ตอนที่11 ของไม่สำคัญ

            “แม่นางหลิน เจ้าคิดดีแล้วรึ”

            “แน่นอน ของพวกนี้ไม่มีประโยชน์กับข้าแล้ว ขอจูซินช่วยเอาเสื้อผ้าเหล่านี้เปลี่ยนเป็นข้าวและแป้งรวมทั้งเมล็ดพันธุ์ที่ข้าเขียนไว้ตามนี้”

            ขันทีจูซินรับกระดาษยับๆ คลี่ออกอ่านแล้วเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มหน้าเจือนอยู่ หลินอวี่เหยาเข้าใจสายตานั้นดี แต่จะทำอย่างไรได้นางไม่ได้จับพู่กันมานานมากแล้ว เรียนและทำวิจัยมักใช้ภาษาอังกฤษ เมื่อจำเป็นต้องกลับมาใช้พู่กันจุ่มหมึกก็ไม่คล่องนัก ลายมือจึงอัปลักษณ์น่าเวทนาเช่นนี้

            “ได้ ตามใจเจ้า แต่ข้าไม่รู้ว่าจะขายได้เท่าไร”

            “ได้ๆ ท่านกงกงจัดการได้เลย”

            “อย่าได้พูดให้ผู้ได้ยินเชียว”  จูซินส่ายหน้าระอาใจ นางชอบยกยอเขาเช่นนี้เสมอเพราะเกรงจะไม่ได้สิ่งของตามที่นางขอ  เขาเป็นเพียงขันทีขั้นต่ำแต่นางกลับพูดจาให้เกียรติและยังไม่เคยโวยวายอาระวาดใส่ ทั้งให้คำแนะนำเล็กๆน้อยๆ เสมอ รวมทั้งแผลในที่ร่มของเขา

            “ข้าอยู่ที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีเสื้อผ้าหรูหราเหล่านี้”

เจ้าของร่างคงมีความหวังที่จะได้พบฮ่องเต้ หรือได้กลับคืนสู่ตำแหน่งจึงยังเก็บชุดผ้าไหมไว้หลายชุด แต่สำหรับนางในเวลานี้ ของเหล่านี้ไม่จำเป็นเลย เสื้อผ้าที่ใส่แล้วอบอุ่น เตียงนอนที่มีฟูกนอนดีๆ ที่สำคัญคืออาหาร  เรื่องดีที่นางค้นพบคือที่แห่งนี้มีสภาพอากาศที่ดีมาก นางได้สูดลมหายใจเต็มปอดและไม่ต้องตื่นมาทำงานแข่งกับเวลา เหมือนตอนนี้ได้ใช้ชีวิตลาพักร้อนจากการงานที่หนักหน่วง แต่นางไม่รู้ว่าจะไปจากที่นี่ได้อย่างไร

            “ขันทีน้อย”

            น้ำเสียงอ่อนระโหยที่ไม่ได้ยินบ่อยนักทำให้จูซินเงยหน้าจากชุดผ้าไหมล้ำค่าในมือ

            “มีอะไรรึ”

            “ทำอย่างไรข้าจะได้ออกไปจากที่นี่”

            “เจ้าอยากออกไปพบฮ่องเต้?”

            “มิใช่เช่นนั้น ข้าหมายถึงออกไปใช้ชีวิตนอกตำแหน่งเย็น เป็นคนธรรมดาสามัญผู้หนึ่งเท่านั้น”

            “เรื่องนั้น...ฮ่องเต้เป็นผู้ตัดสิน หากพระองค์ต้องการให้เจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าก็ต้องอยู่ หากต้องการให้เจ้าไป เจ้าก็ต้องไป”

            “ไม่มีหนทางอื่นเลยหรือ?”  เจ้าของร่างอยู่ตำหนักเย็นมาสองปียัง ไม่สิ ตั้งแต่ก้าวเข้าวังหลวงมายังไม่เคยได้ถวายการรับใช้เลยสักครั้ง  ได้มีโอกาสได้เห็นพระพักตร์ก็ไกลแสนไกล แต่กระนั้นก็ยังถูกใส่ร้ายป้ายความผิดจนต้องถูกส่งมาตำหนักเย็น

            “ก็มีนะ”  จูซินพยักหน้า “เจ้าก็ตายกลายเป็นศพ เช่นนี้ก็ได้ออกไปแล้ว”

            “ก็ข้ายังไม่อยากตายนี่”  นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ช่างเถอะๆ ข้าน้อยขอรบกวนกงกงด้วยเจ้าค่ะ”

            “ได้ๆ”

            “จริงสิ ข้าไม่เห็นสนมจื่อหนิงเลย นางยังดีอยู่หรือไม่”

            “ไม่มีผู้ใดอยากเข้าใกล้สนมเสียสติผู้นั้น”  ซูจินส่ายหน้าไปมา “นางมักอาระวาดคลุ้มคลั่ง แต่ก็น่าแปลกที่อยู่ที่นี่มาได้ตั้งสิบปี”

            “สิบปี!”  หลินอวี่เหยาไม่อยากจะคิดเลยว่าหากน้องต้องใช้ชีวิตอุดอู้ในที่นี่นานสิบปีจะเป็นเช่นไร

            “นางเคยเป็นสนมของฮ่องเต้พระองค์ก่อน ข้าก็ไม่ได้รู้เรื่องของนางมากนัก รู้เพียงแค่ว่านางได้รับความโปรดปรานก็เพราะเขียนบทกวีได้ไพเราะยิ่งนัก”

            “อย่างนั้นรึ...ข้าไปพบนางได้หรือไม่”

            จูซินนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ย “ความจริงมีช่องแคบๆ ด้านหลังเรือน เจ้าเดินออกจากทางนั้นตรงไปก็ถึงเรือนที่สนมจื่อหนิงอยู่ แต่อย่าให้ผู้อื่นพบเห็นก็พอ”

            “ข้าทราบแล้ว ขอบคุณท่านมาก”

            หลินอวี่เหยามักกล่าวยกยอจูซินบ่อยๆ ก็จริง แต่นางให้เกียรติจูซินมาก เขาเป็นขันทีขั้นต่ำแม้แรกๆ ดูเหย่อหยิ่งแต่ก็ยอมช่วยนางหลายครั้ง เพิ่มข้าวในข้าวต้มไม่ให้กลายเป็นเพียงน้ำข้าว เมื่อนางไหว้วานอะไร แม้จะมีเสียงบ่นอิดออดแต่ก็ช่วยเหลือทุกคราไป นางจึงรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ควรค่าให้นางเคารพอย่างแท้จริง

            “อืม”  ขันทีหนุ่มพูดได้เพียงแค่นั้น ปีนี้เขาอายุสิบหก เข้าวังมาตั้งแต่อายุสิบสอง เขากับนางอายุห่างกันไม่กี่ปีแต่ตำแหน่งต่างกัน หากนางไม่ถูกส่งมาตำหนักเย็น เขาก็คงเป็นฝ่ายที่ต้องคอยก้มศีรษะให้นาง แต่เมื่อนางไร้อำนาจวาสนาจึงไม่ต่างจากสาวใช้ผู้หนึ่ง ทว่านางกลับให้ความนับถือเขา และบ่อยครั้งที่มักพูดจาเหมือนอายุมากกว่า

            จูซินได้แค่โคลงศีรษะไปมาแล้วก้าวออกมาจากเรือนของสนมหลิน แต่สายตาก็อดมองไปโดยรอบไม่ได้  หลังหิมะละลายเหมือนที่นี่เปลี่ยนแปลงไปมาก ต้นไม้ดอกไม้มาจากไหนกัน ที่แห่งนี้เคยมีของพวกนี้ด้วยหรือ?

            “มีเรื่องใดรึ”  นางถามเพราะเห็นเขายังไม่ออกไป หรือจูซินจะรู้ว่าก่อนหน้านี้นางแอบซ่อนบุรุษตัวโตไว้ แต่นางก็ทำลายหลักฐานหมดสิ้น ผ้าพันแผลที่เปื้อนเลือดก็เผาทิ้งไปหมดแล้ว

            “เปล่า” เขาโคลงศีรษะไปมา “อืม...จู่ๆ ข้าก็นึกถึงเรื่องที่ได้ยินมา”

            “เรื่องอะไร”  หญิงสาวยิ้มกว้างแววตาอยากรู้อยากเห็น ชาติก่อนทำงานไม่มีเวลา ‘ใส่ใจ’ เรื่องคนอื่น แต่ตอนนี้นาง ‘ว่าง’ มาก และยังมีเวลาเหลือเฟื้ออีกด้วย

            “ข้าได้ยินว่ากุ้ยเฟยโปรดปรานกล้วยไม้มาก ขันทีผู้หนึ่งดูแลกล้วยไม้ของกุ้ยเฟยไม่ดีถึงขนาดโดนโบยห้าสิบไม้ แต่ก็มีประกาศว่าถ้ามีคนทำให้กล้วยไม้ของกุ้ยเฟยฟื้นได้จะได้รับรางวัลอย่างงาม แต่ก็ยังไม่มีผู้ใดทำได้  ข้าเห็นที่นี่เคยรกร้างแต่ตอนี้กลับเขียวชอุ่ม ซ้ำยังมีกุหลาบกับมะลิงอกงามอยู่ข้างกำแพง  ข้าก็เลย ...ช่างเถอะๆ ข้าพูดอะไรไม่คิดเอง”

            “กล้วยไม้รึ? ข้าช่วยได้นะ!”

            “เจ้าพูดอะไรออกมา”

            “ข้าไปดูเองไม่ได้ แต่ท่านไปดูแล้วมาบอกอาการข้าว่ากล้วยไม้นั้นเป็นเช่นไร ข้าจะลองวิเคราะห์ดูว่าจะทำให้มันฟื้นได้หรือไม่”

            “เจ้า...แน่ใจ”

            หญิงสาวส่ายหน้าแต่ก็ยังคงยิ้ม “ไม่เห็นอาการ วินิจฉัยไม่ได้ ต้องเห็นก่อนถึงจะบอกได้”

            ในโลกปัจจุบันถูกปู่หลินเรียก ‘อัจฉริยะน้อย’  กว่าจะได้คำนี้มาผ่านการเคี่ยวกร่ำอย่างหนัก  นางจำได้ว่าหลายคนเย่อยออย่างไร เทพมือเย็นฟื้นชีพต้นไม้ใกล้ตายมีชีวิตอีกครั้ง

            “ข้าขอคิดก่อน หากทำไม่สำเร็จ ข้าก็เกรงว่าตนเองจะถูกโบย”

            “ข้าเข้าใจ ท่านไปเถิด”

            หญิงสาวมองบานประตูที่ปิดลงแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ ใครบอกว่านางมีเวลาว่างมากนักเล่า ยังมีหลายอย่างที่ต้องทำ  นางไม่กล้าใช้ทองคำที่ชายผู้นั้นมอบให้ ขณะที่หาที่ซ่อนสมบัติชิ้นแรกอยู่นั้นก็พบชุดกระโปรงผ้าไหมงดงามหลายชุดถูกพับเก็บดูแลอย่างดี  เป็นหญิงย่อมชอบของสวยงามแต่เวลานี้ของเหล่านี้ไม่จำเป็นอีกแล้ว ระหว่างเอาเม็ดทองไปขายกับเสื้อผ้า นางตัดใจจากเสื้อผ้าเหล่านี้ได้

            ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นจะดูแลบาดแผลของตนดีหรือไม่ หวังว่าจะไม่ทำให้แผลที่นางเย็บไว้ปรินะ