บทที่ 6

ฉันแอบออกจากห้องประชุมท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย

ใครจะรู้ว่าเพิ่งเดินไปได้สองก้าว กลับบังเอิญเจอกับเหลียงฮ่าวเหมี่ยว

เขาก็สังเกตเห็นฉันเหมือนกัน ทักทายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “คุณเสิ่น ไม่ได้เจอหมอจี้เหรอ?”

เหลียงฮ่าวเหมี่ยวกับจี้อวิ๋นโจวเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ทั้งสองคนอายุใกล้เคียงกัน แต่เหลียงฮ่าวเหมี่ยวเข้าทำงานในแผนกศัลยกรรมประสาทช้ากว่าจี้อวิ๋นโจวหนึ่งปี ตอนนี้เขายังเป็นแพทย์ประจำบ้านอยู่

ทำไมเราถึงสนิทกันน่ะเหรอ ก็เพราะมีหลายครั้งที่ฉันไปส่งเสื้อผ้าซักรีดและโจ๊กบำรุงร่างกายให้จี้อวิ๋นโจว แล้วบังเอิญเจอเขาพอดี

ต่อมาเวลาที่จี้อวิ๋นโจวยุ่ง ๆ ก็ให้ฉันติดต่อกับเหลียงฮ่าวเหมี่ยวโดยตรง นานวันเข้าเราก็คุ้นเคยกัน

ตอนนี้มาคิดดู เกรงว่าที่จี้อวิ๋นโจวยุ่งจะเป็นแค่เรื่องโกหก แท้จริงก็แค่ไม่อยากเจอฉันเท่านั้นเอง

แต่ดูเหมือนเหลียงฮ่าวเหมี่ยวจะไม่แปลกใจเลยที่ฉันไปร่วมสอบข้อเขียนที่โรงพยาบาลจิงเสีย?

“อ้อ ตอนตรวจคนไข้เมื่อกี้เขาบอกว่าอยากมาดู” เหลียงฮ่าวเหมี่ยวเห็นฉันไม่พูดอะไร ก็อธิบายต่ออีกประโยค “ดูเหมือนว่าพวกคุณจะไม่ได้เจอกันใช่ไหม?”

ประโยคหลัง เขาใช้น้ำเสียงแสดงความเสียดายอย่างชัดเจน

เหมือนกับว่าการที่ฉันกับจี้อวิ๋นโจวไม่ได้เจอกันเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย

แต่เขาเข้าใจผิดไป จี้อวิ๋นโจวอยากมาจริง แต่มาดูเจิ้งซินหรานต่างหาก

อาจจะสังเกตได้ถึงอารมณ์ของฉัน เหลียงฮ่าวเหมี่ยวเปลี่ยนเรื่อง ถามว่า “สอบข้อเขียนเป็นยังไงบ้าง? ยากไหม?”

ฉันเพิ่งจะเตรียมตอบ ก็ถูกเสียงซุบซิบนินทาข้างหลังขัดจังหวะเสียก่อน

“สาว ๆ สมัยนี้เก่งมากนะ พึ่งรูปร่างหน้าตานิดหน่อยก็ใช้เส้นสายได้แล้ว เฮ้อ เราเตรียมตัวกันมานานขนาดนี้ ดูท่าคงจะเสียเปล่าแล้ว”

“ใช่น่ะสิ เพราะได้พึ่งพาผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมประสาท ขาข้างหนึ่งก็ก้าวเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลจิงเสียแล้ว!”

ฉันนึกถึงฉากที่จี้อวิ๋นโจวถามไถ่เจิ้งซินหรานด้วยความห่วงใย มันเหมือนถูกคนเปิดอกแล้วราดด้วยน้ำส้มสายชู ทั้งเจ็บและบีบรัดหัวใจ

ตระกูลจี้มีวินัยเข้มงวด โดยเฉพาะหลังจากเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทที่โรงพยาบาลสามปีก่อน จี้อวิ๋นโจวยิ่งเคร่งครัดกับตัวเอง ไม่ปล่อยโอกาสให้ใครจับผิดได้ แม่สามีจึงเตือนฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ตอนนี้เขาถึงขั้นยอมรีบมาจากแผนกผู้ป่วยใน เพียงเพื่อเจิ้งซินหรานคนเดียว

และนึกถึงสามปีที่ผ่านมา ที่ฉันวิ่งวุ่นเหมือนคนรับใช้ ส่งอาหารส่งเสื้อผ้า ทุกครั้งก็ดูลับ ๆ ล่อ ๆ น่าขำเหลือเกิน

เขามีใจจะปกป้องดูแลเธอ ก็ย่อมไม่สนสายตาคนภายนอก ส่วนฉัน ก็แค่ได้ครองตำแหน่งคุณนายจี้ แต่ก็เพียงแค่ในนามเท่านั้น

“ไม่ต้องไปสนคำซุบซิบนินทาพวกนี้หรอกครับ” เหลียงฮ่าวเหมี่ยวเห็นฉันเงียบไม่พูดอะไร จึงปลอบว่า “การสอบข้อเขียนของโรงพยาบาลจิงเสียขึ้นชื่อเรื่องความยุติธรรมอยู่แล้ว คุณเสิ่นต้องทำได้แน่นอน”

คุณต้องทำได้

ฉันทวนคำพูดนี้เงียบ ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองไปทางเหลียงฮ่าวเหมี่ยว เห็นเพียงแววตาและเรียวคิ้วของเขาประดับด้วยรอยยิ้ม สีหน้าอ่อนโยน

เขาก็เหมือนกับจี้อวิ๋นโจว รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมคาย แต่คงเพราะงานหมอกดดันมากจริง ๆ เพียงแค่เวลาสั้น ๆ ครึ่งปี ใบหน้าของคุณหมอเหลียงท่านนี้ก็กลมขึ้นกว่าครั้งแรกที่เราเจอกันเยอะ

ให้ความรู้สึกมั่นคงอย่างบอกไม่ถูก

“ข้อสอบไม่ยากค่ะ” ฉันรับคำให้กำลังใจจากเขา พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “รอดูผลเถอะค่ะ”

“ถ้าให้ผมพูด คุณเสิ่นมีฝีมือ” เหลียงฮ่าวเหมี่ยวยังคงให้กำลังใจต่อเหมือนเพื่อนเก่าอย่างไรอย่างนั้น “ไม่เตรียมตัวสอบสัมภาษณ์ล่วงหน้าไปเลยล่ะ”

เขายกยอฉันเกินไปแล้ว

แต่ฟังแล้วก็รู้สึกดีเหลือเกิน

ดูเหมือนว่าความรู้สึกฉันจะไม่ได้แย่ขนาดนั้นแล้ว

เสียงหวานเลี่ยนกลับทำลายความสุขนี้ลง “พี่เสิ่น ยังไม่กลับอีกเหรอคะ?”

ฉันหันกลับไปด้วยความสงสัย ก็เห็นจี้อวิ๋นโจวกับเจิ้งซินหรานที่ยืนอยู่ข้างหลังฉัน

ชายหนุ่มยืนสง่างามเหมือนต้นไม้หยก สาวน้อยน่ารักสดใส ใบหน้าไม่มีท่าทีอ้อนวอนน่าสงสารเมื่อครู่แล้ว ดูแล้วเหมาะสมกันมาก