ตอนที่10 บุรุษแปลกหน้าในคืนจันทร์เสี้ยว3

          อาจเพราะพิษไข้ทำให้ชายหนุ่มหลับๆ ตื่นๆ ไม่ค่อยรู้ตัวดีนัก แต่สัมผัสได้ว่ามีเงาร่างบอบบางเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ๆ  อยู่จนมาถึงวัยยี่สิบเจ็ดปีแล้วแม้ยังไม่ได้แต่งงานแต่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเข้าใกล้สตรี แต่เพิ่งเคยพบดรุณีน้อยที่นิสัยซื่อตรงเช่นนี้ วาจานางไม่สมกับวัยเลยสักนิด ใครเลยจะรู้ว่าสตรีผู้นี้เป็นคนที่ทำให้เขาเปิดปากเอ่ยวาจาทั้งที่ผ่านมา เขาได้ฉายาว่า ‘เยี่ยหรง-แม่ทัพใบ้’   หากไม่เพราะเข้ามาเพื่อสืบข่าวมารดาผู้ให้กำเนิด มีหรือแม่ทัพใหญ่เช่นเขาจะเฉียดใกล้ตำหนักเย็นเช่นนี้

            แผลเก่ากำเริบ เดิมที่บาดแผลนี้ได้ตั้งแต่ในยกทัพปราบโจรป่า เพื่อไม่ให้เป็นข่าวจึงปิดเงียบเรื่องบาดแผลนี้ แม้เชิญหมอจากวังหลวงมารักษา ต่างกล่าวเป็นเพียงบาดแผลเล็กน้อย ทว่าผ่านมานานนับเดือน แผลนี้ยังไม่หายเสียที ซ้ำยังทำให้ร่างกายเขาร้อนระอุราวอยู่ในกองเพลิง  บางคราวก็ทุเลาลงเองแต่บางครั้งก็โจมตีเล่นงานเขาจนแทบเอาตัวไม่รอด ฝ่ามือหยาบกระด้างสัมผัสที่บาดแผล นางกล่าวว่าตนเองไม่ใช่หมอแต่สามารถทำแผลและช่วยรักษาสลายพิษไข้ในกายของเขาได้ นับว่าไม่ธรรมดาจริงๆ   

          สองคืนที่เขายึดครองเตียงนอนของนางอย่างไม่ตั้งใจ เวลานี้ร่างกายฟื้นเรียวแรงดีจำเป็นต้องรีบกลับจวน ไม่เช่นนั้นคงได้เป็นเรื่องราวใหญ่โตแน่  เขาลุกขึ้นแล้วควานหาเสื้อมาสวม เป็นจังหวะที่หญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง เจ้าของร่างสูงใหญ่จึงชะงักค้างราวกับถูกจับได้ว่าเตรียมจะหลบหนี  เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ให้บุรุษอื่นเข้ามา

            “จะไปแล้วรึ”  นางถามแล้วถือเทียนเข้าไปใกล้ เขาผงะถอยไปด้านหลังทำให้นางขมวดคิ้ว “แค่จะดูบาดแผลเท่านั้น มิได้จะล่วงเกินเจ้า” 

            แต่ละถ้อยคำที่เอ่ยมา ช่างไม่เหมาะสมกับเป็นกุลสตรีเลยสักนิด หรือที่ถูกส่งมาอยู่ที่นี่เพราะพูดจาห้วนเช่นนี้  แรกทีเดียวเขาก็คิดว่านางเป็นสาวใช้ แต่อยู่ด้วยสองวันสองคืนก็เห็นชัดว่าในตำหนักเย็นนี้มีนางอยู่เพียงคนเดียว แต่ล่ะวันจะมีขันทีมาส่งอาหารหนึ่งหรือสองมื้อ

            “แผลสมานดีแล้ว บาดแผลนี้ดูแล้วเป็นมานาน เจ้าควรใส่ใจมากกว่านี้”  นางพูดแล้วถอยหลังออกมาไม่ให้อีกฝ่ายต้องลำบากใจเกินไป

            “นี่เสื้อของเจ้า ฝีมือเย็บปักของข้าไม่ดีนัก แต่พอจะซ่อมเสื้อให้เจ้าได้”  นางยื่นเสื้อที่ซ่อมแซมให้เขา “ข้าต้องช่วยใส่หรือไม่”

            มือใหญ่คว้าไปแล้วเดินไปหลังฉากกั้นที่เก่าคร่ำครึ  หลินอวี่เหยาได้แต่อ้าปากค้าง หรือเขาจะเป็นนักพรตถือพรหมจรรย์ไม่เข้าใกล้สตรี จึงได้แสดงท่าทีรังเกียจนางถึงเพียงนี้  แต่ช่างเถิด คนผู้นี้ก็นับว่ามีความดีความชอบอยู่บ้างเพราะเขา นางจึงได้ทดสอบฝีมือการรักษาคนไข้ ได้ทบทวนความรู้จากที่เคยร่ำเรียนมา

            เรียกได้ว่า ‘ผลประโยชน์ต่างตอบแทน’

          เสียก็ตรงที่ พอเขารู้ตัวก็ทำเป็นคนไร้ปากไร้วาจาเงียบนิ่งเก็บคำเหมือนคนเป็นใบ้

            ช่างเถอะๆ เขาไม่อยากพูด จะไปบังคับให้พูดก็ไม่ใช่เรื่อง

            ชายหนุ่มแต่งกายเรียบร้อยจึงก้าวออกมา ร่างกายเขาสูงใหญ่กำยำเมื่อยืนใกล้นางจึงเห็นได้ชัดว่านางตัวเล็กนิดเดียว เขายื่นมือมาตรงหน้าแต่ไม่เอ่ยถ้อยคำ ทว่านางกลับเข้าใจความหมาย ยื่นมือไปหงายฝ่ามือขึ้น เขาก็วางถุงเงินใส่มือนาง

            “นี่...ให้ข้ารึ”  นางถามย้ำเพราะเกรงว่าจะเข้าใจผิด แต่เมื่อบุรุษเสมือนคนใบ้ผู้นี้พยักหน้า นางก็รีบเปิดถุงออกดู ไม่เก็บสีหน้าตื่นเต้นเลยสักนิด เพราะนางก้มหน้าอยู่จึงไม่เห็นสีหน้าบึ้งตึงของเขา  นางถึงกับหยิบเม็ดทองเล็กๆในถุงออกมากัดต่อหน้าเขา!

            “ของจริง?”  นางเห็นสีหน้าขมึงทึงของเขาแล้วก็รู้ว่าของจริง “ขอบคุณเจ้ามาก”

            หลินอวี่เหยาเห็นเขายกมือขึ้นแตะบริเวณบาดแผลของตน   นางจึงรีบพูดขึ้น “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้รับพิษอันใดมา เดิมทีคิดว่าเป็นแค่บาดแผลทั่วไป แต่ดูแลแผลนี้เกิดขึ้นนานและมีการรักษาแล้วแต่ร่างกายยังมีไอร้อนเหมือนคนเป็นไข้  หากครั้งหน้าเจ้ามีไข้ตัวร้อนอีก ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดร่างกายระบายความร้อนนั้นออกมา คิดว่าน่าจะบรรเทาได้มาก”

            เขายื่นนิ่งครู่หนึ่งก่อนผงกศีรษะรับแล้วเดินไปหยิบกระบี่ของตน

            “ท่านจอมยุทธ์เดินทางดีๆ ข้าไม่ไปส่งนะ”  นางกล่าวขณะที่เขาเดินผ่านนางไปที่ประตู  ชายหนุ่มชะงักและลังเลอย่างไม่เคยเป็นก่อนจะเป็นฝ่ายพูดขึ้น

            “ข้าแซ่เยี่ยชื่อคำเดียวว่าหรง หากวันหน้า แม่นางต้องการความช่วยมาที่จวนสกุลเยี่ยอยู่ทางทิศเหนือของเมืองหลวง”

          “ข้าแซ่หลินชื่ออวี่เหยา” นางรีบพูดขึ้นบ้าง “ฝากบอกคนที่บ้านเจ้าว่าวันหน้าข้าจะไปทวงบุญคุณ”

            ถ้อยคำไม่น่าฟังเลยสักนิด ทว่ากลับจุดรอยยิ้มที่บุรุษหนุ่มผู้เงียบขรึมได้ หลินอวี่เหยากัดริมฝีปากเก็บอาการหวั่นไหว ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอหนุ่มหล่อหน้าตาดี แต่คนผู้นี้ยิ้มแล้วดูอ่อนโยนเหลือเกิน

            คล้ายมีความคุ้นเคยบางอย่างผุดขึ้นในอก

          การเคลื่อนไหวรวดเร็วราวสายลมพัดผ่าน เพียงพริบตาเดียวบุรุษในชุดดำก็หายไปในทันที หากไม่เพราะทิ้งร่องรอยการมีอยู่ของเขา นางคงคิดว่าตนเองเจอภูตผีเข้าให้แล้ว

            หญิงสาวแหงนหน้ามองพระจันทร์ที่ใกล้เต็มดวงอีกครั้ง ก็คงเช่นเดียวกับชีวิตของนางที่กำลังจะกลับมาเปล่งแสงสว่างอีกหน เจ้าทองเม็ดน้อยๆ ที่ได้มาจะช่วยพลิกฟื้นชีวิตตำหนักเย็นของสนมที่ถูกทอดทิ้งให้ดีขึ้น!