พี่โลกันต์ขับรถพาฉันมาจอดยังร้านขายยาใกล้ๆโรงเรียนแปบนึงก่อนจะขับพาไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มีผู้คนบางตาเมื่อรถจอดสนิทพี่โลกันต์ก็ถอดหมวกออกและหันมามองหน้าฉันพร้อมกับเลิ่กคิ้วขึ้นและทำหน้ามึนๆก่อนจะพูดขึ้น
" ไม่ลง??ยังอยากกอดพี่อยู่หรอ "
ฉันที่รู้สึกตัวว่ากำลังกอดเอวพี่โลกันต์ไว้แน่นก็ผละตัวออกมาก่อนจะกระโดดลงรถบิ๊กไบค์และถอดหมวกกันน็อคออกพร้อมกับยื่นส่งคืนให้กับพี่โลกันต์
"พี่พาหนูมาทำอะไรที่นี่หรอคะ"
" พามานอนมั้งเราก็เห็นอยู่ว่าเป็นร้านข้าวตามมาเร็วพี่หิวแล้ว" โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับคว้ามือของตัวเล็กเดินเข้าไปในร้านทันที
เมื่อเข้ามาในร้านพี่โลกันต์ก็เลือกที่จะมานั่งข้างฉันไม่ยอมไปนั่งอีกฝั่งจนฉันหันไปมองหน้าพี่เขาอย่างไม่เข้าใจว่าพี่เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่
"ทำไมพี่ไม่ไปนั่งฝั่งนู้นล่ะคะจะมาเบียดหนูทำไมเนี๊ยะ"
"ก็อยากนั่งตรงนี้นั่งไม่ได้หรอ " โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นหน้าเขาไปใกล้สายไหม
"เอ่อ งั้นหนูไปนั่งฝั่งตรงนู้นเองก็ได้คะ"ฉันที่กำลังจะลุกเพราะรู้สึกว่าพี่โลกันต์เข้าหาฉันเหมือนจะมาจีบฉันแถมยังดูอ่อยทั้งแววตาคำพูดมันดูทะแม่งๆ
"นั่งตรงนี้แหละพี่ขี้เกียจขยับแล้วจะกินอะไรสั่งเลยพี่เลี้ยงเอง "โลกันต์คว้าแขนน้องและดึงน้องลงนั่งข้างตัวเองก่อนจะยื่นเมนูส่งให้น้องทันที
"อ๋อพี่อยากจะเลี้ยงข้าวตอบแทนที่หนูช่วยพี่ไว้เมื่อวานใช่ไหมคะ"
" เปล่าแค่อยากหาเพื่อนกินข้าวด้วยน่ะ "
"เหอะ//หาเพื่อนกินข้าวแล้วทำไมไม่โทรตามเพื่อนตัวเองล่ะมาดักรอกันทำไม"
ฉันที่กรอกตามองบนและบ่นงึมงำๆพร้อมกับอ่านเมนูอาหารไปด้วยก่อนสั่งไปสามสี่อย่างเพราะด้วยท้องที่เริ่มร้องและอาหารดูน่ากินไปหมดเลย
"สั่งมาขนาดนี้คือกินหมดแน่นะถ้าไม่หมดพี่ให้เราจ่ายเองนะ "
"เอ้าได้ไงอ่ะก็พี่บอกเองว่าจะเลี้ยงไงงั้นหนูไม่กินแล้วก็ได้" ฉันแห้วใส่พี่เขาทันทีและมองหน้าส่งสายตาหงุดหงิดไปให้
"'พี่ก็แค่กลัวว่าเราจะกินไม่หมดแล้วมันจะเหลือเสียดายของอ่ะสายไหมไม่งอนดิพี่พูดเล่นเอง"
โลกันต์พูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าคนตัวเล็กที่นั่งหน้างอไม่พูดจา
" "ฉันเลือกที่นั่งนิ่งๆไม่ตอบอะไรและรู้สึกว่าอยากจะกลับบ้านแล้ว
"แค่นี้โกรธหรอ"
"เปล่าค่ะพี่สั่งอาหารเถอะหิวไม่ใช่หรอคะ "
" เฮ้ออ งั้นเอาตามนี้แหละครับ "โลกันต์ถอนหายใจออกมาและหันไปยื่นรายการอาหารไปกับพนักงานทันทีก่อนจะหยิบยาที่ซื้อมาพร้อมกับยกมือขึ้นจับหัวเล็กๆของน้องให้หันมามองหน้าเขาตรงๆ
" พี่จะทำอะไรคะ "
"จะทายาให้เราไงอยู่นิ่งๆ "โลกันต์ค่อยทายาให้กับตัวเล็กอย่างเบาๆเพราะกลัวน้องจะเจ็บก่อนจะสบตามองสายไหมและเอ่ยถามขึ้น
" จะบอกพี่ได้หรือยังว่าใครเป็นคนทำ "
"ไม่มีอะไรหรอกคะหนูแค่ล้มหน้าไปกระแทกโต๊ะก็เท่านั้น "
" หึหึ เด็กขี้โกหก "โลกันต์เอ่ยขึ้นอีกครั้งและตั้งใจทายาที่แก้มขาวของสายไหมอย่างอ่อนโยน
ฉันมองหน้าพี่โลกันต์พร้อมกับสำรวจใบหน้าหล่อของพี่เขาอย่างคิดเข้าข้างตัวเองหรือพี่เขาจะสนใจฉันงั้นหรอถึงทำแบบนี้
"แล้วเมื่อคืนพี่โทรทำไมรีบตัดสายไปล่ะ"
"นี่พี่คือคนที่โทรมากวนตีนหนูเมื่อคืนนี้หรอคะ เอ่อหนูหมายถึงโทรมาก่อกวนหนูอ่ะ "
" "โลกันต์พยักหน้ารับพร้อมกับแอบอมยิ้มขึ้นมาเพราะตอนนี้น้องสายไหมทำหน้าเหว๋อใส่และดูตกใจ
" หึ แล้วไม่ได้เมมชื่อพี่ไว้หรอ "
" เปล่าค่ะ "
"งั้นโทรศัพท์เอามานี่ "
" พี่จะเอาไปทำอะไรคะ "
" "พี่โลกันต์ไม่ตอบแต่แบมือขึ้นฉันจึงหยิบโทรศัพท์ตัวเองวางให้พี่เขาก่อนที่พี่เขาจะกดยุกยิกๆและมีเสียงแจ้งเด้งเตือนขึ้นมาทั้งไลน์ทั้งไอจีที่เป็นเพื่อนกันแล้วพี่โลกันต์จึงส่งโทรศัพท์คืนมาให้ฉัน
"พี่แอดเพื่อนทั้งหมดแล้วต่อไปถ้าพี่ทักไลน์หรือโทรไปก็รีบรับและตอบกลับด้วยเข้าใจไหม "
" ค่ะ "ฉันตอบกลับก่อนที่พนักงานจะมาเสิร์ฟอาหารพอดี งืออ น่าทานจังเลย
โลกันต์ที่ยกแขนขึ้นเอียงคอมองน้องสายไหมที่แววตาเป็นประกายระหว่างที่ตักอาหารเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยๆราวกับมันอร่อยมากทำให้เขายกยิ้มขึ้นมาอย่างเอ็นดูก่อนจะเอ่ยขึ้นถาม
"แล้วสรุปเราอ่ะมีแฟนหรือยัง "
"แค่ก แค่ก แค่กๆ "
ฉันที่ได้ยินคำถามถึงไอสำลักออกมาก่อนที่พี่โลกันต์จะหยิบน้ำให้ดื่มและทิชชู่ขึ้นมาซับปากให้ฉันอย่างรวดเร็วพร้อมกับบ่นงึมงำเป็นตาแก่ไปด้วย
" ค่อยๆกินสิเดี๋ยวก็ติดคอหรอก "
"ขอบคุณค่ะเอ่อเมื่อกี้พี่ถามหนูว่ายังไงนะคะ"ฉันที่หันไปถามพี่โลกันต์อีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าฉันไม่ได้หูฝาด
" พี่ถามว่าเราอ่ะมีแฟนหรือยัง "'
" ยะ ยังไม่มีค่ะพี่ถามทำไมหรอคะ"
" ชอบจะจีบน่ะ"'โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับตักข้าวเข้าปากแก้อาการเขินของตัวเอง
" ห๊ะ "ฉันที่นิ่งชะงักพร้อมกับมองหน้าพี่โลกันต์ด้วยสายตาวูบไหวหัวใจเต้นแรงผิดจังหวะขึ้นมาก่อนที่พี่โลกันต์จะหันมาสบตามองฉันตรงแววตาบ่งบอกถึงความจริงใจที่ส่งมาถึงฉันได้ทันที
"พี่บอกว่าพี่ชอบเราอ่ะพี่จะจีบเราเป็นแฟนได้เปล่า"
" "ฉันที่ก้มหน้าลงใบหน้าเห่อแดงร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างเขินอายไม่คิดว่าพี่เขาจะพูดออกมาตรงๆ
"หือว่าไงล่ะพี่ขอจีบหนูสายไหมได้ไหมครับ "
" อืออ "
"'อะไรนะพี่ไม่ได้ยินเลย "โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมขยับตัวทำท่าเงี่ยหูเข้าไปใกล้ๆน้องสายไหม
" อืออ ตามใจพี่แล้วกัน "ฉันยกมือขึ้นผลักใบหน้าหล่อให้ขยับออกไปก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความเขินอายแบบสุดๆ
" หึหึ ช่วยหยุดน่ารักบ้างเถอะนะเดี๋ยวใจพี่จะวายก่อนได้เราเป็นแฟนอ่ะ " โลกันต์พูดขึ้นพร้อมมองท่าทางของสายไหมก็ทำเอาหัวใจเขาเต้นแรงมากกับความน่ารักของน้อง
" อืออ พี่โลกันต์ หยุดพูดแบบนี้เลยนะ "
" ทำไมล่ะ อายหรอ "
" อายสิใครเค้าชมตรงๆแบบนี้กันเล่า "
"พี่ไงเดี๋ยวก็เราชิน อ่ะนี่กินเยอะๆจะได้โตไวๆ " โลกันต์พูดขึ้นพร้อมตักอาหารใส่จานให้สายไหมก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอารมณ์ดี
หลังจากทานข้าวเสร็จแล้วพี่โลกันต์ก็พาฉันนั่งรถเล่นขับชมวิวมาเรื่อยจนถึงที่บ้านของฉัน
" ขอบคุณที่มาส่งและก็ขอบคุณสำหรับอาหารด้วยนะคะ "
" พรุ่งนี้ไปเรียนยังไง "
"อาจจะนั่งรถไปเองหรือคนขับรถไปส่งคะ"
"งั้นรอพี่ตอนเช้าพี่จะมารับไปโรงเรียน"
" " ฉันที่มองหน้าพี่โลกันต์นิ่งก่อนจะพยักหน้ารับอย่างรับรู้ก่อนจะเดินหันเข้าบ้านพี่โลกันต์ก็เอ่ยเรียกชื่อฉันขึ้นมา
" เดี๋ยวสายไหม " โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบบัตรนักเรียนยื่นส่งคืนให้น้องทันที
" มันไปอยู่ที่พี่ได้ยังไงคะ โธ่วหนูก็หาตั้งนาน"
"เราทำตกไว้เมื่อวานนี้พี่เก็บได้พอดีเลยมาหาที่โรงเรียนถูกนะ"
" อ๋ออออ ขอบคุณมากนะคะพี่โลกันต์ "
ฉันพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับพี่เขาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินพี่โลกันต์เอ่ยขึ้นมา
" ขอพี่หอมแก้มทีดิ "
เข้าสู่ระบบ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-13 00:20:00
