ตอนพิเศษ 1

บ้านใหม่ 1

กลิ่นดอกโมกหอมอ่อน ๆ โชยกรุ่นทำให้อากาศยามเช้ายิ่ง

สดชื่น สนามหญ้าเขียวสบายตาที่ถูกดูแลอย่างดีมีละอองน้ำจากหยาดฝนที่เพิ่งทิ้งช่วงไปตอนเช้ามืดพร่างพรมไปทั่ว

ครั้งหนึ่งกริชไม่ชอบบ้านเพราะพื้นที่กว้างขวางทำให้คนตัวคนเดียวอย่างเขายิ่งโดดเดี่ยว แต่พอรู้ว่ามีความรักและมีลูกสาว เขาก็ซื้อบ้าน ซื้อไว้รอตั้งแต่เมลานีบอกให้เขาตัดใจใต้ต้นสนริมทะเล

เขาซื้อบ้านที่มีสนามหญ้ากว้างไว้ให้ลูกวิ่งเล่น และปลูกต้นโมกที่ลูกสาวเคยมอบให้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันไว้รอบรั้ว ตกแต่งบ้านตามความชอบที่เมลานีเคยเพ้อฝันให้ฟังในสมัยเธอยังเป็นนักศึกษา ถ้าหลังกลับมาจากมาเก๊า เขาทุ่มเททุกอย่างเพื่อสร้างไพน์กรุ๊ป หลังกลับมาจากทะเลอย่างเจ็บปวดแสนสาหัสวันนั้น เขาก็อุทิศความหวังทั้งหมดลงมาที่บ้านหลังนี้ สร้างมันทีละส่วนอย่างตั้งใจ เหมือนกับที่เขารอคอยเมลานีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน คล้ายหวังอยู่ลึก ๆ ว่าเขาจะได้มีโอกาสเปลี่ยนบ้านที่เป็นแค่โครงสร้างให้กลายเป็นบ้านที่หมายถึงครอบครัวอย่างแท้จริง

และเมื่อวันนั้นมาถึง หญ้าก็เขียวขจี ดอกโมกก็ส่งกลิ่นหอมขจรขจาย…

กริชจรดศีรษะลงหอมแก้มนุ่มของลูกสาวตัวน้อยที่ขอแยกห้องนอนไปแล้ว เมื่อดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ เห็นว่ายังคงเช้าตรู่พอสมควรจึงปล่อยให้ลูกสาวนอนต่ออีกสักหน่อย ร่างสูงค่อย ๆ ถอยออกจากห้องนอนสีหวานลงไปชั้นล่างเพื่อตามไปสมทบกับภรรยาคนสวยที่เตรียมทำอาหารเช้าง่าย ๆ ไว้ให้ลูกสาวก่อนไปโรงเรียน

“หอมจังเลยค่ะ” ร่างสูงตามมายืนซ้อนหลังของภรรยาสาวที่อยู่หน้าเตา ใช้วงแขนของตนเองสอดเข้าไปรัดเอวมากอดไว้แล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มบางใสของเมลานี

“ข้าวต้มกุ้ง หอมฉุยเลย”

“หมายถึงหนูเมลต่างหากที่หอม อยากกินจัง” คำว่า ‘อยากกิน’ ของเขาไม่ได้มองไปที่ข้าวต้มที่กำลังเดือดปุด ๆ แต่สายตายังวนเวียนอยู่กับวงหน้าหวานของหญิงสาว กระชับวงแขนแน่นขึ้น และเชยคางมนให้มารับจูบดูดดื่มยามเช้า ก่อนที่เมลานีจะตีแขนของคนที่ไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอ แถมยังทำตัวรุ่มร่ามขึ้นทุกวัน

“พี่กริช นี่มันในครัวนะคะ เดี๋ยวป้าละไมมาเห็น”

“ไม่เป็นไรหรอก ผัวเมียแสดงความรัก ป้าละไมเข้าใจแหละ คิดถึงนะรู้ไหม เมลไม่คิดถึงพี่เหรอคะ” ว่าแล้วก็จูบเคล้าเรียวปากนุ่มละมุนของเมียรักอย่างเรียกร้องมากขึ้นไปอีก จนมือหนาสอดเข้าใต้ชายเสื้อและลูบขึ้นไปด้านบนอกนุ่มนั่นแหละ เมลานีจึงเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งว่ากริชไม่ได้ต้องการแค่จูบแน่ ๆ

“โอ๊ย ไม่ได้ ไปอาบน้ำค่ะ” เมลานีจับมือปลาหมึกของสามีไว้ได้ก่อนที่เขาจะเลยเถิดไปกันใหญ่ มองตาสีสนิมออดอ้อนของเขาแล้วก็อยากจะใจอ่อนอยู่หรอก เขาจำเป็นต้องไปจัดการเรื่องงานที่จีนหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ กลับมาถึงเมื่อคืนก็เอาแต่เรียกร้องกับเธอไม่หยุดหย่อนเหมือนจะชดเชยความหิวโซตลอดหลายวันของเขา แต่ดูเขาสิ…

“คนตะกละ กินเท่าไรก็ไม่รู้จักอิ่ม”

“สี่ยกเองนะ แล้วพี่ไปจีนมาตั้งหกวัน ปกติเราเล่นกันก็สามสี่น้ำอยู่แล้ว”

เมลานีชี้ปากสีคล้ำเป็นเชิงให้เขาหยุดพูดจาห่าม ๆ แบบนี้ และชายหนุ่มก็ทำตัวราวกับอันธพาลจอมเกเรโดยการอ้าปากดูดนิ้วเธอเอาเสียดื้อ ๆ

“พี่กริช เกเรมากไปแล้วนะคะ มาดูดนิ้วเมลทำไม”

“หิว อยากดูดอย่างอื่นมากกว่า แบบที่ดูดแล้วดิ้นอะ นะ นะคะ” อันธพาลเริ่มเปลี่ยนโหมดมากระเง้ากระงอด โน้มตัวลงมาใช้ซีกหน้าคมคายของตนเองถูไถออดอ้อนต้นแขนนิ่มของหญิงสาว เมลานีไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้ท่าอ้อนแบบนี้ส่งต่อทางดีเอ็นเอจากกริชไปสู่หนูพายหรือคนเป็นพ่อเลียนแบบลูกเพราะเห็นว่าได้ผลอยู่บ่อยครั้ง รวมถึงหนนี้ก็ด้วยเพราะหญิงสาว

ถอนหายใจเบา ๆ แล้วกระซิบข้างหู

“คืนนี้ให้จัดหนักเลยค่ะ”

“เอาจริง?” คนเพิ่งอ้อนสำเร็จถึงกับตาวาว ถูมือตัวเองไปมา หรี่ตาเจ้าเล่ห์ลง แล้วหมุนตัวไปเปิดตู้เย็น หยิบเอามะนาวมาล้างเปลือกให้สะอาด ท่าทางจริงจังขมีขมัน

“เอามะนาวมาทำอะไรคะพี่กริช” เมลานีมึนงงกับอาการของพ่อเจ้าประคุณอยู่ไม่น้อย ตามอารมณ์เขาไม่ทันแต่ก็กดปิดเตาไฟฟ้าแล้วขยับจะเข้าไปช่วยเขาล้างมะนาวอีกแรง

“พี่จะเตรียมทำน้ำมะนาวไว้ให้จิบ คืนนี้เมลคงครางจนคอแห้งแน่ ๆ”

มือบางที่ถือมะนาวถึงกับชะงัก ก่อนจะตวัดตามองคนหื่นตาเขียวปั๊ด ทำไมในหัวของเขามันมีแต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้ แถมเขาล้างมะนาวไว้เป็นสิบ ๆ ลูก นี่กะจัดหนักไม่ยั้งจริง ๆ เลยใช่ไหม

“อ้าว ตาเขียวอีก” เสียงหัวเราะห้าว ๆ ชวนจั๊กจี้หัวใจเย้าหญิงสาวที่แม้จะถลึงตาใส่ แต่แก้มแดงของเธอก็ซ่อนความเขินอายไว้ไม่มิด เขาถึงได้ชอบหยอกเธอนัก

“ไม่ต้องทำแล้ว”

“น้ำมะนาวนี่เหรอ”

“การบ้าน ไม่ต้องทำแล้ว ไอ้ผีบ้า!” นอกจากตวาดแหวแล้ว ยังปาลูกมะนาวในมือกระเด็นมาโดนศีรษะ ลงโทษคนหื่นอีกต่างหาก กริชได้แต่คลำหน้าผากป้อย ๆ เพราะเมียรักสะบัดก้นไปจากครัว ทิ้งคนอดอยากปากแห้งไว้เพียงลำพัง

“เอาใจขนาดนี้ เมียพี่ยังไม่ซึ้ง เซ็งเลย เฮ้อ” แต่ถึงจะพูดแบบนั้น กริชก็ยังล้างมะนาวที่เหลือต่อ และหยิบที่คั้นออกมา ยังไงที่เขาคาดไว้ก็ไม่ผิดหรอก เมลานีได้ครางจนเสียงแห้งแน่…