Semua Bab โซ่แค้นจองจำใจ: Bab 1 - Bab 10

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนเช้า เมลานีพลิกตัวไปคว้าขึ้นมากดรับ แทบไม่ต้องดูหญิงสาวก็รู้ว่าคนปลายสายคือพี่ชายที่ยังอุตส่าห์โทรมาปลุกเธอทุกวัน เมฆาทำเหมือนเธอยังเป็นเด็กน้อยตัวเล็ก ๆ ทั้งที่เมลานีตอนนี้บรรลุนิติภาวะแล้วด้วยซ้ำ ในช่วงแรก ๆ ที่ย้ายจากบ้านมาเรียนมหาวิทยาลัย เมฆาถึงขนาดขับรถไปกลับเป็นร้อย ๆ กิโลเมตรเพื่อมากินข้าวเช้าและส่งเข้าเรียนในคาบแรก จนหญิงสาวเริ่มมีเพื่อนแล้วนั่นแหละพี่ชายจึงค่อยปล่อย จากขับรถมาหาทุกวัน ก็กลายเป็นสัปดาห์ละครั้งแต่ก็ยังไม่วายจะทำหน้าที่ปลุกน้องสาวเหมือนที่เคยทำมาทั้งชีวิต“ตื่นได้แล้วหนูเมล นอนตื่นสายจะโง่หมด หัวไม่แล่น เดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่องนะ” เสียงหยอกเย้ายาวเหยียดดังขึ้นทันทีที่น้องสาวกดรับโทรศัพท์“ไปเอาทฤษฎีนี้มาจากไหนเนี่ยพี่เมฆ มั่วสุด ๆ”“เหรอ ไอ้เรามันเรียนมาน้อย ก็อยากให้น้องสาวสุดที่รักฉลาด ๆ เรียนเก่ง ๆ นี่นา”“พี่เมฆ” รู้ว่าพี่ชายแกล้งพูดเล่น แต่เมลานีก็ยังรู้สึกตีบตันขึ้นมาในลำคอ จะชั่วจะดีอย่างไร พี่ชายคนนี้ก็ทำงานเลี้ยงดูเธอมาลำพังตั้งแต่บิดาและมารดาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนั้นหญิงสาวอายุเพียงหกขวบและเมฆาก็อายุเพียงสิบหก ดัง

“เมล เย็นนี้ไปกินชาบูกันไหม” ณัชชาเอ่ยปากชวนเพื่อนสนิทไปร้านชาบูเจ้าประจำข้างมหาวิทยาลัย“วันนี้ไปไม่ได้ ติดไว้วันหลังได้ไหมณัช”“พี่เมฆมาเหรอ” ธนนท์ถามต่อ เพราะปกติพี่ชายเพื่อนมักจะมาหาในช่วงวันเสาร์ อาทิตย์ตลอด แต่ธนนท์ก็สังเกตว่าช่วงสองสามเดือนมานี้ เมลานีดูใจลอยและหาเวลาว่างได้น้อยลง จะว่าคบกับใครในมหาวิทยาลัย ก็ไม่เคยได้ยินข่าว“เปล่าหรอก เมลมีนัดกับคนอื่น”“กับใคร” ธนนท์เสียงเขียวขึ้นโดยไม่รู้ตัว ณัชชาซึ่งเป็นคนกลางและรับรู้มาโดยตลอดว่าชายหนุ่มคิดเกินเพื่อนกับเมลานีจึงพยายามจะแก้สถานการณ์ แต่อยู่ ๆ ก็มีชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาคมคายยื่นแขนเข้ามาโอบไหล่ของเมลานีอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ“นัดกับแฟนครับ ใช่ไหมคะหนูเมล”“พี่กริช” หญิงสาวถลึงตาใส่คนที่ทำรุ่มร่ามกับเธอในสถานศึกษา แต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แถมกระชับมือที่โอบไหล่บอบบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย“จริงเหรอเมล” ฟื้นจากอาการตกตะลึง ธนนท์ก็หันมาถามหญิงสาวที่เขาปักใจไปเกินกว่าเพื่อนสนิท“อืม นี่พี่กริช แฟนเมลเอง พี่กริชคะ นี่ธนนท์กับณัชชา เพื่อนสนิทของหนูเมล”“เมลมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร ทำไมนนท์ไม่เห็นรู้เลย แล้วนี่พี่เมฆรู้เรื่องหร

ชายหนุ่มขับรถพาเมลานีมาถึงที่พักก็ราวห้าโมงเย็น กริชเลือกรีสอร์ตติดชายหาดที่มองเห็นวิวทะเลจากห้องนอน ตกแต่งสไตล์บาหลี เน้นเฟอร์นิเจอร์ที่ทำจากไม้ให้ความรู้สึกสบายตาและอ่อนโยน เว้นแต่เครื่องเรือนอุปกรณ์อำนวยความสะดวกอย่างอื่นที่ทันสมัยครบครันเอาใจลูกค้าที่ยอมจ่ายค่าที่พักราคาแพงเพื่อเสพบรรยากาศและความโรแมนติกรีสอร์ตแห่งนี้จึงเหมาะสำหรับคู่รักหรือคู่แต่งงานที่พากันมาฮันนีมูน ไม่ก็ไว้รองรับเหล่าผู้ชายเจ้าชู้ที่หวังพาสาวมาเชือดแบบนิ่ม ๆ“หนูเมลชอบไหมคะ พี่ตั้งใจเลือกมากเลยนะรู้ไหม”“ชอบค่ะ แต่มันมีแค่เตียงเดียว”กริชเลิกคิ้ว นัยน์ตาของเขาเข้มขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของหญิงสาวหิ้วกระเป๋าขึ้นรถมาด้วยกันถึงขนาดนี้แล้วเมลานีเพิ่งจะเริ่มกังวล ต่อให้ไม่ใช่เขา แต่เป็นผู้ชายคนอื่นก็ไม่มีทางปล่อยเหยื่อเนื้อหวานหลุดออกไปได้ง่าย ๆ แน่ เพียงแต่จะเล่นกับเธอแบบไหนให้สนุกขึ้น แล้วค่อยตะปบก่อนกลืนลงท้องจนไม่เหลือซาก“ดีเลย เตียงกว้างขนาดนี้นอนสองคนได้สบาย เราจะได้ตื่นขึ้นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันไงคะ” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งปลายเตียง วาดแขนไปดึงหญิงสาว กระตุกทีเดียวก็ถลาลงมาบนตักกว้าง“พี่กริชคะ

กริชขับรถพาเมลานีกลับมาคอนโดโดยไม่โอ้เอ้แม้แต่น้อย ตลอดทางทั้งคู่ต่างจมอยู่กับห้วงความคิดของตนเอง แสงจากเสาไฟข้างทางบางช่วงเจิดจ้า บางช่วงกลับมืดมิดยาวนานจนยิ่งทำให้เปลี่ยวและหดหู่ขึ้นไปอีก กริชนึกถึงช่วงชีวิตที่มืดมนของตนเองทั้งที่ควรจะเป็นช่วงเวลาที่สว่างไสวที่สุดของเขาเมื่อเจ็ดแปดปีก่อนข้อมือแข็งแรงจับพวงมาลัยบีบแน่นยามหักเลี้ยวเพื่อยูเทิร์นไปอีกฝั่งถนน ความโกรธแค้นและความทรงจำในอดีตตีวงล้อมเข้าสู่จิตใจที่ดำมืดยิ่งไปกว่าห้วงราตรีอีกครั้ง…“น้องครับ พี่ชายเราอยู่ไหม ผมมาเอามอเตอร์ไซค์คืนครับ” ชายหนุ่มในชุดเสื้อช็อปของคณะวิศวกรรมศาสตร์บอกกับเด็กผู้หญิงผมเปียแก้มยุ้ยที่อยู่ในชุดคอซอง“พี่เมฆยังไม่กลับค่ะ”“งั้นพี่ขอเอารถไปใช้ก่อนได้ไหม นี่เงินค่าไถ่รถคืน” กริชยื่นเงินจำนวนสามพันห้าร้อยบาท เงินต้นสามพันและดอกเบี้ยอีกห้าร้อยตามที่ตกลงกับเมฆาไว้ เดือนนี้เขาเดือดร้อนเพราะค่าใช้จ่ายในการทำโพรเจกต์เรียนจบ แต่มันก็คุ้มเพราะตอนนี้เขากลายเป็นบัณฑิตเกียรตินิยมที่รอแค่ใบจบอย่างเป็นทางการเท่านั้นเขาทำงานพิเศษในอู่แห่งหนึ่งเพราะมีฝีมือด้านช่างและการแต่งรถ มีรับงานร้องเพลงกลางคืนบ้างนาน ๆ ครั้ง เ

เมลานีรู้สึกกระสับกระส่ายและมีลางสังหรณ์ใจแปลก ๆ คล้ายกับมีน้ำกรดที่ไหลเวียนอยู่ในช่องท้องและตีตื้นขึ้นจนถึงกลางอก แม้แต่ลมหายใจเข้าออกก็ยังติดขัด คล้ายรู้สึกหวิวในใจแต่ก็ไม่สามารถจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดถึงสิ่งที่ตนเองกำลังกังวลหรือหวาดกลัวอยู่“หนูเมลรู้สึกไม่สบายใจเลยค่ะพี่กริช”“ทำไมล่ะ”“บอกไม่ถูก แต่รู้สึกเหมือนใจจะขาด มันหายใจเท่าไรก็ไม่เต็มอิ่ม ทุรนทุรายไม่สบายตัวเอาซะเลย” กริชเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างกายเธอในตอนนี้ หญิงสาวจึงเลือกที่จะระบายความอัดอั้นของตนเองให้คนรักฟัง หวังว่าคนอ่อนโยนอย่างเขาคงจะช่วยบรรเทาความร้อนรนในหัวใจเธอลงได้บ้าง แต่ครั้งนี้กริชกลับไม่ได้ปลอบโยนเธอเช่นทุกครั้ง เขาเหยียบรถให้พุ่งความเร็วยิ่งขึ้นไปอีกระดับ“เมลรู้ไหมว่าพี่ชายทำงานอะไร” กริชถามด้วยน้ำเสียงห้วนติดจะเย็นชาเสียด้วยซ้ำ“ก็...หลายอย่างค่ะ” หญิงสาวตอบเลี่ยง ๆ ยิ่งทำให้กริชยกยิ้มเหยียดลึกลงไปอีก หลายอย่าง…ความเลวสารพัดที่ไอ้เมฆาทำ ถ้าบอกว่าหลายอย่างก็คงจะใช่แบบที่เมลานีตอบ เด็กคนนี้รู้ทุกอย่าง เธอรู้ว่าพี่ชายตัวเองเลวร้ายแค่ไหน ในเมื่อเป็นแบบนี้เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด เมลานีสมควรที่จะได้รับโทษทัณฑ์จ