บทที่ 7

ทั้งสี่คนยืนอยู่ด้วยกัน

อาจเป็นเพราะจี้อวิ๋นโจวโดดเด่นเกินไป จึงดึงดูดสายตาของผู้คนที่มามุงดูอยู่ไม่น้อย

ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ถูกมอง ตอนที่สายตากวาดผ่านเจิ้งซินหราน สาวน้อยมองจี้อวิ๋นโจวด้วยสีหน้านับถือ ท่าทางอุ่นใจกว่าฉันมากนัก

ฉันรู้ดี นั่นคือความเชื่อมั่นที่เกิดจากการถูกปกป้อง

“พี่อวิ๋นโจวบอกว่าใกล้ถึงเวลามื้อเที่ยงแล้ว” ปลายเสียงเธอขึ้นสูง น้ำเสียงแฝงไปด้วยความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเด็กสาว “อยากชวนฉันไปกินข้าวที่โรงอาหารของโรงพยาบาลสักมื้อ”

เหลียงฮ่าวเหมี่ยวมองฉันด้วยความสงสัยครั้งหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองเจิ้งซินหรานที่ยืนข้างจี้อวิ๋นโจว แล้วพูดว่า “หมอจี้ ไม่แนะนำหน่อยเหรอ?”

จี้อวิ๋นโจวพูดอย่างกระชับ “ซินหราน รุ่นน้องที่วิทยาลัยการแพทย์”

เจิ้งซินหรานกระพริบตาคล้ายลูกกวาง มองไปที่บัตรพนักงานด้านหน้าของเหลียงฮ่าวเหมี่ยวแล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะคุณหมอเหลียง ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากตัวด้วยนะคะ”

เหลียงฮ่าวเหมี่ยวพยักหน้าพลางยิ้มอย่างเก้อเขิน สายตาก็หยุดที่ใบหน้าฉันเป็นระยะ ๆ ความรู้สึกเห็นใจแทบจะไหลทะลักออกมาจากดวงตาเลยทีเดียว

“รุ่นพี่ กินข้าวด้วยกันไหมคะ?” เจิ้งซินหรานมองฉันอย่างจริงใจ แล้วก็มองจี้อวิ๋นโจวพลางพูด “เดี๋ยวคืนนี้พี่อวิ๋นโจวจะพาฉันไปทำความคุ้นเคยกับทั้งโรงพยาบาลจิงเสีย รุ่นพี่ก็ไปด้วยกันได้นะคะ”

ความเคารพในดวงตาของเธอไม่มีการปิดบัง แต่ความนับถือนี้กลับแอบแทงใจฉันอย่างเงียบ ๆ

พวกเขาเพิ่งรู้จักกันแค่เดือนเดียวเอง ส่วนฉันในฐานะภรรยา คอยวนเวียนดูแลจี้อวิ๋นโจวมาตลอดสามปีเต็ม เขากลับไม่เคยให้ฉันก้าวเข้าไปในแผนกศัลยกรรมประสาทแม้แต่ครั้งเดียว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการทำความคุ้นเคยกับทั้งโรงพยาบาลจิงเสียเลย

“ไม่ต้องหรอก” ฉันปฏิเสธอย่างเด็ดขาด มองจี้อวิ๋นโจวแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “อีกอย่าง สถานการณ์ของโรงพยาบาลจิงเสีย ฉันรู้ละเอียดถี่ถ้วนตั้งนานแล้ว”

พูดจบก็หมุนตัวจากไป

แน่นอนว่าคำพูดนี้ไม่ได้พูดเกินจริง เพราะในช่วงสามปีที่ผ่านมา นอกจากมหาวิทยาลัยกับบ้านหลังนั้นแล้ว สถานที่ที่ฉันไปบ่อยที่สุดก็คือโรงพยาบาลจิงเสีย

ช่วงที่ฉันคลุกคลีกับเขามากที่สุด ฉันแทบจะมาโรงพยาบาลวันเว้นวัน รู้ดีว่าชั้นหนึ่งถึงชั้นห้าเป็นแผนกอะไรบ้าง ประตูห้องปฏิบัติการทางคลินิกและแผนกเอกซเรย์อยู่ทางซ้ายหรือทางขวา แผนกผู้ป่วยนอกกับผู้ป่วยในต้องเดินนานแค่ไหนกว่าจะถึง ลิฟต์จุดไหนคนแน่นที่สุด ฉันรู้ละเอียดถี่ถ้วนทุกอย่าง

ฉันจินตนาการไว้ว่าสักวันหนึ่ง ตอนที่จี้อวิ๋นโจวพูดถึงรายละเอียดบางอย่างกับฉันแบบลวก ๆ ฉันจะสามารถตอบโต้ได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ทำให้บรรยากาศเงียบเหงา

สิ่งที่น่าขำก็คือ ฉันมักคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะต้องทำตัวเป็นภรรยาที่ดีอย่างไร แต่กลับลืมไปว่าการแต่งงานของฉันกับจี้อวิ๋นโจวนั้น เป็นเพียงการแลกเปลี่ยนกันเท่านั้น

ที่ทางแยก เหลียงฮ่าวเหมี่ยววิ่งตามมาทันอย่างกะทันหัน

“วันฝนตกแบบนี้เรียกแท็กซี่ยาก ให้ผมไปส่งคุณไหม?”

ในมือเขาถือร่มด้ามยาวสำหรับผู้ชายไว้ แล้วกางให้คลุมศีรษะฉันอย่างเป็นธรรมชาติ อาจเพราะวิ่งมาค่อนข้างรีบ ทำให้ลมหายใจของเขาไม่เป็นจังหวะ

“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไร” เส้นทางรถไฟใต้ดินที่กลับบ้านหลังนั้น ฉันจำได้ขึ้นใจนานแล้ว

“ผลสอบข้อเขียนจะประกาศในเว็บไซต์อย่างเป็นทางการตอนเช้าวันพรุ่งนี้” เหลียงฮ่าวเหมี่ยวเตือนอย่างใจเย็น “เดินทางปลอดภัยนะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ยัดร่มให้ฉัน จากนั้นก็หันหลังแล้วรีบเดินจากไปทันที

ฉันจ้องร่มในมือ ดวงตาก็แดงขึ้นทันที

ดูสิ แม้แต่เพื่อนที่รู้จักกันยังไม่ถึงปี ยังใส่ใจมากกว่าจี้อวิ๋นโจวเสียอีก

ฉันกางร่มกลับไปที่ห้องทดลองของมหาวิทยาลัย

คำเตือนของเหลียงฮ่าวเหมี่ยวไม่ผิดเลย เนื้อหาของการสอบข้อเขียนไม่ได้ยากมาก สิ่งที่มีผลตัดสินจริง ๆ คือการสอบสัมภาษณ์ในภายหลังต่างหาก

ฉันต้องเตรียมตัวล่วงหน้า

พอเริ่มยุ่ง ก็ยุ่งจนดึกดื่นเลยทีเดียว

เสียงสั่นของโทรศัพท์ขัดจังหวะความคิดของฉัน เป็นน็น็้ยนาอนสายเรียกเข้าจากแม่ของฉันเอง

“ที่อยู่ส่งไปที่มือถือของแกแล้ว เดี๋ยวไปกินข้าวด้วยกัน”

ไม่รอให้ฉันตอบ เธอก็กดวางสายทันที

เป็นร้านอาหารส่วนตัวระดับกลางค่อนสูงแห่งหนึ่ง

ฉันจ้องที่อยู่ คิดอยู่สักครู่ แล้วออกจากบ้าน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พนักงานเสิร์ฟพาฉันไปยังห้องอาหารส่วนตัว คุณหลิวที่แต่งตัวอย่างดี ดึงขนตาปลอมที่เพิ่งติดใหม่เล็กน้อย แล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า “ส่งข้อความไปเยอะขนาดนั้นก็ไม่ตอบ ยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”

กลิ่นน้ำหอมฉุนจู่โจมเข้าจมูกฉันทันที ฉันพูดแบบไม่อ้อมค้อม “มีเรื่องอะไรด่วนขนาดนี้?”

“วันนี้ตอนไปชอปปิงฉันซื้อให้แก” คุณหลิวส่งถุงชอปปิงใบหนึ่งให้ฉัน “คืนนี้ลองใส่ดู”

ฉันรับมาด้วยความสงสัย หลังจากเหลือบมองเข้าไปก็ไม่รู้จะขำหรือจะร้องไห้ดี

เป็นชุดชั้นในเซ็กซี่สีดำหนึ่งชุด

“ผู้ชายน่ะ ต่อให้ดูสุภาพเรียบร้อยแค่ไหน ก็แพ้ทางแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ” คุณหลิวไม่ทันเห็นความอึดอัดในสายตาฉัน พูดสั่งสอนต่อ “ช่วงนี้ก็ช่วงไข่ตกไม่ใช่เหรอ? พยายามหน่อย”

ความรู้สึกอับอายพุ่งขึ้นมาจุกอก ฉันพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “แม่ หนูไม่คิดจะมีลูกแล้วล่ะค่ะ”

ทันทีที่ฉันพูดจบ ลูกชิ้นกุ้งคริสตัลที่คุณหลิวคีบค้างกลางอากาศก็ตกลงมาดังแปะ หลังจากนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ เธอก็ลุกขึ้นทันที มองไปทางด้านหลังฉันอย่างยิ้มแย้ม “ลูกเขยมาแล้วเหรอ”

ฉันหันกลับไปมอง แล้วก็เห็นจี้อวิ๋นโจวยืนอยู่ข้างหลังจริง ๆ

คุณหลิวถึงกับนัดเขามาด้วยเหรอเนี่ย