ตอนที่6 หลินอวี่เหยา

          “คุณหลินนี่สุดยอดไปเลยครับ สมแล้วกับที่เป็นลูกศิษย์ของศาสตราจารย์หลินเฉินอี้”

            “ทำไมเหรอคะ”

            “ก็เก่งทั้งบุ๋นทั้งบู๊ยังไงครับ ฮะฮ่า คุณหลินเดินป่าขึ้นเขาชำนาญมากพอๆกับพวกผมเลยนะครับ ได้ยินว่า ศาสตราจารย์หลินเองก็เก่งกาจไม่ใช่ศาสตราจารย์ที่นั่งทำงานในห้องแลป แต่ชอบลงพื้นที่ตามหาพันธุ์ไม้หายากต่างๆ ด้วยตนเอง”

            หลิวอวี่เหยาได้แต่ยิ้มแล้วหยิบกระติกน้ำของตนออกมาดื่ม เธอหยุดแล้วเหลียวมองรอบตัว ต้นไม้ใหญ่ขึ้นสูงตระหง่านราวกับจะบดบังไม่ให้เห็นท้องฟ้า คนที่เดินป่าในภูเขาลักษณะนี้ต้องใช้ความชำนาญอย่างสูง

            “ตระกูลเยี่ยร่ำรวยขนาดครอบครองภูเขาทั้งลูกได้ ถ้าเขารวยจริงทำไมไม่มอบให้เป็นรัฐไปเสียล่ะคะ”

            “จุ๊ๆ คุณหลินอย่าเสียดังไป”  ผู้ช่วยที่ทำหน้าที่ผู้นำทางเอ่ยขึ้นแล้วเหลียวมองไปยังคณะเดินทางคนอื่นๆ ที่อยู่ห่างกันไม่กี่ก้าว “ตระกูลเยี่ยมีอิทธิพลในเมืองนี้มาก ความร่ำรวยของพวกเขาไม่ได้มาเล่นๆ ซ้ำยังระดับมหาเศรษฐี ไม่สิ ต้องเรียกอภิมหาเศรษฐี”

            “ก็แล้วยังไงล่ะคะ ยิ่งรวยก็ไม่น่าจะขี้เหนียวแค่ภูเขาลูกเดียวยกให้ทางการไปเถอะค่ะ  นี่จะเข้าจะออกต้องทำหนังสือขออนุญาต ถ้าเกิดเราค้นพบกล้วยไม้บรรพกาลจริง เขาไม่บอกว่าเป็นของเขารึไง”

            “ที่ภูเขาลูกนี้ยังอุดมสมบูรณ์ก็เพราะตระกูลเยี่ยครอบครองนี่แหละครับ คนอื่นเลยไม่กล้าเข้ามาหาผลประโยชน์ แต่ชาวบ้านก็เข้ามาหาของป่าได้ปกติครับ ภายใต้เงือนไขที่ต้องไม่ทำลายสภาพแวดล้อม อ้อ! วันนั้นเราคุยกันเรื่องขลุ่ยซุน เอาไว้ลงเขาแล้ว ผมพาคุณหลินไปเยี่ยมชมการทำขลุ่ยนะครับ”

            “ขอบคุณค่ะ”

            หลินอวี่เหยาลงหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อ แล้วเก็บกระติกน้ำเตรียมตัวเดินเท้าต่อ เธอก็เป็นนักพฤษศาสตร์ที่ไม่ชอบอยู่ห้องแลปเช่นเดียวกับคุณปู่หลิน  แต่ก็ไม่ปฏิเสธความก้าวหน้าในสายอาชีพของตน แต่เพราะเธอรู้ดีว่าลับหลังเธอนั้นก็ถูกนำไปนินทาต่างๆนานา เธอเป็นศิษย์รักคนโปรดของปู่หลิน มีหลายบริษัทชั้นนำติดต่อให้เธอร่วมงานด้วย โดยเฉพาะด้านสมุนไพรจีนซึ่งตอนนี้เป็นที่นิยมของตลาดโลก  สูตรยาโบราณแพร่กระจายไปในโลกโซเซียลซึ่งยังไม่ได้รับการตรวจสอบ เธอซึ่งเป็นนักพฤษศาตร์ หรือก็คือนักวิทยาศาสตร์ที่ศึกษาเกี่ยวกับพืช รวมถึงโครงสร้าง การเจริญเติบโต การสืบพันธุ์ การทำงาน การจำแนกประเภท วิวัฒนาการ และความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อม พวกเขาทำงานวิจัยและศึกษาพืชหลากหลายชนิด ตั้งแต่สาหร่าย เห็ดรา ไปจนถึงต้นไม้ใหญ่ จึงถูกทาบทามเข้าร่วมงานวิจัยอยู่บ่อยครั้ง   ชื่อเสียงที่เธอมีได้มาจากความสามารถแต่ก็แน่นอนว่าถูกนินทาว่าร้ายว่าได้เพราะเป็นคนโปรดของปู่หลินและหน้าตาดี

เกิดมาสวยก็มีความผิดด้วยนะ  หลิวอวี่เหยาส่ายหน้าไปมา เธอไม่ได้อยากผอมเสียหน่อย มันผอมเองตั้งแต่อยู่บ้านเด็กกำพร้าแล้ว

            หลินอวี่เหยาเป็นผู้หญิงคนเดียวในคณะสำรวจครั้งนี้  ตั้งแต่เธอเดินทางถึงที่พักและประชุมการทำงานกับทุกคน แรกทีเดียวพวกเขาค่อนข้างกังวลว่ารูปร่างบอบบางอย่างเธอจะขึ้นเขาไม่ไหว แต่เมื่อเดินทางจริง ทุกคนยอมรับในความสามารถของเธอ ที่ผ่านมาเธอต้องใช้ความพยายามและความสามารถมากกว่าคนอื่นไม่รู้กี่เท่า สิ่งที่เธอเพียงพยายามนั้นไม่มีใครเห็น จึงมักเอาไปพูดว่าร้ายเธอต่างๆ  แรกๆ ปู่หลินพูดแก้ต่างให้เธอบ่อยมาก แต่ยิ่งคุณปู่ทำเช่นนั้นมากขึ้นเท่าไหร่ สายตาดูแคลนของคนอื่นก็มากขึ้นเท่านั้น   ความสามารถเท่านั้นที่สามารถพิสูจน์ตัวเองได้ดีที่สุด

            “คุณหลิน ยังไหวไหมครับ ข้างหน้ามีศาลาสามารถนั่งพักที่จุดนั้นได้”

            หญิงสาวยกมือทำท่า OK. แล้วเดินตามผู้ร่วมงานไปที่ศาลาแปดเหลี่ยมทรงโบราณ เธออดแหงนหน้ามองไม่ได้ ใครกันช่างมีอารมณ์สุนทรีย์สร้างศาลาให้นั่งพักชมทิวทัศน์ได้ขนาดนี้     อ้อ! ลืมไป นี่เป็นที่ดินของตระกูลเยี่ยนี่นะ

            เสียงขลุ่ยแว่วผสานกับเสียงนกร้องในป่าทำให้หญิงสาวเหลียวมองรอบกาย ตั้งแต่มาเยือนที่นี่ เธอได้ยินเสียงขลุ่ยบ่อยครั้งขึ้น เดิมทีนั้นนานๆ จะได้ยินสักครั้ง หรือบางครั้งก็เหมือนหลับฝันไป ฝันว่าตนเองอยู่ในที่หนาวเย็นและมืดมิด  เธอไม่เคยจำความฝันเหล่านั้นได้เลย แต่ทุกครั้งที่เธอลืมตา น้ำตาจะเปื้อนเปรอะนวลแก้ม

            ‘มันอาจเป็นประสบการณ์ในวัยเด็ก หรือก็คือช่วงที่คุณสูญเสียพ่อแม่ไป กระทบกระเทือนจิตใจจึงมีอาการเช่นนี้’

          นั้นเป็นประโยคของจิตแพทย์ที่เธอเคยเข้ารับการรักษา นานวันเข้าเธอก็ล้มเลิกที่จะทำให้มันหายไป เพราะอย่างไรเธอก็ไม่เคยจำความฝันนั้นได้เสียที

            “คุณหลินเดินป่าบ่อยหรือครับ ดูชำนาญเชียว”  ผู้ร่วมงานเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง

            หญิงสาวได้แต่ยิ้มไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ขณะที่กำลังจะเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ ที่นั่งในศาลาอยู่นั้น พลันสายตาเธอเห็นผีเสื้อปีกสีน้ำเงินบินอยู่ไม่ไกลนัก เธอหยิบกล้องถ่ายภาพดิจิตอลแล้วเดินตรงไปที่ผีเสื้อตัวนั้น

            “คุณหลินไปทำอะไรน่ะ”

            “เธอชอบถ่ายภาพ” เจ้าหน้าที่อีกคนตอบคำถามแทน “เห็นว่าเคยแสดงนิทรรศการภาพถ่ายด้วยนะ”

            “สวย เก่ง มากความสามารถ แต่มากไปก็ไม่มีใครกล้าจีบสินะ”

            “พูดแบบนี้หมายความว่าไง”

            “ผู้หญิงที่ไหนจะมาเดินป่ากับผู้ชายเป็นขโยงแบบนี้”

            “อย่าพูดดังไป เธอเป็นหลานศาสตราจารย์หลินเฉินอี้”

            “ศาสตราจารย์หลินเฉินอี้ไม่ได้แต่งงานไม่ใช่เหรอ ทำไมมีหลานสาวตัวโตขนาดนี้”

            “ลูกสาวของศิษย์รักที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ท่านรับคุณหลินมาอุปการะและให้ใช้แซ่หลินเดียวกับท่าน”

            “ไม่ใช่ญาติกันทางสายเลือด แต่เก่งกาจถอดแบบกันมาเลยทีเดียว มิน่าเล่าใครๆ ก็คิดว่าเป็นหลานแท้ๆ ของศาสตราจารย์หลินเฉินอี้”

            หลินอวี่เหยาชินชากับคำพูดเหล่านั้นแล้ว เธอยกกล้องดิจิตอลที่พกติดตัวมาถ่ายภาพผีเสื้อสีสวย ขณะนั้นเธอได้ยินเสียงขลุ่ยผสานกับเสียงบทกวีดังแว่วอยู่ข้างหู ประหลาดจริง เธอมันจะได้ยินตอนที่หลับฝันนี่นะ หรือเธอกำลังฝันว่าเดินป่า?

            นี่ฝันหรือความจริง

            “คุณหลินระวัง!”

            คำเตือนนั้นไร้ความหมาย ร่างเล็กลื่นไถลตกเขาร่วงหล่นไปต่อหน้าต่อตานักสำรวจ!