บทที่ 8

จี้อวิ๋นโจวเลือกนั่งตำแหน่งข้าง ๆ ฉัน

ไม่นานนัก ชามตรงหน้าก็ถูกแม่ใส่อาหารจนเต็มไปหมด เธอตักอาหารพลางพูดอย่างห่วงใยว่า “งานที่โรงพยาบาลคงยุ่งมากสินะ ดูสิ ผอมลงอีกแล้วนะลูก”

บทพูดยกยอลูกเขยของเธอยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

แต่กลับลืมว่าจี้อวิ๋นโจวไม่กินมะเขือเทศ

ฉันมองคิ้วของเขาที่ขมวดเล็กน้อย แล้วก็หยิบตะเกียบขึ้นคีบเอาไข่ผัดมะเขือเทศออก

คุณหลิวเห็นดังนั้นก็ยกยิ้มมุมปากอย่างกระอักกระอ่วน แล้วพูดว่า “ดูฉันสิ ยังไงก็สู้ความใส่ใจของเยว่เยว่ไม่ได้จริง ๆ”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่จี้อวิ๋นโจวจะพูดสั้น ๆ ตรงประเด็นว่า “แม่ยายนัดพวกเรามาวันนี้ มีเรื่องอะไรอยากสั่งหรือเปล่าครับ?”

คุณหลิวปรายตามองฉันทีหนึ่ง ยิ้มหัวเราะพลางพูด “จะมีอะไรได้ล่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ได้เจอกันนานแล้วเหรอ? เลยอยากคุยกับพวกเธอสักหน่อย”

เธอพูดจบก็ส่งสายตาให้ฉัน บอกให้ฉันกับจี้อวิ๋นโจวดื่มด้วยกันสักแก้ว

ถ้าเป็นเวลาปกติ ฉันคงรีบช่วยจี้อวิ๋นโจวเคลียร์สถานการณ์ไปแล้ว เพราะหมอศัลยกรรมน่ะ ต้องเลี่ยงบุหรี่และเหล้า และมีวินัยเข้มงวดกับตัวเอง แต่พอคิดถึงภาพงานเลี้ยงวันเกิดนั้น ฉันก็เปลี่ยนใจทันที

ขณะที่ค่อย ๆ หมุนแก้วไวน์แดงเบา ๆ แล้วส่งไปให้ตรงหน้าจี้อวิ๋นโจว ฉันก็ลากเสียงยาวอย่างจงใจ “ที่รัก เราดื่มกันสักแก้วไหม?”

ฉันเห็นหนังตาของจี้อวิ๋นโจวกระตุกเล็กน้อย

เมื่อสบสายตากัน ฉันก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ไม่ยอมถอยให้แม้แต่นิดเดียว

“พรุ่งนี้เช้ามีเวร” เหตุผลที่เขาปฏิเสธนั้นสมเหตุสมผล “วันหลังค่อยดื่มเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน”

ประโยคนี้อยู่ในความคาดหมาย แต่ก็ยังแทงใจฉันอยู่ดี

งานเลี้ยงวันเกิดของเจิ้งซินหรานคืนนั้น จี้อวิ๋นโจวก็ไปโรงพยาบาลด้วยไม่ใช่เหรอ?

เอาเข้าจริง ก็ยังเป็นภรรยาในนามอย่างฉันคนนี้ ที่ไม่ได้รับเกียรติเท่าเธอ

ความรู้สึกแสบร้อนปนเปรี้ยวคละคลุ้งอยู่ในใจ ฉันยกแก้วเหล้าขึ้น ดื่มหมดในคราวเดียว

คุณหลิวเห็นแบบนั้นก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย แล้วพูดแซวแบบอ้อม ๆ ว่า “ดื่มแต่พอดี ๆ คลายเครียด อย่าดื่มจนเมานะ”

ใช่น่ะสิ ดื่มจนเมาแล้ว ก็จะขัดขวางการทำลูกไป

ฉันหัวเราะขมขื่น เทเหล้าให้ตัวเองอีกแก้ว “หาได้ยากที่หมอจี้จะหาเวลามากินข้าวเป็นเพื่อนหนูได้ แน่นอนว่าหนูต้องแสดงความขอบคุณหน่อย”

พูดจบ ฉันก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากอีกครั้ง แต่ถูกจี้อวิ๋นโจวขัดไว้เสียก่อน

“ดื่มมากเกินไปจะทำให้เสียเรื่อง” เสียงเขาทุ้มต่ำ แขนยาวของเขาวางพาดหลังเก้าอี้ฉันอย่างตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง พร้อมกับพูดโน้มน้าวเล็กน้อย “คืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเยว่เยว่ ดีไหม?”

ตอนที่เขาพูดประโยคนั้น จ้องมองฉันอย่างไม่ละสายตา ดวงตาสีดำราวโอปอลเต็มไปด้วยความจริงใจ ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกดูแลเอาใจใส่

แสดงได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ

คุณหลิวเห็นแบบนั้นดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ แล้วพูดอย่างชื่นชมว่า “งั้นก็กินอาหารเยอะ ๆ นะ กินเสร็จเร็ว ๆ จะได้กลับบ้านไว ๆ”

มื้อนี้จบลงอย่างเร่งรีบนิดหน่อย

ก่อนจากกัน แม่ฉันยัดกล่องชุดชั้นในใส่มือฉัน พร้อมกับย้ำเตือนหลายรอบว่า “ผู้หญิงอยู่ล่าง ผู้ชายอยู่บน จะช่วยให้ท้องง่ายขึ้น”

ฉันอายจนอยากจะเอาหัวมุดลงไปในดินเสียให้รู้แล้วรู้รอด

ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร พอรถถึงที่พัก จี้อวิ๋นโจวถึงกับขึ้นไปกับฉันด้วย

ฤทธิ์เหล้าเข้าครอบงำ ฉันพยายามทรงตัวไปกดรหัสเข้าห้อง แต่กดผิดไปสองครั้ง ระบบก็แจ้งเตือนว่ารหัสไม่ถูกต้อง

จี้อวิ๋นโจวเห็นอย่างนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ ใช้เวลาแค่ไม่กี่วินาทีเปิดประตูได้

ฉันถอนหายใจเงียบ ๆ แล้วตามเขาเข้าไปโดยไม่พูดอะไร แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะหยุดกะทันหัน ฉันที่หยุดไม่ทันเลยชนเข้าเต็มอกเขา

ฉันรีบก้าวถอยหลัง แต่เอวเล็กกลับถูกโอบอย่างรวดเร็ว ก้มหน้ามองก็เห็นเพียงมือที่เส้นเลือดโป่งพองและข้อมือชัดเจนค่อย ๆ เลื้อยขึ้นมา

ใบหูของฉันก็สัมผัสกับความอุ่นร้อน

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่า พอเงยหน้ามองจี้อวิ๋นโจว เห็นเพียงลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง ลมหายใจร้อนระอุ

หัวใจของฉันก็เต้นแรงตามไปด้วย พอสายตาเลื่อนขึ้นช้า ๆ ก็เห็นเปลวไฟเร้นลับลุกวาบอยู่ในดวงตาสีดำของเขาอย่างชัดเจน

กล่องของขวัญหล่นจากมือฉันลงพื้นเสียงดัง “ปึก” ชุดชั้นในสีดำสุดยั่วยวนโผล่ออกมาจากขอบกล่อง เผยให้ฉันกับจี้อวิ๋นโจวมองเห็นพร้อมกัน

ฉันยังไม่ทันได้อธิบายอะไร คนก็ถูกจี้อวิ๋นโจวดันออกไปแล้ว

ร่างที่เสียหลักของฉันเซไปหลายก้าว สุดท้ายก็ล้มลงตรงตู้เก็บรองเท้าที่หน้าทางเข้า

เจ็บ

ฉันมองจี้อวิ๋นโจวด้วยความงุนงง แต่กลับเห็นแววตาเขาเต็มไปด้วยความมืดหม่นและเย็นชา “นี่น่ะเหรอ ละครฉากเด็ดที่พวกเธอสองคนแม่ลูกร่วมกันเล่น?”