บทที่ยี่สิบสี่

นายอำเภอลู่ฟงเดินกลับมาที่โต๊ะของฟางอี้หลิงกับนายน้อยทั้งสองผู้ทรงอิทธิพลของเมืองจี่เป่ยแห่งนี้ เขาคาดหวังกับตำลึงจากสามจวนใหญ่เดือนนี้น่าจะได้มาไม่น้อยก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย จึงมองข้ามคนที่นั่งข้างกายของแม่นางฟางอี้หลิงทิ้งไป ตีสีหน้าให้ยิ้มแย้มดูเหมือนคนใจดีแท้จริงจริงใบหน้านั้นฉาบไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบายที่ซ่อนอยู่

"มันกลับมาอีกแล้วพระชายาเตรียมตัวด้วย"  ท่านอ๋องกระซิบพระชายาด้วยเสียงที่เบาข้างหูจนนางขนลุกแล้วเขาทำไมต้องกระซิบนางใกล้ขนาดนี้ด้วยพูดเบาๆนางก็ได้ยินแล้ว

จึงกรอกตามองบนใส่พระสวามีท่านอ๋องเห็นนางมีท่าทีสนองแบบนั้นก็ให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้างเพราะเหม็นขี้หน้าไอ้นายอำเภอน่ารังเกียจนี้ที่กำลังเดินมาที่โต๊ะ มองดูก็รู้ว่ามันเล็งมาที่พระชายาของตนเองถ้าไม่ติดว่ากำลังวางแผนกำจัดอยู่ละก็ มึงได้คอขาดแน่ไอ้นายอำเภอน่าตาย ท่านอ๋องต้องข่มกลั้นสะกดให้ตนเองอารมณ์เย็นลงแล้วนั่งทำน่านิ่งฟังที่มันกำลังจะคุยกับพระชายาของตัวเอง

"ต้องขออภัยนายน้องโมเฉียง นายน้อยหลี่เจิ้นหยาง   คุณหนูฟางอี้หลิงด้วยขอรับ พอดีเปิดงานจบแล้วขอนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับทั้งสามท่านที่อยู่เมืองจี่เป่ยมานานเผื่อจะได้ขอคำปรึกษาพวกท่านได้ไม่มากก็น้อยขอรับ" เขาพูดแบบถ่อมตัว

"เชิญท่านนายอำเภอขอรับพวกข้าช่างมีเกียรติที่ได้นั่งงร่วมโต๊ะกับท่านนายอำเภอลู่ฟงจริงไหมนายน้อยหลี่"

โม่เฉียงหันมาถามเพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน

"เป็นเช่นนั้นนายน้อยโม่เฉียงแม่นางฟางก็คงจะคิดไม่ต่างกันขอรับ"

หลี่เจิ้นหยางกล่าวเหมือนเอาใจอีกฝ่ายฟางอี้หลิงนั้นยิ้มรับบางเบา

นายอำเภอลู่ฟงนั่งลงด้านเดียวกันกับนายน้อยทั้งสองและอยู่ตรงข้ามกันกับฟางอี้หลิง เขาส่งสายตาสื่อความหมายให้กับนางแสดงออกให้รู้เลยว่าสนใจนางจนออกมาออกหน้าออกตาในคนในงานได้รับรู้

"พอดีข้าได้รับสารน์จากเมืองหลวงมาได้สองอาทิตย์กว่าแล้วขอรับ จึงคิดว่าจัดงานเลี้ยงแล้วจึงแจ้งเรื่องทีเดียวของการขึ้นภาษี" นายอำเภอยังพล่ามต่อไม่หยุด

"ตามที่จริงสงครามก็พึ่งจะจบไปได้สองเดือนเองนี้เจ้าค่ะ ชาวบ้านยังคงต้องซ่อมแซมบ้านช่องพวกเขาหนีเข้ามาหากินในเมืองจี่เป่ยนี้ก็ไม่น้อย ท่านลุงนายอำเภอคนเก่าเองต้องแจกกจ่ายเสบียงในคลังมาโดยตลอด คนที่มีที่มีทางในเมืองจี่เป่ยก็พอเพาะปลูกได้บ้างแต่คนที่หนีตายมานั้นไม่มีที่ทางให้ทำกิน ดีที่มีศูนย์พักพิงของนายอำเภอคนเก่าที่ท่านได้ตั้งศูนย์พักพิงขึ้นช่วยเหลือชาวบ้านที่ไร้บ้านให้มีงานทำและมีรายได้เลี้ยงดูครอบครัวของตัวเองและมีอาชีพกลับไปต่อยอดทำมาหากินครอบครัวต่อไป นี้ก็พึ่งจะพากันกลับไปที่บ้านที่จากมาพึ่งจะเดือนเดียวเอง พวกเขาจะไปเอาตำลึงที่ไหนมาจ่ายภาษี เห็นทีว่าข้าต้องพึ่งพี่ใหญ่กับท่านพ่อทูลขอเวลาจากฝ่าบาทแล้วละเจ้าคะ เพราะว่าชาวเมืองจี่เป่ยนั้นตอนที่มีศึกสงครามก็พากันออกตำลึงส่งเสริมเสบียงให้ท่านลุงนายอำเภอทุกเดือน พวกเขาจะหาที่ไหนมาทันให้กับภาษีที่พึ่งจะมาถึงละเจ้าคะ"   

  ฟางอี้หลิงบอกนายอำเภอลู่ฟงให้รู้ถึงปัญหาที่ชาวเมืองต้องเจอว่า ตอนนี้บ้านเมืองกำลังพื้นฟูคนที่อยู่ใกล้ชายแดนเหนือพึ่งจะพากันเดินทางกลับไปบ้านเก่าที่หนีตายจากมาตอนเกิดสงครามยืดยื้อมานาน

"เอ่อแม่นางฟางอี้หลิงอย่าพี่งให้ท่านแม่ทัพใหญ่ออกหน้าเลยนะขอรับ ถ้าแม่นางได้บอกถึงปัญหาของชาวเมืองให้กับข้าที่เป็นนายอำเภอแล้วที่เหลือข้าจะยื่นเรื่องผลัดผ่อนไปทางวังหลวงเองขอรับ มันคือความรับผิดชอบของข้าที่มาแทนนายอำเภอคนเก่า เอาไว้ข้าจะส่งจดหมายให้ท่านพ่อที่เมืองหลวงเข้ากราบทูงองคฺฮ่องเต้เพื่อยืดเวลาเก็บภาษีที่เมืองจี่เป่ยเองขอรับแม่นางฟางอี้หลิง"

นายอำเภอรีบตอบทันทีพอนางอ้างถึงแม่ทัพใหญ่ทั้งสองคน

"ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องขอบคุณท่านนายอำเภอล่วงหน้าแล้วละเจ้าค่ะ แล้วแบบนี้ชาวเมืองจี่เป่ยจะไม่มีโทษที่ขัดราชโองการหรือเจ้าคะท่านนายอำเภอลู่ฟง"

ฟางอี้หลิงยังคงถามต่อเพื่อความมั่นใจว่าชาวเมืองจะไม่ได้รับโทษที่ขัดราชโองการขององค์ฮ้องเต้

"บิดาของข้านั้นทำงานรับใช้มานานหลายปีให้ท่านลองเข้ากราบทูลพระองค์เสียก่อนแล้วข้าจะรีบแจ้งบอกชาวเมืองอีกครั้ง เรื่องความเดือดร้อนของชาวเมืองที่มีตอนนี้ฝ่าบาทนั้นต้องมีเมตาต่อชาวเมืองจี่เป่ยอย่างแน่นอน ข้าจะให้คนเร่งส่งจดหมายไปหารือบอกเล่าให้ท่านออกหน้าให้ก่อน ได้เรื่องยังไงแล้วจะแจ้งแม่นางฟางอี้หลิงกับชาวเมืองทุกคนเลยขอรับ"

นายอำเภอลู่ฟงได้โอกาสทำคะแนนต่อสาวสวยตรงหน้าทันที

"ต้องขอบคุณท่านนายอำเภอลู่ฟงแทนชาวเมืองจี่เป่ยแล้วละขอรับ "

โม่เฉียงชุนกล่าวออกมาหลังจากที่นายอำเภอพูดจบ

"ใช่แล้วละขอรับข้าเองต้องขอบคุณท่านนายอำเภอเช่นเดียวกันเหมือนเพื่อนของข้าทั้งสองคนขอรับ"

หลี่เจิ้งหยางรีบพูดขึ้นอีกคนเพื่อในนายอำเภอนั้นรู้สึกเหมือนตนเองเก่งกล้าสามารถที่กล้าออกหน้าแทนชาวเมืองทุกคนเรื่องราชโองการปลอมที่ไม่มีอยู่จริง

จากนั้นในโต๊ะที่นั่งร่วมกันจึงเริ่มกินมื้อเที่ยงไปด้วยคุยงานไปด้วย นี้คือการกินเลี้ยงไม่ใช่กินในจวนที่ต้องกินอย่างเดียวโดยไม่พูดกัน ส่วนฟางอี้หลิงนางทำตัวตามสบายไม่ว่าจะที่ไหนนางจะต้องคุยกับคนในบ้านที่นั่งร่วมโต๊ะอาหาร เพราะบางครั้งคนเราต้องคุยกันบ้างไม่ใช้กินๆอย่างเดียวไม่สร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อคนร่วมโต๊ะ ท่านอ๋องเองยังต้องปรับตัวคุยกับลูกทั้งสองคนที่ต่างเอาอกเอาใจต่อพ่อแม่ท่านตาที่นั่งร่วมโต๊ะเสียด้วยสิ พอคิดถึงลูกฟางอี้หลิงก็ยกยิ้มมุมปาก ท่านอ๋องชำเลียงสายตามองพระชายาตลอดนางกำลังอารมณ์ดีเขาคิดในใจ

"แม่นางฟางอาหารวันนี้ถูกใจเจ้าไหมข้าได้ให้พ่อครัวทำสุดฝีมือ"

นายอำเภอลู่ฟงพูดเอาใจฟางอี้หลิงพร้อมทั้งเลื่อนอาหารจานพิเศษที่พ่อบ้านนำมาเสริฟเองถึงโต๊ะเพราะท่านนายอำเภอนั่งร่วมกับสามคนพ่อค้าวานิชณ์คนสำคัญในเมืองจี่เป่ย

"อร่อยเจ้าค่ะข้าทานได้ทุกอย่างไม่มีจานไหนเป็นของโปรดพูดง่ายๆคือข้าชอบทุกอย่างเจ้าคะ"

ฟางอี้หลิงตอบยิ้มๆเป็นท่านอ๋องอีกนั้นละที่ตักอาหารจานนั้นใส่จานให้พระชายาได้ชิม นายอำเภอแม้จะไม่พอใจแต่ก็ทำหน้ายิ้มแย้มพูดคุยกับสามคนด้วยความเป็นกันเองและจะชอบสอบถามฟางอี้หลิงเสียส่วนใหญ่นางก็ตอบไปตามที่ถามไม่ได้พิเศษอะไร