ตอนที่12 เยี่ยหรง 1

            “บาดแผลนี้ผู้ใดรักษาท่านแม่ทัพรึ”

            ชายหนุ่มที่ถูกถามเพียงแค่ปรายตามองหมอทหารที่กำลังทำแผลที่อกซ้ายค่อนมาทางหัวไหล่  บนร่างกายกำยำมีรอยแผลนับไม่ถ้วน บาดแผลที่เคยเกือบคร่าชีวิตไปแล้วก็ทิ้งแผลเป็นไว้ให้ดูต่างหน้า ทว่าแผลนี้ไม่นับว่าใหญ่นัก แต่กลายเป็นแผลเรื้อรังมาแรมเดือน ซ้ำยังทำให้พิษไข้ขึ้นมาเสียเฉยๆ

            “ทำไมรึ”  หานเหยียนคือทหารข้างกายแม่ทัพใหญ่  ปีนี้เขาอายุยี่สิบแต่เพราะรูปร่างสูงใหญ่และหน้าตาดุดันจึงเหมือนคนวัยสามสิบเข้าไปแล้ว  ก่อนหน้าที่จะเป็นทหารนั้นเคยเป็นโจรภูเขาที่แม่ทัพเยี่ยหรงยกทัพปราบเมื่อราวเจ็ดปีก่อน เขาเป็นเด็กกำพร้าที่เติบโตในรังโจร แม่ทัพเยี่ยหรงให้ความเมตตารับอุปการะ และเมื่อถึงวัยเขาก็เข้าสู่กองทัพ ไต่เต้าจนเป็นนายกอง แม้ตำแหน่งไม่สูงแต่ได้รับใช้ใกล้ชิดแม่ทัพใหญ่ ผู้อื่นต่างพากันริษยาในวาสนานี้

            หลูจิ่งเซวียน-เป็นหมอประจำค่ายทหารและรับใช้ขึ้นตรงกับแม่ทัพใหญ่ผู้ได้ฉายาว่าแม่ทัพใบ้ ทั้งที่เขาไม่ได้เป็นใบ้แต่เพราะพูดน้อยจนผู้อื่นเข้าใจคิดว่าเป็นใบ้  เขาส่งสายตาตำหนิไปทางหานเหยียนซึ่งเป็นตัวต้นเหตุให้คิดว่าแม่ทัพหนุ่มผู้องอาจเป็นใบ้ก็เพราะลูกน้องเอาแต่พูดแทรกเช่นนี้ แต่คนความรู้น้อยใช้เป็นเพียงแค่กำลังกายส่วนสมองนั้นคงเท่าแม่ไก่ ต่อให้ส่งสายตาจนลูกตาถลนออกจากเบ้า หานเหยียนก็ไม่เข้าใจ

            “นี่เป็นรอยเย็บ  ข้าไม่เคยเห็นรอยเย็บเรียบเนียนเช่นนี้มาก่อน”

            “เย็บแผล?”  หานเหยียนยื่นหน้าเข้าไปดู เขาไม่รู้เรื่องการรักษาแต่ก็เห็นชัดว่าแผลนี้แตกต่างจากบาดแผลอื่น  แทบทิ้งร่องรอยน้อยมากจริงๆ

            ‘ฝีมือเย็บปักข้าไม่ดีนัก’

ดวงตาของแม่ทัพหนุ่มมีรอยวูบไหวเล็กน้อย พลันคิดถึงใบหน้าของดรุณีน้อยที่กล่าววาจาใหญ่โตกับเขานัก

           ‘ข้าแซ่หลินชื่ออวี่เหยา ฝากบอกคนที่บ้านเจ้าว่าวันหน้าข้าจะไปทวงบุญคุณ’

รอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งปรากฏที่มุมปากแล้วยกมือขึ้นแตะบาดแผลที่ไม่ปวดแสบร้อนเช่นที่ผ่าน

“เป็นฝีมือหมอผู้ใดหรือขอรับ ข้าอยากแลกเปลี่ยนความรู้กับหมอท่านนี้”

“นางบอกว่าตนเองไม่ใช่หมอ”  ‘แม้กระทั่งฟูกนอนของนางยังเย็บไม่เรียบร้อย แล้วนับประสาอะไรกับเย็บบาดแผลบนผิวหนังคน’

“นาง? ผู้ที่รักษาบาดแผลท่านแม่ทัพเป็นสตรี!”

น้อยนักที่จะมีหมอหญิงในแคว้นเหลียนอวี้แห่งนี้ เขาอยู่มาจนอายุสี่สิบยังพบแค่ไม่เกินห้าคนด้วยซ้ำไป 

“คงไม่ได้พบนางง่ายนัก”  แม่ทัพหนุ่มจับสาบเสื้อขึ้นปิดบาดแผลและผูกสายคาดเอวให้เข้าที่ หากไม่เพราะเข้าไปสืบเรื่องมารดา คงไม่ได้เข้าไปถึงที่นั้น  และหากไม่เพราะบาดแผลกำเริบก็คงไม่พลาดท่าให้ทหารเวรยามเหล่านั้นรู้ตัว ยังไม่ทันได้เรื่องได้ราวเขาก็พบนางเข้าเสียก่อน

ดูอย่างไรนางก็อายุไม่เกินสิบหกหรือสิบเจ็ด แต่การพูดจาและวางตัวราวกับคนที่ผ่านโลกมามาก ซ้ำยังเรียกเขาว่า ‘เจ้า’ ทั้งที่รู้ว่าเขาอายุมากกว่า หรือเพราะสถานที่ที่นางอยู่เป็นเช่นนั้นจึงทำให้นางกลายเป็นสตรีเช่นนี้ได้  หากเป็นสตรีผู้อื่นถูกจู่โจมเช่นนั้นคงหวีดร้องเป็นลมไปแล้ว แต่นางกลับปัดมือเขาออกง่ายดาย

ช่างกล้านัก!

เสียงฝีเท้าคนก้าวเข้ามาใกล้ เขาจึงหยุดความคิดฟุ้งซ่านของตน บ่าวรับใช้เข้ามารายงาน

“ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านโหวเชิญให้ไปพบขอรับ”

            เขาเพียงปรายตามองก็ทำให้บ่าวรับใช้ตกใจจนตัวสั่นแล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็ว หานเหยียนส่ายหน้าไปมา ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้อื่นถึงได้หวาดกลัวแม่ทัพของเขานัก

            แม่ทัพหนุ่มสาวเท้าเดินนำหน้า หานเหยียนก้าวตามหลัง แต่ถูกมือของท่านหมอหลูจิ่งเซวียนคว้าคอเสื้อไว้ก่อน หานเหยียนหันมาทำหน้างุนงง

            “ไม่ต้องตาม”

            “แต่หน้าที่ข้าต้องติดตามท่านแม่ทัพ”

            “ที่นี่จวนท่านโหว เจ้าไม่ต้องติดตามแม่ทัพทุกฝีก้าว อีกอย่างพ่อลูกจะพบหน้ากัน เจ้าจะเสนอหน้าไปเพื่ออะไร”

            หานเหยียนฟังแล้วก็ยิ้มเซ่อซ่าแล้สยกมือขึ้นท้ายท้อยแก้เก้อ หมอทหารได้แต่ส่ายหน้าระอาใจ นอกจากพละกำลังและความซื่อสัตย์แล้ว ยังหาความดีอย่างอื่นไม่พบเลย ก็ไม่แปลกใจที่ทุกวันนี้ยังหาภรรยาไม่ได้ ใครจะแต่งเอาวัวโง่เข้าบ้านกันเล่า หรือวัวอาจจะฉลาดกว่าด้วยซ้ำ

            แต่สำหรับท่านแม่ทัพนั้น ไม่นับ ที่ยังไม่ตบแต่งภรรยานั้น....

            ช่างเถอะๆ ว่าแต่บาดแผลท่านแม่ทัพ เป็นฝีมือหมอเทวดาผู้ใดกัน เขาอยากรู้จักเหลือเกิน

            ชายหนุ่มแต่งกายเรียบง่ายสวมชุดผ้าไหมสีดำท่วงท่าการเดินองอาจ แม้ใบหน้าเคร่งขรึมแต่ก็เป็นที่เฝ้าคะนึงหาของสตรีทั่วเมืองหลวง

            เยี่ยหรงจากเมืองหลวงไปสี่ปี ทำศึกอยู่ชายแดน น้อยครั้งจะกลับเมืองหลวง เมื่อกลับมาได้ไม่นานก็มีเหตุให้ไปปราบโจร กลับเข้าเมืองหลวงยังไม่แจ้งผู้ใดและไม่ไปรายงานตัวต่อฮ่องเต้ เขาแค่เบื่อหน่ายกับการเข้าวังจึงประวิงเวลา นี่คงมีคนตาดีไปรายงานทำให้บิดารู้ว่าเขากลับมาแล้ว

            “ท่านพ่อ”  เยี่ยหรงเอ่ยแค่แค่นั้น เสียงทุบโต๊ะดังปัง! ก็แทรกขึ้นมาก่อน  บ่าวรับใช้ที่ยืนรออยู่ถึงกับตัวสั่น เยี่ยหรงยกมือโบกให้พวกเขาออกไป บ่าวรับใช้จึงรีบถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยเฟยฮุ่ยอดีตแม่ทัพใหญ่ซึ่งตอนนี้รับบรรดาศักดิ์เป็นโหว ตระกูลเยี่ยเป็นตระกูลแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน มีบุตรชายสามคนล้วนเป็นทหาร บุตรคนโตสิ้นใจในสนามรบ บุตรชายอีกสองคนประจำอยู่ชายแดนต่างเมือง ยี่สิบปีก่อนเขารับเด็กชายผู้หนึ่งเป็นบุตรบุญธรรมให้นามว่าเยี่ยหรง  ไม่มีใครรู้ว่ามารดาผู้ให้กำเนิดเป็นใคร แต่ฮูหยินของท่านแม่ทัพใหญ่ให้ความรักใคร่เอ็นดูดุจลูกในไส้ ไม่มีใครกล้าครหาเรื่องชาติกำเนิดของเยี่ยหรง

“กลับมาก็ไม่รู้จักมารายงาน ถ้าบ่าวรับใช้ไม่เห็น ข้าคงนึกว่าเป็นวิญญาณเจ้ากลับมาสั่งลาพ่อแม่”

วาจาร้ายกาจเช่นนี้กลับทำให้เยี่ยหรงยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม บุรุษผู้นี้อายุห้าสิบแต่มีเส้นผมแซมด้วยสีขาวแล้ว วันเวลาล่วงผ่าน ทำให้วัยชรามาเยือน หลังจากลงจากตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ก็หวังใช้ชีวิตสงบกับฮูหยิน แต่บุตรชายคนเล็กยังไม่แต่งภรรยา ทำให้มารดากังวลใจยิ่งนัก

เห็นบุตรชายไม่โต้ตอบก็ได้แต่ถอนหายใจ เป็นเสียอย่างนี้ ใครต่อใครจึงคิดว่าเยี่ยหรงเป็นใบ้ เรียกเขาว่าเยี่ยหรงแม่ทัพใบ้