ตอนที่7 เจ็บจัง

            “เจ็บจัง”

            หลินอวี่เหยายันกายขึ้นจากเตียงนอน เธอยกมือขึ้นเสยผมยาวสลวยที่ตอนนี้ไม่ยุ่งเหยิงเหมือนวันแรก หญิงสาวถอนหายใจเบื่อหน่าย เตียงนี้แข็งไปจริงๆ นอนมาหลายคืนแล้วเธอยังไม่ชินและเจ็บกระดูกอยู่เลย

            ข้ามภพมาได้ครึ่งเดือน เหมือนจะชินแต่ยังไม่ชินเสียที

            “คุณปู่ค่ะ เหยาเหยาคิดถึงคุณปู่จังเลย”  หญิงสาวพึมพำแล้วกวาดตามองรอบห้องให้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไปอีกแล้ว  เบื่อหน่ายกับความฝันที่ซับซ้อนเหล่านี้ บางคืนนั้นเป็นภาพความทรงจำของเจ้าของร่างที่นางอาศัยอยู่ ซึ่งมีแต่ความทุกข์ระทมน่าเวทนา ถ้าเทียบกับนางในอีกโลกหนึ่งแล้ว ชีวิตนางย่อมดีกว่าหลายสิบเท่า แม้สูญเสียพ่อแม่ไปแต่ก็ยังมีคุณปู่หลินที่รับมาเลี้ยงและดูแลอย่างดี  ผิดกับหลินอวี่เหยาที่มีบิดาแต่ไม่เคยถูกโอบกอดเลยสักครั้ง และเมื่อต้องมาอยู่ในตำหนักเย็นก็ไร้คนเหลียวแลเห็นใจ นอกจากชื่อเดียวกันแล้ว ก็ไม่มีอะไรคล้ายกันเลยสักนิด

            เพราะอยู่คนเดียวไม่มีสาวใช้ติดตามมาด้วย หลินอวี่เหยาจึงจัดการตัวเองเสร็จสรรพด้วยความเคยชิน ยังดีที่เจ้าของร่างนี้มีอุปกรณ์เย็บปักอยู่บ้าง เครื่องประดับล้ำค่าไม่มี หรืออาจเคยมีแต่นำไปแลกเป็นอาหารหมดแล้ว  นางนำมาซ่อมเสื้อผ้าสำหรับสวมใส่และผ้าห่ม ส่วนฟูกนอนนั้นเกินเยียวยาจริงๆ  แต่หลายวันมานี่นางทำความสะอาดตำหนักเย็นที่ตนเองอยู่จนสะอาดเอี่ยมเป็นที่น่าพอใจ  หิมะละลายจนพื้นเจิ่งนองด้วยน้ำ แต่เผยให้เห็นว่าสถานที่นี่ก็ไม่เลวร้ายมากนัก 

            หลังจากชำระล้างใบหน้าแล้ว หลิวอวี่เหยาหอบหญ้าที่ตัดไว้ไปผึ่งแดด  ยามนี้คงต้องอาศัยสิ่งนี้ใช้ทำฟูกนอนไปก่อน ดีกว่านอนบนเตียงแข็งๆ จนเจ็บกระดูก  ร่างนี้ยิ่งผอมบางเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตื่นมาแต่ละเช้าได้แต่ร้องโอดครวญราวหญิงชราทั้งที่ร่างนี้อายุแค่สิบเจ็ดปีเท่านั้น

            อยู่โลกโน้นนางอายุยี่สิบห้า อยู่ที่นี่นางอายุสิบเจ็ด ประสบการณ์ชีวิตมากกว่า และยังหอบความรู้มาจากศตวรรษที่21อีกด้วย

            “สนินหลิน”

            “ขันทีน้อย”  หญิงสาวส่งเสียงทักทาย

            “ข้าชื่อจูซิน เจ้าก็เรียกข้าดีๆหน่อย”

            “ท่านจูซินกงกง อย่าทรงโกรธเลยเพคะ”

            “เจ้านี่นะ”  ขันทีน้อยขึงตาใส่ แต่หญิงสาวกลับหัวเราะร่า เขาส่ายหน้าระอาใจแล้วเดินเข้าไปด้านในวางตะกร้าอาหารลงบนโต๊ะ

            เขาคือจูซิน ขันทีระดับล่างที่อายุเพียงสิบหก อยู่วังมานานแค่ยังไร้ผลงาน ตำแหน่งจึงต่ำต้อยต้องมาทำงานเช่นนี้ แต่เดิมเขาก็ไม่ได้สนใจสนมหลินนัก ที่ผ่านมานางเคยให้เครื่องประดับเพื่อแลกกับการส่งจดหมายกลับไปบ้านเกิด จนกระทั่งไม่เหลือสิ่งใดมาแลกเปลี่ยน อยู่วังมานานเห็นชะตาชีวิตสตรีในตำหนักเย็นมากมาย แต่ไม่คิดว่าจู่ๆ สนมหลินจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ ยิ้มร่าเริงและกล่าวทักทายเขาทุกครั้งด้วยท่าทีเป็นมิตร  บางครั้งนางทำตัวเป็นพี่สาวเขาทั้งที่อายุก็ไม่มากไปกว่าเขาสักเท่าไหร่

            หลินอวี่เหยาช่วยหยิบอาหารออกมาจากตะกร้า แน่นอนว่ายังเป็นน้ำข้าวกับผักดอง ในแต่นั้นมีเมล็ดถั่วอยู่จำนวนหนึ่ง  หญิงสาวยิ้มจนดวงตาหยี่เล็กแล้วคว้าสิ่งนั้นเทลงบนฝ่ามือ

            “แค่เมล็ดถั่ว เจ้า เอ่อ สนมหลิวทำราวกับเห็นเมล็ดทองคำ”

            “แน่นอน นี่คือของล้ำค่าสำหรับข้าเลยล่ะ”   นางอุตส่าห์เก็บรื้อม่านมุ้งออกมาเพื่อทำที่เพาะเมล็ดถั่วเลยทีเดียว กว่าจะได้มาก็ยากเย็นแลกกับการ...

            “อาการของขันทีน้อยเป็นอย่างไร ดีขึ้นหรือไม่”

            จูซินมีสีหน้าเขินเล็กน้อยแล้วกระแอมไอเบาๆ “ด้วยคำแนะนำของสนมหลิน อาการของข้าดีขึ้นแล้ว”

            เพราะอากาศเย็นชื้น เขาเกิดผืนขึ้นที่โคนขา อับอายเกินกว่าจะไปให้หมอตรวจอาการ เวลาเดินก็เจ็บแสบเพราะเสียดสี นานวันเข้ากลายเป็นแผลถลอก ไม่รู้ว่าเพราะอาการเดินผิดปกติของเขาชัดเจนหรือไร สนมหลินสังเกตเห็นจึงเอ่ยทัก

            ‘ท่านเจ็บขาหรือ’

          ‘ไม่เกี่ยวกับเจ้า’

            ‘ไม่ใช่เท้า ก็น่าจะขา แต่...อืม ดูจากการเดินแล้ว น่าจะต้นขาสินะ’

          ในครั้งนั้นเขาตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่นิ่งงันไปทันที

          ‘มีอาการแดง คัน ระคายเคือง ผิวลอก มีน้ำเหลืองหรือแสบเวลาเดินใช่หรือไม่ ขันทีน้อยไม่ต้องกลัวไป หากเป็นที่ข้ากล่าวมานั้นเกิดจากความอับชื้น เหงื่อสะสม บริเวณนั้น’

          ‘จริงรึ...รักษาได้หรือไม่’

          หญิงสาวพยักหน้ารับ 'ใช้หวงไป๋ (ฝาง) ต้มกับน้ำและใช้น้ำมาล้างหรีอประคบบริวเณที่เป็นผืน ซับให้แห้ง ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าบ่อยๆ จะช่วยได้ แต่ถ้าขันทีน้อยมีอาการตัวร้อนเป็นไข้ต้องกินยาด้วย'

          ‘ยาอะไร’

          ‘นำจินอิ๋นฮวากับเหลียนเฉียวกลับมาต้มดื่มก็พอช่วยได้’

          หลินอวี่เหยาเกือบจะหลุดปากว่ายาฆ่าเชื้อ แต่ก็นึกได้ว่าที่นี่ไม่มียาเม็ดแบบแพทย์แผนตะวันตก ยังดีที่มีความรู้เรื่องแพทย์แผนจีนเพราะนางเรียนเรื่องพืชสมุนไพรจึงสามารถวินิจฉัยอาการเจ็บป่วยเล็กๆน้อยๆ ได้

            จูซินกลับไปทำตามที่นางแนะนำ หลายวันต่อมาก็ดีขึ้น เขาตอบแทนนางด้วยหมันโถวหนึ่งลูก หลินอวี่เหยาดีใจจนแทบหลั่งน้ำตา นางได้แต่กินน้ำข้าวกับผักดองหลายวันแล้ว แม้อยากเรียกร้องมากกว่านี้แต่รู้ขีดจำกัดดี ทุกอย่างต้องคอยเป็นค่อยไป

            “เจ้าทำอะไร” จูซินถามขณะที่เห็นนางนำขิงที่หั่นซอยไว้มาใส่ในน้ำข้าว ซึ่งวันนี้เขาแอบพ่อครัวให้ช่วยเติม ‘ข้าว’ ให้นางเพิ่งอีกนิดหน่อย  นางได้กินแค่ข้าววันล่ะหนึ่งมื้อเท่านั้น

            “ใส่ขิงสดหน่อย วันนี้มีเม็ดข้าวด้วย ขอบคุณจูซินกงกงอย่างยิ่งที่เมตตาข้าน้อย”  นางพูดติดตลกแล้วกินอาหารของตนเองไปด้วยรอยยิ้ม

            นางอาจเสียสติไปแล้วก็ได้ จูซินได้แต่ส่ายหน้าไปมา “ฤดูใบไม้ผลิแล้ว”

            “อื้ม” นางพยักหน้ารับ “เหมาะกับการเพาะปลูก”

            ขันทีน้อยหัวเราะออกมา “เจ้าจะปลูกอะไรในที่แห่งนี้”

            “ขอแค่มีดินมีน้ำ และเมล็ดพันธุ์ย่อมเพาะปลูกได้”

            ‘อันที่จริงไม่มีดินก็ยังปลูกได้ แต่นั้นต้องใช้ตัวช่วยเยอะหน่อย’

            “เจ้ามีความรู้เรื่องการรักษา ครั้งหน้า...ข้าอาจมาขอคำแนะนำอีก”

            “ได้สิ”  นางพยักหน้ารับแล้วปรายตามองไปด้านหนึ่งของกำแพงตำหนักเย็น เมื่อหิมะละลาย ก็เผยอให้เห็นต้นไม้ที่ซุกซ่อนอยู่  ตอนนี้ในสมองของนางคิดแต่เรื่องของกินและฟูกนอนที่ช่วยไม่ให้นางปวดกระดูกก็พอแล้ว