4 องค์ชายตัวประกัน

 

เมื่อแสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาภายในเรือนไข่มุกของนาง หลี่จื้อฉิงที่นอนในถังน้ำตลอดทั้งคืนจึงลืมตาตื่นขึ้น ร่างเล็กลุกขึ้นจากถังน้ำ บาดแผลที่อยู่บริเวณเอวดูท่าจะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ศีรษะรู้สึกปวดและวิงเวียนจนแทบเดินไม่ไหว

เสียงน้ำทำให้ไช่เสิ่งเจี๋ยที่นอนคุดคู้อยู่ไม่ห่างตื่นนอนพร้อมกับนาง ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้

“ตัวเจ้าเหม็นมาก” นางยังคงพูดถึงกลิ่นตัวเหม็น ๆ ของเขาไม่หยุด

“ขออภัยนายหญิง ที่ข้าน้อยมีกลิ่นเช่นนี้” ท่าทีของเขาเปลี่ยนราวกับพลิกฝ่ามือ

หญิงสาวลุกกลับไปที่เตียงนอนถอดเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มออก โดยไม่ได้สนใจว่า ไช่เสิ่งเจี๋ยจะอยู่หรือตาย ทำทุกอย่างราวกับเขาเป็นอากาศธาตุ เรือนร่างขาวเนียน สัดส่วนสวยงามราวกับรูปสลัก ผู้ที่อายดันกลายเป็นไช่เสิ่งเจี๋ยที่ต้องเบือนหน้าหนี

เสื้อผ้าชุ่มน้ำถูกนางยัดไปที่ใต้เตียงอย่างมิดชิด เมื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กสั่นกระดิ่งอยู่สองสามครั้งผ่านไปไม่นานนางกำนัลประจำเรือนไข่มุกก็กระวีกระวาดเข้ามาภายในห้อง

“ท่านหญิงตื่นบรรทมแล้ว” พวกนางไม่ได้ถามว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่กลับทำจมูกฟุดฟิดราวกับเหม็นอะไรบางอย่าง

ผู้เป็นนายของเรือนรู้ดีว่าพวกนางรู้สึกเช่นไร

“เอาตัวเขาไปอาบน้ำให้สะอาด หาข้าวหาปลาให้กิน จากนั้นค่อยพากลับมา” นางออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ราวกับไม่มีแรง

“ท่านหญิงป่วยหรือเพคะ” นางกำนัลลอบมองหลี่จื้อฉิงอย่างจับผิด

คนตัวเล็กแกล้งทำคอเสื้อหล่นเล็กน้อย ที่ไหล่ลาดเนียนมีรอยตีตราสีแดง บริเวณลำคอเองก็เช่นกัน สายตาของผู้เป็นนางกำนัลจับจ้องไปที่เตียงนอนยับยู่ยี่ ผ้าแพรสีขาวเปื้อนเลือดถูกวางเอาไว้บนนั้น

“ข้าจะป่วยหรือไม่ป่วย ไม่ใช่กงการอะไรของเจ้า” หลี่จื้อฉิงแผดเสียง ความจริงรอยแดงนั่นเป็นรอยที่นางหยิกตัวเอง

เหล่านางกำนัลก้มหน้าก้มตาไม่เอ่ยอะไร สตรีเอาแต่ใจเห็นแล้วไม่สบอารมณ์ เป็นดังเช่นทุกครั้งยามที่นางไม่พอใจ ข้าวของเครื่องใช้มักจะถูกโยนใสโดยไม่สนใจว่าใครจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่

ไช่เสิ่งเจี๋ยและบรรดานางกำนัลต้องรีบพากันออกไปจากห้องนอนของนาง เพราะไม่อยากเจ็บตัวจากโทสะร้ายกาจ ของคนเอาแต่ใจ

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นไช่เสิ่งเจี๋ยก็จำใจเล่นตามน้ำ นางสั่งให้เขาทำอะไรเขาก็ต้องทำ เขาเป็นองค์ชายตัวประกันแคว้นบ้านเกิดเมืองนอนแพ้สงคราม หลี่หย่าถิงและแม่ทัพปีศาจปั๋วจวิน รุกรานดินแดนเข่นฆ่าประชาชนบริสุทธิ์ เหยียบย่ำทำลายสุสานหลวงจนราพณาสูร และบีบคั้นให้ฝ่าบาทแคว้นเฉียนซี ซึ่งเป็นพระบิดาส่งเขาซึ่งเป็นองค์ชายรัชทายาทมาเป็นตัวประกันสงคราม เพื่อความสงบสุข ไช่เสิ่งเจี๋ยจำใจบอกลาบ้านเกิดเมืองนอน เดินทางมายังดินแดนที่เขาไม่รู้จัก

ไม่เพียงไม่ได้รับการต้อนรับที่ดี รัชทายาทแห่งเฉียนซีถูกนำตัวไปใช้แรงงาน อดทนตกระกำลำบากอยู่ราวสี่ปี จึงถูกส่งมาเป็นของขวัญแด่บุตรสาวของหลี่หย่าถิง สตรีชั่วแห่งแคว้นฉางหมิง ทั้งแม่และลูกชั่วช้าสารเลวไม่ต่างกัน

แต่เพราะเหตุการณ์เมื่อคืน เขาต้องกลับมาคิดทบทวนเรื่องของพวกนางอีกครั้งหนึ่ง ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกของตนเอง นอกเสียจากว่าหลี่จื้อฉิงมิใช่บุตรสาวแท้ ๆ ของนาง ข่าวลือเรื่องสัมพันธ์สวาทระหว่างแม่ทัพปีศาจปั๋วจวินกับองค์หญิงใหญ่ดูท่าจะเป็นเรื่องจริง ราชบุตรเขยเผิงเยี่ยนปิ่น องค์ชายตัวประกันจากแคว้นที่ล่มสลายไปแล้ว น่าจะไม่กล้ามีปากมีเสียงในเรื่องนี้ แม้จะถูกภรรยาของตนสวมหมวกเขียวให้ก็ตาม

ใคร ๆ ก็รู้ว่าผู้ปกครองแห่งฉางหมิงตัวจริงคือใคร อำนาจของหลี่หย่าถิงล้นมือผนวกกับชายชู้ของนางที่คือผู้กุมอำนาจทางการทหารเอาไว้กับตนเอง แม้แต่ฮ่องเต้แห่งฉางหมิงผู้เป็นพระอนุชายังต้องยอมศิโรราบ มิกล้ามีปากมีเสียง

เสื้อผ้าแพรพรรณราคาถูก ถูกนำมาให้กับไช่เสิ่งเจี๋ย เมื่อชำระล้างร่างกายจนสะอาดสะอ้าน ก็ถูกนำตัวกลับไปที่เรือนไข่มุกของสตรีสารเลว

อากาศช่วงต้นคิมหันต์ฤดูควรจะเป็นอากาศที่เย็นสบายไม่ร้อนอบอ้าวจนเกินไป แต่เป็นเพราะเมื่อคืนนางแช่อยู่ในถังน้ำทั้งคืนทำให้ร่างกายร้อนรุ่มราวกับถูกไฟเผา ประเดี๋ยวเดียวก็เปลี่ยนเป็นหนาวสั่น ผ่านไปครู่หนึ่งก็กลับมาร้อนรุ่ม อีกทั้งยังมีบาดแผลบริเวณเอวที่เจ็บปวดเจียนตาย ร่างกายที่เดิมทีอ่อนแออยู่แล้วกลับอ่อนแอยิ่งกว่าเดิม

“ท่านหญิง พระองค์ไม่สบาย” นางกำนัลประจำเรือนไข่มุกถามไถ่อย่างเป็นห่วง แม้ในใจอยากจะแช่งให้นางตาย ๆ ไปเสียก็ตาม “ให้หม่อมฉันไปตามหมอหลวงดีหรือไม่”

หลี่จื้อฉิงส่ายหัว นางไม่ต้องการให้หมอหลวงมายุ่งวุ่นวายกับร่างกายของนาง พวกเขาเป็นคนของเสด็จแม่ทั้งหมด หากหมอหลวงมาตรวจร่างกายของนางย่อมต้องพบกับสิ่งผิดปกติ โดยเฉพาะบาดแผลที่เอว แต่ในความโชคร้ายยังมีโชคดีอยู่บ้าง อาการป่วยของนางน่าจะถูกเล่าลือไปในทางที่ผิด 

“ออกไปให้หมด” หลี่จื้อฉิงยังมีแรงก่นด่านางกำนัลของตนเอง “เจ้าก้อนเนื้อนั่นมาหรือยัง” ผู้ที่จะสามารถช่วยนางในเวลานี้ได้เหลือแค่เพียงเขาเท่านั้น เพราะชีวิตของก้อนเนื้อเหม็นเน่าที่นางไม่รู้จักชื่ออยู่ในมือของตน

หญิงรับใช้เบือนหน้าหนี ส่งสายตามองเหยียดสตรีน่ารังเกียจ ในใจนึกอยากจะฆ่าเสียให้ตาย แต่เป็นเพราะว่าชีวิตของครอบครัวของเฉินหว่านเซียนอยู่ในกำมือของสตรีผู้นี้ จึงมิอาจลงมือกระทำสิ่งใดได้ นอกจากสาปแช่งอยู่ในใจ

เฉินหว่านเซียนผุดลุกออกไปหน้าห้อง เพื่อดูว่าชายสกปรกผู้นั้นมาถึงหรือยัง เมื่อพบหน้าชายสกปรกเฉินหว่านเซียนถึงกับตะลึงในความงดงาม หล่อเหลา เส้นผมสีดำขลับถูกมัดรวบเอาไว้ง่าย ๆ ใบหน้านั่นงามยิ่งกว่าสตรีใดเสียอีก

“ท่านผู้นี้เป็นใคร” นางละล่ำละลัก ถามคำถาม

“ข้าคือคนของท่านหญิง” เขาตอบเสียงเรียบมิได้แสดงความรู้สึกใดออกไป แผ่นหลังเหยียดตรงท่าทางงดงามผ่าเผย นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกสะอาดสดชื่นเช่นนี้

“ท่านคือ...ท่านเขย” เฉินหว่านเซียนมิอยากจะเชื่อว่าเขาคือก้อนเนื้อเหม็นเน่าที่ถูกมอบให้เป็นของขวัญแก่สตรีผู้นั้น

แววตาที่หลงใหลในตัวของเขา ไช่เสิ่งเจี๋ยมิใช่ไม่รู้ว่าสตรีตรงหน้ารู้สึกเช่นไร ถ้าเป็นเช่นนั้นหญิงรับใช้ของนางปีศาจนั่น น่าจะมีประโยชน์กับเขาในวันข้างหน้า

“แม่นาง ได้โปรดอย่าเรียกข้าว่าท่านเขย ข้าเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งของท่านหญิงเท่านั้น” น้ำเสียงนุ่มทุ้ม อ่อนโยน ตอบคำถามได้อย่างน่าสงสาร

หัวใจของเฉินหว่านเซียนอ่อนยวบ บุรุษสง่างามเช่นนี้ไม่สมควรถูกนำมากักขังผูกติดกับสตรีเช่นหลี่จื้อฉิงเลยจริง ๆ

“เขามาหรือยัง” หลี่จื้อฉิงเห็นว่าเฉินหว่านเซียนออกไปนานแล้วจึงตะโกนถาม

คนตัวสูงยิ้มเล็กน้อยโค้งตัว ยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับเฉินหว่านเซียน

“แม่นางข้าน้อยขอตัวก่อน วันหน้าหวังว่าจะได้คุยกัน”