็รู้สึกเย็นชื่นจากลมที่พัดผ่านผิวเนื้อมาวูบหนึ่ง ราวกับย่าแก้วได้รับรู้และโอบกอดเขาไว้อีกครั้ง

“เมลจะอยู่เคียงข้างพี่กริชนะคะย่า และขอบคุณที่รักและอภัยให้กับเมลมาโดยตลอด” ตอนเด็ก ๆ หลังจากรู้ความจริงเรื่องกริชถูกใส่ร้ายจนติดคุก และรู้ว่าเธอมีส่วนกับเรื่องราวร้ายแรงนั้น ทว่าย่าแก้วก็ยังปลอบประโลมเธอ ย่าบอกว่าเข้าใจหัวอกคนจนตรอกที่ต้องเอาตัวรอด ปกป้องคนที่ตัวเองรัก โครงสร้างสังคมที่บิดเบี้ยว หากไม่ยืนในจุดที่ต้องเลือก และมองจากไกล ๆ ทุกคนอาจจะเลือกจริยธรรม แต่เมื่อเกิดขึ้นกับตนเองและคนที่รัก แทบจะร้อยทั้งร้อยมักปกป้องคนในครอบครัวไว้ก่อน

“ไปกันเถอะ” หลังจากต่างคนต่างนิ่งกับความหลังที่ติดตรึงไปครู่หนึ่ง กริชก็จับมือลูกสาวตัวน้อย และพยักหน้าชวนเมลานีให้เดินตามมายังกำแพงอีกฝั่ง

“พี่กริช” เมลานีเสียงเครือ ดวงตาวาวรื้นขึ้นมาทันทีเมื่อเขาพามาหยุดลงที่ช่องอัฐิของเมฆา

“หนูพาย นี่ลุงเมฆ พี่ชายของคุณแม่นะคะ” กริชเป็นฝ่ายสอนลูกสาวเพราะเห็นเมลานีปาดน้ำตาลวก ๆ อยู่

“ลุงเมฆถักเปียเก่ง” หนูน้อยยกมือไหว้ แล้วก็เอ่ยชมเอาดื้อ ๆ ตามที่เคยได้ฟังมารดาพูดให้ฟังอยู่บ่อย ๆ

“อืม ใช่ค่ะ ลุงเมฆของหนูพายใจดีที่สุด” เมลานีหันลงไปยิ้มให้กับลูกสาว พร้อมกับพนมมือขึ้นไหว้พี่ชาย

“พี่เมฆ นี่หนูพาย ลูกสาวเมล หลานพี่นะคะ ส่วนผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คือสามีของเมลเอง เมลรู้ว่าช่วงแรก ๆ ถ้าพี่เมฆมองดูอยู่ต้องขัดใจมากแน่ แต่เมลก็เลือกผู้ชายตามแบบที่พี่เมฆสอนนะคะ” คราวนี้กริชหันมามองหน้าภรรยาอย่างแปลกใจและอยากรู้

“เมลเลือกคนที่จะถนอมเมลได้เท่า ๆ กับที่พี่เมฆทำ พี่กริชเขาทำได้นะคะ ให้เขาผ่านเนอะ” หญิงสาวพูดแล้วพยักหน้าเองเหมือนกับอ้อนพี่ชายที่อยู่คนละโลกไปแล้ว แต่ความดีที่กริชเพียรทำต่อเธอและลูกสาวน่าจะทำให้เมฆาเข้าใจและยอมรับเขาได้

ชายหนุ่มมองสองชีวิตที่ยืนเคียงข้างเขา และสบตาแน่วแน่กับชายในภาพ สิบนิ้วของเขายกขึ้นมาแบบที่ไม่เคยนึกฝันว่าจะกระทำต่อชายคนนี้ แม้จะล่วงลับไปแล้วก็ตาม

“เมฆา ผมขออโหสิกรรมกับเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด ขอบคุณเหลือเกินที่คุณเลี้ยงดูน้องสาวออกมาให้น่ารักและแสนดีแบบนี้ อย่าได้มีห่วงกังวลอะไรเลย นับจากนี้ไปผมจะดูแลเมลานีและลูกให้ดีที่สุด หลับให้สบายเถอะนะ”

หญิงสาวสะอื้นออกมาด้วยความปลาบปลื้มใจ ภาพที่กริชจะยอมอโหสิกรรมและมายืนสัญญาต่อหน้าวิญญาณที่เขาเจ็บแค้นที่สุดอย่างพี่ชายเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยกล้าฝันหรือร้องขอ

ความเจ็บแค้นของคนคนหนึ่ง ย่อมต้องให้เขาเป็นผู้ตัดสินใจให้อภัยด้วยตนเอง หรือแม้หากกริชจะไม่อาจทำได้ไปตลอดชีวิต เมลานีก็ไม่เคยคิดจะคาดคั้น เหมือนกับที่ต่อให้ใครจะชิงชังอย่างไรเธอก็รักพี่ชายคนนี้ที่สุด

“ขอบคุณนะคะพี่กริช” หญิงสาวเอียงหน้าซบฝ่ามือหนาเมื่อเขาใช้มันปาดน้ำตาให้

“พี่ก็ขอบคุณเมลที่ให้โอกาสพี่อีกครั้ง ทุกคนมีเส้นทางที่เดินและผลที่ต้องได้รับ แต่ทั้งหมดนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความรักและครอบครัว พี่อยากใช้ความรักนำทางไม่ใช่ความแค้นอีกแล้ว”

“เมลรักพี่กริช”

“พี่ก็รักเมล” เขาพูดพร้อมกับย่อตัวลงไปอุ้มหนูพายที่เอียงคอมองพ่อกับแม่คุยกันตาแป๋ว “รักหนูพายด้วย หนูพายรักพ่อกริชกับคุณแม่ไหมครับ”

“รักค่า” หนูน้อยรีบโอบแขนรอบคอคุณพ่อแล้วซบหน้า ฉีกยิ้มหวานให้กับมารดาที่มองอยู่ด้วยความเอ็นดู

“หนูพายรักคุณแม่ รักพ่อกิด รักทะเล”

ประโยคสุดท้ายดูไม่เข้าพวกจนผู้ใหญ่สองคนถึงกับหลุดขำออกมาพร้อมกัน เป็นอันรู้ว่าจิตใจของหมูน้อยคงลอยไปที่ทะเลเรียบร้อยแล้ว

กริชจูงมือภรรยาอีกมือก็อุ้มลูกเดินกลับออกไปยังลานจอดรถ วูบหนึ่งเขามองย้อนกลับไปเบื้องหลัง นอกจากความผิดพลาดจนเหมือนแก้วที่แตกร้าว ตัวเขาก็ยังไปเก็บเศษแก้วแหลมคมเหล่านั้นมาใส่รองเท้า แล้วเหยียบลงไปให้ยิ่งเจ็บปวดระหว่างเดินทาง

จนเมื่อเขายอมเทและชำระล้างมันออกไป สองขาของเขาและเมลานีกลับนุ่มสบายขึ้น เราทั้งคู่ค่อยก้าวเดินไปด้วยกันช้า ๆ เพื่อประคับประคองกันไป

ความรักเท่านั้นที่แน่นเหนียวยิ่งกว่าสิ่งใด ๆ ในโลก นี่ต่างหากคือโซ่ที่แข็งแกร่งที่สุด...