LOGINShare
บทที่ 289
Related chapters
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 290
น้ำเสียงที่สงบของเซบาสเตียนไม่มีที่ว่างสำหรับการถกเถียง “สก๊อตต์”“นายไม่ได้ตั้งใจจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ใช่ไหม?” โรสถามริมฝีปากของเซบาสเตียนกระตุก “นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณคาดหวังใช่ไหม?”"นี่ลูก!" ใบหน้าของฌอนแดงก่ำด้วยความโกรธ “ทำไมลูกถึงโหดเหี้ยมขนาดนี้?! ต่อให้พ่อไม่รู้จักลูกมากแค่ไหน แต่ลูกก็ยังเป็นคนตระกูลฟอร์ดอยู่นะ! ลูกยังเป็นผู้สืบทอดอาณาจักรฟอร์ดอยู่นะ! นี่ลูกจะไม่ให้ลูกสาวของตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งในตระกูลฟอร์ดเลยเหรอ!”“ลูกน่ะโหดร้ายเกินไปแล้วนะ!”เซบาสเตียนยิ้มอย่างเย็นชา ลูกสาวของเขา ไม่ว่าเธอจะนามสกุลอะไรเธอก็ยังจะเป็นลูกสาวของเซบาสเตียน แม้ว่าเธอจะใช้นามสกุลแม่มาทั้งชีวิต เธอก็จะสืบทอดฟอร์ดกรุ๊ปต่อไปในอนาคต! ด้วยเหตุนี้ไม่มีใครพูดกล้าพูดอะไรต่อ เซบาสเตียนไม่สนใจให้คำอธิบายใด ๆ แม้แต่เขาเองยังไม่ชอบนามสกุลฟอร์ดเลย นับประสาอะไรกับลูกสาวของเขาล่ะ? จากมุมมองของเขา มันจะดีกว่าถ้าเธอใช้นามสกุลแม่ของเธอ!ในเวลานั้น แม่เลี้ยงของเขาถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าจะเป็นตามข่าวลือ นายเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากเลยสินะ นายจับผู้หญิงคนนั้นกลับมาเพื่อลงโทษ ดีแล้ว ด้วยวิธีนี้เราสามารถให้คำอธิบายที่เห
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 291
อีกสามคนในห้องตกตะลึงเพราะสิ่งที่มันเกิดขึ้น หมอที่ดูแลเฮนรี่เข้ามาที่นั่นเพื่อตรวจร่างกาย ข้างหลังเขาเป็นหมอ พยาบาล และคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ดูเด็กกว่า เมื่อมาถึงที่ประตู ทุกคนก็ตกตะลึงตลอดสามสิบวินาทีที่ไม่มีใครพูดอะไรคนแรกที่ตอบสนองคือนายแพทย์หัวหน้าทีม "ตายแล้ว! อาการของนายท่านอาวุโสไม่คงที่และไม่ควรถูกรบกวนในขณะนี้! เด็กคนนี้มาจากไหน? เธอเป็นเด็กที่เกเรและซุกซนมาก และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสั่งสอน! ใครก็ได้เอาเด็กคนนั้นออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”ตามที่หมอรู้มา ครอบครัวฟอร์ดไม่มีลูกเล็กขนาดนี้เธอไม่อาจเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวฟอร์ดหรือครอบครัวคอนเนอร์ได้ถูกต้องแล้ว เด็กคนนั้นไม่น่าจะมีความสัมพันธ์กับนายท่านอาวุโสเฮนรี่ด้วยซ้ำขณะกำลังจะไล่เด็กออกไปเอง หมอก็ได้ยินเสียงหัวเราะของนายท่านอาวุโสเฮนรี่ “ฮ่าฮ่าฮ่า อ่า เหลนสาวตัวน้อยของฉัน หนูจะดึงจมูกทวดออกเหรอ มันเจ็บนะ ปล่อยเถอะลูก เดี๋ยวปล่อยแล้ว คุณทวดจะให้ของอร่อยกินนะ และทวดนี่แหละจะเป็นคนต่อว่าคนพวกนี้ให้เอง หนูมั่นใจได้เลยว่าพวกเขาจะต้องขอโทษหนู ตกลงไหม?”มือของไอโนะยังคงอยู่ที่รูจมูกของนายท่านอาวุโส “คุณคนแก่ พูดจริงนะ?”“เ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 292
เซบาสเตียนมองไปยังนายท่านอาวุโสเฮนรี่อย่างสงบ ในขณะที่เขาเริ่มพูด “ผมเป็นพ่อของเธอ ผมจะตัดสินใจเองว่าเธอควรใช้นามสกุลอะไร คุณปู่เพียงแค่อยากเห็นเธอไม่ใช่เหรอ? ก็ได้พบเธอแล้วไง และเธอก็ควรจะกลับไปที่โรงเรียนอนุบาลได้แล้ว”จากนั้นเซบาสเตียนก็หันความสนใจไปที่เด็กน้อย “ไอโนะ ไปกันเถอะ หนูควรจะอยู่ที่ในโรงเรียนได้แล้วนะ”ในทางกลับกัน ไอโนะหันหน้าหนีจากเซบาสเตียน เห็นได้ชัดว่าเจ้าหญิงน้อยไม่อยากตามเขาไปทุกที่ทำไมเขาต้องพูดไม่ดีเรื่องแม่เธอด้วย?ใบหน้าของเซบาสเตียนนิ่งเฉย “ฉันยังไม่ได้ขอโทษหนูเหรอ? หนูไม่เคยทำอะไรผิดเลยรึไง?”ไอโนะไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร แม้เธอเป็นเด็กที่ฉลาดมาก แต่ไม่มีทางที่จะเถียงชนะเซบาสเตียนได้ อย่างไร เขาก็ได้ขอโทษเธอแล้วเธอลังเลที่จะไปกับเซบาสเตียน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรในเรื่องนี้เช่นกันไอโนะไม่ได้พูดอะไรกับเซบาสเตียนตลอดการเดินทาง เมื่อพวกเขามาถึงโรงเรียนอนุบาล เซบาสเตียนกำลังจะจับมือเธอและพาเธอไปหาครู แต่ไอโนะวิ่งเข้าไปในโรงเรียนคนเดียวแต่หลังจากนั้นไม่นาน ไอโนะก็กลับออกมา"มีอะไรเหรอ?" เซบาสเตียนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ตอนเย็นที่หนูเลิกเรียน หนูไม่อยากเจอคุ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 293
ระหว่างทางกลับบ้าน คิงส์ตันจดจ่อกับการขับรถในขณะที่เซบาสเตียนยังคงนิ่งเงียบมันทำให้ไอโนะอยากคุยกับเขามากขึ้น เธออยากถามเขาว่าชายและหญิงที่เธอพบเมื่อเช้านี้เป็นใคร เช่นเดียวกับชายชราที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไรก็ตาม เมื่อสังเกตเห็นว่าเจ้าตูดหมึกไม่พูดอะไรเลย ไอโนะจึงตัดสินใจจะไม่ถามเซบาสเตียนหลุดเข้าไปอยู่ในความคิดของตนเองตอนสิบเอ็ดโมง เขาเสร็จสิ้นการประชุมที่บริษัท เซบาสเตียนได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเขา"พ่อ? ว่าไงครับ?" เซบาสเตียนถามอย่างใจเย็น“เซบาสเตียน นายทิ้งเด็กคนนั้นไปไม่ได้นะ!” ฌอนพูดจากปลายสายเซบาสเตียนยิ้มเยาะให้กับสิ่งนั้น “เธอเป็นลูกของผมเอง ทำไมพ่อถึงคิดว่าจะต้องมาช่วยตัดสินใจไม่ว่าผมจะเก็บเธอไว้หรือไม่ล่ะครับ?”น้ำเสียงของฌอนเปลี่ยนไปอย่างอ่อนโยน “เซบาสเตียน! พ่อรู้ว่าคำพูดของพ่อมันไม่ได้มีผลกับลูกมากนัก แต่ให้พ่อบอกอะไรบางอย่างให้ฟังนะ จากประสบการณ์ของพ่อเอง พ่อเป็นคนที่ทำให้ลูกและแม่ของลูกผิดหวังเมื่อหลายปีก่อน พ่อปล่อยให้ทั้งสองคนต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในต่างประเทศเป็นเวลานาน”“แต่ พ่อก็ต้องรับมือกับปัญหามากมายเหมือนกันนะ“ครอบครัวฟอร์ดมีขนาดใหญ่ขนาดนั้น มันต้อง
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 294
ขณะถอดรองเท้า เซบาสเตียนถามว่า “มีอะไร?”ไอโนะปล่อยมือเซบาสเตียนและวิ่งเข้าไปหาอ้อมแขนของซาบริน่า ไอโนะเริ่มเล่าให้ซาบริน่าฟังอย่างตื่นเต้นว่า “แม่คะ วันนี้หนูเจอชายชราสองคนกับหญิงชราอีกคนหนึ่ง หญิงชราคนนั้นดุเล็กน้อย และชายชราที่ตัวเล็กกว่าก็ดุเหมือนกัน แต่ชายชราที่อยู่บนเตียงกลับไม่เป็นแบบนั้น หนูเอาชนะเขาได้!”ซาบริน่ารู้ได้ทันทีว่าไอโนะกำลังพูดถึงใครเธอมองไปที่เซบาสเตียนอย่างงงงวย “คุณพาไอโนะไปที่โรงพยาบาลเพื่อเยี่ยม...ปู่มาเหรอ?”เซบาสเตียนไม่ตอบ แต่เขาถามซาบริน่าอย่างใจเย็นว่า “เธอมีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ?”ซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธอและถามอย่างระมัดระวัง “คุณยอมรับไอโนะเป็นลูกสาวของคุณแล้วใช่ไหม?”ใช่!เธอไม่ได้โง่!เซบาสเตียนมองดูซาบริน่าต่อไป “เธออยากจะคุยกับฉันเรื่องอะไร?”หลังจากเอ่ยถาม เซบาสเตียนก็พาไอโนะไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างมือ และให้เธอนั่งที่โต๊ะอาหารป้าลูอิสผู้ที่ดูแลอาหารค่ำได้นำอาหารหลากหลายมาไว้บนโต๊ะเธอไม่เพียงแต่ทำอาหารเก่งเท่านั้น แต่ยังมีน้ำใจในการเตรียมอาหารด้วย เมื่อเธอรู้ว่าจะมีเด็กมาทานอาหารกับพวกเขา เธอจึงตั้งใจเตรียมข้าวโพดหวานเป็นอาหารอีกจานหนึ่ง
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 295
เซบาสเตียนรีบพัดข้าวโพดให้ไอโนะ เมื่อรู้สึกว่าข้าวโพดเย็นพอแล้ว เขาก็ค่อย ๆ ตักเข้าปากของเธอ เมื่อเจ้าหญิงน้อยลิ้มรสข้าวโพด ความสุขก็กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ“หนูอยากกินน้ำผลไม้” ไอโนะสั่งซาบริน่ารีบไปหยิบน้ำส้มคั้นสดให้ไอโนะทันที"ข้าวโพด!" ไอโนะมองเซบาสเตียนอย่างไร้เดียงสาเซบาสเตียนป้อนข้าวโพดเข้าปากของไอโนะโดยไม่รอช้าย้อนกลับไป ตอนที่เขาไม่มีสถานะทางสังคมและใช้ชีวิตอย่างล่องลอย เซบาสเตียนไม่เคยรับใช้ใครแบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเชื่อฟังใครบางคนอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนและรับใช้เด็กหญิงอายุน้อยกว่าห้าขวบขณะมองไปที่ไอโนะที่กำลังทานอาหารอย่างมีความสุข ความรักใคร่ก็ท่วมท้นหัวใจเขาซาบริน่าขมวดคิ้วและแสร้งทำเป็นดุไอโนะ แต่สุดท้ายก็ซ่อนรอยยิ้มของเธอไว้ไม่ได้ “ไอโนะ! หนูทำแบบนี้ไม่ได้! เราอาจจะมาจากเมืองเล็ก ๆ ก็จริง แต่แม่เคยมั่นใจเสมอนะว่าหนูได้รับอาหารเพียงพอแล้ว ทำไมหนูถึงกินเหมือนคนบ้านนอกแบบนี้ล่ะ?“หนูดูน่าเกลียดมากเลยนะที่กินแบบไม่สนใจโลกขนาดนี้“พ่อหนูไม่ได้คิดว่าหนูน่าเกลียด ใช่ไหมคะ?” ไอโนะหันไปมองเซบาสเตียนทั้งที่ยังเคี้ยวไม่หยุดปาก ไม่มีอะไรสามารถทำให้เธออารมณ์
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 296
ก่อนจะถามคำถามนี้ ซาบริน่าก็รู้อยู่แล้วว่าเซบาสเตียนไม่น่าจะเห็นด้วยกับคำขอนี้ เธอยิ้มเยาะตัวเอง “ฉันก็แค่พูดเล่น ๆ ”แต่สถาปัตยกรรมคือความหลงใหลในชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ และเป็นทักษะที่เธอใช้ในการทำมาหากิน ไม่ใช่เรื่องตลกอย่างแน่นอนอย่างไรเสีย ถ้าเซบาสเตียนไม่ตกลง เธอก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้วชายผู้นั้นไม่มองเธออีกเลย และเดินไปที่ห้องของเล่น ซาบริน่ายืนอยู่นอกห้อง สายตาของเธอยังคงมองเขาอยู่ไอโนะยังคงเล่นบ้านของเล่นไม้ของตนเองอยู่“รหัสผ่านคืออะไร บอกมาก่อนถึงจะเข้าได้?” ไอโนะถามเซบาสเตียนเซบาสเตียนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันไม่รู้ หนูบอกฉันได้ไหม?”ไอโนะดูจริงจังเช่นกัน “รหัสผ่านคือสามห้าหนึ่งสองเจ็ดแปดแปด”เซบาสเตียนทวนตัวเลขซ้ำไอโนะเอ่ยอย่างมีความสุข “นั่นคือคำตอบที่ถูกต้อง คุณเข้ามาได้!”ชายคนนั้นเดินเข้ามาอย่างระมัดระวังซาบริน่าตกตะลึงเมื่อเห็นทุกอย่างนี้เธอรู้จักเซบาสเตียนที่เลือดเย็นและโหดเหี้ยมคนเดิมรึเปล่า?ในขณะเดียวกัน เซบาสเตียนก้มตัวลงและตอนนี้กำลังพยายามเข้าไปในบ้านไม้หลังเล็ก ๆ แต่เขาสามารถเข้าไปได้เพียงครึ่งขา และแล้วมันก็พังลงมา“พ่อจ๋าใจร้าย!” ไอโ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 297
ไอโนะเป็นเด็กที่โชคดีเสียเหลือเกินซาบริน่าอดยิ้มแสนขมขื่นออกมาไม่ได้แม้ว่าตัวเธอเองจะต้องทนทุกข์ทรมาน ซาบริน่าก็รู้ว่าถ้ามีพ่ออย่างเซบาสเตียน ไอโนะจะไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน และเธอก็จะไม่ถูกใครรังแกอีกถ้าไอโนะสามารถมีชีวิตที่ดีได้ มันก็จะเป็นคำปลอบโยนที่ดีที่สุดสำหรับเธอขณะที่ซาบริน่ากำลังครุ่นคิด เซบาสเตียนออกจากห้องของเล่นแล้ว โดยถือโทรศัพท์แนบหู เขาเข้าไปในห้องของเขาและปิดประตูตามหลังเขาซาบริน่าถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังข้างนอกไม่นาน ไอโนะก็ออกมาจากห้องเช่นกัน ขณะจ้องมองแม่ของเธอ ไอโนะพยายามดึงความสนใจด้วยการโบกมือและพูดในทันทีว่า “แม่ คุกเข่าลง”ซาบริน่าคุกเข่าลง และไอโนะก็กระซิบข้างหูเธอว่า “แม่คะ แม่โกรธหนูไหม?”ซาบริน่าส่ายหน้า “แม่ไม่ได้โกรธหนูเลย แม่จะโกรธได้ยังไง? ไม่มีอะไรทำให้แม่มีความสุขไปกว่าการได้เห็นว่ามีใครอีกคนรักลูกแม่แบบนี้นะ ลูกรัก เซบาสเตียนเป็นพ่อของหนูนะ หนูสังเกตไหมว่าหนูกับเขาทั้งคู่ดูคล้ายกันขนาดไหน?”ไอโนะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “แม่คะ หนูเอาชนะพ่อตูดหมึกไม่ได้ สิ่งเดียวที่หนูทำได้คือแกล้งทำเป็นสนิทกับพ่อ สิ่งที่แม่เห็นไม่ใช่เรื่องจริงหรอก”
Latest chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 326
มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 325
เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 324
ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 323
ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 322
ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ
